ตอนที่ 681
มีความหวังอีกครั้ง
“ท่านพี่ ช่วงนี้ท่านไม่ค่อยเจริญอาหารเลย ท่านป่วยหรือเปล่าเจ้าคะ”หลังจากจับตัวเซี่ยจินเย่มาได้ จิ้งหลิงก็พาเซี่ยจินเย่และหวังโจวชูเข้ามาร่วมโต๊ะอาหารตามที่นางบอก เพียงแต่จะบอกหวังโจวชูไม่เจริญอาหารก็คงไม่ได้ เพราะอาหารที่อยู่บนโต๊ะส่วนใหญ่ก็เป็นเนื้ออสูรทั้งนั้น แถมเนื้อพวกนี้ยังไม่ผ่านการปรุงและเป็นเนื้อที่พวกงูไปจับมาทั้งสิ้น ผลงานบนโต๊ะอาหารทั้งหมดเลยเป็นเหมือนซากสัตว์ที่ถูกรัดจนตายหรือไม่ก็มีรอยกัดสีม่วงดวงใหญ่ๆอยู่บนตัวทั้งนั้น
แม้หวังโจวชูจะสามารถกินได้โดยไม่เป็นอะไรเพราะพิษและเชื้อโรคไม่มีผลอะไรกับร่างกายของมัน แต่เพราะหวังโจวชูถูกจับตัวมานับสิบปี จิ้งหลิงเองก็แข็งแกร่งจนน่ากลัวต่อให้คนในตระกูลออกมาตามหาก็กลัวว่าจะโดนจับด้วยกันหมดเท่านั้น แถมพลังดึงดูดเหล่าอสูรยังทำให้นางคึกอีกต่างหาก ไม่ว่าจะปฏิเสธอย่างไรนางก็คิดเข้าข้างตัวเองแล้วก็ปั้นเรื่องราวเสียใหม่ด้วยตนเองจนหมด สุดท้ายหวังโจวชูเลยเลือกที่จะตายๆไปเสียด้วยการอดอาหารนี่เอง
“อาหารพวกนี้ข้ากินไม่ได้หรอก”หวังโจวชูพูดพลางมองไปทางจิ้งหลิงอย่างที่ไม่ได้ทำมานาน ปกติจิ้งหลิงคิดเองเออเองอยู่แล้ว ต่อให้หวังโจวชูไม่พูดอะไรนางก็คุยได้เป็นวันๆ ทำให้นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่หวังโจวชูพูดกับนางเลย
“ทำไมล่ะเจ้าคะ พวกนี้เป็นอสูรระดับสูงที่บริวารของข้าจับมาทั้งนั้น”จิ้งหลิงพูดด้วยท่าทีตกใจ สำหรับอสูรแล้วเรื่องรสชาตินั้นไม่ใช่สิ่งที่พวกมันต้องการ แต่เป็นระดับพลังของพวกมันต่างหาก ยิ่งระดับสูงก็ยิ่งดีต่อการเพิ่มพูนพลังอสูรในร่าง จะมีอสูรไม่กี่พวกเท่านั้นที่กินอาหารแล้วมาสนใจว่าอาหารอร่อยแค่ไหน
“พวกมันยังดิบอยู่ พวกเรามนุษย์จะกินอาหารต้องปรุงให้สุกเสียก่อน”หวังโจวชูตอบพลางมองชิ้นส่วนอสูรบนโต๊ะ ทุกชิ้นยังเป็นเนื้อสดๆอย่างที่หวังโจวชูพูดไม่มีผิด
“งั้นข้าจะให้บริวารของข้าไปปรุงมาให้”จิ้งหลิงพูดด้วยท่าทีร้อนรนก่อนจะเรียกบริวารของตนเข้ามาในห้องอาหาร
“ไม่ได้ ที่ข้าอยากกินเป็นอาหารที่เจ้าปรุงต่างหาก”หวังโจวชูตอบพลางมองจิ้งหลิงด้วยท่าทีจริงจัง พอได้ยินเช่นนั้นจิ้งหลิงก็หน้าแดงมองมาทางหวังโจวชูด้วยท่าทีเขินอาย สามีจะอยากกินอาหารที่ภรรยาลงมือทำก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่นะ
“โถ่ อยากให้ข้าทำอาหารให้ก็บอกตรงๆสิเจ้าคะ ท่านนี่เป็นคนอ้อมค้อมจริงๆ”จิ้งหลิงตอบด้วยท่าทีมีความสุขอย่างมาก สำหรับจิ้งหลิงแล้วหวังโจวชูเป็นคนไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาเท่าไหร่ นานๆจะได้เห็นคนรักของตนพูดออกมาสักทีทำเอาจิ้งหลิงปลื้มจนตัวลอยก่อนจะรีบออกไปตระเตรียมอาหารให้สามีของตนทันที
