มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1000
“สามีเหรอ?” พวกอันธพาลทั้งสามพูดขึ้นพร้อมกัน ขณะที่พวกเขาหันไปมองกันและกัน ทันใดนั้นความสับสนงุนงงของพวกเขาก็กลายเป็นการมุ่งร้ายอย่างรวดเร็วขณะที่พวกเขาเริ่มถลึงตามมองคนหนุ่มคนนั้น
“เดี๋ยวนะ ฉันไม่ใช่สามีของเธอ!” คนหนุ่มคนนั้นตอบกลับขณะที่เขาโบกมือของเขาอย่างรวดเร็วด้วยความหวาดกลัว
เมื่อได้ยินแบบนั้น ผู้หญิงคนนั้นก็พบว่าตัวเองกำลังกรอกตาอยู่ ขณะที่เธอคิดกับตัวเอง ‘แม่งเอ้ย! ใครจะขี้ขลาดได้มากขนาดนี้กัน?’
พวกอันธพาลเองก็หัวเราะลั่นขึ้นมาทันที ขณะที่หนึ่งในพวกเขากล่าว “ปรากฏว่าเธอก็ค่อนข้างฉลาดนะ สาวน้อย! พวกเราจะทำให้มั่นใจได้เลยว่าจะสอนบทเรียนที่ดีให้เธอในภายหลัง!”
และในขณะที่พวกเขากำลังจะพุ่งเข้าใส่ทั้งสองคน คนหนุ่มคนนั้นก็หันหลังกลับ ทันใดนั้นเขาก็ชี้ไปยังทางเข้าของซอยก่อนจะตะโกนขึ้นมา “ตำรวจ!”
ทันทีที่พวกเขาได้ยินแบบนั้น พวกอันธพาลที่กำลังเมาอยู่ทั้งสามคนก็หยุดชะงักทันทีและหันหลังให้ทั้งสองคน โดยนั่งยอง ๆ ลงหลังจากนั้นทันที พร้อมกับยกมือไว้หลังหัวของพวกเขา!
“พ พวกเราจะไม่ทำอีกแล้วดังนั้นโปรดปล่อยพวกเราไปเถอะครับ!”
เมื่อเห็นว่าพวกอันธพาลกำลังถูกทำให้วอกแวกในตอนนี้ คนหนุ่มคนนั้นจึงเริ่มลากแขนผู้หญิงไป ขณะที่เขาพูด “ตอนนี้ก็เป็นโอกาสของพวกเราแล้ว! วิ่งเร็ว!”
เฉพาะไม่กี่ก้าวต่อมาเมื่อเขาตระหนักได้ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่สามารถวิ่งต่อไปได้แล้ว ขอบคุณพระเจ้า เขาสังเกตเห็นฝาท่อระบายน้ำอยู่ใกล้ ๆ
เมื่อดึงเธอไปที่นั่น เขาก็ใช้แรงเล็กน้อยบนเท้าของเขา เพื่อเอียงฝาท่อระบายน้ำขึ้น ทันทีที่พวกอันธพาลทั้งสามก้าวออกมาจากซอยนั้น คนหนุ่มคนนั้นจึงเตะฝานั้นใส่พวกเขาได้อย่างง่ายดายในทันที!
โดยการหมุนด้วยความเร็วสูง ฝาท่อระบายน้ำส่งเสียงหวีดผ่านอากาศไปก่อนที่ในที่สุดจะปะทะเข้ากับพวกอันธพาลทั้งสามคนที่ยืนใกล้กัน! เป็นผลให้พวกอันธพาลทั้งหมดล้มลงกับพื้น
ด้วยเหตุนี้คนหนุ่มจึงหันหลังกลับเพื่อไล่ตามผู้หญิงคนนั้นให้ทัน และยังคงช่วยเธอหลบหนีต่อไป ผู้หญิงคนนั้นเองก็ค่อย ๆ วิ่งเหยาะ ๆ ห่างออกไปจากที่เกิดเหตุแล้วในตอนนั้น ซึ่งหมายความว่าเธอไม่ได้เห็นความสามารถที่น่าทึ่งของคนหนุ่มคนนั้นด้วยการใช้ฝาท่อระบายน้ำเลย
สุดท้ายพวกเขาทั้งคู่ก็มาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ตรงนั้นผู้หญิงคนนั้นจึงพูดขึ้นมา “หยุด ฉันวิ่งไม่ได้อีกต่อไปแล้ว…”
ขณะที่คนหนุ่มหันไปมองเธอ เขาก็เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังหายใจอย่างหนักหน่วง มือของเธอวางไว้ตรงเข่าขณะที่เธอค่อย ๆ หยุดพักหายใจอีกครั้ง
แน่นอน คนหนุ่มที่ว่าก็คือเจอรัลด์นั่นเอง
ขอบคุณที่มีเพียงกระเป๋าเดินทางของเขาเท่านั้นที่ต้องถือมาด้วยในรูปของกระเป๋าสะพายไหล่ เจอรัลด์ใช้โอกาสนี้ในการสังเกตคนงามคนนี้อย่างเหมาะสม เมื่อพวกเขาปลอดภัยกันแล้วตอนนี้
อย่างไรก็ตา เนื่องจากผู้หญิงแต่งกายด้วยชุดเครื่องแบบก้มตัวลงเพื่อพักหายใจ เจอรัลด์จึงเห็นหน้าอกขาว ๆ ของเธอแวบ ๆ เขาจึงเบี่ยงสายตาหนี เพราะไม่รู้ว่าจะมองที่ไหนด้วยซ้ำ ไม่นานผู้หญิงคนนั้นจึงเข้าใจได้และจับคอเสื้อของเธออย่างรวดเร็ว ขณะที่เธอหน้าแดงอย่างมาก
หลังจากความเงียบสั้น ๆ ผู้หญิงคนนั้นจึงยิ้มอย่างค่อนข้างกระอักกระอ่วนก่อนจะพูดขึ้น “…ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันจากที่นั่น…ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ใครจะไปรู้ว่าจะฉันจะเป็นยังไงเมื่อสิ้นสุดคืนนี้!”
