เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 883
หยางติ่งเทียนและหยางเฟิงทั้งสองคนนั้น เหมือนกันมาก ！
ทั้งหมดราวกับว่าเหมือนคนคนเดียวกันเลย
หยางติ่งเทียนหัวเราะแล้วเอ่ย“ โอเค ไม่ต้องยืนแล้วล่ะ รีบไปนั่งกันเถอะ！”
ทั้งสองคนนั้นก็ได้พาเย่เมิ่งเหยียนนั้นเข้าไปยังห้องโถง
สำหรับสะใภ้เย่เมิ่งเหยียนนั้น ทั้งสองคนนั้น มองแล้วก็ชื่นชอบเป็นอย่างมาก
สำหรับเย่เมิ่งเหยียนแล้ว ไม่เพียงแต่เป็นผู้บริหารของเฟิงเมิ่งกรุ๊ปแล้ว
ที่สำคัญก็คือ เธอนั้นยังจิตใจดีงดงามเหมือนแม่ของหยางเฟิงอีกด้วย！
วันนี้ หลงโยวหลิงนั้นลงมือทำกับข้าวเล็กน้อย
ตั้งแต่ที่แต่งงานมายังตระกูลหยาง
หลงโยวหลิงนั้นก็ได้พยายามเรียนรู้ถึงการทำอาหารบ้างเล็กน้อย
ในเมื่อ โบราณเขาว่าไว้
หากที่จะจับใจผู้ชายคนไหน จะต้องจับที่กระเพาะของเขาเอาไว้ก่อน
แต่ที่น่าเสียดาย หลายปีมานี้
หยางติ่งเทียนนั้นไม่ยอมชิมอาหารที่เธอทำเลย
วันนี้ในที่สุดก็มีโอกาสแล้ว ที่จะให้สะใภ้ของตนเองนั้นมาชิมฝีมือการทำอาหารของตน！
“ฉันก็ไม่รู้ว่าอาหารพวกนี้นั้น หนูจะชอบหรือเปล่านะ？”
“หากหนูอยากที่จะกินอาหารอะไร ก็บอกน้านะ น้าจะไปเรียนทำอาหารให้”
“รอให้หนูมารอบหน้า น้าจะทำให้หนูทานเองเลย！”
หลงโยวหลิงนั้นไม่หยุดที่จะคีบอาหารให้เย่เมิ่งเหยียน
“หลังจากนี้หนูมาที่จงโจว ให้มาที่ตระกูลหยางเลยนะ！”
“อยากจะกินอะไร ให้รีบเอ่ยมาเลยนะ ฉันจะทำให้กิน！”
“ไม่ต้องเกรงใจ ให้คิดสะว่านี่เป็นบ้านของหนูก็แล้วกันนะจ้ะ！”
เย่เมิ่งเหยียนเอ่ยด้วยความตื้นตัน “ขอบคุณค่ะ！”
เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เย่เมิ่งเหยียนรู้สึกได้ว่า คำพูดของ หลงโยวหลิง นั้นเป็นคำพูดที่ออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ
ไม่ว่าหลงโยวหลิงหรือหยางติ่งเทียน พวกเขานั้นต่างก็ยินดีต้อนรับตนเอง
หยางเฟิงพวกเขา ทำไมถึงไม่ยอมมานะ ？
เย่เมิ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะแอบรำคาญเล็กน้อย ！
หลายคนต่างกินข้าวแล้วก็พูดคุยกัน
หลงโยวหลิงนั้นชอบเย่เมิ่งเหยียนเป็นอย่างมาก อดไม่ได้ที่จะค่อยๆพยายามเข้าใจเย่เมิ่งเหยียน
ในเวลานี้
ภายนอกห้องโถง
ฟู๋โป๋และเสือขาวนั้นที่นั่งอยู่ภายด้านนอก
“คุณน่าจะเป็นคนที่มาจากสนามรบใช่ไหม？”
ฟู๋ป็หันหลัง ก่อนที่จะมองไปที่เสือขาวแล้วเอ่ย
เสือขาวมองไปที่ฟู๋โป๋ แล้วเอ่ยเรียบๆ“นี่เจ้า ถามเรื่องนี้ทำไมกันนะ？หรือว่าเจ้านั้นอยากที่จะคุยกับข้า！”
เมื่อได้ยินดังนั้น ฟู๋โป๋นั้นหมดคำที่จะเอ่ย
เจ้าเสือขาวนี่ มองดูก็รู้แล้วว่า เป็นคนที่เก่งกาจ และมีนิสัยที่จิตใจดีนะ
“มาคุยกับฉันที่นี่แล้วคุณชายอยู่ที่นั่นแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ？”ฟู๋โป๋เอ่ยออกมาอย่างสงสัย
ถึงแม้ฟู๋โป๋จะทราบ หยางเฟิงนั้นคือนักรบหมายเลขหนึ่งของเมืองต้าเซี่ย
แต่ว่ารายละเอียดของหยางเฟิงในสนามรบนั้น เขานั้นทำอะไรอันนี้เขาก็ไม่ทราบ！
เสือขาวยิ้มแหะๆ“คุณอยากจะคุยเกี่ยวกับแม่ทัพหรอ？ข้าจะเอ่ยอะไรให้นะ นั่นเป็นพระเจ้าของพวกเรานะ！เป็นความเชื่อเรื่องการ
ต่อสู้นับล้านของเมืองต้าเซี่ยเลยนะ！”
เมื่อเอ่ยจบ
สีหน้าของเสือขาวนั้นเผยออกมาถึงความเชื่อและศรัทธา
ดวงตาของฟู๋โป๋นั้นหรี่ลง ก่อนที่จะจ้องมองไปที่เสือขาวอย่างจริงจัง
เขานั้นไม่คิดว่า หยางเฟิงนั้นในใจของนักรบนั้นจะมีผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ！
แต่ว่าไม่นานฟู๋โป๋ก็เข้าใจ
เพราะว่าเขาคือหยางเฟิง！
เป็นนักรบอันดับหนึ่งของเมืองต้าเซี่ย！
เรื่องเช่นนี้ เกิดขึ้นบนตัวของเขา นั้นปกติอยู่แล้ว
ฟู๋โป๋นั้นทราบดี หยางเฟิงนั้นนับว่าเป็นความเชื่อศรัทธาของเหล่านักรบไปแล้ว！
เพียงแค่ศรัทธา เมืองต้าเซี่ยนั้นจะเป็นเมืองต้องห้ามตลอดไป！
นี่เองนั้นเป็นเรื่องที่น่ากลัวที่สุด ！
หยางเฟิงนั้นเป็นคนที่เก่งกาจนั้นไม่นับว่าอะไร
แต่ว่าคนข้างกายของเขาเช่นเสือขาวนั้น ก็เก่งกาจไม่แพ้กัน
ฟู๋โป๋นั้นก็อดไม่ได้ที่จะแอบเคารพพวกเขาเหมือนกัน
ต้าเซี่ย เพราะว่ามีคนอย่างเสือขาว เลยเงียบสงบดังเช่นวันนี้ ！
หยางเฟิงในตอนนี้ ที่ได้พักอยู่ในโรงแรม
เขานั้นสูบบุหรี่ ก่อนที่จะสูดเข้าไปลึกๆหนึ่งรอบ