เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 872
“คุณไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก ฉันแค่ทนไม่ได้เฉยๆน่ะ แค่อยากที่จะหลั่งน้ำตาเฉยๆ”
“คุณถามฉัน แต่งงานกับคุณแล้วเสียใจใช่ไหม？”
“ฉันจะบอกคุณให้นะ แต่งงานกับคุณ ฉันนั้นไม่เคยเสียใจเลยแม้แต่น้อย！”
น้ำตาของหลงโยวหลิง อดทนบังคับไม่ได้อีกต่อไปก่อนที่จะหลั่งไหลลงมา
เธอนั้นใช้มือไปเช็ด ยิ่งเช็ดก็ยิ่งมากขึ้น
ห้าปีแล้วนะ！
หยางติ่งเทียนนั้นอยากที่จะให้เอนั้นยอมทิ้งอีก
เขานั้นคิดอย่างไรกันแน่！
คิดว่าตนเองนั้นเป็นอะไรกัน！
แค่เป็นของสินไหมที่มาทดแทนเงินหรือไงกันนะ！
หากมันสามารถที่จะล้มเลิกได้จริงๆ เธอนั้นจะยอมละทิ้งตั้งแต่แรกแล้ว แล้วจะรอมาถึงเช่นนี้ทำไมกัน？
ภายในใจของหยางติ่งเทียนนั้นแอบมีรสชาติทรมาน ก่อนจะเอ่ย“โยวหลิง ขอโทษ！”
สีหน้าของหลงโยวหลิง ก่อนที่จะพยายามฝืนยิ้มพร้อมเอ่ย “ คุณไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอก คุณไม่ได้ผิด！ คนที่ผิดก็คือฉันเอง ฉันรู้
อยู่แล้วว่าคุณนั้นไม่ได้ชอบฉัน แต่ว่าฉันไม่ว่ายังไง ก็ยังพยายามที่จะแต่งงานกับคุณ！”
“ฉัน……”
ไม่รอให้หยางติ่งเทียนเอ่ยคำพูดออกมา
หลงโยวหลิงเอ่ยขอร้องออกมา“ติ่งเทียน วันนี้คุณช่วยทานขนมหวานพวกนี้ไปก่อนได้ไหม？ฉันขอร้องนะ！”
“อืม！”
หยางติ่งเทียนจึงทำได้แค่พยักหัว
เขานั้นไม่ได้สนใจในรูปลักษณ์ ก่อนที่จะกินคำใหญ่เข้าไป
แต่ว่าในขณะเดียวกัน
ยิ่งกินยิ่งรู้สึกขม ……
เขานั้นทนไม่ได้ที่จะทำให้หลงโยวหลิงนั้นเสียใจ
แต่ว่าเขานั้น กลับทำลายหัวใจของหลงโยวหลิงไปแล้ว
ทั้งสองคนนั้นไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ
คนหนึ่งนั้นไม่หยุดที่จะร้องไห้
อีกคนหนึ่งไม่หยุดที่จะพูดไม่ออก
ในตอนที่เห็นว่าหยางติ่งเทียนนั้นกำลังที่จะทานหมดแล้ว
หลงโยวหลิงนั้นก็ได้รีบเอ่ยปากออกมา“เด็กคนนั้นได้กลับมาแล้วใช่ไหม？”
“คุณรู้ได้อย่างไรกัน？”
หยางติ่งเทียนเงยหน้าขึ้น และแอบตกใจเล็กน้อย
“เหอเหอ！”
หลงโยวหลิงนั้นหัวเราะขึ้นมาแล้วเอ่ย“คุณคิดว่า ที่ฉันนั้นอาศัยอยู่แต่ในคฤหาสน์อันใหญ่โตเช่นนี้ แล้วฉันนั้นจะไม่รู้อะไรเลย
หรอ？”
“เจ้าเด็กคนนั้นกลับมาแล้ว เขานั้นไม่เพียงแต่กลับมา อีกทั้งยังกลับมาด้วยความเย่อหยิ่งผยองอีก ในเมืองจงโจวนั้นได้ทำอะไร
