เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 884
แผ่นกระเบื้องด้านหน้าของเขานั้น ตอนนี้ได้มีขี้เถ้าบุหรี่ตกลง

ตั้งแต่เย่เมิ่งเหยียนนั้นไปที่บ้านของตระกูลหยาง หยางเฟิงนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

ว่าบ้านตระกูลหยางเก่าๆนั่นมีอะไรดีกัน ?

อีกที่ทำให้เขานั้นไม่ดีใจก็คือ หยางติ่งเทียนคนแก่ๆนั่น ในใบเชิญนั้นยังไม่ได้เขียนชื่อเชิญเขาไปอีก!

ไอ้แก่งั่กนี่หมายความว่าอย่งาไรกันแน่ ?

หรือว่าเขามองไม่เห็นหัวเราหรือไงกัน?

ตึง!

ตึง!

ตึง

……

ในเวลานี้เอง

ได้มีเงาหลายคนนั้น ได้พุ่งเข้ามาจากทางหน้าต่าง

หยางเฟิงนั้นหรี่สายตาเล็กน้อย

“พวกเจ้ามาแล้วสินะ!”

“มองดูแล้วมีบางคนที่รอไม่ไหวแล้วสินะ!”

หยางเฟิงนั้นเอ่ยยิ้มออกมาอย่างไม่สนใจ

ตั้งแต่เรื่องความสัมพันธ์ของเขาและตระกูลหยางแพร่กระจายออกไป

หยางเฟิงนั้นรู้ดีว่า จะมีคนนั้นที่กำลังเพ่งเล็งมาที่เขา

“เอ่ยมาสิ พวกเจ้าคือคนของตระกูลหนิง หรือว่าตระกูลอื่นๆกัน?”

ชายคนหนึ่งที่ใส่หน้ากากนั้นเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็น “คนตาย ไม่จำเป็นต้องรู้เยอะขนาดนั้น!”

“ฆ่า!”

เสียงคำสั่งออก

หลายสิบคนที่ถือมีดอยู่ในมือนั้น ที่แวววับได้พุ่งเข้าไปหาหยางเฟิงเพื่อที่จะพยายามฆ่า!

มองเห็นดังนี้

หยางเฟิงนั้นมีสีหน้าที่ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ

ทันใดนั้น

เขานั้นได้หยิบ ปืนแก็ตลิง จากใต้โซฟานั้นออกมา !

เมื่อมองเห็นในมือของหยางเฟิงนั้นถือปืนแก็ตลิง

คนใส่หน้ากากนั้นแอบหวั่น!

นักฆ่าหลายสิบคน ต่างก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป ดวงตานั้นปรากฏถึงความหวาดกลัว

“หนีสิ!”

เสียงตะโกนดังขึ้น

คนนับสิบ ต่างก็รีบพุ่งหนีกัน

ให้ตายเถอะ ซวยจริงๆเลย!

ไม่มีใครบอกพวกเขา ว่าอันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?

ว่าในมือของหยางเฟิงนั้น ว่าปืนแก็ตลิงนั้นมาจากไหน?

ในต้าเซี่ยนั้นห้ามพกปืนไม่ใช่หรอ?

ยิ่งกว่านั้นคือ นี่มันจงโจวนะ!

นี่มันใต้เท้าตีนเลยนะ!

แม้แต่พวกเขานั้น ก็หาปืนไม่ได้ด้วยซ้ำ !

ปืนแก็ตลิงในมือของหยางเฟิง แม่มึงเถอะว่าพวกเขานั้นเอามาจากไหน!

งั้นจะตียังไงกัน?

นี่มันสู้ไม่ได้นะ!

ริมฝีปากของหยางเฟิงนั้นได้เผยถึงรอยยิ้มอันสลดสยอง“อยากหนีหรอ?สายไปแล้ว!”

เมื่อสิ้นเสียงลง

ก่อนที่หยางเฟิงจะเหนี่ยวไกล

เปรี้ยงเปรี้ยงเปรี้ยง!

เปลวไฟสีฟ้านับไม่ถ้วน เขม่าปืนที่พุ่งออกมา

ปืนแก็ตลิงปืนกล ที่สำคัญคือยิงไวมาก

เดิมทีแล้วนาทีหนึ่งสามารถที่จะยิ่งลูกปืนออกมาได้พันกว่านัด

กระสุนพันกว่านัด ที่พุ่งออกมาทันใด

แค่กะพริบตา

ทั้งห้องนั้น ก็เปลี่ยนไปเป็นเหมือนนรก !

นักฆ่าสิบกว่าคนนั้น แม้แต่เสียงร้องโหยหวนยังไม่ทันออก ก็เปลี่ยนเป็นรังผึ้งกันสะแล้ว!

ที่น่าสลดยิ่งกว่า

โดนตีจนเหมือนเนื้อบดอีก!

ทั้งพื้นนั้น กองเต็มไปด้วยซากศพ……

ไม่!

หากจะเอ่ยให้ถูก

น่าจะเป็นชิ้นซากศพ!

จากที่ยิงปืนแก็ตลิงอย่างบ้าระห่ำ เดิมทีก็ไม่มีซากศพที่สมบูรณ์แบบตั้งแต่แรกแล้ว

พื้นที่เต็มไปด้วยเลือดสดๆ

บนกำแพงก็เต็มไปด้วยรอยกระสุนปืนหลายพันนัด!

ดีที่หยางเฟิงนั้นเพื่อความปลอดภัย หยางเฟิงนั้นเลยทำความสะอาดห้องโรมแรมสะก่อน

ไม่อย่างงั้น

ในที่นี้

อาจจะทำให้ตกใจหลายคนได้!

มองไปที่พื้น หยางเฟิงสะบัดหัว:“ มดนั้นต้องใช้แรงหน่อยนะ อยากที่จะมาต่อสู้กับข้า ไอ้ไร้ประโยชน์! ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ

สินะ!”

แม่มึงเถอะ!

หากเจ้าพวกนักฆ่าพวกนี้ ยังสามารถที่จะรับฟังเสียงของหยางเฟิงได้!

คงจะต้องโกรธแค้นแน่ๆ!

เจ้านั้นอยากที่จะทำหน้าเสแสร้งหรอ?

ภายในมือถือปืนแก็ตลิง

ไม่ใช่ว่าเหมือนรังแกเจ้าพวกคนอ่อนแอพวกนี้หรอกหรอ!

ไม่เอ่ยพร่ำ

พูดเยอะ พูดมากก็จะมีแต่น้ำตา!

ตึก!

หยางเฟิงนั้นโยนปืนแก็ตลิงออกจากมือ

ก่อนที่จะจุดบุหรี่ แล้วสูบเข้าไปลึกๆ

“หงส์แดง รอบหน้าหาปืนดีๆมาให้ฉันได้ไหมนะ ฉันรู้สึกว่าปืนยิงจรวดก็ไม่เลวเลยนะ!”

ยืนอยู่ด้านหลังของเขานั้น คือหงส์แดงนั่นเอง เมื่อได้ยินดังนั้นปากของเขานั้นอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา