มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 998

“เอาล่ะครับ ในตอนนั้น ท่านลอร์ดเองก็รู้สึกยุ่งยากกับปีศาจภายในของเขา เป็นผลให้เขาค้นหาไปทั่วทุกที่เพื่อหาวิธีที่จะควบคุมอารมณ์ของเขาได้ดีขึ้น ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ตระหนักได้อย่างเต็มที่ว่า จนกว่าเขาจะจัดการพรมังกรได้อย่างง่ายดายและอย่างชำนาญ เขาจะไม่สามารถบรรลุสถานะของบุคคลในตำนานได้อย่างแท้จริง”

“เขาเริ่มโดยการไปเยี่ยมพระภิกษุและนักบวชคนอื่น ๆ ท่านลอร์ดแอบไปที่เวสตันเช่นกัน เพื่อค้นหาปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงสองสามคนด้วยความหวังว่าเขาจะสามารถได้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับปัญหาของเขา อย่างไรก็ตาม ไม่นานหลังจากการค้นหาของเขาเริ่มต้นขึ้น ในวันหนึ่งท่านลอร์ดก็ลงเอยด้วยการฆ่าใครบางคนเพียงเพราะบุคคลนั้นพูดบางอย่างผิดไป!”

“ด้วยเหตุนี้ เขาจึงหยุดพยายามที่จะเสาะหาความช่วยเหลือ ด้วยความกลัวว่าเขาจะลงเอยด้วยการเข่นฆ่าคนบริสุทธิ์อีกคน ช่างน่าประหลาดแท้ ที่ว่าเขาพบคำตอบของคำถามของเขาเองในวันหนึ่ง ในช่วงเวลาการรู้แจ้งของเขา เขาผนึกกำลังของเขาไว้และกลับไปใช้ชีวิตปกติอย่างมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น เขาก็ดูเหมือนกับชายชราผู้โดดเดี่ยว ท่านลอร์ดไม่ทำตัวให้เป็นจุดสนใจอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง แต่เมื่อเขาฝึกฝนทักษะได้อย่างชำนาญแล้ว เขาก็ทำลายผนึกอีกครั้ง และตั้งแต่นั้นมา เขาก็รู้ว่าเขาได้กลายมาเป็นหนึ่งในบุคคลในตำนานอย่างแท้จริงแล้ว”

“เนื่องจากวิธีการทำสิ่ง ๆ นั้นจะต้องมีความตั้งใจแน่วแน่สูงอย่างมาก มันก็ไม่ใช่สำหรับทุกคนเลยทีเดียว ถึงอย่างนั้นเนื่องจากคุณเคยใช้ชีวิตแร้นแค้นมาก่อน และคุณก็เป็นคนมีจิตใจที่ดีอย่างแท้จริง ผมคิดว่าคุณควรลองดูนะครับ” เวลสันอธิบาย

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็พยักหน้าก่อนจะตอบกลับ “เอาล่ะ คุณปู่ก็สอนวิธีผนึกกำลังให้ผมแล้ว…ผมจะทำมันดู ท้ายที่สุดแล้ว ผมก็จะพยายามให้ดีที่สุดที่จะอยู่ให้ห่างจากการโต้แย้งและการต่อสู้ เพราะผมยังไม่มีเลือดศักดิ์สิทธิ์ นอกจากนี้ โดยการผนึกกำลังทั้งหมดนั้น ผมควรจะสามารถจัดการกับกำลังของผมได้อย่างสบายขึ้นเร็ว ๆ นี้ ถ้าโชคดี ผมก็จะสามารถเข้าไปในดินแดนลึกลับในตำนานได้เร็วขึ้นเช่นกัน”

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ เวลสัน!” เจอรัลด์กล่าวเสริม ขณะที่เขายิ้ม

ทันทีที่ประโยคของเขาสิ้นสุดลง ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา หลังจากได้รับอนุญาตจากเจอรัลด์ให้เข้ามาได้ ยูกิก็รีบเข้ามาทันทีก่อนจะพูดขึ้น “นายท่าน!”

“เป็นอะไรไป ยูกิ?”

“ฉัน…ฉันได้ยินมาว่าคุณจะจากไปอีกแล้ว…นั่นเป็นเรื่องจริงเหรอคะ?” ยูกิถาม

“แน่นอนสิ” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

“ฉัน…เข้าใจแล้ว…อย่างน้อยฉันขอทราบได้ไหมคะว่าคุณจะมุ่งหน้าไปที่ใดกัน?” ยูกิถามอีกครั้ง ขณะที่ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอเล็กน้อย

ตั้งแต่ที่เธอได้พบเจอรัลด์และได้รับอนุญาตให้จากไปพร้อมกับสาวใช้คนอื่น ๆ ยูกิก็มอบหัวใจทั้งดวงของเธอให้เจอรัลด์แล้ว

เธอคิดถึงเขาอย่างสุดซึ้งตลอดการครึ่งปีที่เขาไม่อยู่ และตอนนี้ที่เขากลับมาในที่สุด เธอก็พบว่ามันยากที่จะยอมรับว่าเขาจะจากไปอีกครั้งในไม่ช้านี้

“ฉันจะมุ่งหน้าไปยังจังหวัดโลแกน!” เจอรัลด์ตอบกลับ

“…จังหวัดโลแกนเหรอคะ…?”