“เจ้า…..ชื่ออะไร”พอจิ้งหลิงออกไปจากห้องหวังโจวชูก็หันไปพูดกับเซี่ยจินเย่ทันที พวกงูที่รัดอยู่บนร่างของสองพ่อลูกเป็นเพียงอสูรธรรมดา หวังโจวชูเคยคุยกับพวกมันแล้วหากไม่ใช่เพราะนายหญิงของพวกมันสั่งพวกมันจะไม่ทำร้ายหวังโจวชูโดยเด็ดขาด เท่ากับว่าอสูรงูตนอื่นๆยังนับเป็นพวกของหวังโจวชูอยู่
“เซี่ยจินเย่เจ้าค่ะ”เซี่ยจินเย่ตอบพลางมองหวังโจวชูนิ่ง ไม่ต้องเล่าเซี่ยจินเย่ก็พอจะเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว บิดาของนางหวังโจวชูนั้นโดนจับตัวมาอยู่ที่นี่ อาจจะตั้งแต่ที่ทิ้งท่านแม่มาก็เป็นได้
“เซี่ย…งั้นเจ้าก็…..”หวังโจวชูพูดด้วยท่าทีเหมือนไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง มันหมดหวังไปนานแล้วและคิดถึงขั้นจะฆ่าตัวตาย ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่งจะมีคนมาช่วยแถมคนที่มาช่วยยังเป็น…
“เจ้าค่ะ ข้าคือบุตรสาวของเซี่ยหลิงซู ข้าเป็นบุตรสาวของท่าน”เซี่ยจินเย่ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นางเองก็เคยยอมแพ้เรื่องพ่อไปแล้ว ไม่นึกเลยว่าจะได้พบท่านอีกครั้งเช่นนี้
“งั้นหรือ เจ้าโตขนาดนี้แล้วสินะ”หวังโจวชูมองเซี่ยจินเย่ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ ถึงสถานการณ์จะเป็นแบบนี้ แต่มันก็ได้พบลูกของมันจนได้ กี่ครั้งแล้วก็ไม่ทราบที่มันภาวนาอยากเห็นหน้าลูกของมันก่อนตายสักครั้ง เป็นแบบนี้มันก็ตายตาหลับแล้วเพียงแต่หากมันตายตอนนี้จิ้งหลิงคงจับบุตรสาวมันเอาไว้แน่ๆ มันจะยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้
“ท่านพ่อ…ที่ท่านทิ้งท่านแม่มาก็เพราะอสูรตนนั้นหรือเจ้าคะ”เซี่ยจินเย่ถามพลางมองไปทางประตูที่จิ้งหลิงเดินออกไป
“ถูกแล้ว ข้าโดนจิ้งหลิงจับตัวเอาไว้ แต่ข้าก็หนีออกไปได้ตอนที่นางเผลอ แต่พอพ่อไปถึงเมืองเพื่อจะไปหาแม่ของเจ้า นังนั่นก็ตามพ่อมาจนทัน”หวังโจวชูเล่าพลางถอนหายใจออกมา
“นางบอกว่าให้พ่อทิ้งแม่ของเจ้าซะไม่อย่างนั้นนางจะฆ่าคนในเมืองทั้งหมดทิ้ง พ่อก็เลยต้องทำแบบนั้น”หวังโจวชูเล่าความจริงออกมา แต่สุดท้ายสำหรับหวังโจวชูแล้วมันก็เหมือนข้อแต่ตัว ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรมันก็ทิ้งครอบครัวมา ปล่อยให้ภรรยาของตนเลี้ยงลูกคนเดียวมาตั้งหลายปี
“เป็นแบบนี้นี่เอง ท่านพ่อไม่ได้เกลียดท่านแม่ แล้วก็ไม่ได้เกลียดข้าสินะเจ้าคะ”เซี่ยจินเย่ตอบพลางยิ้มออกมาอย่างโล่งอก บางทีนางก็คิดเหมือนกันว่าทำไมท่านพ่อถึงไม่อยู่กับพวกตน ถึงกับคิดว่าหรือจริงๆแล้วพ่อของนางไม่ได้รักแม่และนางเลย
