“และแน่นอน ถ้าคุณอยากแก้แค้นแทนเขา แน่จริงก็เข้ามาเลย แต่ว่า คุณก็ต้องเตรียมใจที่ตระกูลอวี๋เหวินพังทลาย!”
หยางเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“หยางเฉิน นายฆ่าเขาไม่ได้จริงๆนะ เพราะว่าเขาคือ……”
หยูเหวินเกาหยันยังพูดไม่จบ หยางเฉินก็วางสาย
ให้เขาปล่อยอวี๋เหวินปิง ไม่มีทาง!
“หยางเฉิน ในที่สุดนายก็มาแล้ว!”
หยางเฉินเพิ่งก้าวขึ้นไปบนอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
เห็นอวี๋เหวินปิงนั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย รอบๆ ตัวเขายังมีผู้แข็งแกร่งร่างกำยำอยู่สองสามคน
ด้านหลังอวี๋เหวินปิง มีร่างที่เต็มไปด้วยเลือดห้อยลงมาจากคานบ้าน ซึ่งก็คือฉินต้าหย่ง
“พ่อ!”
เมื่อเห็นฉินต้าหย่งถูกห้อยลงมา ดวงตาของหยางเฉิน ก็แตกร้าว และคำราม
นี่เป็นครั้งแรกที่หยางเฉินรู้สึกอัดอั้น ตั้งแต่เขาออกจากชายแดนเหนือ
ญาติพี่น้องได้รับการปฏิบัติที่ไร้มนุษยธรรม เพราะถูกร่างแหของตัวเอง
เมื่อได้ยินเสียงร้องของหยางเฉิน ฉินต้าหย่งที่ถูกห้อยอยู่ พยายามลืมตาขึ้น
แต่ว่า ดวงตาของเขาบวมมาก และมีเพียงช่องว่างเล็กๆ ที่สามารถเปิดได้ในเวลานี้
“หยาง หยางเฉิน ไม่ต้องสนใจพ่อ ไป ไป!”
ฉินต้าหย่งพยายามอย่างมาก ที่จะมองเห็นหยางเฉินอย่างชัดเจน และพยายามที่จะพูดอย่างเต็มที่
แต่ว่า เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าจะดิ้นรนแค่ไหน ก็ทำได้เพียงตัวสั่นเล็กน้อย
ในขณะนี้ มีมือปืนหลายคนยืนอยู่รอบตัวเขา และปากกระบอกปืนเล็งไปที่ศีรษะของเขา
หยางเฉินไม่สงสัยเลยว่า อวี๋เหวินปิงในเวลานี้ คาดว่าแค่คำสั่งเดียว ฉินต้าหย่งจะตายทันที
เขาสามารถฆ่าอวี๋เหวินปิงได้ทันที แต่ฉินต้าหย่งถูกปีนเล็งหัวจำนวนมาก เขาไม่กล้าเอาชีวิตของฉินต้าหย่งมาเสี่ยง
ไม่เพียงแต่ฉินต้าหย่งจะเป็นอันตราย ตอนนี่ฉินยีก็ไม่อยู่ที่นี่ แม้ว่าเขาจะสามารถช่วยฉินต้าหย่งได้ แต่จะรับประกันความปลอดภัยของฉินยีได้เหรอ?
ก่อนที่มั่นใจความปลอดภัยของฉินยีและฉินต้าหย่ง หยางเฉินจะไม่ทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นเด็ดขาด
“ฮ่าฮ่า พ่อลูกรักกันลึกซึ้งจริงๆ!”
อวี๋เหวินปิงหัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง
หยางเฉินเย็นชาไปทั้งตัว จ้องมองอวี๋เหวินปิงอย่างดื้อรั้น และกัดฟันพูดว่า:”แกต้องการอะไร?”
