จางหยวนรู้ว่าอยู่ข้างฮ่องเต้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาได้ช่วยฮ่องเต้หยุดพระสนมหลายคนที่พยายามจะหาโอกาสเข้าหาฮ่องเต้ พระสนมส่วนใหญ่ที่ต้องการใช้ยาบำรุง 1 ชามเพื่อเข้าใกล้ฮ่องเต้นั้นถูกส่งไปโดยเขา แม้แต่พระสนมหยวนชูก็ถูกหยุดนับครั้งไม่ถ้วน ตอนนี้เขาตกอยู่ในสภาวะนี้ ควรมีคนมากมายที่ต้องการทรมานเขาใช่หรือไม่ ? การนับพวกเขา… ลืมมันไปเถิด เขาไม่สามารถนับได้เลย หากเขามีเวลาสำหรับความคิดเช่นนั้น เขาควรใช้เวลาซักเสื้อผ้านานขึ้น ฮ่องเต้กำลังทุกข์ทรมาน เช่นนั้นเขาก็จะต้องทนทุกข์ทรมานกับอีกฝ่าย ถ้าเขาไม่สามารถแบ่งปันความสุขกับฮ่องเต้ได้อีกต่อไป เขาก็สามารถแบ่งปันความทุกข์ของฮ่องเต้ได้
จางหยวนเชื่ออย่างยิ่งว่าฮ่องเต้กำลังทนทุกข์ทรมานแม้ว่าเขาจะได้ยินคนพูดถึงความรักของฮ่องเต้และพระสนมหยวนชูก็ตาม ว่าเขารักองค์ชายแปดมากเพียงใด และแม้กระทั่งเมื่อพวกเขาพูดถึงว่าฮ่องเต้ทรงชมเชยองค์ชายแปดนับครั้งไม่ถ้วนในช่วงเช้า ยิ่งเขาได้ยินเกี่ยวกับครอบครัวที่กลมกลืนกันมากเท่าไหร่ จางหยวนก็ยิ่งเชื่อว่าฮ่องเต้ไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น หากเขาไม่ได้ทำหน้าที่แล้ว ความคิดของฮ่องเต้ก็ผิดปกติ ฮ่องเต้นั้นน่าสงสารมาก และเขาไม่สามารถอยู่ข้าง ๆ อีกฝ่ายได้ หัวใจของเขาเจ็บปวดเมื่อเขาคิดเกี่ยวกับมัน
เขาเช็ดน้ำตาอีกครั้งแล้วซักเสื้อผ้าต่อไปและทั้งสามคนที่ล้อมรอบเขายังคงมองดูอย่างสนุกสนาน คนหนึ่งในพวกเขาขว้างเสื้อผ้าที่จางหยวนซักลงพื้น และย่ำผ้าสองสามครั้ง จางหยวนเห็นและไม่พูดอะไรเลย เขาปิดปากเงียบ มีแต่คนผู้นั้นที่ยังคงเหยียบย่ำเสื้อผ้า เขาเปิดปากพูด “เสื้อผ้าเหล่านี้เป็นของเจ้านายในตำหนักในของฮ่องเต้มันไม่สำคัญเลยถ้าพวกมันได้รับความเสียหายจากการถูกเหยียบ เจ้าทำให้ข้าลำบาก แต่อย่าระบายลงบนเสื้อผ้าเหล่านี้”
“โอ้! เจ้ายังมีหน้ามาสอนพวกข้าหรือ ? ” บ่าวรับใช้ที่มีความผิดซึ่งเหยียบเสื้อผ้าตะโกนชี้ไปที่จางหยวนพูดว่า “เจ้ายังคิดว่าเจ้าเป็นคนที่ฮ่องเต้โปรดปรานอยู่อีกหรือ ? เจ้ายังคิดว่าทุกคนจะต้องกล่าวทักทายเจ้าในฐานะหัวหน้าขันทีหยวนอย่างเคารพ ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใครงั้นหรือ ? ทำไมเจ้าไม่ลองดูสถานะปัจจุบันของเจ้า เจ้าอยู่ในฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิด เจ้ายังกล้าสอนพวกข้าอีกหรือ ? ”
“เอาล่ะ! เจ้าไม่อนุญาตให้เราเหยียบเสื้อผ้าใช่ไหม จากนั้นเราจะเหยียบเจ้า ! มาเถิด หัวหน้าขันที ที่เราสามารถมองเห็นได้คือตอนนี้ต่อหน้าเราและอยู่ภายใต้การควบคุมของเรา มันจะเป็นการไร้ประโยชน์ หากเราไม่เหยียบเขา ! ”