“ข้าไม่มีวันเกลียดพวกเจ้าหรอก แม่ของเจ้าคือหญิงที่ข้ารัก ส่วนเจ้าก็เป็นบุตรสาวคนสำคัญของข้า หากทำได้ข้าจะหนีไปหาพวกเจ้า แต่ว่า…”หวังโจวชูกัดฟันแน่นมองพวกงูที่รัดร่างของตนเอาไว้ แม้พวกมันจะเห็นใจหวังโจวชูเพราะพลังดึงดูดเหล่าอสูร แต่หากพวกมันปล่อยหวังโจวชูไปพวกมันคงต้องตายแน่ๆ
“แค่นั้นก็พอแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่ต้องดีใจแน่ๆที่ได้ยินแบบนี้”เซี่ยจินเย่ตอบด้วยท่าทีมั่นใจ ท่านแม่ไม่ใช่คนคิดมาก ขอแค่ท่านพ่อกลับไปเล่าความจริงรับรองท่านแม่ต้องให้อภัยทั้งหมดแน่ๆ
“งั้นหรือ…..”หวังโจวชูยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ กี่ปีแล้วนะที่มันไม่ได้มีความสุขเช่นนี้ ขอบคุณพระเจ้าที่ยังมอบโอกาสให้มันอยู่
“เซี่ยจินเย่ ลูกน้องหนีไป”อยู่ๆหวังโจวชูก็พูดขึ้นมาเบาๆก่อนจะมองเซี่ยจินเย่นิ่ง เรื่องอื่นช่างมันเถอะ แต่ตอนนี้มันไม่อาจยอมให้บุตรสาวของมันต้องถูกจับอยู่ที่นี่ต่อไปได้
“ตอนกลางคืนเจ้าอสูรนั่นจะอยู่กับพ่อ เจ้าขอร้องพวกงูที่อยู่บนตัวเจ้าให้ปล่อยแล้วหนีไปซะ”หวังโจวชูว่าพลางมองเซี่ยจินเย่อย่างจริงจัง จิ้งหลิงน่าจะเคยชินกับพลังดึงดูดเหล่าอสูรแล้ว แค่เสียเซี่ยจินเย่ไปคงไม่ทำให้นางขาดสติถึงขั้นฆ่าลูกน้องหรอก ขอเพียงให้หวังโจวชูช่วยเกลี้ยกล่อมเซี่ยจินเย่ต้องหนีไปได้แน่ๆ
“ข้า….”
ปัง!!
เซี่ยจินเย่ยังไม่ได้พูดอะไร จิ้งหลิงก็เข้ามาในห้องพร้อมเนื้ออสูรที่เผาไฟมาเรียบร้อยแล้ว แม้จะปรุงมาตามที่บอกแต่จิ้งหลิงก็คงเอาไฟแรงๆเผาเนื้อเท่านั้น ข้างในคงยังดิบอยู่แน่ๆ แต่…
“เจ้าเองก็ทำอาหารเก่งเหมือนกันนะ วันหน้าทำให้ข้าอีกได้หรือไม่”หวังโจวชูกล่าวชมพลางเอาเนื้ออสูรมากินทันที เมื่อได้พบเซี่ยจินเย่หวังโจวชูก็ไม่คิดจะตายอีกแล้ว ตอนนี้มันต้องเติมพลังที่เสียไปกลับมา พอเซี่ยจินเย่หนีไปได้ สักวันหนึ่งมันจะหนีไปและไปหาเซี่ยจินเย่และภรรยาของมันให้ได้
.
.
“ท่านพี่ วันนี้ให้ลูกของเราไปนอนด้วยกันดีหรือเปล่าเจ้าคะ”จิ้งหลิงถามหลังจากมื้ออาหารจบลงแล้ว นางพึ่งได้บุตรสาวคนใหม่มา อยากจะให้ไปนอนด้วยกันตามประสาพ่อแม่ลูกจริงๆ
“เจ้าลืมแล้วหรือไงว่าวันนี้ข้าต้องมอบรางวัลให้เจ้า เอาไว้ให้นางมานอนด้วยกันวันหลังก็แล้วกัน”หวังโจวชูรีบปฏิเสธทันทีเพราะตัวมันหวังจะให้เซี่ยจินเย่หนีออกไป
“แต่…..”จิ้งหลิงมีท่าทีลังเลทันที เพราะปกตินางก็มอบรางวัลให้ตัวเองทุกวันอยู่แล้ว แต่วันนี้หวังโจวชูออกปากด้วยตัวเองเชียวนะ คืนนี้สำหรับนางต้องหวานชื่นแน่ๆ แต่ใจหนึ่งก็อยากจะนอนตามประสาครอบครัว….
“ตามใจท่านพี่ก็แล้วกัน คืนนี้เจ้านอนที่ห้องอื่นก่อนนะลูกแม่”สุดท้ายนางก็เลือกทางหวังโจวชูมากกว่า ก่อนจะกอดแขนหวังโจวชูเดินเข้าไปในห้องนอน
ปึง!!
