อวี๋เหวินปิงยิ้มแปลก ๆ หยิบปืนพกออกมาแล้ววางลงบนโต๊ะ:”กฎของเกมนั้นง่ายมาก ปืนลูกโม่นี้มีช่องใส่กระสุนหกช่อง และใส่กระสุนลูกเดียว จากนั้นใส่แม็กแล้วหมุน แกกับพ่อตาของแกสลับกันยิงตัวเอง จนหนึ่งในนั้นตาย เกมนี้ก็จบลง!”
“พ่อตาของแกไม่สะดวก งานยิงตัวเอง คงต้องเป็นหน้าที่ของแกแล้วล่ะ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ แกใช้ปืนลูกโม่ที่มีกระสุนเพียงนัดเดียว ฆ่าแกเอง ไม่ก็ฆ่าพ่อตา”
สีหน้าของหยางเฉินนิ่งทันที เกมนี้สร้างขึ้น เพื่อชีวิตของเขาเองอย่างชัดเจน
อวี๋เหวินปิงก็เหมือนปีศาจ บนหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
สำหรับเขา หากสามารถหยอกเล่นกับหยางเฉินได้ และฆ่าหยางเฉินได้ ทำไมถึงไม่ทำล่ะ?
ดวงตาของหยางเฉินเต็มไปด้วยความโหดที่น่ากลัว และใครก็ตามที่ กล้าขู่เขาแบบนี้ จะต้องตาย
“และแน่นอน แกสามารถปฏิเสธที่จะเล่นเกมนี้ได้ ไม่ว่ายังไง พ่อตาและน้าของแกก็อยู่ในมือของฉันแล้ว ฉันสามารถฆ่าสักคนก่อน ให้แกรู้สึกว่าความสิ้นหวังคืออะไร ไม่แน่แกอาจจะเริ่มขอให้ฉันให้แกเล่นเกมนี้ก็ได้”
อวี๋เหวินปิงพูดด้วยรอยยิ้ม
ต้องยอมรับเลยว่า ไอ้สารเลวนี้ ที่ตอนนั้นสามารถเป็นทายาทของตระกูลอวี๋เหวินได้ มันมีกึ๋นจริงๆด้วย
เขารู้ว่าหยางเฉินแข็งแกร่งมาก ดังนั้นเมื่อต้องรับมือกับหยางเฉินในครั้งนี้ ก็ต้องมีแผนอย่างถ้วนถี่เช่นกัน
ลงมือกับฉินซี ฉินยี และฉินต้าหย่งในเวลาเดียวกัน
ถ้าไม่ใช่เพราะการปกป้องลับๆของเฉียนเปียว ฉินซีก็คงจะตกอยู่ในมือของเขาด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้ ความหวังของหยางเฉินที่ช่วยชีวิตทุกคน ก็จะยิ่งน้อย
อวี๋เหวินปิงรู้ซึ้งหัวใจของผู้คนเป็นอย่างดี เพราะรู้ว่าความเกลียดชังของโจวยู่ชุ่ยที่มีต่อหยางเฉินนั้นรุนแรงมาก มีเพียงความตายเท่านั้นที่สามารถแก้แค้นได้ ดังนั้นเขาจึงส่งคนไปช่วยโจวยู่ชุ่ย และพาฉินยีไปที่อื่น
ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าหยางเฉินจะสามารถช่วยฉินต้าหย่งภายใต้การเฝ้าของผู้คนจำนวนมากได้ เขาก็ไม่กล้า
เขาช่วยฉินต้าหย่งได้ แต่ไม่สามารถช่วยฉินยีได้
“ได้ ฉันจะเล่น!”
หยางเฉินกัดฟันพูด
ในเวลานี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเล่นกับอวี๋เหวินปิง
“แกร็ก!”
หยางเฉินหยิบปืนลูกโม่ขึ้นมา และหมุนแรงๆ หลังจากที่หยุดหมุน เขาก็ไม่ลังเลเลยสักนิด ที่จะยิงไปที่ขมับของเขา
“สมกับเป็นสายเลือดของตระกูลอวี๋เหวิน มีความกล้าจริงๆ”
“กระสุนหกช่อง กระสุนหนึ่งนัด และความน่าจะเป็นที่จะตายในแต่ละนัดคือหนึ่งในหก”
“ถ้านับด้วยวิธีนี้ ภายในหกนัด เกมนี้อาจจะจบลง”
อวี๋เหวินปิงพูดด้วยท่าทางขี้เล่น:”เอาล่ะ เล่นเกมต่อ ยิงพ่อตาแกสิ!”
