กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1120
ยิ่งไปกว่านั้นคุณท่านวิลสันเป็นหญิงชราหัวโบราณ ในสายตาของเธอผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายอย่างฮันนาห์ควรโดนลงโทษถึงตายเพื่อเป็นเยี่ยงอย่าง
เมื่อเห็นภาพน่าตกใจที่ทั้งคริสโตเฟอร์และคุณท่านวิลสันรุมทำร้ายฮันนาห์อย่างรุนแรง หมอก็ร้องตะโกนด้วยความตระหนกตกใจ “นี่ หยุดนะ! พอได้แล้วครับ! ไม่งั้นผมจะเรียกตำรวจ!”
ทั้งสองไม่สนใจเสียงเตือนของหมอแล้วยังคงตบตีฮันนาห์ต่อไป จนหมอหันไปตะโกนใส่แฮโรลด์กับเวนดี้ “อย่ามัวแต่ยืนอยู่เฉย ๆ สิ ทำอะไรหน่อย! พวกคุณจะยืนเฉยดูแม่คุณโดนซ้อมเหรอ?”
ทั้งแฮโรลด์และเวนดี้ยืนดูอย่างเย็นชา ไม่มีแม้แต่ร่องรอยความเห็นใจในแววตา
ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ พวกเขาคงไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พวกเขาคงรีบเข้าไปแล้วไกล่เกลี่ยเมื่อเห็นปัญหาระหว่างพ่อแม่
แต่ครั้งนี้สถานการณ์มันแปลกประหลาดและเกินจินตนาการไป
พวกเขารู้สึกอับอายขายหน้าที่แม่ของตนมีเด็กติดท้องกลับมาบ้านหลังจากหายตัวไปนาน
เด็กสมัยนี้นั้นส่วนใหญ่เห็นแก่ตัวและคิดถึงแต่ตัวเองเมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้
มักเห็นได้เสมอจากข่าวว่ามีผู้ปกครองสูงวัยบางคนเกิดท้องขึ้นมาและต้องการเก็บเด็กไว้ บรรดาลูก ๆ ที่โตแล้วของพวกเขามักจะไม่เห็นด้วยและพยายามกดดันให้พวกเขาเปลี่ยนใจ
เวนดี้กับแฮโรลด์ก็เป็นเด็กเห็นแก่ตัวแบบนั้น พวกเขาไม่สนใจเหตุผลของฮันนาห์หรือแม้แต่ความทุกข์ทนที่เธอได้รับระหว่างที่เธอหายไป พวกเขารู้แค่ว่าแม่ของเขามีชู้และทำให้พวกเขาขายหน้า
ฮันนาห์ขดตัวหลบการทุบตีอย่างโหดร้ายพร้อมกรีดร้องอย่างเจ็บปวด สายตาเย็นชาจากลูก ๆ ของเธอราวกับมีดกรีดใจ
ฮันนาห์รู้สึกเหมือนโลกนี้ถล่มลงมาต่อหน้า เมื่อเห็นสายตาเย็นชาเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ลูก ๆ มองเธอ
ทันใดนั้นแรงบางอย่างก็พุ่งขึ้นมาในกายเธอ เธอผลักทั้งสองที่กำลังทุบตีเธอออกไปก่อนตะโกน “พอสักที! ถ้าฉันไปนอนกับคนอื่นแล้วมันยังไง?! คิดว่าฉันอยากทำหรือไงกัน? พวกคุณรู้ไหมว่าฉันเจออะไรมาบ้าง? ทุกอย่างมันเป็นความผิดของชาร์ลี! ฉันเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอที่โดนกักขังไว้ในเหมืองถ่านหินสกปรก ฉันไม่มีจะกินด้วยซ้ำ ฉันทั้งหนาวทั้งสิ้นหวัง ฉันอดหลับอดนอนต้องทำงานหนักทั้งวัน แถมยังโดนทุบตี ที่นั่นมันนรกชัด ๆ! แล้วจะให้ฉันทำยังไง?! “
ตอนนี้ฮันนาห์โมโหมาก เธอกรีดร้องต่อ “ถ้าฉันไม่ยอมตอบสนองต่อการบีบบังคับของหัวหน้า ฉันก็คงตายในเหมือนนั่นไปแล้ว! คิดสิว่าทำไมฉันถึงต้องไปลงเอยแบบนั้น? ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อครอบครัว!”