ประโยค’มันจะไร้ประโยชน์ถ้าเราไม่เหยียบเขา’ ยกระดับอารมณ์ของทั้งสามคนอย่างถี่ถ้วน ดังนั้นพวกเขาจึงยกเท้าของพวกเขาทีละคน ถีบร่างของจางหยวนด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ บางคนถึงกับตะโกนและวิ่งเข้าไปในลานบ้านหลังหนึ่งในสนามพูดว่า “รีบ ๆ ออกมา ! ผู้ที่ต้องการแก้แค้นและผู้ที่ต้องการทำตอนนี้ มันไม่ง่ายเลยที่หัวหน้าขันทีจะตกอยู่ในมือของเรา อย่าพลาดโอกาสนี้ ! ”
ด้วยการตะโกนนี้บ่าวรับใช้ที่มีความผิดจำนวนมากหลั่งไหลออกมาจากบ้าน แต่เดิมคนที่มีอัธยาศัยเหล่านี้มีร่างกายและจิตใจที่บกพร่อง นอกจากนี้พวกเขายังไม่พอใจเมื่อพวกเขาอยู่กับเจ้านายของพวกเขา มิฉะนั้นพวกเขาจะไม่ถูกขับไล่ที่นี่เพียงแค่ทำผิดเล็กน้อย เมื่อเวลาผ่านไป ระดับของความวิกลจริตของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นจนถึงจุดที่เมื่อพวกเขาได้ยินว่ามีสิ่งที่ดี พวกเขารีบออกจากห้องเหมือนคนบ้า และโดยไม่สนใจอะไร พวกเขาติดตามสามคน พวกเขาชกและเตะจางหยวนก็พ่ายแพ้จนถึงจุดที่เขาจะขดตัวในหิมะ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องหัวและใบหน้าของเขา
สำหรับจางหยวนความเจ็บปวดที่ร่างกายของเขารู้สึกถือว่าไม่มีความสำคัญ นับตั้งแต่เขาถูกเฆี่ยน 30 ทีที่หน้าห้องโถงจาวเหอ ความเจ็บปวดเหล่านี้ไม่มีอะไรมาก เขาเชื่อเพียงสิ่งเดียวเขาแค่ต้องการมีชีวิตอยู่เท่านั้น การถูกทุบตีหรือแม้แต่บางคนที่หักแขนและขาของเขาก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชีวิตของเขาไม่สำคัญตั้งแต่แรก เหตุผลที่เขาต้องการมีชีวิตอยู่เพียงเพื่อที่จะได้พบฮ่องเต้อีกครั้ง ตราบใดที่เขาได้พบฮ่องเต้อีกครั้งแม้ว่าเขาจะเสียชีวิตทันทีเขาก็เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น
การชกและเตะบนร่างของเขามีพลังมากขึ้นเรื่อยๆ และหลายคนก็เล็งไปที่หัวของเขา แม้ว่าจางหยวนจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องหัวของเขา แต่ก็ยังคงถูกเตะ เขารู้สึกมึนหัวเล็กน้อยและถูกทุบตีจนเขาใกล้จะหมดสติ และรู้สึกว่าเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ภาพของฮ่องเต้ปรากฎในใจของเขา การดื่มของฮ่องเต้ ฮ่องเต้ที่ปล่อยให้เขาเข้ามาที่ประตูตำหนักศศิเหมันต์เพื่อร้องเพลงหนึ่งเพลง ฮ่องเต้ดื้อรั้นกับองค์ชายเก้า ทำให้ฮ่องเต้ทะเลาะกับเขา และฮ่องเต้ก็แอบทิ้งอาหารอร่อยไว้ให้เขาบอกเขาว่า ‘วันนี้จานนี้อร่อยมากโดยเฉพาะเราไม่สามารถกินทุกอย่างได้ ดังนั้นข้าเหลือไว้ให้เจ้าครึ่ง เสี่ยวหยวนจื่อต้องขอบคุณเรา และบางครั้งฮ่องเต้ก็รู้สึกอึดอัดใจไม่พูดโดยตรงว่าเขาทิ้งอาหารที่อร่อยให้เขาเพียงแค่พูดว่า ‘นี่มันน่าขยะแขยงเกินไป เราไม่กิน เสี่ยวหยวนจื่อรีบกำจัดให้หมด’
ภาพเหล่านี้ส่งประกายไปทั่วจิตใจของจางหยวนอย่างต่อเนื่องและน้ำตาของเขาไหลออกมาไม่หยุด วิสัยทัศน์ของเขาค่อย ๆ พร่าเลือนหายไปจนถึงจุดที่เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำตาหรือเพราะสมองของเขาถูกเตะ จนกระทั่งไม่มีความชัดเจน เสียงตะโกนก้าวร้าวจากคนเหล่านั้นที่อยู่ถัดจากหูของเขาค่อย ๆ ลดลงจนรู้สึกว่าความเจ็บปวดในร่างกายของเขาลดลง และดูเหมือนว่าไม่มีใครที่จะเตะเขาอีกต่อไป
