ตอนที่1,035 เสี่ยวหยวนจื่อ ! เสี่ยวหยวนจื่อของเรา !
ในขณะที่เขาพูดสิ่งนี้คำพูดของจางหยวนชัดเจนมาก แต่เขาจะหยุดยั้งพระสนมหยวนชูเพื่อไม่ให้ทำร้ายฮ่องเต้ได้อย่างไร นี่ยังคงเป็นเรื่องยากมาก อย่างไรก็ตามจางหยวนมีความคิดของเขาเอง อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าเมื่อกล่าวถึงตำหนักศศิเหมันต์และพระชายาหยุน ฮ่องเต้ก็จะปวดหัว สิ่งนี้บ่งบอกว่าพระชายาหยุนยังคงมีความสำคัญในใจของเขา แต่มีคนทำอะไรบางอย่างที่จะทำให้เขาลืมพระชายาหยุน
จางหยวนคิดว่าถ้าเขาสามารถกลับไปอยู่ข้างของฮ่องเต้เขาต้องพูดถึงพระชายาหยุนสองสามครั้งทุกวัน อยู่มาวันหนึ่งฮ่องเต้ก็จะสามารถจำได้ ตราบใดที่ฮ่องเต้ระลึกถึงพระชายาหยุนได้ ทุกสิ่งจะง่ายต่อการจัดการ
จางหยวนถูกนำไปยังห้องโถงจาวเหอโดยฟางอี้ในเวลานี้พระสนมหยวนชูได้รับการร้องขอจากฮ่องเต้ให้กลับไปที่ตำหนักชุนชาน มันไม่สะดวกสำหรับองค์ชายแปดที่จะอยู่ในพระราชวัง ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่ตำหนักเซียง จางหยวนได้รับการสนับสนุนจากฟางอี้เข้าไปในห้องโถงชั้นใน และพวกเขาเพิ่งได้ยินฮองเฮาบอกฮ่องเต้ว่า “ถ้าฝ่าบาทจะโปรดปรานสนมสักคนจริง ๆ ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นพระสนมหยวนชู มีคนมากมายในตำหนักในของฮ่องเต้ ฝ่าบาทคือฮ่องเต้ และต้องเรียนรู้การปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน”
วันนี้ฮ่องเต้สามารถพูดประโยคสองสามประโยคได้เขาบอกกับฮองเฮาว่า “ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเราถึงให้ความสนใจพระสนมหยวนชูในทันที แม้แต่รู้สึกว่านางเป็นคนดีเพียงคนเดียวและเก่งในทุกด้าน ตอนนี้บอกให้เจ้ารู้ ทั้งหมดในจิตใจของเรารู้สึกอึดอัดใจมาก นั่นคือสนมรักของเรา ! เรากำลังพูดคุยกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งเกี่ยวกับนางลับหลัง นั่นไม่ดีเลย”
“ผู้หญิงอีกคนหรือ? ” ฮองเฮายักไหล่ “ข้าเป็นฮองเฮาของฝ่าบาท ฮองเฮาเป็นฮูหยินใหญ่ แต่จากปากของฝ่าบาท ข้ากลายเป็นผู้หญิงอีกคนหรือไม่ ? ข้าจะทูลฝ่าบาทว่าฝ่าบาทควรคิดให้ดีกว่านี้เพราะสนมรักซึ่งฝ่าบาทคิดว่าดีในตอนนี้ ทำไมฝ่าบาทไม่ถามถึงนางในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา ฝ่าบาทไม่แม้แต่จะมองนางสักครั้ง”
เมื่อนางพูดถึงเรื่องนี้ฮ่องเต้ก็ปวดหัวเล็กน้อย เมื่อฮองเฮาเงยหน้าขึ้น ฟางอี้วิ่งเข้ามาโบกมือ “เร็วเข้า ประคองจางหยวน ฮ่องเต้ต้องการพบเขา ! ”
เมื่อเขาได้ยินว่าจางหยวนอาการปวดหัวของฮ่องเต้ก็คลายลงทันที หันหัวของเขาไปในทิศทางที่พวกเขากำลังเดินอยู่ แต่เมื่อเขามองเห็น เขาก็งุนงงโดยชี้นิ้วไปที่จางหยวนและถามฮองเฮา “นี่คือใคร ? เรากำลังพูดถึงเสี่ยวหยวนจื่อ ขันทีจางหยวนที่อยู่เคียงข้างข้าในอดีต เจ้าพาใครมา ? ”
