ฉินซีตกใจมาก เธอยังไม่ได้สติกลับมา ก็เห็นผู้หญิงที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มนั้น จู่ๆ กริชที่มีประกายแสงก็ปรากฏขึ้นใต้แฟ้มนั้น แทงตรงมาที่เธอ
“กล้าเหรอ!”
เฉียนเปียวที่เพิ่งพุ่งเข้าห้องทำงาน เห็นฉากนี้ ก็คำรามทันที และรีบก้าวเท้าวิ่งไปหาฉินซี
ฉินซีคือภรรยาของหยางเฉิน ถึงแม้เขาจะตาย ก็จะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรไป
ยิ่งไปกว่านั้น หยางเฉินได้เตือนเขาแล้ว ว่าให้ปกป้องฉินซี
ร่างของเฉียนเปียวอยางกับเงา พุ่งวิ่งไปหานักฆ่าหญิงทันที
ในตอนนี้ นักฆ่าหญิงเพียงรู้สึกหนาวไปทั้งตัว เธอจ้องฉินซีมานานแล้ว ถึงขั้นรู้ว่าฉินซีอยู่กับใครบ้าง เธอรู้ดีมาก
แต่ถึงอย่างนั้น แต่ก็นึกไม่ถึงเลยว่า จะมีผู้แข็งแกร่งที่แข็งแกร่งเช่นนี้ซ่อนไว้อย่างลับๆ
นักฆ่าหญิงเข้าใจในใจ ว่าจะพาฉินซีไป มันแทบไม่มีความหวังเลย ทำได้เพียงยอมแพ้ที่จะจับฉินซีไป เธอพลิกข้อมือ และโจมตีเฉียนเปียวด้วยกริช
“เพล้ง!”
เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้น และหลังจากนั้น กริชของนักฆ่าหญิงก็กระเด็นออกไปทันที
“ตุบ!”
ฉินซียังไม่ทันดึงสติกลับมา เฉียนเปียวก็เตะหน้าอกของนักฆ่าหญิงแล้ว
นาทีที่กริชของนักฆ่าหญิงถูกเฉียนเปียวทำให้ลอยออกไป เธอก็รู้ว่าเหลือทางตายทางเดียวเท่านั้น เธอจึงไม่ลังเลเลย ทันทีที่เธอถูกเตะออกไป ก็ถือโอกาสพลิกตัว หนีไปทางประตูโดยตรง
“ประธานฉิน คุณไม่เป็นไรนะครับ?”
เฉียนเปียวไม่ได้ตามไป แต่มองฉินซี แล้วถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
ถ้าตามไปตอนนี้ ถ้าเป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำ และทำให้ฉินซีตกอยู่ในอันตราย ถึงเขาตาย เขาก็แบกรับไม่ไหว
ฉินซีก็เพิ่งได้สติกลับมา หัวใจของเธอเต้นแรง และหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง จึงส่ายหัว:”ฉันไม่เป็นอะไร!”
“ไม่ต้องกลัว พี่เฉินกำลังมาที่นี่ ผมคาดว่าเขาจะมาถึงในไม่ช้า”
เฉียนเปียวเหลือบมองเวลาและพูดว่า
ทันทีที่พูดจบ ร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นที่ประตู ก็คือหยางเฉินที่รีบวิ่งเข้ามา
“เสี่ยวซี คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”
ทันทีที่หยางเฉินเข้ามา ก็รีบวิ่งไปหาฉินซี ตรวจดูฉินซีอย่างประหม่า เพื่อดูว่าเธอได้รับบาดเจ็บหรือไม่
ฉินซีส่ายหัวเล็กน้อย:”ฉันไม่เป็นอะไร พี่เฉียนช่วยฉันไว้”
เมื่อมั่นใจว่าฉินซีสบายดี หยางเฉินรู้สึกโล่งใจ และเมื่อเห็นความเละเทะในห้องทำงาน ก็รู้ว่าเพิ่งมีการต่อสู้กัน
“หยางเฉิน เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมถึงมีคนอยากฆ่าฉัน?”
