บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1038
เมเดลีนนั่งอยู่ในรถของไรอันและมองไปยังนิ้วนางข้างซ้ายที่ว่างเปล่าของตัวเอง เธอหวนนึกถึงภาพการแยกจากและกลับมาพบกันอีกครั้งระหว่างเธอและเจเรมี่ตลอดหลายปีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
จู่ ๆ เธอก็รู้สึกสับสนขึ้นมาว่าในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา เจเรมี่เคยรักเธอจริง ๆ บ้างไหม?
แน่นอนว่าเขาเคย
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมตอนนั้นเขาถึงสามารถทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องเธอไว้
นั่นคือเหตุผลที่เมื่อก่อนตอนที่เขากอดเธอตอนเข้านอน เขาจะแสดงรอยยิ้มที่ใสซื่อเหมือนเด็กให้เธอดู
‘แต่เจเรมี่ เราทำอะไรผิดไปเหรอ เรื่องระหว่างเราถึงกลายเป็นแบบนี้…’
หัวใจของเธอเจ็บปวดอยู่เงียบ ๆ ในทันใดนั้นเองที่ไรอันยื่นมือออกมาจับมือเธอไว้อย่างนุ่มนวล เขาไม่ได้พูดอะไร และทำเพียงแค่มองเมเดลีนอย่างอบอุ่น
“ผมอยากให้งานแต่งงานเรียบง่ายหน่อย คุณคิดว่าไงครับ?” ไรอันขอความเห็นจากเมเดลีนอย่างอ่อนโยน
ครอบครัวโจนส์เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเกลนเดล ตอนนี้ไรอันกำลังจะแต่งงาน งานแต่งงานจึงเป็นเรื่องละเอียดอ่อน
เมเดลีนคิดว่าอาจเป็นเพราะเธอแต่งงานมาแล้วสองครั้ง หย่าร้างไปแล้วสองครั้ง และมีลูกมาแล้วสามคน พ่อและแม่ของไรอันอาจจะรู้สึกละอายขึ้นมาได้ เธอจึงไม่อยากทำตัวโดดเด่นมากนัก ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าเห็นด้วย แต่เธอก็ได้ยินไรอันพูดว่า “ผมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น ผมคิดไว้แล้วว่าคุณอาจกลับไปอยู่กับเจเรมี่ในอนาคต ดังนั้นการไม่ทำตัวเปิดเผยมากนักก็จะดีสำหรับคุณด้วย”
คำตอบนี้ทำให้เมเดลีนประหลาดใจและหวั่นไหว แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกผิดเช่นกัน
“ไรย์ ฉันไม่ได้หุนหันพลันแล่นเรื่องที่อยากจะแต่งงานกับคุณนะคะ และมันก็ไม่ใช่เพราะเจเรมี่ด้วย
“บางทีโชคชะตาและจังหวะเวลาก็สำคัญ ฉันกับเจเรมี่ใช้ชีวิตวนเวียนแบบนี้มาหลายปีแล้ว และในที่สุดเราก็มาถึงจุดที่ต้องแยกทางกันสักที บางทีนี่อาจเป็นชะตากรรมของฉันเช่นเดียวกับเขา”
มีแสงสว่างปรากฏในดวงตาของเมเดลีนอีกครั้ง
“ฉันรู้สึกขอบคุณมาก ๆ ที่พระเจ้าทำให้ฉันได้พบคุณ ในเวลาที่ฉันกำลังเหนื่อยล้าที่สุด”
ไรอันยิ้ม “ผมมีความสุขมากที่ได้เป็นชายฝั่งให้คุณทอดสมอ และได้เป็นสรวงสวรรค์ให้คุณหลบภัยยามพายุโหมกระหน่ำ”
วิธีที่ไรอันพูดทำให้เมเดลีนรู้สึกว่าเขาช่างเอาอกเอาใจเธอมากเหลือเกิน
เธอไม่เคยคิดว่าในเวลาเช่นนี้เธอจะได้พบกับผู้ชายที่ดี ผู้ชายที่ต้องการดูแลเธอจริง ๆ
บางทีนี่ก็อาจจะเป็นโชคชะตา
ไรอันพาเมเดลีนกลับบ้านเพื่อไปหาพ่อและแม่ของเขา
พวกเขายังคงกระตือรือร้นมาก แต่ก็มีข้อสงสัยบางอย่าง
เมเดลีนและไรอันเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แม้ว่าพวกเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่นั่นมันก็หลายปีมาแล้ว นอกจากนี้เมเดลีนก็มีลูกแล้วตั้งสามคน
เมื่อเมเดลีนไปเข้าห้องน้ำ ผู้เป็นพ่อและแม่ก็เอ่ยกับไรอันด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ไรย์ ลูกแน่ใจแล้วใช่ไหม? ลูกจะแต่งงานกับคุณมอนต์โกเมอรีจริง ๆ เหรอ?”
“ผมคิดเรื่องนี้ดีแล้วครับ ผมอยากแต่งงานกับเอวลีน”
“แต่…”
“การหย่าร้างและมีลูกแล้วสามคนไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีคุณสมบัติพอที่จะมีความสัมพันธ์และแต่งงานใหม่ เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสจากชีวิตการแต่งงานของเธอ และผมหวังว่าผมจะสามารถรักษาบาดแผลให้เธอและทำให้เธอมีความสุขได้อีกครั้ง”
“ก็สมเหตุสมผลแล้วล่ะ” มาดามโจนส์ค่อนข้างเห็นด้วย “แต่…”
“แม่ครับ พ่อครับ เอวลีนคือคนที่ผมเลือกเอง ผมหวังว่าจะได้รับการสนับสนุนแทนการต่อต้าน เหมือนกับเมื่อก่อนตอนที่ผมปรารถนาที่จะเรียนรู้การวาดภาพและทำความฝันให้เป็นจริง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ พ่อและแม่ก็ไม่คัดค้านเขาอีกต่อไป
เมเดลีนออกมาจากห้องน้ำ ดวงตาของเธอก็ร้อนผ่าวเมื่อได้ยินคำพูดของไรอัน อาจไม่มีก้าวไหนที่เร็วหรือช้าไป ไรอันเป็นคนที่มาอยู่ตรงนี้ในเวลาที่เหมาะสมจริง ๆ
หลังจากกลับมาถึงเมเดลีนก็หยิบกล่องที่บรรจุแหวน เปลือกหอย และที่คั่นหนังสือออกมาจากคฤหาสน์วิทแมน จากนั้นเธอก็ขับรถไปยังวิลล่าที่เจเรมี่กับเธอแต่งงานกันตามลำพัง
เธอยืนอยู่ที่ประตูวิลล่าขณะที่มองดูบ้านหลังใหญ่ที่มืดสนิท เธอผลักประตูและเดินเข้าไป เมื่อเดินไปถึงด้านบนสุดของบันได เมเดลีนก็พบว่าประตูห้องนอนเปิดอยู่พร้อมกับไฟที่เปิดทิ้งไว้
มีใครอยู่ในห้องงั้นเหรอ?
เธอชะงักอย่างสงสัย แล้วค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้