“ไม่เป็นไรครับ!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาพยักหน้าให้เธอก่อนจะหันหลังกลับจากไป
เธอไม่สามารถยอมรับได้ จากนั้นผู้หญิงคนนั้นจึงกล่าวออกมา “เดี๋ยวคุณผู้ชาย ฉันยังพูดไม่จบ! รู้ไหม ก่อนหน้านี้ที่ฉันเรียกคุณว่าสามีของฉัน คุณก็น่าจะเล่นตามไปสักพักสิ! ทำไมคุณถึงต้องปฏิเสธมันตรง ๆ ด้วยล่ะ?”
น้ำเสียงของเธอสะท้อนถึงความรำคาญเล็กน้อย และมันก็ไม่ยากที่จะเดาได้ว่าทำไม อย่าลืมว่าพวกผู้หญิงมักจะอ่อนไหวเป็นพิเศษกับการที่คนอื่น ๆ มองพวกเธอเป็นอย่างไร การที่เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง ทัศนคติทั่วไปแบบนี้จึงใช้ได้กับเธออย่างแน่นอน
วิธีที่เธอมองมัน เจอรัลด์เกือบจะดูเหมือนตกใจกลัวที่จะแกล้งทำเป็นว่าเขาเป็นสามีของเธอ มันจึงทำให้เธอรู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อยเกี่ยวกับสถานการณ์ทั้งหมดนี้
“ผมมีแฟนแล้ว…นอกจากนี้ ผมก็ยังคงจัดการช่วยคุณไว้ได้โดยไม่ต้องแกล้งทำเป็นสามีของคุณ!”
“ถึงอย่างนั้น! คุณไม่คิดว่า โอ๊ย!”
ขณะที่ผู้หญิงคนนั้นมุ้ยปากเพื่อปลดปล่อยความไม่พอใจบางอย่าง เธอก็ก้าวไปหาเจอรัลด์ซึ่งส่งผลให้ข้อเท้าเธอเจ็บแปลบขึ้นมาทันที!
เมื่อร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ร้องออกมา “ฉันข้อเท้าแพลง!”
เขาส่ายหัวของเขา จากนั้นเจอรัลด์ก็นั่งลงยอง ๆ ก่อนจะถาม “เคล็ดตรงไหน? ผมจะรีบดูให้…”
“ไม่มีจำเป็นหรอก! คุณมีแฟนแล้ว ใช่ไหม? เธออาจเข้าใจผิดได้นะ!” ผู้หญิงคนนั้นตอบกลับ
“งั้นนี่เป็นที่ที่พวกเราจะแยกย้ายกัน เดินทางกลับปลอดภัยล่ะ!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาถือกระเป๋าของเขาอีกครั้งในทันทีและเตรียมจะจากไป
“เฮ้! เดี๋ยว! คุณไม่รู้วิธีดูแลผู้หญิงหรือไง? อย่างน้อยก็ส่งฉันไปโรงพยาบาลสิ!”
เขาหลับตาลง เจอรัลด์สูดหายใจเข้าลึกก่อนจะหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนั้น เมื่อพบม้านั่งในสวนสาธารณะ เขาจึงนำเธอไปที่นั่นและยกข้อเท้าแพลงของเธอขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้นเพียงนั่งอย่างกระวนกระวายใจ โดยสงสัยว่าเขาพยายามจะทำอะไร ขณะที่เขาสัมผัสรอบ ๆ เท้าของเธอ
ทันทีที่เขาพบจุดที่เขากำลังมองหาอยู่ เขาก็บิดมันเล็กน้อยและก็ได้ยินเสียง ‘แครก’
และก็ง่าย ๆ แบบนั้น ข้อเท้าแพลงของผู้หญิงก็หายเป็นปกติแล้ว!
“คุณน่าจะโอเคแล้วนะ ยังไงซะ เนื่องจากมันก็เริ่มมืดลงแล้ว คุณน่าจะมุ่งหน้ากลับบ้านโดยเร็วที่สุดดีกว่า” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาลุกขึ้น ในที่สุดก็พร้อมที่จะจากไป
“เดี๋ยวก่อน!” ผู้หญิงคนนั้นตอบกลับ โดยหยุดเจอรัลด์จากการจากไปอีกครั้ง
“คราวนี้อะไรอีกล่ะ…?”
“เอ่อ คุณช่วยเหลือฉันมากแล้ว แต่ฉันยังได้ได้ขอบคุณคุณอย่างเหมาะสมเลยด้วยซ้ำ! อย่างน้อยก็ให้ฉันเลี้ยงมื้อค่ำคุณก็ได้!”