ทันทีที่ยูกิได้ยินแบบนั้น เธอก็เบี่ยงสายตาไปชั่วครู่ ขณะที่มือทั้งคู่ของเธอกลายเป็นกระสับกระส่ายเล็กน้อย

ขณะที่ผู้ชายสองคนสงสัยว่าทำไมสองคำนั้นถึงทำให้เธอกระสับกระส่ายมากขนาดนี้ ยูกิก็สูดหายใจเข้าลึกก่อนจะพูดขึ้นมา “…ฉันขออนุญาตตามไปด้วยได้หรือไม่คะ นายท่าน? ฉันไม่ต้องการจะจากคุณไปอีกต่อไปแล้ว!”

“ไม่ได้ยูกิ เขาจะต้องเดินทางแยกจากพวกเราเพื่อไปที่นั่นอยู่ดี ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าคนงามอย่างเธออยู่เคียงข้างเขา เธออาจจะดึงดูดความสนใจของคนชั่วร้ายได้! เป็นผลให้ เขาอาจจะต้องคลายผนึกกำลังของเขาเพื่อช่วยเหลือเธอ และทำให้พยายามทั้งหมดนั้นสูญเปล่า! ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำไมเธอถึงไม่ได้รับอนุญาตให้ตามไปด้วย” เวลสันตอบกลับ ขณะที่เขาส่ายหัวของเขา

“อืม…ในท้ายที่สุด คุณก็จะต้องได้พบปะกันอีกครั้ง ใช่ไหมคะ? เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น บางคนก็ต้องอยู่เคียงข้างนายท่านเพื่อดูแลเขาอยู่ดี! ไม่ได้ว่านะคะ แต่คุณมีเหตุผลและเอาใจใส่กว่าผู้หญิงหรือเปล่าล่ะคะ คุณฟรีด?” ยูกิตอบกลับ

เวลสันถึงกับหมดคำพูดหลังจากได้ยินแบบนั้น หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็เพียงส่ายหัวก่อนจะหัวเราะอย่างขมขื่น

“ฉันคิดว่าสิ่งที่เธอพูดมาก็สมเหตุสมผลอยู่…ถึงอย่างนั้น ถ้าเธอจะไปด้วย เธอจะต้องติดตามพวกเรา เธอห้ามรบกวนความพยายามของนายน้อยในการฝึกฝนตนเองอย่างเงียบ ๆ ถ้าเธอปฏิเสธที่จะตกลงตามนั้น งั้นเธอก็ไม่สามารถตามไปด้วยได้” ชายชรากล่าว

“ฉัน…ฉันตกลงค่ะ!” ยูกิตอบกลับขณะที่เธอยิ้มกว้าง

และก็ง่ายดายเช่นนั้น เรื่องราวก็ถูกตัดสินใจอย่างทันทีทันใด

บ่ายนั้นเจอรัลด์กลับไปที่เวสตันก่อนจะขึ้นรถไฟสีเขียวไปยังจังหวัดโลแกน

การเดินทางเองใช้เวลาถึงสองวันเต็ม และในที่สุดเจอรัลด์ก็ก้าวออกมาจากรถไฟในเช้าของวันที่สาม

ด้วยความรู้สึกหิว จากนั้นเจอรัลด์ก็มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ตามทางสถานีรถไฟ

ทันที่เขาเปิดประตูร้านอาหาร ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของผู้ชายคนหนึ่งพูดทันที “สั่งอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ พี่สาว! ฉันจะเลี้ยงทุกอย่างเอง!”

ตามแหล่งที่มาของเสียงนั้น เจอรัลด์เห็นผู้ชายหนึ่งคนและผู้หญิงอีกสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะหนึ่ง ด้วยพวกเขาสามคนดูมีเสน่ห์พอ ๆ กัน มันจึงไม่แปลกที่ทำไมพวกเขาถึงดึงดูดความสนใจมากมายจากลูกค้าของร้านอาหารเช่นกัน

ขณะที่ผู้ชายคนนั้นยิ้มต่อไป หนึ่งในผู้หญิงก็ตอบกลับ “นายเป็นคนเดียวที่ร่ำรวยที่นี่หรือยังไง? ยังไงซะ พวกเราก็สนุกกันพอแล้ว ดังนั้นมันก็ถึงเวลาเสียทีที่พวกเราจะกลับบ้านกัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ พวกเราอาจจะลงเอยด้วยการถูกต่อว่า หรือถูกลงโทษอีกครั้งก็ได้!”

“พอได้แล้ว…พวกเราก็กลับมาที่นี่กันแล้วไงหลังจากสนุกกันเสร็จแล้ว ใช่ไหมล่ะ?” ผู้หญิงอีกคนกล่าว ขณะที่เธอยิ้มเหมือนกัน

“พี่สาว ดูนั่นสิ…นั่นคือชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างพวกเราบนรถไฟก่อนหน้านี้ ใช่ไหม…?” ผู้หญิงคนเดิมพูด ขณะที่เธอชี้ไปที่ผู้ชายที่กำลังยืนอยู่ตรงประตู