“หยางเฉิน อันที่จริงฉันไม่อยากให้แกตาย เพราะถ้าแกตาย เกมจะไม่สนุก ดังนั้น แกฆ่าพ่อตาแกเถอะ!”
“ฉันอยากเห็นจริงๆ ว่าแกจะทำสีหน้าเช่นไร หลังจากยิงพ่อตาจนตายด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น ภรรยาสุดที่รักของแก น้าของแก จะให้อภัยแกได้รึเปล่า?”
“เอาล่ะ ไม่พูดมากแล้ว ต่อเถอะ!”
อวี๋เหวินปิงยิ้มอย่างสำราญใจ แต่ในสายตาของหยางเฉินมันน่าขยะแขยงมาก
“แกร็ก!”
หยางเฉินไม่ลังเลเลย ในเวลาเดียวกันก็หมุนพร้อมกับเหนี่ยวไกปืน ไม่มีอีกนัด
“ดูเหมือนว่าพวกแกจะโชคดีจังนะ”
อวี๋เหวินปิงพูดด้วยรอยยิ้ม:”แต่ว่าไม่เป็นไร นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ตามความน่าจะเป็น มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะตายหลังจากหกนัด มาเล่นกันช้าๆเถอะ”
“อวี๋เหวินปิง แกกลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?”
หยางเฉินไม่เล่นเกมต่อ จู่ๆ ก็ถามด้วยท่าทางเย้ยหยัน
สีหน้าของอวี๋เหวินปิงนิ่งไปทันที:”กลัวแก? ตอนนี้ฉันควบคุมชีวิตความเป็นความตายของแกอยู่ ทำไมฉันจะต้องกลัวแก?”
“ถ้าแกไม่กลัวฉัน ทำไมแกถึงจับทุกคนที่อยู่รอบตัวฉัน แล้วใช้การตายของพวกเขาขู่ฉันด้วย?”
“ถ้าไม่กลัว แกต้องต่อสู้กับฉันโดยตรง ไม่ว่าจะเป็นการแข่งขันเพื่อความแข็งแกร่ง หรือการแข่งขันทางการค้า ก็ได้หมด”
“แต่เพราะแกกลัวฉัน แกเลยไม่กล้าต่อสู้กับฉันโดยตรง ได้แต่ใช้วิธีสกปรกเพื่อจัดการฉัน”
“ต่อให้ฉันตาย ฉันก็ยังดูถูกแก ตระกูลอวี๋เหวินเป็นตระกูลขยะจริงๆ มีแต่สวะที่ขี้กลัวทั้งนั้น!”
หยางเฉินพูดด้วยท่าทางเยาะเย้ย
เห็นสีหน้าของอวี๋เหวินปิงยิ่งอยู่ยิ่งมืดมน และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างแรง:”หยางเฉิน แกมันเก่งแต่ปาก แกจะพูดอะไรก็ตามใจ แต่แกต้องเข้าใจว่า ความเป็นความตายของแกในตอนนี้ ถูกฉันควบคุมอยู่”
“นั่นก็เพราะทำได้โดยวิธีการที่น่ารังเกียจ เพราะแกรู้ว่าถ้าแกต่อสู้กับฉันแบบตัวต่อตัว จุดจบมีแต่ความล้มเหลวเท่านั้น!”
หยางเฉินพูดเย้ยหยัน
“แกมันโง่ ยังจะโทษคนอื่นอีก?”