ฮองเฮาบอกเขาว่า“นี่คือจางหยวน สำหรับสาเหตุที่เขากลายเป็นเช่นนี้ ฝ่าบาทควรถามพระสนมหยวนชู ถามนางเกี่ยวกับสิ่งที่นางทำเพื่อสอดมือเข้าไปยุ่งกับฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิดจนถึงจุดที่คนแข็งแรงกลายเป็นเช่นนี้”
ฮ่องเต้ตกตะลึงและตอนนี้ก็ดูอย่างระมัดระวังและจนกระทั่งจางหยวนคุกเข่าอยู่หน้าเตียงของเขา ทันใดนั้นเขาก็ร้องไห้เอื้อมมือออกไปสัมผัสใบหน้าของจางหยวน “เขาคือเสี่ยวหยวนจื่อ ! เขาคือเสี่ยวหยวนจื่อของเราจริง ๆ ! อ๊ะ เสี่ยวหยวนจื่อ ! ทำไมเจ้าถึงเป็นแบบนี้ ทำไมเจ้าถึงผอมเหลือแต่กระดูก ? ”
จางหยวนอดกลั้นความรู้สึกไว้ไม่ได้เช่นกันเขาทรุดตัวลงที่เตียงของฮ่องเต้และคร่ำครวญ ในขณะที่เขาร้องไห้ เขาตะโกนว่า “ฝ่าบาทไม่ต้องการบ่าวรับใช้คนนี้แล้วไม่ใช่หรือ ? หากฝ่าบาทไม่ต้องการให้บ่าวรับใช้คนนี้ ทำไมไม่บอกตรง ๆ ? ทำไมฝ่าบาทถึงส่งข้าไปยังสถานที่แบบนั้น ? พวกเขาตีข้าทุกวัน ให้ข้าทำงานหนักทุกวัน ดูมือของเสี่ยวหยวนจื่อ พวกมันเกือบจะไร้ประโยชน์แล้วพะยะค่ะ”
ปากของฮองเฮากระตุกเล็กน้อยและหลังจากดูชั่วครู่ นางก็ส่ายหน้าของนางอย่างช่วยไม่ได้และจากไปพร้อมกับฟางอี้ ทั้งสองออกจากห้องโถง ฟางอี้ถามว่า “ทำไมพระองค์ออกมาแบบนั้นเจ้าค่ะ ? ทำไมไม่อยู่ต่ออีกพักหนึ่ง ? ฮ่องเต้เรียกให้พระองค์มาเป็นผู้ดูแลของฝ่าบาท”
“ข้ามาเป็นผู้ดูแลตั้งแต่เมื่อไหร่”ฮองเฮาถอนหายใจ “เขาเพียงต้องการขอยืมมือของข้าเพื่อพาขันทีคนนั้นกลับมา ฝ่าบาทอยู่กับขันทีคนนี้มาหลายปีแล้ว ความรู้สึกของฝ่าบาทที่มีต่อขันทีนั้นลึกซึ้งยิ่งกว่าผู้อื่น เป็นเรื่องที่ดีเช่นกันปล่อยให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน มีโอกาสที่ฝ่าบาทจะจำอะไรได้บ้าง ข้าเห็นว่าจางหยวนกำลังเก็บความโกรธไว้มากมาย เป็นการดีที่สุดที่ภายใต้อิทธิพลของเขา เขาจะสามารถผลักพระสนมหยวนชูออกไปจากด้านข้างของฮ่องเต้ ช่วยให้ฮ่องเต้สามารถจดจำครอบครัวที่ใกล้ชิดของฝ่าบาทได้อีกครั้ง”
ฮ่องเต้ไม่สามารถรับรู้ถึงครอบครัวที่ใกล้ชิดของเขาอย่างแท้จริงไม่เอ่ยถึงการไม่สามารถรับรู้จางหยวน แม้กระทั่งองค์ชายเก้าซึ่งเขาโปรดปรานมากที่สุดในอดีตก็ยังไม่ได้รับการยอมรับ จางหยวนทรุดตัวลงที่ด้านข้างเตียงและแบมือของเขาให้ฮ่องเต้ดู ซึ่งมันน่าเกลียดกว่าเท้าไก่เล็กน้อย เขาพูดขณะที่ร้องไห้ “ข้าถูกรังแกอย่างมากในฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิด พวกเขาทั้งหมดกล่าวว่าฮ่องเต้ไม่ต้องการข้าอีกต่อไป และต้องการที่จะตีข้าไปสู่ความตาย”
