กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1121
ฮันนาห์รู้สึกโมโหเมื่อได้ยินสามีของตัวเองบอกให้เธอไปกระโดดตึก! เธอชี้เขาอย่างเกรี้ยวกราดพร้อมตะโกน “นี่ คริสโตเฟอร์ ไอ้ชั่ว ลืมแล้วหรือไงว่าใครคอยอยู่ข้างหลังแกมาตลอด คอยสนับสนุน ช่วยเหลือแล้วก็ดูแลแก! แค่เพราะฉันทำเรื่องผิดต่อแกเพื่อความอยู่รอด ถึงกับไล่ให้ฉันไปตายเหรอ! นี่ยังเป็นคนอยู่เหรอเปล่า?”
คริสโตเฟอร์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างไม่ยอมรับ “หึ เลิกอ้างบ้า ๆ ซะทีเถอะ! เธอน่าจะดีใจที่เราไม่ได้อยู่ยุคโบราณกัน ไม่อย่างงั้นฉันจะฆ่าเธอทิ้งด้วยมือตัวเองตอนนี้เลย! เธอนอกใจฉัน นังร่านไร้ยางอาย!”
คุณท่านวิลสันก็รู้สึกราวใจสลายเมื่อเห็นความเจ็บปวดเกรี้ยวกราดบนใบหน้าของบุตรชาย เธอฟาดกระเป๋าถือใส่ฮันนาห์ขณะที่ด่า “คริสโตเฟอร์แทบไม่เคยโมโหเลยทั้งชีวิต ดูสิว่าแกทำอะไรลงไป นังชั่ว!”
ฮันนาห์ร้องครางด้วยความเจ็บขณะโดยกระเป๋าตี เธอจ้องหญิงชราพร้อมร้องหยัน “นี่ นังหมาแก่ตัวเหม็น ถ้าไม่ใช่เพราะฉันขอให้ตระกูลเวบบ์มาช่วย แกก็คงติดแหง็กอยู่ในคุกนั่น! คิดว่าจะมีปัญญาได้อยู่ในทอมป์สัน เฟิร์สเหรอ? ต้องขอบคุณฉันด้วยซ้ำ!”
คุณท่านวิลสันพูดเสียงเข้ม “หยุดพูดไร้สาระ! คุณเวบบ์เขาเห็นศักยภาพของครอบครัวเรา ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับแกเลยสักนิด นังชั่ว! ถึงแกจะตายไปในเหมืองถ่านหินนั่น คุณเวบบ์ก็ต้องมาหาแล้วพาเรามาอยู่ที่ทอมป์สัน เฟิร์สอยู่ดี!”
ฮันนาห์ด่า “นังแก่เหม็นเน่า แกมันไม่รู้บุญคุณคน ป่าเถื่อนไร้มารยาท! ไม่สงสัยเลยว่าทำไมตระกูลวิลสันถึงได้ตกต่ำเหมือนที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ เป็นเพราะพวกแกไม่มีสำนึกขอบคุณใครไงล่ะ แล้วยิ่งมียัยแก่อย่างแกเป็นผู้นำ ตระกูลนี้ยิ่งนับวันยิ่งตกต่ำแน่!”
จากนั้นเธอก็หันไปมองคริสโตเฟอร์อย่างเกลียดชังอีกครั้งและด่า “แล้วแก คริสโตเฟอร์ วิลสัน! เลิกตีหน้าแบบนั้นได้แล้ว! ฉันไปนอนกับชายอื่นแล้วมันยังไง? คิดว่าฉันอยากทำเหรอไง? ฉันทำเพื่อจะมีชีวิตรอดโว้ย!”
คริสโตเฟอร์กระทืบเท้าอย่างฉุนเฉียว “เหตุผลบ้าบอของแกน่ะสิ! เพื่อเอาชีวิตรอดรึ? แกน่าจะรักษาความบริสุทธิ์ไว้แล้วยอมตายไปซะดีกว่า!”