ฉินซีถามด้วยท่าทางกังวล
หยางเฉินไม่อยากให้ฉินซี เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตัวเอง แต่ตอนนี้มันยากที่จะเก็บเป็นความลับ
เขาจับไหล่ของฉินซีด้วยมือทั้งสอง และพูดด้วยท่าทางจริงจัง:”ตอนนี้ให้เฉียนเปียวส่งคุณไปบ้านตระกูลหวนก่อน ผมต้องจัดการกับบางอย่างก่อน พอเสร็จแล้วผมจะไปรับคุณ!”
ราวกับว่ารู้สึกถึงความจริงจังในสายตาของหยางเฉิน ฉินซีจึงไม่กล้าถามอะไรอีก แต่เตือนด้วยท่าทางเป็นห่วง:”ยังไงก็เถอะ ดูแลตัวเองด้วย!”
“ได้!”
หยางเฉินจูบหน้าผากของฉินซีเบา ๆ แล้วมองเฉียนเปียวอย่างจริงจัง และพูดว่า:”ความปลอดภัยของภรรยาของฉัน ขอฝากนายด้วยนะ!”
เฉียนเปียวตัวสั่นไปทั้งตัว ยืนตัวตรงโดยไม่รู้ตัว และพูดเสียงดัง:”พี่เฉิน ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ให้ประธานฉินเป็นอะไรไปเด็ดขาด!”
“ดี!”
หยางเฉินพยักหน้า
ตอนนี้ฉินต้าหย่งตกอยู่ในมือของอวี๋เหวินปิง ฉินยีก็ถูกโจวยู่ชุ่ยพาตัวไปเช่นกัน หยางเฉินต้องหาทางช่วยเหลือคนสองคนนี้ก่อน
หลังจากออกจากซานเหอกรุ๊ปแล้ว เขาก็หันหลังเดินจากไป และในขณะเดียวกันก็โทรออก:”หยูเหวินเกาหยัน ฉันไม่สนว่าคุณจะใช้วิธีไหน ต้องหยุดอวี๋เหวินปิงให้ได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อตาและน้าของฉัน ฉันจะให้ทั้งตระกูลอวี๋เหวินตายไปด้วย!”
เสียงของหยางเฉินราวกับเสียงคำรามจากนรก หยูเหวินเกาหยันที่อยู่ปลายสายตัวสั่น และรีบถามว่า”เกิดอะไรขึ้น?”
“เขาลักพาตัวพ่อตาของฉันไป และน้าของฉันก็ถูกคนของเขาเอาตัวไป และเมื่อกี้ เขาส่งนักฆ่ามาลอบสังหารภรรยาของฉัน ถ้าไม่ได้คนที่สั่งให้ปกป้องภรรยาของฉันลับๆ ภรรยาของฉันคงจะถูกฆ่าแล้ว!”
หยางเฉินกัดฟันพูดว่า น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างแรง
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของหยูเหวินเกาหยันเปลี่ยนไปอย่างมาก และในขณะเดียวกันก็มีความโกรธที่ไม่อาจระงับได้กลิ้งไปมาในหัวใจของเขา เขากัดฟันพูดว่า:”ไอ้สารเลวนี้ กล้าทำเรื่องทรยศเนรคุณแบบนี้ ไม่ต้องกังวล ฉันจะหยุดเขาเอง!”
“แต่ว่า ถ้านายเจอเขา ฉันหวังว่านายจะสามารถปล่อยเขาไป”
สิ่งที่ทำให้หยางเฉินโกรธคือ อวี๋เหวินปิงมาเจียวโจว เพื่อลอบสังหารภรรยาของเขา และหยูเหวินเกาหยันยังกล้าที่จะอ้อนวอนกับตัวเอง
“คุณมีคุณสิทธิ์สอนฉันทำอะไรด้วยเหรอ?”
หยางเฉินพูดอย่างโกรธเคือง:”ให้ฉันปล่อยเขาไปก็ได้ ภายในสิบนาที ฉันต้องการให้เขาคุกเข่าลงที่เท้าของฉัน และขอโทษ มิฉะนั้น ฉันจะให้เขาไปเสียดีกว่าจะอยู่ซะอีก!”