ทันทีที่เสียงประตูจากห้องนอนของจิ้งหลิงดังขึ้น พวกงูที่บังคับร่างของเซี่ยจินเย่อยู่ก็พานางไปที่ห้องของนางทันที
“ขอร้องล่ะ ปล่อยข้าไปเถอะนะ”เซี่ยจินเย่พูดพลางเริ่มขอร้องพวกงูที่พันตามร่างของนาง ตอนนี้จิ้งหลิงไม่อยู่ทำให้พวกงูไม่โดนจิ้งหลิงจ้องเล่นงาน พวกมันเลยมีท่าทีลังเลอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งเซี่ยจินเย่ขอร้องพวกมันก็ยิ่งคลายตัวออกมา จนสุดท้ายพวกมันก็ทนไม่ไหวยอมปล่อยเซี่ยจินเย่แต่โดยดี
“ขอบคุณเจ้าค่ะ”เซี่ยจินเย่บอกขอบคุณพวกอสูรงูก่อนจะปกปิดพลังอสูรและพลังวิญญาณของตัวเองเอาไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ความจริงหลังจากนี้นางสามารถหนีได้อย่างง่ายดาย เพียงแต่…..
กึก….
เซี่ยจินเย่เลื่อนหน้าต่างห้องของจิ้งหลิงออกช้าๆ กว่าจะขอร้องพวกงูได้ก็ใช้เวลาหลายชั่วโมง ตอนนี้เป็นเวลากลางดึกแล้ว ทำให้เซี่ยจินเย่เลือกที่จะแอบเข้าไปในห้องของจิ้งหลิงเพื่อหาโอกาสพาบิดาของนางหนีออกมาด้วย
“……”เซี่ยจินเย่ลอบเข้าไปในห้องช้าๆ แต่เมื่อเดินผ่านฉากกั้นภายในห้องนอน เซี่ยจินเย่ก็พบว่ายามนี้จิ้งหลิงอยู่ในสภาพร่างอสูรขนาดเท่างูเหลือทั่วๆไป นางตอนนี้ขดรัดไปทั่วตัวพ่อของนางอย่างกับกำลังรัดเหยื่อ…ไม่สิแบบนั้นอาจจะเรียกว่าเป็นการรัดเพื่อผสมพันธุ์ก็เป็นได้
วืด….
เซี่ยจินเย่วางมือลงบนพื้นก่อนจะเรียกรากไม้ชนิดหนึ่งออกมา มันค่อยๆเติบโตและยืดยาวไปตรงที่จิ้งหลิงนอนอยู่ ก่อนที่ตรงปลายกิ่งจะมีดอกไม้งอกออกมาพร้อมปล่อยละอองเกสรบางอย่างลงมาใส่จิ้งหลิง เกสรที่เซี่ยจินเย่ปล่อยออกมานั้นมีผลทำให้หลับ เพื่อจะพาบิดาของนางออกมานั้นจำเป็นต้องแกะตัวจิ้งหลิงออกไปก่อน
“นี่ลูก…”หวังโจวชูยังไม่ทันได้พูดอะไรเซี่ยจินเย่ก็รีบส่งสัญญาณให้มันเงียบๆไปก่อน เกสรพวกนี้ไม่มีผลกับพวกที่มีความสามารถต่อต้านพิษ หวังโจวชูเลยไม่ได้รับผลอะไร
“ท่านพ่อ เราหนีไปด้วยกันเถอะเจ้าค่ะ”เซี่ยจินเย่พูดพลางพยายามแกะร่างของจิ้งหลิงออก เมื่อเห็นสภาพของบิดา นางไม่อาจปล่อยมันเอาไว้ได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไรนางก็ต้องพาบิดาหนีไปด้วยกันให้ได้
“เจ้าคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่”เสียงของจิ้งหลิงดังขึ้นขณะที่เซี่ยจินเย่กำลังพยายามแกะร่างของนางออก เสียงของนางทำเอาเซี่ยจินเย่ใจหายวาบ
“นี่เจ้ากำลังลักพาตัวสามีข้างั้นเหรอ”จิ้งหลิงจ้องมองเซี่ยจินเย่ด้วยท่าทีดุดัน ตาดำของนางเปลี่ยนจากรูปกลมมาเป็นเรียวแหลมในพริบตาทำแถมยังปล่อยพลังอสูรออกมาจนเซี่ยจินเย่แทบจะล้มทั้งยืน หรือว่าเกสรนอนหลับจะไม่ได้ผลกับจิ้งหลิงด้วย
“ถึงจะเป็นเจ้าข้าก็ไม่ให้อภัย จะไม่มีใครเอาตัวคนรักของข้าไปได้”จิ้งหลิงพูดด้วยท่าทีโกรธจัดพร้อมขยายร่างให้กลับไปเป็นขนาดปกติ นางพุ่งเข้ามารัดร่างของเซี่ยจินเย่เอาไว้ก่อนจะออกแรงรัดเต็มที่แบบไม่เหลือเยื่อใยแต่อย่างไร
กร๊อบ!!