กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1126
หลังจากนั้นเธอก็มองคริสโตเฟอร์และพูดอย่างเย็นชา “คริสโตเฟอร์ แกโมโหเพราะว่าแกคิดว่าฮันนาห์สวมเขาให้แก แต่แกเคยคิดบ้างไหมว่าแกทั้งคู่ก็ส่งเวนดี้ไปให้เคนเนธ วิลสันเพื่อแลกกับเงินห้าล้านดอลลาร์?”
ทุกคนต่างก้มหน้าลงเมื่อได้ยินคำพูดนี้
เวนดี้รู้สึกอับอายขายหน้ามากแต่เธอก็ไม่กล้าปฏิเสธคำพูดของคุณท่านวิลสัน
หน้าของคริสโตเฟอร์ยิ่งแดงก่ำ
ใช่แล้ว หญิงชราพูดถูก
เขานั้นโมโหมากและรู้สึกว่าฮันนาห์ดูถูกและทำให้เขาขายหน้าเพราะว่าเธอสวมเขาให้ แต่ว่าในฐานะพ่อเขาเองกลับส่งลูกสาวให้ไปปรนเปรอลุงแก่ที่อายุมากกว่าเขาปีหนึ่งด้วยซ้ำ
เมื่อคุณท่านวิลสันเห็นว่าไม่มีใครกล้าพูดอะไร เธอก็พูดเสียงเย็น “ตอนนี้พวกเราทุกคนต่างก็มีความผิด แล้วเราก็ทำเรื่องไม่ดีบางอย่างกันทุกคน ดังนั้นเราจึงไม่ควรโทษกันเอง แต่ฉันอยากให้เราร่วมมือกันแล้วช่วยกันทำงานเพื่อฟื้นฟูตระกูลวิลสัน พวกแกเข้าใจไหม?”
ทุกคนต่างรีบรับคำ “เข้าใจค่ะ/ครับ”
หลังจากนั้นคุณท่านวิลสันก็พูดต่อ “แล้วก็นะ ฉันไม่อนุญาตให้ใครพูดถึงเรื่องนี้อีกในอนาคต ฉันจะเป็นคนเฉดหัวคนนั้นออกจากตระกูลด้วยตัวเองเพื่อเป็นเยี่ยงอย่างไม่ให้ใครทำผิดแบบเดียวกัน”
คริสโตเฟอร์และทุกคนต่างก็มีสีหน้าจริงจัง พวกเขารู้ว่าคุณท่านวิลสันไม่ได้พูดเล่น แถมยังรู้อีกว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะแฉเรื่องฉาว ๆ นี้ออกไป
เรื่องของฮันนาห์จากนี้ก็ถือว่าให้จบกันไป
โทสะในใจคริสโตเฟอร์ลดลงอย่างมาก และคำพูดของคุณท่านวิลสันก็ดูเหมือนเป็นปัจจัยสำคัญ
จากนั้นสมาชิกครอบครัวทั้งห้าก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงโรงพยาบาลของตน เมื่อหมอเห็นว่าความวุ่นวายจบลงแล้วก็รีบเข้ามาให้น้ำเกลือเพื่อลดปริมาณพิษในกระแสเลือดของพวกเขา
ตอนนั้นเอง คริสโตเฟอร์ก็รู้สึกคันตรงส่วนลับอย่างทนไม่ได้ เขาล้วงมือไปใต้ผ้าห่มก่อนเกาเงียบ ๆ แต่ความคันกลับยิ่งทวีขึ้น
แต่เขาก็แค่คิดว่าเป็นอาการของอาหารเป็นพิษ จึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก
…
เวลาเดียวกันที่วิลล่าในทอมป์สัน เฟิร์ส ครอบครัวของชาร์ลีเพิ่งทานอาหารค่ำเสร็จ
ชายวัยกลางคนใส่สูทสองคนมาเคาะประตูก่อนขอคุยกับชาร์ลีด้วยท่าทางนอบน้อม “สวัสดีครับท่าน เรามาจากสำนักงานดูแลจัดการทอมป์สัน เฟิร์ส มีเหตุการณ์อาหารเป็นพิษเกิดขึ้นที่วิลล่าเลขที่ A04 ก่อนหน้านี้ จากนั้นรถพยาบาลก็มานำตัวครอบครัวทั้งห้าคนไป ที่เราแวะมาวันนี้ก็เพื่อเตือนให้ผู้อาศัยทุกคนระมัดระวังเรื่องความสะอาดและความปลอดภัยของอาหาร ขอให้ทุกท่านช่วยใส่ใจเรื่องนี้กันด้วยนะครับ”
ก่อนที่ชาร์ลีจะทันพูดอะไร เอเลนแม่ยายของเขาก็ได้เข้ามาพร้อมถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “ครอบครัวห้าคนของวิลล่า A04 มีรถพยาบาลมารับไปเหรอคะ? เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาคะ?”
ชายใส่สูทคนหนึ่งตอบอย่างสุภาพ “สวัสดีครับคุณผู้หญิง ครอบครัวทั้งห้าคนของวิลล่า A04 มีอาการอาหารเป็นพิษแล้วก็ถูกนำส่งโรงพยาบาลครับ ไม่ทราบว่าพวกคุณได้รับประทานสัตว์ป่า ผักป่า หรือเห็ดอะไรบ้างไหม?”
เอเลนยิ้มก่อนตอบ “อ๋อ ครอบครัวเราไม่ทานอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ ไม่เหมือนพวกครอบครัวยากจนที่อยู่วิลล่า A04 พวกนั้นน่ะจนมาก แถมยังเที่ยวแอบมาขโมยอาหารจากบ้านคนอื่นด้วย!”
คนจากสำนักงานได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนพูด “เราแค่อยากมาเตือนให้ระมัดระวังเรื่องอาหารเท่านั้นเองครับ ถ้าพวกคุณคอยดูและระมัดระวังอยู่แล้วก็ดีมาก ๆ “
หลังจากที่ชายสองคนจากสำนักงานดูแลจัดการทอมป์สัน เฟิร์สจากไป เอเลนก็ยิ้มแล้วพูด “โอ้โห เวรกรรมนี่มันเร็วติดปีกจริง ๆ ฉันบอกแล้วว่า พวกวิลสันไม่มีวาสนาจะได้มาอยู่ที่ทอมป์สัน เฟิร์สหรอก แน่นอนว่าต้องเกิดเรื่อง ฮ่า ๆ ๆ แบบนี้สิ ถึงจะสมเหตุสมผล!”
แคลร์ถามอย่างสงสัย “แม่คะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
เอเลนยิ้มและตอบ “ย่าของลูกกับครอบครัวป่วยเพราะอาหารเป็นพิษน่ะ มีรถพยาบาลมารับพวกเขาไปเลย ฮ่า ๆ ๆ สมน้ำหน้าแล้ว!”
“อาหารเป็นพิษเหรอ?” แคลร์พูดอย่างฉงน “พวกเขาอาหารเป็นพิษได้ยังไงกัน? พวกนั้นมาขโมยผักเราไปไม่ใช่เหรอ? เราก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
จาค็อบก็ถามอย่างสงสัย “หรือว่าเนื้อสัตว์ที่พวกเขากทานจะเสีย?”
ชาร์ลีตอบอย่างสบาย ๆ “ผมเดาว่า พวกเขาน่าจะทานต้นแดฟโฟดิลที่ผมปลูกไว้น่ะ”