เมื่อมองไปที่มือของจางหยวนจิตใจของฮ่องเต้ก็เจ็บปวด เขาตะโกนด้วยความโกรธ “ลูกหมาตัวไหนที่กล้ารังแกเสี่ยวหยวนจื่อของข้า อ๊ะ เสี่ยวหยวนจื่อ ! เมื่อเจ้าอยู่ข้างข้า ข้าไม่เคยแม้แต่จะสั่งให้เจ้าทำสิ่งนี้บางครั้ง เมื่อเราเห็นว่าเจ้าเหนื่อย ข้ามักจะเทชาของข้าเพื่อที่เจ้าจะได้พักสายตาสักครู่ ทำไมผู้คนในฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิดจึงกล้าปฏิบัติต่อเจ้าเช่นนี้ ? เสี่ยวหยวนจื่อบอกเราว่าใครเป็นคนสั่งให้เจ้าไปยังฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิด ? พวกเขาทั้งหมดบอกว่ามันเป็นความคิดของข้า และแม้แต่ฮองเฮาก็พูดเช่นนั้น แต่ทำไมเราจำไม่ได้เลย ? เจ้าทำผิดมากขนาดไหนที่ทำให้ข้าโหดร้ายเช่นนั้น ? เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าสร้างความวุ่นวาย ? ถ้าไม่เราจะไม่โกรธอย่างนั้น ! ปีที่แล้วข้าจำได้ว่าเพื่อหยุดเราจากการดื่มมากเกินไป”
จางหยวนเช็ดน้ำตาของเขาออกไปแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ว่า “ฝ่าบาทจำไม่ได้จริง ๆ หรือพะยะค่ะ ? เป็นเพราะพระสนมหยวนชูที่ใส่ร้ายข้าและบอกว่าข้าไล่นางออกไป นางพยายามแขวนคอตัวเองในตำหนักชุนชาน และเมื่อนางได้รับความสงสารจากฝ่าบาท เนื่องจากพระสนมหยวนชู ฝ่าบาทส่งข้าไปที่ฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิดด้วยความโกรธพะยะค่ะ”
“เพราะพระสนมหยวนชู? ” ฮ่องเต้พยายามจำได้ดีที่สุด ส่ายหัวแล้วก็พูดพึมพำกับตัวเองว่า “ข้าไม่รู้ว่ามีอะไรผิดเมื่อเร็ว ๆ นี้ ข้ามักจะลืมสิ่งต่าง ๆ เช่นสิ่งที่เราทำเมื่อวานนี้ เราลืมไปแล้วในวันนี้…” เขาคิดเพียงเล็กน้อย และพูดอีกครั้ง “มันเหมือนเราลืมทุกอย่าง แต่ทุกอย่างที่เกี่ยวกับพระสนมหยวนชูและโมเอ๋อ เราจำได้ดีมาก ถูกต้อง มันเป็นวันขึ้นปีใหม่ในวันพรุ่งนี้ เราไม่รู้ว่าเราสามารถเป็นปกติได้หรือไม่ เราไม่สามารถเลื่อนงานเลี้ยงในวันแรกของปีใหม่ได้อย่างแน่นอน เรายังต้องประกาศเลื่อนยศพระสนมหยวนชูเป็นพระชายาในงานเลี้ยง ! ”
ฮ่องเต้ยังคงพูดคุยกับตัวเองอย่างต่อเนื่องในลักษณะหมกมุ่นกับตัวเองพูดสิ่งหนึ่งแล้วกระโดดไปที่ถัดไป ในตอนแรกเขาถูกถามเกี่ยวกับจางหยวน แต่ต่อมาเมื่อเขาพูด เขาจะวนเวียนกลับไปที่พระสนมหยวนชู เขาจับมือของจางหยวนพูดว่า “เสี่ยวหยวนจื่อ เจ้าไม่รู้สิ่งนี้เลยพระสนมหยวนชูเป็นคนมีน้ำใจ ในช่วงเวลานี้นางขอบคุณที่คอยดูแลข้า ร่างกายของข้าแย่ลงเรื่อย ๆ และความทรงจำของข้าไม่ดี เจ้าก็รู้คำพูดเก่า ๆ เหล่านั้นหรือไม่ เมื่อมีวันหนึ่งที่ข้าเริ่มจำสิ่งต่าง ๆ ไม่ได้ ชีวิตของข้าก็ใกล้จะถึงจุดจบ พวกเขากล่าวว่าความจำไม่ดี แต่นั่นหมายถึงการมีจิตใจที่สับสน จิตใจของเรายุ่งเหยิงไปหมดแล้ว บอกข้าทีว่าข้าจะมีชีวิตอยู่อีกกี่วัน ? ”.ไอลีนโนเวล.
