มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1004
‘มีบางอย่างผิดปกติกับแผ่าเหล็กนั้นอย่างแน่นอน…’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง
“เอาน่า เจอรัลด์ ไปกันเถอะ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” มิสตี้ถาม โดยสงสัยว่าทำไมเขาถึงยังยืนอยู่กับที่อยู่
“…อ่า อืม ทำไมพวกคุณไม่ไปกันก่อนล่ะ? ผมอยากจะดูรอบ ๆ ด้วยตัวเองน่ะ!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มก่อนจะมองไปยังทิศทางที่ชายชราจากไปต่อไป
“อืม…ก็ได้! แต่ฉันจะโทรหาคุณอีกครั้งเมื่อใกล้เวลาเที่ยงเพื่อที่พวกเราจะได้ทานอาหารด้วยกันแล้วกัน!” มิสตี้ที่สังเกตเห็นในตอนนี้เองว่าเพื่อน ๆ ของเธอได้เมินเฉยกับเจอรัลด์มาโดยตลอด กล่าวขึ้นมา
หลังจากตกลงกับแผนการแล้ว เจอรัลด์ก็ตามชายชราคนนั้นไปทันที
ทันทีที่เขาไปแล้ว ผู้หญิงจากกลุ่มของมิสตี้ก็เริ่มนินทาลับหลังเขาในทันที
“ฮึ่ม! ทำไมเธอถึงต้องรู้จักกับคนแบบนี้ด้วยล่ะ มิสตี้? เขาน่าขายหน้ามากที่จะอยู่ใกล้ ๆ ด้วย!”
“ใช่ไหมล่ะ? ช่างเป็นคนไม่เอาไหนอะไรอย่างนี้! มันยากที่จะสนุกกันเมื่อเขาอยู่ใกล้ ๆ!”
“ใช่! โปรดอย่าพาเขามาทานข้าวด้วยกันกับพวกเราในภายหลังเลย! ฉันหมายความว่า แค่เทียบสิ่งที่พวกเราสวมใส่กับสิ่งที่เขาสวมสิ! เนื่องจากเขาช่วยเหลือเธอไว้ แน่นอนว่าเธอจะไม่ต้องการให้เขารู้สึกต่ำต้อยต่อหน้าพวกเราหรอก ใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินแบบนั้น มิสตี้จึงทำได้เพียงแค่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสลดใจเท่านั้น “พอได้แล้วน่า แม้ฉันเพียงรู้จักเขาเป็นเวลาสั้น ๆ เท่านั้น แต่ให้ฉันเตือนพวกเธอนะว่าเขาเป็นคนนิสัยดีคนหนึ่ง! ฉันจะยังคงเรียกให้เขามาทานอาหารในภายหลัง แต่โปรดทำดีกับเขาสักเล็กน้อยด้วยเถอะ ได้ไหม?”
“ก็ได้…” คนอื่น ๆ ตอบกลับ โดยรู้สึกถูกบังคับให้ตกลง
ในขณะเดียวกัน ในที่สุดเจอรัลด์ก็ไล่ตามทันชายชราที่ดูเศร้าซึม เขาเพิ่งจะตั้งแผงร้านของเขาอีกครั้งในบริเวณที่ค่อนข้างสันโดษ
เขาส่ายหัวของเขา ชายชรารู้ว่าแม้จุดใหม่จะค่อนข้างโดดเดี่ยว แต่อย่างน้อย ก็คงไม่มีใครพยายามที่จะขับไล่ชาวบ้านอย่างเขาที่นี่
โดยการรีบวิ่งไปที่ร้านของชายชรา เจอรัลด์ยิ้มให้เขาก่อนจะพูดขึ้นมา “นี่เป็นสิ่งของชิ้นเดียวที่คุณมีขายหรือเปล่าครับ คุณผู้ชาย?”