เขารู้สึกว่าเขาต้องใกล้ตายและเริ่มเห็นภาพหลอนไม่อย่างนั้นคนเหล่านี้จะปล่อยเขาไปได้อย่างง่ายดายได้อย่างไร ? เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมามีเหตุการณ์เกิดขึ้นที่พวกเขาโยนอ่างน้ำแข็งเย็น ๆ ลงบนร่างของเขา จากนั้นไล่เขาออกไปแช่แข็งเป็นมนุษย์น้ำแข็ง หลังจากนั้นถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขากลัวว่าเขาจะแข็งตายจริง ๆ ไม่มีใครยอมให้เขากลับเข้าไปในบ้าน
จางหยวนยังคงกุมหัวของเขาและขดตัวอยู่บนพื้นร่างกายทั้งหมดของเขาสั่นเทา แต่เขาคิดอยู่ว่า ถ้าเขาไม่ตาย เขาก็ยังต้องซักเสื้อผ้าคืนนี้ให้เสร็จ
ในขณะนี้เขาได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งตะคอกด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก“ใครให้ความกล้าพวกเจ้าที่รังแกขันทีผู้นี้ ? พวกเจ้าทุกคนเป็นบ่าวรับใช้ที่มีความผิด ความแตกต่างระหว่างพวกเจ้าและเขาคืออะไร ? ทำไมพวกเจ้าถึงตีเขา ? ”
บางคนตอบว่า“เขาซักเสื้อผ้าไม่เสร็จ”.novel-lucky.
“ถ้าเขาไม่ซักเสื้อผ้าอย่างถูกต้องแล้วคนที่รับผิดชอบฝ่ายบ่าวรับใช้ควรเป็นคนส่งการลงโทษ แต่พวกเจ้าทุกคนใช้ศาลเตี้ยตัดสินกันเองตั้งแต่เมื่อไหร่? เมื่อเจ้าอยู่กับเจ้านายของพวกเจ้า พวกเจ้าทำงานไม่ถูกต้องและทำผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง จากนั้นถูกส่งไปยังฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความทำผิด แต่พวกเจ้าทุกคนทำร้ายเขาอย่างนั้น เพราะพระราชวังฮ่องเต้ไม่ดีพอสำหรับพวกเจ้าทุกคนหรือ ? ”
จางหยวนรู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นเคยเล็กน้อยในขณะที่เขาฟังจากนั้นก็ดูงุนงง แต่เขาเห็นคนแต่งตัวยืนอยู่ตรงหน้าเขา และต่อสู้กับบ่าวรับใช้ที่มีความผิดเหล่านี้เพียงลำพัง อย่างไรก็ตามบ่าวรับใช้ที่มีความผิดเหล่านี้ก้มหน้าลง ไม่กล้าแม้แต่จะไปปะทะนาง หัวของเขาถูกเตะจนไม่ชัดเจนไม่สามารถจำคนนั้นได้หลังจากมองนาง ในขณะนี้เขาเห็นหัวหน้าฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิดหลิว เขาวิ่งออกจากบ้านอย่างเร่งรีบ เขายืนแข็งทื่อต่อหน้าหญิงสาวที่รออยู่ก่อน จากนั้นก็โค้งคำนับอย่างเร่งรีบโดยกล่าวว่า “น้าฟางอี้ นี่เป็นวันส่งท้ายปีเก่า ลมอะไรพาท่านมาที่นี่ได้ ? ”
จางหยวนตอบสนองเท่านั้นโอ้ ฟางอี้ ผู้ที่อยู่ข้างฮองเฮา
จากนั้นเขาก็ได้ยินฟางอี้เย้ยหยันมองที่หัวหน้าหลิวและพูดว่า “ไม่มีลมเลย สำหรับสถานที่ของเจ้า ดีที่สุดที่ไม่มีลมพัดมาหาข้า วันนี้ข้ากำลังทำตามคำสั่งของฮองเฮาเพื่อมารับจางหยวน แต่โดยไม่คาดคิดเมื่อข้าเข้ามาในสนาม ข้าเห็นผู้ใต้บังคับบัญชาตีเขาอย่างไม่ใยดี ถ้าเขาตายหรือบาดเจ็บสาหัสจากสิ่งนี้ ถ้าฮองเฮาถามเจ้าในภายหลัง เจ้าจะอธิบายอย่างไร?”