ตรรกะของอวี๋เหวินปิงนั้นแข็งแกร่งมาก และเขาพูดอย่างใจเย็นว่า:”ตั้งแต่วินาทีที่แกวางแผนให้ฉันแย่งชิงตำแหน่งทายาท ก็ต้องเข้าใจว่า สงครามระหว่างเราได้เริ่มแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้น ทำไมแกถึงไม่เตรียมตัวล่ะ? กลับให้ฉันหาโอกาสจัดการแกแทน”
“ดังนั้น ทุกอย่างในวันนี้ ต้องโทษแกเอง แกหยิ่งยโสโอหัง และคิดว่าเอาชนะฉันได้แล้ว ในความคิดของฉัน แกก็เป็นแค่ไอ้โง่ที่มีแต่กำลัง สู้กับฉัน? แกสู้ได้เหรอ?”
ที่อวี๋เหวินปิงพูด ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล
หยางเฉินเข้าใจดี ว่ามันเป็นความประมาทของเขาจริงๆ ที่ส่งหม่าชาวไปเยี่ยนตู เหลือเพียงเฉียนเปียว และหันซวนไว้เคียงข้างเขา
แต่ในเจียงโจว คนที่อยู่เคียงข้างเขา ไม่ได้มีเพียงสองคนที่ต้องการปกป้อง
“ดังนั้น พ่อตาและน้าของแก วันนี้ไม่ว่าใครตาย ก็เป็นเพราะแก”อวี๋เหวินปิงพูดอีกครั้ง
“นั่นสิ ฉันประมาทเอง แต่แกคิดให้ดีๆ เว้นแต่ฉันตาย มิฉะนั้น แกจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”หยางเฉินพูด
“หรือแกคิดว่า ในสถานการณ์วันนี้ แกจะมีชีวิตรอดออกไปได้เหรอ?”
อวี๋เหวินปิงมองหยางเฉินด้วยท่าทางแปลก ๆ และพูดว่า:”แกควรรู้ว่าเหตุผลที่แกสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้ ก็เพราะฉันไม่อยากให้แกตายง่าย ๆ แต่อยากเล่นกับแก เพื่อที่จะทำให้แกรู้สึกไปเสียยังดีกว่ามีชีวิตอยู่อีก”
“รอฉันเล่นจนพอแล้ว ก็จะเป็นวันตายของแก”
“แกพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้กับฉัน เพื่อถ่วงเวลาใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไร ฉันมีเวลามากพอ วันนี้ฉันจะเล่นกับแก ฆ่าแกตายเมื่อไหร่ ก็จบเมื่อนั้น”
“โอเค ต่อเลย!”
อวี๋เหวินปิงไม่ได้กังวลว่า หยางเฉินกำลังยื้อเวลา และพูดด้วยรอยยิ้ม
หยางเฉินไม่พูดอะไรอีก หยิบปืนพกขึ้นมาและเริ่มเล่นเกมรูเล็ตต่อ
“แกร็ก!”
“แกร๊ก!”
……
ในไม่ช้า หยางเฉินก็ยิงไปแล้วหกนัด แต่ไม่เคยมีเสียงยิงกระสุนออกมาเลย
“ดูเหมือนว่าฉันจะโชคดี ถ้าต้องคำนวณตามความน่าจะเป็น แม้ว่าฉันจะตายในนัดต่อไป ก็ถือว่าได้กำไร”
หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม
อวี๋เหวินปิงแบมือออก และพูดด้วยรอยยิ้มว่า:”โชคดีจริงๆนะ แต่ไม่เป็นไร ยังมีเวลาอยู่มาก ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะโชคดีแบบนี้ตลอดไป”
หยางเฉินยิ้มอ่อน บนหน้าไม่มีความกังวลเลยสักนิด และยิงต่อไป
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ในชั่วพริบตา หยางเฉินได้ยิงไปแล้วยี่สิบนัด และไม่มีเสียงกระสุนดังขึ้นเลย
ในที่สุด อวี๋เหวินปิงก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตามความน่าจะเป็น หนึ่งในหกของอัตราการตาย หยางเฉินสามารถอยู่ได้จนถึงตอนนี้ มันโชคดีเกินไปไหม?
“ปืนมีปัญหา!”
จู่ๆเขาก็นึกถึงความน่าจะเป็นข้อนี้
“เดี๋ยวก่อน!”
ในตอนที่หยางเฉินกำลังจะยิงต่อ จู่ๆอวี๋เหวินปิงก็บอกให้หยุด แล้วเพิ่มกระสุนปืนลูกโม่อีกหนึ่งนัด