เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 885
เธอนั้นสามารถที่จะหาปืนแก็ตลิงมาให้หยางเฟิง นี่มันก็ผิดกฎหมายแล้ว

หากไม่ใช่เพราะหยางเฟิงนั้นคือนักรบหมายเลขหนึ่งของเมืองต้าเซี่ย

ในเมืองจงโจว ภายใต้อำนาจนั้น

อย่าเอ่ยถึงปืนแก็ตลิงเลย แม้แต่ปืนลูกโม่ปกติก็อย่าคิดว่าจะหามาได้

แต่ว่าท่านแม่ทัพนั้นยังไม่พอใจอีก

อยากที่จะได้ปืนยิงจรวดมาอีก

ไม่งั้นเจ้าก็เอารถถังมาให้สะเลยเถอะ !

เมื่อถึงเวลา ทั้งเมืองจงโจวหลายตระกูลคงจะต้องคุกเข่าให้ !

“เจ้าเป็นคนยังไงกันแน่!”

“ทำเจ้าถึงมีปืนแก็ตลิง?”

“ปีศาจ!เจ้ามันคือปีศาจ!”

ในตอนนี้

ทุกคนนั้นตายไปหมดแล้ว ภายในการยิงนั้น หยางเฟิงนั้นได้ยักไว้คนหนึ่งเพื่อกลับไปบอกต่อ

เขานั้นได้ยืนงงค้างอยู่ครึ่งวันแล้ว

ในที่สุดก็คืนสติกลับมา!

เขานั้นมองไปที่ดวงตาของหยางเฟิง ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความน่ากลัว!

เมื่อก่อน เขานั้นฆ่าคนมามากมาย มีอาจารย์ อีกทั้งยังเป็นนักต่อสู้ที่แข็งแกร่งจากปรมาจารย์แดนใหญ่

แต่ว่าไม่เคยมีใคร ที่จะน่ากลัวเท่าหยางเฟิงมาก่อนเลย

ที่เลือดเย็นขนาดนี้!

นี่มันโหดเหี้ยมจริงๆ!

ตึง!

หยางเฟิงไม่พูดเยอะ ก่อนที่จะเอาเท้าไปเหยียบเขา

หงส์แดง ก่อนที่จะเอาเก้าอี้มา แล้วให้หยางเฟิงนั่งลง

“อ่าอ่าอ่า……”

“ปลอ่ยผมเถอะ!ปล่อยผมเถอะ!”

“เจ้ารู้ไหมว่าข้าคือใคร?เจ้ากล้าที่จะฆ่าคนของพวกข้าหรอ?”

ชายหนุ่มใส่หน้ากากที่โดนหยางเฟิงนั้นเหยียบไว้ ไม่หยุดที่จะร้องออกมา !

เขานั้นพยายามใช้แรงดิ้น แต่ว่ามันนั้นไม่ทำให้หยางเฟิงนั้นขยับเลยแม้แต่น้อย!

หยางเฟิงนั้นสูบบุหรี่ ก่อนที่จะเอ่ยอย่างโหดเหี้ยม“ใครใช้ให้พวกเจ้ามากัน?”

“เจ้าปล่อยข้านะ ไม่อย่างงั้นเจ้าจะต้องไม่ตายดีแน่!”ชายหนุ่มใส่หน้ากากเอ่ย

กึก!

หยางเฟิงใช้แรงเหยียบ

“อ้า!”

“ขาของข้า!ขาของข้า!”

“เจ็บจะตายแล้วโว้ย!”

หยางเฟิงเหยียบ ราวกับจะเหยียบให้ขาขาด!

เสียงร้องที่ดังอย่างเจ็บปวด ทำให้เขานั้นเจ็บคนเหมือนจะตาย !

“ข้าเคยบอกแล้ว ว่าให้เจ้านั้นหุบปาก!”

หยางเฟิงออกแรงอีก

เสียงดังกรอบแกรบอีกรอบ!

นั้นเป็นเสียงของกระดูกแตก ที่โดนหยางเฟิงนั้นเหยียบ !

แต่ว่าชายหนุ่มใส่หน้ากาก

แต่ว่าเขานั้นกลับไม่กล้าที่จะส่งเสียงออกมาอีก

ใบหน้าของเขานั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง และกัดไปที่ริมฝีปากอย่างแรง

ราวกับว่าเหมือนลูกแกะที่รอเชือด!

“พูดสิ ใครส่งเจ้ามาที่นี่?”

เมื่อถึงตอนนี้ ชายหนุ่มใส่หน้ากากนั้นไม่กล้าที่จะต่อกร ก่อนจะเอ่ย“คือตระกูลหนิง!ตระกูลหนิงส่งข้ามา!ผมขอร้อง ไว้ชีวิตผม

เถอะ……”

หยางเฟิงหรี่ตาลง ที่แท้ก็คือตระกูลหนิง !

หรือว่าพวกเขาคิดว่า เขานั้นไม่กล้าที่จะลงมือกับพวกเขา ?

ความโกรธแค้นที่พุ่งพล่าน พุ่งเข้ามาในหัว !

ใต้เท้าของหยางเฟิง ก่อนที่จะใช่แรงอีก!

แกร๊บ!

แกร๊บ!

กระดูกของชายใส่หน้ากากนั้น ได้โดนเหยียบจนแตกเป็นสองท่อน

เสียงร้องที่เจ็บปวด ทำให้ชายหนุ่มหน้ากากนั้นมีสีหน้าขาวซีด และไม่มีสีใดๆ

ใบหน้าของชายใส่หน้ากากนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาคิดไม่ถึงว่า หยางเฟิงนั้นจะน่ากลัวเพียงนี้!

“ตระกูลหนิงส่งคนมาจัดการภรรยาของข้าหรอ?”หยางเฟิงเอ่ยถามด้วยสีหน้าเย็นชา

ชายใส่หน้ากากรีบเอ่ย“ใช่ใช่ใช่ ไว้ชีวิตข้าเถอะ!”

หากรู้ว่าหยางเฟิงน่ากลัวขนาดนี้ ถึงแม้จะฆ่าพวกเขา แต่ก็ไม่กล้าที่จะมาแล้ว!

หยางเฟิงเอ่ยด้วยความโกรธ“ไม่รู้จักที่ตายหรือไง!”

กล้าที่จะลงมือกับเย่เมิ่งเหยียน?

หรือคิดจริงๆว่าข้าไม่กล้าที่จะลงมือกับตระกูลหนิง?

แกร็บ!

หยางเฟิงใช้แรงเหยียบ สีหน้าของชายใส่หน้ากากบิดเบี้ยว ราวกับว่าเขานั้นได้เสียชีวิตไปแล้วอย่างงั้น

ทำร้ายเย่เมิ่งเหยียน?

ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไง?

ในชณะเดียวกัน

ตระกูลหยาง

เย่เมิ่งเหยียน หยางติ่งเทียนและภรรยาของเขา ที่คุยกันอย่างสนุกสนาน

“พวกคุณไม่ทราบ ในตอนที่ปู่ของฉันนั้นช่วยหนูหาชายเร่ร่อนมาเป็นสามี ฉันนั้นคิดว่าตัวเองต้องจบแล้วแน่ๆเลย”

เย่เมิ่งเหยียนเอ่ยด้วยสีหน้าเกรงใจ“หนูคิดว่าทั้งชีวิตของหนูนั้น จะต้องไม่มีความสุขแน่ๆ แต่ไม่คิดเลยว่า……”