“แน่นอน รู้ไหม ผมไม่ได้ต้องการจะมาที่นี่ในวันนี้เลยจริง ๆ…ไม่ว่าคุณจะเชื่อผมหรือไม่ก็ตาม แต่จริง ๆ แล้วเป็นผู้จัดงานที่เชิญผมมาที่นี่เอง! หลังจากที่พวกเราคุยกันเล็กน้อย พวกเขาก็บอกผมว่าแผ่นเหล็กนี้จะขายได้ราคาสูงดังนั้นผมจึงควรเข้าร่วมงานอย่างแน่นอน! แต่ดูว่าเกิดอะไรขึ้นสิ! เมื่อคิดว่าผมถูกรังเกียจก่อนที่ผมจะทันได้ตั้งร้านที่นั่นก่อนหน้านี้! ฮึ่ม! คุณมีบุหรี่บ้างไหม หนุ่มน้อย? ถ้าคุณมี ผมจะไปเมื่อผมสูบบุหรี่เสร็จแล้ว! ผมจำเป็นต้องไปทำอาหารให้หลานสาวของผมอยู่ดี!” ชายชราตอบกลับพร้อมกับถอนหายใจ
“แน่นอน ผมมีครับ! เพื่อเป็นการยืนยัน ผู้จัดงานเชิญคุณมาที่นี่ เมื่อพวกเขารู้ว่าคุณเป็นเจ้าของแผ่นเหล็กนี้ ใช่ไหมครับ?” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขามองไปที่แผ่นเหล็กพร้อมกับยื่นบุหรี่ให้ชายชรา
ตัวแผ่นเหล็กเองก็ไม่ได้ดูพิเศษเป็นเฉพาะเลย อย่างมากที่สุด เจอรัลด์ก็บอกได้ว่ามันมีรัศมีที่เรียบง่ายแต่ดูโบราณอยู่รอบ ๆ ไม่ได้แตกต่างจากสิ่งของเก่าแก่ชิ้นหนึ่งเลย
“ใช่ ผู้จัดงานนี้รู้ว่าผมเป็นเจ้าของมันผ่านรายการโทรศัพท์ช่องหนึ่ง พูดตามตรงนะ คุณรู้จักรายการนั้นไหมที่พูดคุยเกี่ยวกับการขายของโบราณ? อืม ผมไปอยู่ในรายการนั้นในตอนหนึ่ง เพราะแผ่นเหล็กนี้สมควรจะเป็นของโบราณ มันถูกส่งต่อลงมาจากบรรพบุรุษของผม คุณรู้ไหม? ถึงกระนั้น แม้ผู้เชี่ยวชาญจากรายการนั้นเห็นพ้องต้องกันอย่างแน่นอนว่าแผ่นเหล็กนี้ของผมไม่ได้แย่อะไร แต่พวกเขายังกล่าวเสริมเช่นกันว่ามันไม่ใด้มีความวิจิตรและคุณค่าทางโบราณคดีเลย! ประสาทชะมัด!”
“ยังไงซะ ผู้จัดงานก็มาพบผมในไม่ช้า พวกเขาบอกผมว่าสิ่งของนี้น่าจะขายให้คนต่างชาติได้ในราคาสูง ซึ่งทำให้พวกเขาเชิญผมมาที่งานแลกเปลี่ยนสมบัตินี้”
“ในตอนนั้น ผู้จัดงานได้บอกให้ผมไปมองหาพวกเขาเมื่อผมมาถึงสถานที่จัดงาน ผมยังได้รับการบอกกล่าวเช่นกันว่าให้มอบแผ่นเหล็กนี้ให้พวกเขาเมื่อพวกเราพบกัน ผมไม่เข้าใจคำขอนั้นเลยจริง ๆ ในตอนนั้น และผมก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี และตั้งแต่ผมได้ยินว่าผมสามารถได้เงินมากมายโดยการขายมันไป ผมจึงมาถึงเป็นคนแรกในเช้าวันนี้ แม้หลังจากเดินเตร็ดเตร่มาพักใหญ่ อย่างไรก็ตามผมก็ยังหาพวกเขาไม่เจอ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงพยายามที่จะตั้งแผงของตัวเองในบริเวณด้านในก่อนหน้านี้”
