มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 999
“เฮ้ หวัดดี! พวกเราพบกันอีกแล้ว!” ฮาเวน เลิฟเวลล์ หนึ่งในผู้หญิงที่มีเสน่ห์กล่าว ขณะที่เธอโบกมือให้คนหนุ่มคนั้น
“ใช่ แน่นอน…” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ขณะที่เขาปิดประตูด้านหลังเขา โดยวางกระเป๋าของเดินทางเขาไว้ตรงบริเวณที่กำหนดไว้เป็นพิเศษสำหรับนักท่องเที่ยว จากนั้นเจอรัลด์ก็มุ่งหน้าไปยังโต๊ะว่างที่บังเอิญอยู่ติดกับโต๊ะของฮาเวนพอดี
ขณะที่เจอรัลด์นั่งลง ฮาเวนก็พูดเสริม “คุณจำบทสนทนาเล็ก ๆ ของพวกเราบนรถไฟก่อนหน้านี้ได้ไหม? มันดีมากจนฉันอยากจะขอเบอร์ไลน์ของคุณด้วยซ้ำในที่นี้! ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่มีเคยคาดคิดเลยว่าจะพบคุณอีกครั้งเร็วขนาดนี้…ฉันคิดว่าการพบกันของพวกเราต้องถูกกำหนดมาจากฟากฟ้าแล้ว!”
“พอได้แล้ว ฮาเวน เขามาที่นี่เพื่อทานอาหาร ดังนั้นอย่าไปรบกวนเขาอีกต่อไปเลย” ซารีนา พี่สาวของฮาเวนกล่าว ขณะที่เธอเตะเท้าของฮาเวนเบา ๆ โดยเตือนให้เธอมีมารยาทบ้าง
“เธอพูดถูก ฮาเวน ทำไมเธอถึงจะขอเบอร์ไลน์ของเขาด้วยล่ะ?” ควินตินกล่าวเสริม
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็เพียงแค่ส่ายหัวของเขาก่อนจะยิ้มขบขันแกมเหน็บแนม
อย่างที่ฮาเวนพูดไป เจอรัลด์บังเอิญพบกับพี่น้องเลิฟเวลล์ทั้งสามคนก่อนหน้านี้ ในขณะที่พวกเขายังคงอยู่บนรถไฟกัน ตอนนั้นพี่น้องเลิฟเวลลนั่งอยู่ตรงข้ามกับเจอรัลด์พอดี
อย่างไรก็ตาม ควินตินไม่พอใจกับที่นั่งข้างหน้าต่างของเขา เนื่องจากชายชราคนหนึ่ง ที่ดูอายุประมาณแปดสิบปีได้ ซึ่งนั่งอยู่ข้างเจอรัลด์นั้นเป็นสิ่งที่น่ารำคาญสำหรับเขา ชายชราคนนั้นเองก็นอนหลับโดยเอาหัวพิงหน้าต่างมาตลอดการเดินทางเป็นส่วนใหญ่ และควินตินก็ทนไม่ได้ที่ต้องมองใบหน้าที่กำลังหลับของเขาไปนานกว่านั้น
เป็นผลให้ ควินตินขอให้เจอรัลด์เปลี่ยนที่นั่งกับเขา แม้ตอนแรกเจอรัลด์ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเรื่องนั้น แต่ควินตินกลับโยนเงินหนึ่งร้อยดอลลาร์ให้เจอรัลด์ ในขณะที่ถาม
ถ้าเขาสุภาพกว่านี้เล็กน้อยและมีมารยาทมากขึ้น เจอรัลด์ก็คงจะเปลี่ยนที่นั่งกับเขาแล้ว แต่หลังจากนาทีที่เงินร้อยดอลลาร์ถูกโยนมาทางเขา เจอรัลด์ก็เพิกเฉยต่อคำขอของควินตินไปโดยสิ้นเชิง
ถ้าฮาเวนไม่ได้เข้ามาแนะนำควินติน เขาก็คงจะเริ่มทะเลาะกันกับเจอรัลด์อย่างแน่นอน
ภายหลังฮาเวนเองก็เริ่มพูดคุยกับเจอรัลด์ เนื่องจากเจอรัลด์เคยเดินทางมากมายในปีที่ผ่านมา เขาจึงไม่ใช่คนเดิมที่รู้จักเพียงมณฑลเงียบสงบกับเมืองเมย์เบอร์รี่เท่านั้นอีกต่อไปแล้ว
เนื่องจากความรู้ที่กว้างขวางของเขาในสถานที่ต่าง ๆ มากมาย ไม่นานฮาเวนจึงพบว่าตัวเองกำลังเริ่มหลงในในตัวเขาแล้ว
ในทางกลับกัน ซารีนากลับไม่เคยพูดกับเจอรัลด์แม้แต่คำเดียว โดยที่เป็นพี่คนโตในหมู่พวกเขาสามคน เธอจึงเย็นชากว่าเล็กน้อย และดูห่างเหินมากโดยทั่วไปแล้ว
นั่นคือประเด็นของการปฏิสัมพันธ์กันของพวกเขาบนรถไฟ
“เช่นนั้น คุณจะมุ่งหน้าไปที่ไหนต่อล่ะ? คุณมาที่จังหวัดโลแกนเพื่อเรียนหรือทำงานคะ?” ฮาเวนถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ผมแค่มาที่นี่เพื่อท่องเที่ยวน่ะ!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“โอ้ว! ถ้าคุณจะท่องเที่ยวรอบ ๆ ที่นี่ งั้นฉันขอแนะนำให้คุณไปยังสถานที่ที่เรียกว่าคฤหาสน์บาลบริคล่ะกัน! มีหลายสิ่งที่น่าสนุกสนานมากมายให้ทำที่นั่น ตั้งแต่กอล์ฟไปจนถึงการแข่งม้าเลยด้วยซ้ำ!”
