ซุนหม่านเซียงเข้ามาในห้อง เพิ่งอ้าปากจะพูด ซินห้าวก็ส่งสัญญาณมือให้เธอ หมายความว่าเฉินเยี่ยนและลูกหลับอยู่ ไม่ให้เธอส่งเสียง
ซุนหม่านเซียงกลืนคำพูดที่กำลังจะออกจากปากลงไป กลั้นไว้อย่างทรมาน เธอเบะปาก ในใจคิดจะบ่นอยู่สองคำ แต่เห็นที่เฉินเยี่ยนคลอดสองคนในครั้งเดียวกัน เธอเลยใจกว้างขึ้นมาหน่อย ไม่ถือสา
มาถึงปลายเตียง เห็นเด็กน้อยสองคนห่อผ้าอยู่ สีหน้าซุนหม่านเซียงดูอ่อนโยนขึ้นมา รอยยิ้มครั้งนี้แสดงออกมาทางสายตา แปลว่าเธอรู้สึกยินดีจริงๆ
นี่คือหลานชาย หลานสาวของเธอ
เห็นคนอายุรุ่นเดียวกับเธอเป็นคุณย่ากันหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นหลานชายหรือหลานสาว เธอใจร้อนจะแย่ มักจะรู้สึกว่าเวลาตัวเองไปข้างนอกจะต่ำต้อยกว่าคนอื่นเขา มักจะรู้สึกว่าคนอื่นดูถูกตัวเอง ตอนนี้ดีแล้ว ในที่สุดเธอมีหลานชายกับหลานสาวแล้ว แล้วยังครั้งเดียวครบหมดเลยด้วย เล่าออกไป ให้คนอื่นอิจฉาตาย
ใช่แล้ว ซุนหม่านเซียงตัดสินใจ เดี๋ยวพอกลับไป เธอก็จะไปป่าวประกาศ ให้คนอื่นรู้กันทั่วว่าเธอมีทั้งหลานชายและหลานสาวในครั้งเดียวกันเลย
“ผมนี่ดกจังเลย ตอนแกเด็กยังไม่มีผมดกขนาดนี้เลย แต่หน้าตาเหมือนแกตอนเด็กเลย”
ซุนหม่านเซียงมองเด็กน้อยด้วยความรัก
ซินห้าวเหลือบมองเธอ สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย ถึงแม้เขาจะคิดว่าลูกเขาดีที่สุด แต่แน่ใจหรือว่าเด็กที่ตัวแดงเหมือนลูกลิงนี่เหมือนเขา? นี่หมายความว่าตอนเด็กเขายังเทียบกับเด็กตัวแดงๆ นี่ไม่ได้อีก?
“เด็กน่ะ ยิ่งโตจะยิ่งหน้าตาดี รอโตแล้วแกจะรู้เอง”
เหมือนซุนหม่านเซียงรู้ว่าลูกคิดอะไรอยู่
ซินห้าวกำลังจะตอบกลับ ก็ได้ยินเสียงทารกร้องไห้ดังขึ้นมา
ซุนหม่านเซียงกับซินห้าวต่างรีบไปดูทารก
ที่ซุนหม่านเซียงไปดูคือหลานชาย ซินเช่อ เขาไม่ได้ฉี่ ไม่ได้ถ่าย แค่ได้ยินพี่สาวเขาร้องไห้ เขาก็ร้องตามด้วย
ซินห้าวไปดูลูกสาว ลูกสาวร้องไห้หนักมาก
ลูกสาวถ่าย เพียงแต่ทำไมที่ถ่ายออกมาถึงเป็นสีเขียว? แล้วยังมีสีดำหน่อยด้วย ถึงแม้ซินห้าวจะไม่รังเกียจ แต่เขาขมวดคิ้วขึ้นมา
“นี่คือของเสียในครรภ์ เป็นสีนี้แหละ ถ่ายออกมาก็หายแล้ว”
ซุนหม่านเซียงมีประสบการณ์
“แล้วนี่…”