อวี๋เหวินปิงนั่งบนเก้าอี้หวาย และนั่งไขว่ห้าง มองไปที่หยางเฉินด้วยท่าทางขี้เล่น:”วันนี้ฉันแค่อยากจะเล่นเกมกับแก”
หยางเฉินไม่พูด แค่จ้องไปที่อวี๋เหวินปิง
เห็นอวี๋เหวินปิงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดสองสามครั้ง จากนั้นเสียงที่คุ้นเคยและประจบสอพลอก็ดังขึ้น:”คุณชายปิง นังสารเลวฉินยีอยู่ในมือของฉันแล้ว คุณต้องการให้ฉันทำอะไร สั่งมาได้เลยค่ะ”
“งั้นมาทักทายคนรู้จักของเธอก่อน”
อวี๋เหวินปิงพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วหันหน้าจอโทรศัพท์ไปที่หยางเฉืน
ใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ นั่นคือโจวยู่ชุ่ย
เมื่อเห็นหยางเฉิน สีหน้าของโจวยู่ชุ่ยเต็มไปด้วยความเกลียดชัง และกัดฟันพูดว่า:”หยางเฉิน เพราะแกไอ้สัตว์เดรัจฉาน ให้ฉันอยู่ที่บ้าๆนั้นตั้งนาน!”
หยางเฉิน สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามควบคุมความโกรธ ในขณะนี้ จู่ๆเขาก็รู้สึกเสียใจกับความใจอ่อนของเขา
ตอนนั้น ควรให้นังร้ายนี้ไปตายซะ
“ฉินยีคือลูกสาวแท้ๆของคุณ ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?”หยางเฉินถาม
“ลูกสาวแท้ๆแล้วไงล่ะ?”
“นังสารเลวนี้ เพื่อแกสัตว์เดรัจฉาน กลับไม่ยอมรับฉันที่เป็นแม่แท้ๆ ด้วยซ้ำ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมฉันต้องยอมรับเธอด้วยล่ะ?”
“หยางเฉิน แกคุกเข่าลงซะ! ไม่เช่นนั้นฉันจะกรีดหน้าผู้หญิงคนนี้เดี๋ยวนี้!”
สีหน้าของโจวยู่ชุ่ย เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง และถือมีดผลไม้อยู่ในมือ
มือและเท้าของฉินยีถูกมัดด้วยเชือก และมีเศษผ้าอยู่ในปาก ในเวลานี้ รูม่านตาของเธอเต็มไปด้วยความน่าเหลือเชื่อ และความกลัวปะปนกันไป
และแน่นอน เธอไม่เคยคิดว่ามารดาผู้ให้กำเนิดของเธอ จะทำสิ่งเลวร้ายเยี่ยงสัตว์เดรัจฉาน
“ฉันให้แกคุกเข่าลง! คุกเข่าลง!”
โจวยู่ชุ่ยคำรามอย่างโกรธจัด และวางมีดผลไม้ในมือลงบนหน้าของฉินยี เพราะว่าอารมณ์ตื้นตัน ปลายมีดจึงสร้างรอยแผลตื้น ๆ บนใบหน้าของฉินยี และเลือดไหลออกมาทันที
“ตุบ!”