“ยิ่งไปกว่านั้น นักธุรกิจอย่างพวกเขาก็ไม่น่าไว้วางใจนักหรอก รู้ไหม หนุ่มน้อย? คงไม่พูดถึงสถานการณ์ที่ผมจะได้รับเงินครึ่งหนึ่งของสิ่งที่นักธุรกิจได้มาจากการขายของโบราณนั้นหรอก ด้วยสิ่งนั้นในใจ มันจึงทำให้ผมมีเหตุผลมากขึ้นที่จะลองขายแผ่นเหล็กนี้ด้วยตัวเองดู” ชายชราเล่ารายละเอียด ขณะที่เขาสูบบุหรี่เสร็จแล้วในที่สุด
เมื่อเห็นแบบนั้น เจอรัลด์จึงรีบยื่นบุหรี่อีกมวนให้เขา ก่อนจะยกแผ่นเหล็กขึ้นอย่างระมัดระวัง และชั่งน้ำหนักมันดู หลังจากการพิจารณาชั่วครู่สั้น ๆ เขาก็คิดขึ้นมาได้
ด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเจอรัลด์ก็หันไปมองชายชราก่อนจะพูดขึ้นมา “ผมสนใจที่จะซื้อแผ่นเหล็กนี้จากคุณ คุณผู้ชาย คุณสามารถบอกราคาที่คุณต้องการมาได้เลย!”
“หนุ่มน้อย ผมจะบอกเดี๋ยวนี้นะว่าสิ่งนี้แทบจะไม่มีคุณค่าทางโบราณคดีหรือความวิจิตรใด ๆ เลย…มันเป็นแค่แผ่นเหล็กธรรมดาอันหนึ่งที่ใช้หลอกพวกต่างชาติ!” ชายชราตอบกลับด้วยโทนเสียงที่ค่อนข้างอับอาย ซึ่งคงต้องรู้สึกแย่หลังจากสูบบุหรี่ของเจอรัลด์ไปแล้วสองมวน ขณะที่เขารีบห้ามปรามเจอรัลด์จากการซื้อ
“ผมไม่ว่าอะไร สิ่งของชิ้นนี้จะเป็นประโยชน์สำหรับผม เข่นนั้นไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ!”
“…คุณมั่นใจจริง ๆ เหรอ?”
“ไม่มีเหตุผลที่ผมจะโกหก!”
“ผมจะใช้ราคาเดียวกันกับที่ผมตั้งไว้สำหรับชาวต่างชาตินะ รู้ไหม?”
“แค่บอกราคาผมมาได้แล้ว…”
“…ก็ได้ อย่าบอกว่าผมไม่เตือนคุณนะ…ผมจะขายมัน 77,000 ดอลลาร์!” ชายชราตอบกลับ ขณะที่เขาหน้าแดงเล็กน้อย เหตุผลเดียวที่เขาตั้งราคาสูงขนาดนี้ก็เพราะเขาเคยได้ยินว่าคนต่างชาติจะยอมจ่ายทุกอย่างเพื่อสิ่งของโบราณอย่างแท้จริง
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็เพียงยิ้มขบขันแกมเหน็บแนมก่อนจะพูดขึ้นมา “ช่าง 77,000 ดอลลาร์เถอะ…ผมจะจ่ายให้คุณ 770,000 ดอลลาร์แทน! เมื่อคุณได้รับเงินแล้ว คุณจะได้ใช้ชีวิตที่สุขสบาย! เช่นนั้นคุณคิดว่าไงล่ะ? มันก็ไม่เหมือนกับว่าคุณจะได้ใช้ประโยชน์ใด ๆ จากแผ่นเหล็กนี้อยู่ดี ถ้าคุณตัดสินใจที่จะไม่ขายมัน อีกอย่าง”
อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ยังยั้งลิ้นไว้ได้ทัน เพื่อป้องกันตัวเองจากการพูดบางอย่างที่น่าสยดสยองอย่างแท้จริง แต่แทนที่ เขายังคงพูดประโยคนั้นต่อในใจของเขา
‘…ถ้าคุณไม่เต็มใจที่มอบมันให้จริง คุณอาจจะต้องเผชิญกับหายยะของการทำลายล้างครอบครัวทั้งหมดของคุณ…’