หลายปีผ่านไป หยางเฉินไม่เคยสูญเสียการควบคุมเหมือนตอนนี้ เขาเพียงรู้สึกว่ามีเจตนาฆ่าที่รุนแรงในหัวใจของเขา
อวี๋เหวินปิงจะจัดการกับเขายังไงก็ได้ แต่ไม่ควรใช้คนที่ใกล้ชิดที่สุดของเขาอย่างมาก เพื่อมาข่มขู่เขา
หยูเหวินเกาหยันที่ปลายสาย ก็รู้สึกถึงความโกรธของหยางเฉิน รู้สึกทำอะไรไม่ถูก และทรมานมาก
อวี๋เหวินปิงเป็นลูกชายของเขา และหยางเฉินก็เป็นลูกชายของเขาด้วย ไม่ว่าใครจะได้รับบาดเจ็บ เขาก็รู้สึกทรมาน
“ไม่ต้องห่วง ภายในสิบนาที ฉันจะให้เขาปล่อยพ่อตาและน้าของนายแน่นอน”
หยูเหวินเกาหยันพูดเรื่องไร้สาระอีก และวางสายโดยตรง
ในเวลานี้ หยางเฉินตาแดง จับพวงมาลัยด้วยมือทั้งสองข้าง และเหยียบคันเร่งใต้เท้าให้สุด
โฟล์คเภาตันสีดำ ดุจสายฟ้าสีดำ ขับอย่างรวดเร็วบนทางหลวงในเจียงโจว
“พี่เฉิน เจออวี๋เหวินปิงแล้ว ผมจะส่งตำแหน่งไปยังโทรศัพท์ของพี่เดี๋ยวนี้แหละ”
ไม่นานนัก โทรศัพท์ของหยางเฉินก็ดังขึ้น หม่าชาวโทรมานั้นเอง
“ดี!”
หลังจากที่หยางเฉินวางสายโทรศัพท์ เขาได้รับตำแหน่งจากหม่าชาว
“ฉันไม่สนใจว่าแกเป็นใคร วันนี้แกจะต้องตาย!”
หยางเฉินเหลือบมองตำแหน่งบนแผนที่ แววตาอาฆาตประจายอยู่ในดวงตาของเขา
ยห่างจากตำแหน่งปัจจุบันของเขา ขับรถไปเพียงห้านาที
ตอนนี้สิบนาทีผ่านไปแล้วตั้งแต่ที่หยางเฉินให้หยูเหวินเกาหยัน แต่ยังคงไม่ได้ข่าวที่อวี๋เหวินปิงปล่อยฉินต้าหย่งและฉินยีไปเลย
เห็นได้ชัดว่า การพูดโน้มน้าวของหยูเหวินเกาหยันล้มเหลว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็อย่ามาโทษเขาที่โหดร้าย
ในไม่ช้าหยางเฉินก็ขับรถไปที่อาคารร้างในเขตชานเมือง
นี่คือตำแหน่งที่หม่าชาวให้ ทันทีที่หยางเฉินลงจากรถ เขาก็รู้สึกว่ามีรัศมีที่ทรงพลังและไม่อาจหยั่งรู้ได้
ในเวลานี้ หยูเหวินเกาหยันก็โทรมา
พอหยางเฉินรับสาย เขาได้ยินหยูเหวินเกาหยันพูดว่า:”หยางเฉิน ถือว่าฉันขอร้องล่ะ นายอย่าทำอะไรอวี๋เหวินปิงเลย ได้ไหม?”
“หยูเหวินเกาหยัน คุณฟังฉันให้ดี ฉันไม่ทำอะไรกับตระกูลอวี๋เหวิน เพราะก่อนแม่ฉันตาย แม่ของฉันบังคับเคยให้ฉันสาบาน ไม่ให้ฉันแตะต้องตระกูลอวี๋เหวิน”
“แต่คราวนี้ เป็นคนของตระกูลอวี๋เหวินเอง ที่ยั่วยุฉันก่อน วันนี้เขาต้องตาย!”