หยางเฉินไม่ลังเลเลย คุกเข่าลงพื้น ดวงตาของเขาแดงก่ำอย่างน่ากลัว เขาแอบสาบานในใจว่า เขาจะไม่มีวันปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปเด็ดขาด
“ฮ่าๆๆๆ……”
เมื่อเห็นหยางเฉินคุกเข่าลง โจวยู่ชุ่ยที่อยู่ปลายสาย ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่ดวงตาของฉินยีเบิกกว้าง และสีหน้าของเธอดูเหลือเชื่อ
แม้ว่าเธอจะไม่รู้จักตัวตนและภูมิหลังที่แท้จริงของหยางเฉิน แต่เธอก็รู้ว่าหยางเฉินไม่ใช่คนธรรมดา
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เธอไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับฉินซีเลย และหยางเฉินยังคงเต็มใจคุกเข่าเพื่อเธอ
น้ำตาเหมือนน้ำท่วมที่ระเบิดออกมา ไหลเต็มหน้าทันที เธอร้อง”อื้ออื้อ” ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง หัวส่ายไปส่ายมาไม่หยุด
เธอต้องการบอกหยางเฉิน ให้เขาลุกขึ้น ไม่ต้องสนใจเธอ
“หยางเฉิน ไม่นึกเลยสินะ ว่าแกก็มีวันนี้ด้วยเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า……”
โจวยู่ชุ่ยรู้สึกสะใจในใจเท่านั้น
ตั้งแต่ถูกคุมขัง เธอแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว ถ้าอวี๋เหวินปิงไม่ปรากฏตัว และช่วยชีวิตเธอออกมา เธอคงจะบ้าไปแล้วจริงๆ
ในช่วงเวลาที่อยู่ในคุกนั้น หัวใจของเธอบิดเบี้ยวไปนานแล้ว เธออยากล้างแค้นหยางเฉิน แก้แค้นฉินซี แก้แค้นฉินต้าหย่ง ถึงขั้นอยากแก้แค้นฉินยีลูกสาวของเธอเอง
เธอคิดว่า ที่เธอถูกขังเธอ มันมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนเหล่านี้ หากพวกเขาสามารถช่วยเธอขอร้องหยางเฉิน เธอก็คงจะไม่ถูกทรมานมากนัก
แน่นอนว่าคนที่เธออยากแก้แค้นมากที่สุดคือหยางเฉิน เพราะหยางเฉินเป็นคนร้าย
“โจวยู่ชุ่ย ฉันเป็นคนให้คนขังคุณไว้ คุณมีอะไรก็มาลงที่ฉัน”
ตอนนี้ฉันอยู่กับอวี๋เหวินปิง หากคุณอยากแก้แค้น ก็มาฆ่าฉันเองสิ!”
“ใช้ลูกสาวแท้ๆของคุณมาขู่ฉัน ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าตลกเหรอ?”
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ถ้าไม่ใช่เพราะฉินยียังคงอยู่ในมือของโจวยู่ชุ่ย ตอนนี้เขามีความหวังที่จะช่วยฉินต้าหย่ง ด้วยตัวเขาเอง
หากสามารถรับประกันความปลอดภัยของฉินยีได้ คนเหล่านี้ ต้องตายทั้งหมด!
แน่นอน โจวยู่ชุ่ยได้ยินที่หยางเฉินพูด ก็ใจเต้น
“หยางเฉิน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่ อยากสละชีวิตพ่อตาเพื่อช่วยผู้หญิงคนนั้น มันเป็นไปไม่ได้!”
ทันใดนั้น อวี๋เหวินปิงก็พูดขึ้นทันที
เห็นได้ชัดว่า เขาเข้าใจผิด ที่คิดว่าหยางเฉินกำลังจะทิ้งฉินต้าหย่ง
ก็จริง คนที่โหดเหี้ยมอย่างเขา จะเข้าใจมิตรภาพระหว่างหยางเฉินและฉินต้าหย่งได้อย่างไร?
หยางเฉินยอมตายเอง ดีกว่าทิ้งฉินต้าหย่ง
“หยางเฉิน แกรอให้คุณชายปิงจัดการดีๆซะ! ฉันจะเฝ้าฉินยีต่อไป ถ้าแกกล้าต่อต้านคุณชายปิง ฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนี้โดยไม่ลังเลเลย”
โจวยู่ชุ่ยพูดด้วยสีหน้าที่ชั่วร้าย และหยิบมีดผลไม้มาทำท่าทางบนใบหน้าของฉินยี:”แกคงรู้ ฉันทำได้ทุกอย่าง”
ดวงตาของหยางเฉินเย็นชาอย่างมาก มองโจวยู่ชุ่ยราวกับว่ากำลังมองคนตาย
ทันใดนั้น อวี๋เหวินปิงก็วางสายวิดีโอคอลโดยตรง มองไปที่หยางเฉินด้วยรอยยิ้ม และพูดว่า:”หยางเฉิน ตอนนี้ถึงตาเกมระหว่างเราแล้ว”
หยางเฉินเมิน ลุกขึ้นจากพื้น และถามหน้านิ่ง:”แกอยากเล่นอะไร วันนี้ฉันจะอยู่กับแกจนจบ!”
“งั้นเล่นรัสเซียนรูเล็ตกันไหม?”