จางหยวนเกลียดพระสนมหยวนชูมากจนเขากัดฟันเขาไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้ และไม่มีความสามารถ ไม่เช่นนั้นเขาจะรีบไปที่ตำหนักชุนชานและฆ่าพระสนมหยวนชู อย่างน้อยที่สุดเขาก็จะสูญเสียชีวิตของเขา เป็นผลให้เขาไม่กลัวตราบใดที่ฮ่องเต้ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้หลังจากที่ไม่ได้เห็นหน้ากันมาหลายวันแล้ว ฮ่องเต้คิดอะไร จางหยวนรู้สึกเจ็บปวดใจ เขาบอกฮ่องเต้ “ฝ่าบาทไม่ควรพูดสิ่งเหล่านี้ ฝ่าบาทหมายความว่าฝ่าบาทจะมีชีวิตอีกกี่วัน ? สำหรับฮ่องเต้คือ 10, 000 ปี ! 10,000 ปี ฝ่าบาทเข้าใจหรือไม่พะยะค่ะ อย่ากลัวที่จะมีความทรงจำที่ไม่ดี ลองนึกถึงมันอย่างช้า ๆ และเหตุการณ์ในอดีตจะถูกจดจำได้ อย่ากลัวที่จะป่วย ถ้าหมอหลวงในพระราชวังไม่ดี ก็เชิญพระชายาหยูเข้าพระราชวังพะยะค่ะ เมื่ออยู่ในมือของนาง ไม่ว่าโรคอะไรก็สามารถรักษาให้หายได้ ! ไม่มีสิ่งใดที่ฝ่าบาทต้องกลัว”
ฮ่องเต้ตกตะลึง“พระชายาหยู ? พระชายาหยูเป็นใคร ? ” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็นึกถึงตัวเองอยู่พักหนึ่ง แล้วก็กลับมาถึงความรู้สึกของเขาพูดว่า “โอ้ องค์ชายเก้า องค์ชายหยู พระชายาหยูเป็นชายาของเขา ข้าจำได้ว่าทักษะการแพทย์ของชายาเขาค่อนข้างดี แต่พระสนมหยวนชูดูเหมือนจะไม่ชอบนาง ข้าไม่ควรทำให้สนมรักไม่พอใจ เจ้าไม่รู้เรื่องนี้เสี่ยวหยวนจื่อ ข้าอยู่เพื่อเห็นแก่พระสนมหยวนชูเท่านั้น เมื่อข้าเห็นนาง อารมณ์ของข้าจะดีขึ้น เจ้าจะไม่เข้าใจความรู้สึกนี้”
“ข้าไม่เข้าใจพะยะค่ะ”จางหยวนเกลียดพระสนมหยวนชูมาก “ข้าจำได้เพียงว่าผู้ที่ฝ่าบาททรงนึกถึงในอดีตคือพระชายาหยุน ฝ่าบาทรักพระชายาหยุนมากว่า 20 ปี ทำไมฝ่าบาทถึงเปลี่ยนใจอย่างกะทันหัน ? การเปลี่ยนแปลงนี้เร็วเกินไป ฝ่าบาทยังสามารถระลึกถึงพระชายาหยุนในตำหนักศศิเหมันต์ได้หรือไม่พะยะค่ะ ? ”
ในที่สุดจางหยวนก็พูดถึงพระชายาหยุนแล้วเบิกตาของเขาเพื่อดูปฏิกิริยาของฮ่องเต้ คาดว่าเขาจะจำบางสิ่งได้หลังจากเอ่ยถึงพระชายาหยุน ในขณะที่กังวลว่าปฏิกิริยาของฮ่องเต้จะแรงเกินไปทำให้ปวดหัว
แต่คราวนี้เขารู้สึกผิดหวังเมื่อฮ่องเต้ได้ยินพระชายาหยุนแสงอยู่ในภวังค์ปรากฏบนใบหน้าของเขา และเขาถามกลับ “พระชายาหยุน ? ในตำหนักศศิเหมันต์ ? ” จากนั้นเขาก็ส่ายหัว “ไม่ดี เราจำไม่ได้จริง ๆ มีคนจำนวนมากเกินไปในพระราชวัง ในหัวใจของข้ามีเพียงพระสนมหยวนชู ข้าไม่เต็มใจที่จะคิดถึงคนอื่น เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ” เขาชี้ไปที่หัวของเขาเอง ขณะที่เขาพูดว่า “บางครั้งเมื่อเราคิดมากเกินไป เหมือนมีแมลงที่กัดที่หัวของข้า ข้าไม่ชอบมัน ดังนั้นเราแค่หยุดคิดถึงมัน”