“นี่…”หัวหน้าหลิวยืนแข็ง และถามด้วยการสะท้อน “ฮองเฮา? ทำไมฮองเฮาจึงรับจางหยวนออกไป? เขาถูกส่งมาโดยฮ่องเต้และพระสนมหยวนชู ! ”
“จากนั้นในสายตาของเจ้าตอนนี้มีเพียงพระสนมหยวนชูคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ในตำหนักในของฮ่องเต้หรือ? ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าพระสนมหยวนชูก็เป็นพระสนมหยวนชู ในท้ายที่สุดแม้ว่านางจะปีนขึ้นไปบนท้องฟ้า ก็ยังมีฮองเฮาองค์หนึ่งอยู่เหนือนาง ! แม้ว่าพวกเจ้าทุกคนจะทุ่มเทให้กับการติดตามพระสนมหยวนชู ตอนนี้ตำหนักในของฮ่องเต้ไม่อนุญาตให้นางทำการตัดสินใจเพียงคนเดียวภายใต้ท้องฟ้ากว้างใหญ่นี้ นางยังคงต้องรอจนกว่าองค์ชายแปดครองบัลลังก์”
“แน่นอนในตำหนักในของฮ่องเต้ฮองเฮายังคงเป็นผู้มีอำนาจมากที่สุด” หัวหน้าหลิวก็รู้ว่าฟางอี้นั้นพูดถูกต้องและไม่ได้โต้เถียงกับนาง เขาเพียงแค่ถามฟางอี้ “ดังนั้นเมื่อฮองเฮาต้องการที่จะนำจางหยวนออกไป ท่านมีคำสั่งของฮองเฮาหรือไม่ ? ข้าไม่ได้พยายามทำให้เรื่องยากลำบาก ถ้าไม่มีการประกาศถึงฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิด จะพบว่าเป็นการยากที่จะปล่อยคนออกไป ! ”
“ไม่มีประกาศของฮองเฮา”ฟางอี้กล่าวอย่างเย็นชา “แต่ข้ามีตราประทับหงส์จากฮองเฮา เบิกตาของเจ้าให้กว้าง และดูให้ดี ! ” ขณะที่นางพูดสิ่งนี้ นางแสดงตราประทับในมือของนาง ซึ่งฮองเฮาให้นางแขวนไว้รอบเอว ถือมันขึ้นมาต่อหน้าต่อตาหัวหน้าหลิว
เมื่อมองดูคนคนนั้นก็คุกเข่าลงอย่างรวดเร็วโดยพูดว่า”ตามคำสั่งของฮองเฮา ขันทีจางหยวนจะถูกส่งออกทันที” เมื่อเห็นตราประทับหงส์นั้นเหมือนกับการได้เห็นฮองเฮานี่เป็นสิ่งที่ทุกคนในพระราชวังรู้ แม้ว่าพระสนมหยวนชูจะได้รับอำนาจ แต่ฟางอี้นั้นพูดถูกต้อง เนื่องจากฮ่องเต้ไม่ได้ยกเลิกตำแหน่งฮองเฮา แม้ว่าพระสนมหยวนชูจะพลิกคว่ำท้องฟ้าก็ยังมีฮองเฮาอยู่เหนือนาง สำหรับบ่าวรับใช้ที่มีความผิดเหล่านี้ พวกเขาไม่กล้าที่จะทำสิ่งใดต่อหน้าฮองเฮา
เมื่อเห็นว่าเขาอนุญาตให้ปล่อยตัวฟางอี้ไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป นางเดินไปช่วยจางหยวนลุกขึ้นเป็นการส่วนตัว เมื่อเห็นเขาเซไปมาอย่างไม่ทันตั้งตัว นางถามอย่างรวดเร็ว “เจ้าเดินได้หรือไม่ ? ”
จางหยวนยังเข้าใจสถานการณ์ว่าฮองเฮาต้องการพบเขาเขาไม่รู้เจตนาของฮองเฮา แต่ขึ้นอยู่กับประสบการณ์หลายปีของเขากับผลงานของพระราชวังฮ่องเต้และความเข้าใจของฮองเฮา เขาจึงคิดว่าไม่ใช่ฮองเฮาที่ต้องการพบเขา แต่อาจเป็นฮ่องเต้ ใครอยากจะพบเขา ฮองเฮาเป็นผู้ช่วยที่ดีที่สุดของฮ่องเต้มาโดยตลอด ทุกสิ่งที่นางพูด และทำขึ้นอยู่กับอารมณ์ของฮ่องเต้ โดยพื้นฐานแล้วส่วนใหญ่นางไม่ได้มีความคิดเห็นของตัวเอง ทันใดนั้นก็พาเขาออกไปพบ มันควรจะเป็นฮ่องเต้ที่แสดงความปรารถนานี้