“ฮาเวน ไม่ใช่ว่าทุกคนจะไปที่นั่นได้นะ…เธอไม่สามารถคาดหวังให้บุคคลธรรมดาคนหนึ่งไปที่นั่นได้! ยังไงซะ รีบทานได้แล้ว” ซารีนาที่เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบเจอรัลด์แม้แต่น้อยพูดขึ้นมา
หากยังไม่ชัดเจนพอ พวกเขาทั้งสามคนมีภูมิหลังที่ค่อนข้างไม่ธรรมดากัน
ด้วยการที่เกิดมาพร้อมกับความภูมิใจและความดีเลิศอย่างมาก ซารีนาจึงอยู่กับความเป็นจริงน้อยที่สุดในหมู่พวกเขาทั้งสามคน ทั้ง ๆ ที่เป็นพี่สาวคนโต เธอเพียงคุ้นชินกับการพบปะบุคคลที่มีเกียรติเท่านั้น เป็นผลให้เธอดูถูกคนธรรมดาทั่วไปที่เหมือนกับเจอรัลด์ สำหรับซารีนา คนเช่นนี้ไม่แม้แต่จะมีสิทธิ์มาผูกมิตรกับเธอเลยด้วยซ้ำ!
“เอาล่ะ…” ฮาเวนตอบกลับ โดยไม่พูดอะไรอีก
ดังนั้นเจอรัลด์จึงสั่งข้าวผัดไข่ดาวมาหนึ่งจาน เมื่ออาหารของเขามาถึง เขาก็เริ่มทานอย่างช้า ๆ ในทันที
ขณะที่เขาทานไป เขาก็ตระหนักได้ว่าพวกเลิฟเวลล์ไม่ได้ทานอะไรกันมากนักตามสิ่งที่พวกเขาสั่งมา
ในเวลาต่อมา พวกเขาทั้งสามคนก็ลุกขึ้นเพื่อจะไปเอากระเป๋าเดินทางของพวกเขา ก่อนที่พวกเขาจะจากไป อย่างไรก็ตาม ฮาเวนแอบย้อนกลับมาด้านข้างของเจอรัลด์ก่อนจะกระซิบ “เฮ้ ฉันอาศัยอยู่ในคฤหาสน์เลิฟเวลล์ในจังหวัดโลแกน! ถ้าคุณหาเวลาได้ มาหาฉันนะ และไปสนุกกันกับฉัน! อีกอย่าง เผื่อว่าคุณลืมไป ชื่อเต็มของฉันคือ ฮาเวน เลิฟเวลล์!”
ก่อนที่เจอรัลด์จะทันได้ตอบกลับ ซารีนาก็ลากแขนฮาเวนออกไปจากร้านอาหารแล้ว
“…เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาอะไรอย่างนี้…” เจอรัลด์พึมพำกับตัวเอง ขณะที่เขายิ้มด้วยการยอมจำนน
เขาไม่มีอารมณ์ที่จะไปเล่นสนุกอะไรแบบนั้นกับเธอหรอก
ตอนนี้เมื่อในที่สุดเขาก็มีโอกาสเพิกเฉยต่อความขุ่นเคืองและความแค้นทั้งหมดที่ผ่านมาในช่วงสองสามวันนี้ เจอรัลด์จึงอยากจะใช้โอกาสนี้เพื่อพักผ่อนอย่างเหมาะสมบ้าง
ด้วยสิ่งนั้นภายในใจ เจอรัลด์จึงเริ่มท่องเที่ยวไปตามสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ ในจังหวัดโลแกน ก่อนที่เขาจะรู้ตัวก็เป็นตอนเย็นแล้ว และยามค่ำคืนก็เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว
เมื่อตระหนักได้ว่าเขายังคงต้องหาบางที่เพื่อพักอาศัย เจอรัลด์ก็กำลังจะไปหาหอพัก เมื่อเขาได้ยินเสียงหนึ่งพูดขึ้นมา “แกคิดที่จะทำอะไร?”
เสียงผู้หญิงคนนั้นดังมาจากทางเข้าของซอยหนึ่ง เมื่อก้าวถอยหลังไม่กี่ก้าวเพื่อมองดูบริเวณที่มืดมิดนั้น เจอรัลด์ก็ตระหนักได้ว่าวัยรุ่นที่กำลังเมาสองสามคนได้ลากผู้หญิงคนหนึ่ง เข้าไปในซอยที่นำไปสู่ทางตันเท่านั้น
“เธอคิดว่าไงล่ะ? แน่นอน พวกเราจะสนุกกับเธอไง! ไม่เอาน่า!” หนึ่งในพวกอันธพาลสามคนที่เริ่มลากเธอไปตามซอยดังกล่าว
ขณะที่เธอดิ้นรนเพื่อจะหนีอย่างหมดหวัง หางตาของเธอก็เห็นคนหนุ่มอีกคนกำลังเดินมาทางพวกเขาแวบ ๆ เมื่อเห็นบางคนกำลังมาช่วย ผู้หญิงคนนั้นจึงใช้กำลังทั้งหมดของเธอผลักพวกอันธพาล ที่กำลังดึงแขนของเธอออกไปจากเธอ
ขอบคุณที่พวกอันธพาลเมาพอที่จะปล่อย และผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งไปยังด้านข้างของคนหนุ่มคนนั้นในทันที ก่อนจะเกาะติดแขนของเขาและร้องออกมา “พวกเขาพยายามจะละลาบละล้วงฉัน สามี!”
เธอทำให้มั่นใจว่าได้หยิกแขนของเขาเช่นกัน เป็นการบ่งบอกอย่างชัดเจนเพื่อให้เขาร่วมมือกับเธอ