วุ่นวายไว้มากมาย ไม่แปลกเลยที่จะเป็นลูกของคุณและหรูเยียน！ แน่นอนว่าต้องเป็นลูกมังกรหนึ่งตัวจริงๆ！”
หลงโยวหลิงเอ่ยถึงหยางเฟิง
แล้วก็ด้วยสีหน้าที่ภาคภูมิใจ
ราวกับว่าหยางเฟิงนั้นคือลูกของเธอเองอย่างไรอย่างงั้น！
ชื่นชม ทะนุถนอม สรรเสริญก็ไม่ปราน！
วันนี้ที่เธอนั้นเชิญหยางติ่งเทียนมา
นอกจากที่จะมาพบเขาแล้ว
เรื่องที่สำคัญที่สุด อยากที่จะถามเรื่องที่จะจัดการแก้ปัญหากับเรื่องของหยางเฟิงเช่นไร
“อ้าย！”
หยางติ่งเทียนถอนหายใจก่อนจะเอ่ย“ไม่ผิดหรอก เขากลับมาแล้ว！เดิมทีนั้นอยากที่จะปิดซ่อนจากคุณ แต่ผมรู้อยู่แล้ว ไม่ว่าจะเร็ว
หรือช้า ยังไงคุณก็ต้องรู้”
หลงโยวหลิงเดิมทีนั้นเธอเป็นสาวที่มาจากตระกูลตระกูลหลง
ถึงแม้จะแต่งงานกับหยางติ่งเทียน
แต่ยังไงสะก็ยังมีนักคนรายงานข่าวของตนเองอยู่ดี
เรื่องที่เกิดขึ้นในจงโจว อย่าคิดที่จะมาปิดบังกับเธอ！
“งั้นตอนนี้คุณคิดว่าจะทำอย่างไรดีล่ะ？”
“ตอนนี้ภานด้านนอกนั้น ที่เกี่ยวกับเขาและตระกูลหยาง ก็ถูกวิพากษ์วิจารณ์ออกไปแล้ว ตอนนี้คุณพร้อมที่จะให้เขานั้นกลับเข้ามา
เข้าไหว้บรรพบุรุษแล้วหรือยังล่ะ”
เมื่อเอ่ยถึงตอนนี้ หลงโยวหลิงนั้นได้กัดปากก่อนที่จะเอ่ย “หากคุณนั้นอยากที่จะให้เขานั้นเข้าพบกับบรรพบุรุษ ฉันก็ไม่มีความเห็น
อะไรหรอก！”
หวืด！
เมื่อได้ยินดังนั้น
หยางติ่งเทียนเงยหน้าขึ้นมามอง
สายตาของเขานั้น คมราวกับเหยี่ยว และจ้องมองเขม็งไปที่หลงโยวหลิง
แต่ในความจริงจังของหลงโยวหลิงนั้น
เขานั้นมองเห็นถึงความจริงใจ และความบริสุทธิ์
ไม่มีความไม่จริงใจหรือหลอกลวงใดๆ！
หยางติ่งเทียนสั่นไหว！
เขานั้นสั่นไหวจริงๆ！
เขานั้นไม่คิดเลยว่า หลงโยวหลิงนั้นจะเป็นคนที่เข้าใจและจิตใจดีเช่นนี้
เป็นถึงแม่เลี้ยง แต่หลงโยวหลิงนั้น เดิมทีก็เกร็งจะแย่แล้ว
ตอนนี้
หลงโยวหลิงนั้นกลับยอมที่จะให้หยางเฟิงนั้นกลับเข้ามาเพื่อพบกับบรรพบุรุษ ？
นี่มันใจกว้างอะไรเช่นนี้
นี่มันเป็นรักใหญ่ขนาดไหน
ถึงจะยอมตัดสินใจอะไรออกมาเช่นนี้！
เพราะว่าหลงโยวหลิงนั้นเข้าใจดี เพียงแค่หยางเฟิงนั้นเข้ามาพบบรรพบุรุษ หัวหน้าตระกูลของตระกูลหยางนั้น ยังไงสะก็ต้องเป็นเขาเท่า
นั้น！
กับเธอนั้น ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรทั้งนั้น ！
แต่ว่ายังไงสะ