จางหยวนตื่นเต้นมากพยักหน้าสองสามครั้ง“ข้า ข้าสามารถเดินได้ แม้ว่าข้าจะต้องคลาน ข้าจะออกจากฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิดขอรับ”
อย่างไรก็ตามฟางอี้รู้สึกว่าสภาพร่างกายของจางหยวนไม่ดีมากเมื่อเห็นมือของเขาบวมเป็นหนองและบาดแผล นางขมวดคิ้วและพูดกับหัวหน้าหลิวว่า “หาคนไปเอาเกี้ยวมา หากมีคนถามว่ามันเป็นคำสั่งของฮองเฮา”
หัวหน้าหลิวไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้เขาขยับตัวไปอย่างรวดเร็วเพื่อจัดการกับสิ่งต่าง ๆ ด้วยตัวเอง และไม่นานเขาก็ขอให้บ่าวรับใช้ในพระราชวังสองสามคนพกเก้าอี้นุ่มๆ และช่วยฟางอี้สนับสนุนจางหยวนนั่งลง จนกระทั่งฟางอี้ออกไปกับจางหยวน เขาก็เช็ดเหงื่อของเขาออกไปพึมพำกับตัวเอง “เกิดอะไรขึ้น ? เป็นไปได้หรือไม่ที่จางหยวนจะฟื้นคืนชีพจากเถ้าถ่าน ? แต่ถ้าจางหยวนฟื้นคืนชีพจากเถ้าถ่าน นั่นก็หมายความว่าฝ่ายพระสนมหยวนกำลังจะสูญเสียอำนาจใช่หรือไม่ ? สิ่งต่าง ๆ จะเปลี่ยนแปลงไปในพระราชวังอย่างรวดเร็วหรือไม่ ? ”
ไม่ว่าหัวหน้าหลิวจะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้จางหยวนรู้สึกมีความสุขเพราะเขาออกจากฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิดแล้ว แน่นอนที่สุดของความสุขนี้เป็นเพราะเขาจะได้พบฮ่องเต้ ตอนนี้นี่เป็นความปรารถนาเดียวของเขา เขาถามฟางอี้ “ฮ่องเต้จำได้แล้วหรือ ? หรือความคิดของฝ่าบาทชัดเจนขึ้นเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ? ฝ่าบาทจำข้าได้หรือไม่ ? ”
ฟางอี้ส่ายหัวของนางด้วยความหงุดหงิด“ข้าไม่รู้รายละเอียด ข้าเพิ่งรู้ว่าฮ่องเต้ล้มป่วยกะทันหัน หมอหลวงบอกว่ามันเป็นอาการจากอากาศหนาว ฮ่องเต้ขอให้ฮองเฮาเข้าเฝ้าที่ห้องโถงจาวเหอและถามเพียงคำถามเดียวว่า ทำไมฝ่าบาทไล่เจ้าออกไปในเวลานั้น ? ”
จางหยวนร้องไห้อีกครั้งเขารู้สึกว่าเขาไร้ประโยชน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งร้องไห้ในเรื่องเล็กน้อย แต่เมื่อเขาได้ยินว่าฮ่องเต้ถามคำถามนี้ เขาไม่สามารถระงับได้ เขาสามารถพูดสิ่งนี้กับฟางอี้ซ้ำไม่หยุด “ข้ารู้อยู่เสมอว่าฮ่องเต้จะไม่ลืมข้า ข้ารู้ว่าฮ่องเต้จะตื่นขึ้นในวันหนึ่ง การอยู่ร่วมกันกับพระสนมหยวนชูไม่ใช่สิ่งที่ฮ่องเต้ต้องการ ความลับเบื้องหลังสิ่งนี้จะถูกเปิดเผยในวันหนึ่ง ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าไม่สามารถอนุญาตให้พระสนมหยวนชูทำร้ายฝ่าบาทได้ ! ”