ซินห้าวไม่รู้เรื่อง เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง
“ไปเรียกป้ารองแกมา”
ซุนหม่านเซียงคิด ถึงแม้จะเป็นหลานสาวเธอ แต่เธอก็ไม่อยากทำ เธอรักสะอาด ของเสียในครรภ์นี่ทำความสะอาดยากที่สุด เธอเลยนึกถึงไป๋ซิ่วเหมยขึ้นมา
เห็นซุนหม่านเซียงอุ้มซินเช่อ ซินห้าวก็ไม่ได้คิดมาก ไปที่ห้องรับแขก พูดกับไป๋ซิ่วเหมย
ไป๋ซิ่วเหมยไม่รังเกียจเลย เช็ดก้นให้เด็ก เพราะของเสียในครรภ์เหนียว เช็ดไม่สะอาด ไป๋ซิ่วเหมยยังใช้น้ำอุ่นล้างให้จนสะอาด จากนั้นใส่ผ้าอ้อมที่สะอาดให้
“ลำบากเธอแล้ว เธอเห็นอยู่ว่าฉันอุ้มหลานชาย เลยไม่มีมือช่วยเธอเปลี่ยน”
นานๆ ทีซุนหม่านเซียงจะพูดจาเกรงใจไป๋ซิ่วเหมย
“ไม่เป็นไร”
ไป๋ซิ่วเหมยยิ้ม เธอเข้าใจความหมายของพี่สะใภ้ตัวเองคนนี้ดี แต่ไม่ได้พูดบ่น
จนซินเช่อถ่ายของเสียในครรภ์ออกมา ซุนหม่านเซียงก็ให้ซินห้าวไปเรียกไป๋ซิ่วเหมยมาช่วยอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ซินห้าวไม่ได้เรียก เขารู้ว่าแม่เขาไม่อยากทำ คิดจะผลักเรื่องนี้ไปให้ป้ารอง แต่ป้ารองไม่ได้ติดค้างพวกเขา กลับช่วยพวกเขามาตลอด เหมือนแม่เขาทำแบบนั้นคือรังแกคนอื่น
ซินห้าวเช็ดก้นให้ลูกด้วยความเงอะงะและระมัดระวัง เรียนรู้จากไป๋ซิ่วเหมยเขาเอาน้ำอุ่นเช็ดก้นให้ซินเช่ออีกรอบ เก็บล้างจนสะอาด
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำ เก้งก้างมาก แต่เขาระมัดระวังมาก กลัวว่าจะทำลูกเจ็บ
เขาคิดว่าเขาควรเรียนรู้เรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าหาคนมาช่วยทุกครั้งหรือรอเฉินเยี่ยน เขาเป็นพ่อของลูก เขาก็จำเป็นต้องเสียสละเช่นกัน
ซุนหม่านเซียงเห็นท่าทางลูกชายทำอย่างระมัดระวังใส่ใจ เธอรู้สึกไม่พอใจ เธอคิดไม่ถึงว่าลูกชายจะทำเรื่องแบบนี้ ดูแล้วเขารักภรรยาด้วยใจจริง
ซุนหม่านเซียงรู้สึกอึดอัด ทำไมเฉินเยี่ยนถึงโชคดีแบบนี้? เธอมองเฉินเยี่ยน ตอนนี้เฉินเยี่ยนเพิ่งตื่น
เธอยังดูมึนงง สะลึมสะลือว่าที่นี่ที่ไหน?
“ลูก”
อยู่ๆ เฉินเยี่ยนพูดขึ้นมา เธอนึกขึ้นมาได้ เธอคลอดลูก ครั้งแรกคลอดถึงสองคน คนหนึ่งผู้ชาย อีกคนผู้หญิง
“ลูกอยู่นี่แล้ว คุณไม่ต้องกังวล เจ็บไหม? หิวหรือเปล่า?”
