บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1033
เจเรมี่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเมเดลีนจะแต่งงานกับไรอัน
เขาคิดว่าเมเดลีนโกหกเขา แต่หลังจากที่เขาเปิดจดหมายเชิญ เขาก็เห็นชื่อของเธอและไรอันจริง ๆ
“แต่งงานครั้งที่สองเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?” เจเรมี่ถามด้วยรอยยิ้ม
เมเดลีนมองเขาอย่างเย็นชา “ไม่ใช่ ผิดแล้วล่ะ นี่เป็นครั้งที่สาม”
“…”
“ฉันแยกทางและกลับมาคบกับคุณหลายครั้ง แม้กระทั่งแต่งงานสองครั้งและหย่ากับคุณถึงสองครั้ง ตอนที่ฉันสิ้นหวังกับการได้ใบหย่าครั้งที่สองจากคุณ ฉันคิดว่าคุณคงจะเป็นกำลังใจเดียวในชีวิตที่เหลือของฉัน แต่ในความเป็นความจริงมันได้พิสูจน์แล้วว่าเราไม่มีวันทำแบบนั้นได้”
เมเดลีนมองอดีตคนรักด้วยรอยยิ้มและความเฉยชาในแววตา
“ฉันเหนื่อยแล้วจริง ๆ ตอนฉันยังเด็ก ฉันหวังว่าพ่อแม่จะรักฉันและเอ็นดูฉัน หลังจากนั้นเกือบ 30 ปี ฉันก็ได้รับความรักนั้นมา แต่ตอนนี้พวกท่านกลับจากฉันไปตลอดกาล พอฉันโตขึ้น ฉันก็ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุด ฉันหวังว่าผู้ชายคนนี้จะรักฉันเหมือนที่ฉันรักเขา แต่ความจริงก็ทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมา”
เธอหันหลังให้เจเรมี่
“ตั้งแต่นั้นมา ผู้ชายที่ฉันรักที่สุดก็ชื่อว่า ไรอัน โจนส์ ฉันจะกลายเป็นภรรยาของเขาและใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอย่างที่ฉันอยากจะเป็น”
มือของเจเรมี่ที่ถือจดหมายเชิญสั่นเล็กน้อย เขามองดูความแน่วแน่ของเมเดลีนที่ส่งผ่านออกมาทางร่างกายของเธอ ขณะที่พยายามอดทนต่อความเจ็บปวดจากลูกศรนับพันที่ทิ่มแทงหัวใจของเขาเพื่อฝืนยิ้ม “ผมขอให้คุณมีความสุขนะ”
“แน่นอน ฉันจะต้องมีความสุข การจากคุณไปคือก้าวแรกสู่ความสุขของฉัน”
“ดีแล้วล่ะ” ลำคอของเจเรมี่ขยับเล็กน้อย เขากำลังสำลักอารมณ์ความรู้สึกของตนเองในขณะที่หยุดคำพูดที่เขาต้องการจะพูดไว้ และกลืนมันกลับเข้าไปในลำคอ
เขาหันหลังกลับและเดินออกจากห้องไป เมื่อปิดประตูลงชายหนุ่มก็พิงกำแพงด้วยความเจ็บปวด เขาหยิบยาแก้ปวดออกจากกระเป๋าด้วยมือที่สั่นเทาแล้วกินมันเข้าไป
แต่ก็ยังมีความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้หลงเหลืออยู่ในหัวใจของเขา
คาเลนกำลังจะมาหาเมเดลีน ทันใดนั้นเธอก็เห็นเจเรมี่ยืนพิงกำแพงด้วยใบหน้าซีดเซียว เธอจึงรีบเข้าไปหา
ในขณะที่เธอกำลังจะพูด เจเรมี่ก็ห้ามเธอเอาไว้ แล้วหันหลังกลับเข้าห้องทำงานไป
“เป็นอะไรหรือเปล่าเจเรมี่?” คาเลนเป็นกังวลอย่างมาก
เจเรมี่นั่งอยู่บนโซฟาโดยไม่พูดอะไรสักคำ เม็ดเหงื่อเย็น ๆ ที่ไหลซึมออกมาจากหน้าผาก และเส้นเลือดที่หลังมือซึ่งกำไว้แน่น แสดงให้เห็นได้ชัดว่าเขากำลังอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรงอยู่
“เจเรมี่ บอกแม่สิ เป็นอะไรไป?”
เจเรมี่ไม่ตอบ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ไอออกมาจนเลือดสีแดงเข้มเปื้อนริมฝีปากเขา
คาเลนตกใจและหวาดกลัว
“จะ เจเรมี่…ทำไมลูกไอเป็นเลือดล่ะ! แล้ว… ทำไมเลือดเป็นสีนี้?!”
เจเรมี่ไม่ลังเลที่จะยกมือขึ้นเช็ดคราบเลือดที่ริมฝีปากแล้วเอ่ยว่า “เธอกำลังจะแต่งงานกับไรอัน”
“อะไรนะ?” คาเลนรู้สึกงงงวย “แกหมายถึงเอวลีนกำลังจะแต่งงานกับไรอันงั้นเหรอ?”
เจเรมี่ดูเหมือนจะไม่ได้ยินสิ่งที่คาเลนพูด และหัวเราะเบา ๆ ด้วยความเจ็บปวด
“เธอจะค่อย ๆ ตกหลุมรักไรอัน และค่อย ๆ ลืมผม ผู้ชายที่เธอเคยรักอย่างสุดหัวใจ แล้วในไม่ช้าเธอก็จะกลายเป็นเจ้าสาวของคนอื่น…”
“เจเรมี่ เจเรมี่ แกเป็นอะไรกันแน่? ไม่สบายหรือเปล่า? อย่าทำให้แม่ตกใจสิ” คาเลนตื่นตระหนกจนน้ำตาไหลออกมา เมื่อเห็นท่าทางทรมานของเจเรมี่ในขณะที่เขาพูดกับเธอ เธอก็รู้สึกว่ามันเกิดกว่าจะทนไหว
เจเรมี่หยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดเลือดที่ริมฝีปากลวก ๆ เมื่อเห็นว่าคาเลนดูกังวลมาก เขาก็หาข้อแก้ตัว “ช่วงนี้ผมไม่ค่อยสบายน่ะ พอไอบ่อย ๆ เลยเป็นแบบนี้ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงมากหรอก”
“แค่นั้นจริง ๆ เหรอ?” คาเลนยังคงสงสัยอยู่ เพราะถึงจะไอเป็นเลือด แต่สีของเลือดก็ไม่ควรเป็นแบบนี้