จากนั้นเธอก็จ้องคริสโตเฟอร์พร้อมตะคอกอย่างโมโห “แล้วคุณล่ะ คริสโตเฟอร์ วิลสัน คุณมันไอ้ชั่วใจดำ! ตอนเราว่าแผนหลอกเอเลน เราก็ทำเพื่อครอบครัวไม่ใช่เหรอ? ฉันอยากหาเงินให้บ้านเราเยอะ ๆ จำได้ไหม? ฉันอยากให้แน่ใจว่าเราจะได้อยู่ที่ทอมป์สัน เฟิร์ส วิลล่า จำได้ไหม? สุดท้ายแล้วฉันได้อะไร? ฉันเสียสละไปตั้งมากมายเพื่อครอบครัวนี้ แล้วดูสิว่าพวกคุณตอบแทนฉันยังไง? ยังมียางอายเหลือกันอยู่บ้างไหม พวกชั่วช้า?! กล้าดียังไงมาตบตีฉัน? ถ้าเก่งนักก็ไปเล่นงานชาร์ลีสิ!”
ความเกลียดชัง ความอับอาย ตื่นตระหนก รวมกับความสิ้นหวังเป็นเหมือนคลื่นปั่นป่วนในตัวเธอจนทนไม่ไหวต้องระเบิดออกมา
เธอรู้สึกว่าตนเองเป็นเหยื่อในเหตุการณ์นี้ แต่ทำไมถึงได้รับการกระทำที่ไม่ยุติธรรมแบบนี้?
ทำไม?!
แต่ถึงอย่างนั้นทั้งคริสโตเฟอร์และคุณท่านวิลสันก็ไม่สนใจ
สำหรับพวกเขาไม่ว่าฮันนาห์จะมีเหตุผลหรือไม่หรือเธอจะผ่านความระทมแบบใดมา ความอับอายที่เธอนำมาให้ตระกูลวิลสันก็ให้อภัยไม่ได้!
เมื่อคริสโตเฟอร์คิดถึงการนอกใจของภรรยา ซึ่งอาจจะมากกว่าเพียงหนึ่งครั้ง เขาก็คลั่งจนแทบเป็นบ้า
ส่วนคุณท่านวิลสันรู้สึกว่าฮันนาห์ทำให้ชื่อเสียงของตระกูลวิลสันต้องแปดเปื้อน การที่ฮันนาห์ยังมีชีวิตอยู่ถือเป็นความผิดมหันต์ เธอจึงไม่ยอมฟังหรือรับรู้เหตุผลใด ๆ จากฮันนาห์
คุณท่านวิลสันแค่นเสียงเย็นชา “นังแพศยา แกกล้ามาตะโกนใส่เราได้ยังไง? แกไม่รู้หรือไง ความบริสุทธิ์เป็นเรื่องสำคัญที่สุดสำหรับผู้หญิง!”
คริสโตเฟอร์พูดต่อจากแม่ เขาจ้องด้วยสายตาโกรธแค้นพร้อมตะโกน “ฮันนาห์เธอน่าจะตายในเหมืองไปซะ! อย่างน้อยก็รักษาความบริสุทธิ์และศักดิ์ศรีลงหลุมไปด้วย! เธอมีหน้าอยู่รอดมาพร้อมมารหัวขนในท้องได้ยังไง? ฉันว่าเธอน่าจะไปกระโดดตึกตายเสียดีกว่า!”