ฮันนาห์ตะคอกกลับ “ไปตายซะ! ฉันกล้าพนันเลยว่า ถ้าแกต้องไปอยู่เหมืองถ่านนั่น แกเองก็เสนอตัวยอมนอนกับผู้ชายเพื่อแลกกับความคุ้มครองเหมือนกันแหละโว้ย!”
คำพูดดูถูกเหยียดหยามของฮันนาห์ทำให้คริสโตเฟอร์โมโหจนหน้ามืด เขาด่าเธออย่างรุนแรง “นี่แกพูดบ้าอะไรออกมา? ฉันจะเสนอตัวเหรอ? วันนี้ฉันต้องฆ่าแกแน่! พระเจ้าก็ช่วยแกไม่ได้ได้!”
เมื่อการทะเลาะยิ่งรุนแรงขึ้นจนหมอไม่สามารถห้ามไหว เขาก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรแจ้ง 911
…
เมื่อมีการทะเลาะต่อสู้รุนแรงเกิดขึ้นในห้องพักผู้ป่วย โดนัลด์นั้นอยู่ที่บ้านนั่งประชุมพูดคุยกับสมาชิกในครอบครัว
เขาพูดกับน้องชายว่า “พ่อของเรายังไม่ตื่นขึ้นมา และพวกบิ๊กเอทก็ไม่ยอมฟังคำสั่งของฉันตอนนี้ แต่ฉันส่งคนไปที่ภูเขากอลมินเพื่อช่วยพวกวีเวอร์ เราจะได้มีอำนาจขึ้นเมื่อพวกวีเวอร์ถูกพากลับมาจากภูเขา”
ดาเมียนถาม งุนงงเล็กน้อย “โดนัลด์ ผมไม่เข้าใจ ทำไมพี่ถึงอยากช่วยพวกวีเวอร์มากขนาดนั้น?”
“ก็จริง นายไม่เข้าใจหรอก” โดนัลด์ตอบด้วยสีหน้าเย็นชา “บริษัทยาวีเวอร์เป็นบริษัทที่มีมูลค่าทางการตลาดหลายพันล้านดอลลาร์ แถมยังเป็นบริษัทยาที่มีชื่อเสียงในประเทศด้วย หลังจากที่เราช่วยพวกเขามาจากภูเขา เราก็จะช่วยเขาเอาบริษัทคืนมา แต่ก่อนที่จะเป็นแบบนั้น ฉันจะเซ็นสัญญากับพวกเขาก่อน ฉันจะช่วยเขาเอาบริษัทคืนมาแต่ว่าเขาต้องให้หุ้นของบริษัทกับฉัน 70% ฉันเชื่อว่าพวกนั้นต้องยอมเห็นด้วยแน่!”
“เพราะยังไงฉันก็ไม่คิดว่าพวกเขาอยากจะอยู่ในนรกนั่นแล้วเก็บโสมไปจนวันตายหรอก ฉันว่าการได้กลับมาในเมืองแต่เป็นขี้ข้าของฉันก็ยังดีกว่าอยู่ที่นั่น!”
ดอว์สัน น้องชายคนที่สามของโดนัลด์พูดเสียงเรียบ “โดนัลด์ ถึงแม้ว่าเราจะได้บริษัทยาวีเวอร์ทั้งหมดมาไว้ในมือ มันก็แค่ไม่กี่พันล้านดอลลาร์ ถึงสินทรัพย์ของตระกูลเราจะร่อยหรอไปมากช่วงหลัง แต่แค่ไม่กี่พันล้านมันไม่คุ้มค่าเสียเวลาหรอก”
โดนัลด์แค่นเสียงกล่าว “นายไม่เข้าใจอะไรเลย ทำไมฉันถึงอยากได้หุ้นบริษัทยาวีเวอร์ล่ะ? เพราะว่าฉันอยากใช้บริษัทนี้เป็นฐานในการต่อรองแล้วก็ทำข้อตกลงกับบริษัทยาโคบายาชิในญี่ปุ่นไงล่ะ”