จางหยวนรู้สึกผิดหวังเขารู้ว่าไม่ใช่ฮ่องเต้ที่ลืมพระชายาหยุนจริงๆ และมันก็ไม่ใช่ว่าฮ่องเต้ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เมื่อเอ่ยถึงพระชายาหยุน เป็นเพราะฮ่องเต้เฒ่าเลือกที่จะไม่คิดถึงมัน เขารู้ว่าฮ่องเต้จะปวดหัว ดังนั้นเขาจึงไม่อยากคิดเลยเอามันออกไปโดยอัตโนมัติ
จางหยวนไม่สามารถคิดถึงวิธีแก้ปัญหาใดๆ ได้ในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงสามารถเอนกายข้างที่นอนเพื่อเป็นเพื่อฮ่องเต้เท่านั้น เขาฟังฮ่องเต้พูดพึมพำเกี่ยวกับสิ่งหนึ่ง และสิ่งต่อไป ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับพระสนมหยวนชูและองค์ชายแปด เขาไม่ชอบฟัง ดังนั้นเขาจะขัดจังหวะเป็นครั้งคราว และพวกเขาทั้งสองจบลงด้วยการฟื้นฟูบรรยากาศเล็กน้อยในอดีต
มีความลับไม่มากนักในพระราชวังฮ่องเต้โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้การปิดอย่างเข้มงวดขององค์ชายแปด ข่าวของจางหยวนกลับไปที่ห้องโถงจาวเหอได้ไปถึงตำหนักชุนชานอย่างรวดเร็ว ในขณะนี้พระสนมหยวนชูได้เปลี่ยนเป็นชุดนอนของนางแล้ว และกำลังนั่งอยู่บนฟูก ปัจจุบันหยูซู่กำลังส่งรังนกสีแดงที่ปรุงแล้วให้นางดื่ม เมื่อขันทีโหร่งเจินผู้มีอาการง่วงนอนส่งข่าวนี้ นางโกรธมากจนปัดรังนกสีแดงตกลงมาบนพื้น
การกลับมาของจางหยวนทำให้พระสนมหยวนชูรู้สึกถึงอันตรายที่แข็งแกร่งนางยังรู้สึกว่าเรื่องนี้กำลังจะจบลง และฮ่องเต้ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป แต่โหร่งเจินพูดทันที “แม้ว่าจางหยวนจะกลับมา แต่ฮ่องเต้ก็ยังพูดถึงสิ่งดี ๆ เกี่ยวกับพระองค์ แม้แต่จางหยวนพูดถึงพระชายาหยุน ฮ่องเต้ก็ไม่แสดงอารมณ์ที่รุนแรงเป็นพิเศษขอรับ”
“โอ้? ” พระสนมหยวนชูเงยหน้าขึ้นหลังจากได้ยินสิ่งนี้ และถามอย่างรวดเร็วว่า “ฝ่าบาทไม่มีอาการปวดหัวเมื่อได้ยินเรื่องพระชายาหยุนหรือ ? ”
โหร่งเจินส่ายหัว“ไม่เลยขอรับ ฝ่าบาทไม่เป็นอะไรเลย”
“ข้าไม่ต้องกังวลจริงๆ ได้หรือไม่” พระสนมหยวนชูถอนหายใจอีกครั้งและโบกมือของนางปัดไล่โหร่งเจินให้เขาออกไป จากนั้นนางก็นอนขดตัวบนที่นอนแล้วพูดว่า “ข้าเป็นห่วง ! ” และเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง จู่ ๆ ก็บอกหยูซู่ “เจ้าออกไปก่อน ! ข้าอยากจะแช่อ่างอาบน้ำ และไม่ต้องการให้ใครรอข้า”