พอซินห้าวเห็นเฉินเยี่ยนตื่น ก็รีบมาข้างหน้าเฉินเยี่ยน ถามเป็นชุด
ได้ยินว่าลูกสบายดีมาก เฉินเยี่ยนค่อยวางใจ เธอยังรู้สึกหิวจริงๆ ท้องใหญ่ขนาดนั้น เด็กสองคนออกไปแล้ว เธอรู้สึกโล่งๆ
ฝั่งนี้ได้ยินว่าเฉินเยี่ยนตื่นแล้ว ไป๋ซิ่วเหมยยกไข่ใบชาที่เตรียมไว้แล้วชามหนึ่งเข้ามา กินบำรุงเลือดแล้วยังระงับความหิวด้วย เหมาะกับเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนพิงไปกับหัวเตียง ขณะกินข้าว ก็มองลูกเธอทั้งสองไปด้วย เธอรู้สึกมีความสุขมากเหลือเกิน
“หลานชายคนโตฉันชื่ออะไร”
ซุนหม่านเซียงอุ้มซินเช่อไม่วางมือ เธออาลัยไม่ยอมวาง ส่วนหลานสาว เธอยังไม่ได้อุ้มเลย รออุ้มหลานชายจนพอแล้วค่อยว่ากัน
“ซินเช่อ”
ซินห้าวตอบเสียงเรียบ
เฉินเยี่ยนมองเขา คิดไม่ถึงว่าจะตั้งชื่อนี้ ยังคิดว่าคุณปู่ตั้งชื่อให้พวกเขาตั้งนานแล้วเสียอีก
“เช่อ? เรียกแล้วไม่คุ้นปากเลย มีชื่อเล่นไหม?”
ซุนหม่านเซียงถามต่อ
มือซินห้าวที่ป้อนไข่ให้เฉินเยี่ยนกินอยู่หยุดชะงัก จากนั้นพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “คุณปู่ตั้งชื่อเล่นว่าเที่ยวต้าน”
พรวด จบคำพูดซินห้าว เฉินเยี่ยนพ่นไข่ในปากออกมา ทั้งไข่ขาวไข่แดง ยังมีบางส่วนพ่นมาที่หน้าซินห้าวด้วย
ซินห้าว…
เขาไม่ได้เป็นคนตั้งขื่อ ทำไมคนที่ได้รับผลพลอยได้ถึงเป็นเขาด้วย?
“ขอโทษ ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
เฉินเยี่ยนรีบขอโทษ เธอตกใจกับชื่อนี้จริงๆ
“ไม่เป็นไร ผมเช็ดออกก็ได้แล้ว”
ซินห้าวไม่ใส่ใจ
“เที่ยวต้าน? เที่ยวต้านอะไร? คุณปู่นี่ทำไมถึงคิดชื่อแบบนี้ออกมา”
ซุนหม่านเซียงถามอย่างไม่เข้าใจ
เฉินเยี่ยนพูดอะไรไม่ออก นี่เธอไปทำอะไรให้ใครหรือ ทำไมต้องตั้งชื่อเล่นแบบนี้ให้ลูกชายเธอด้วย? ไม่ได้ ตั้งชื่อเล่นนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นอีกหน่อยลูกชายจะโดนล้อเอาตายเลย
“ซินห้าว คุณไปบอกคุณปู่ ชื่อเล่นชื่อเช่อเช่อ หรือเชอเชอก็ได้ คิดดูลูกชายชื่อเชอเชอ อีกหน่อยจะได้ขับรถคันเล็ก คันใหญ่ดูน่าเกรงขาม ยังไงก็ไม่ให้ชื่อเที่ยวต้าน”
เฉินเยี่ยนตัดสินใจจะต้องขจัดชื่อนี้
“ได้”
ซินห้าวพยักหน้า ยังไงก็แค่ชื่อเล่น เขาเชื่อว่าคุณปู่น่าจะเห็นด้วย
“ลูกสาวล่ะ? ชื่ออะไร?”
ตอนที่เฉินเยี่ยนถามก็ตื่นเต้นไปหมด หวังว่าลูกสาวจะไม่โดนตั้งชื่อดอกไม้ประหลาดนะ?
“คุณตั้งชื่อลูกสาวเถอะ”
ซินห้าวเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว ป้อนเฉินเยี่ยนกินต่อ
“ฉันตั้งชื่อหลานสาวเอง ชื่อเฟิ่งฮวง ไม่ได้ คนชื่อเฟิ่งฮวงไม่น้อย ไม่อย่างนั้นชื่อหรูเฟิ่ง ดีกว่าเสี่ยวเฟิ่งฮวงเยอะเลย”
ซุนหม่านเซียงคิดชื่อได้ขึ้นมาทันที
ชื่อนี้เฉินเยี่ยนก็หมดแรงจะประชดประชัน
“ไม่อย่างนั้นชื่อหรูเยว่ไหม ชื่อเล่นชื่อเยว่เยว่”