GGS:บทที่ 825 น่าอับอาย
“ซู เอ่อออ คุณซูสามารถรักษาอาการมีบุตรยากได้จริงๆหรอ” หยิงติงนั้นแสดงอาการตกใจพร้อมทั้งหันไปมองซูจิ้งด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป
แม้แต่sวู่ฉิงติงเองก็ยังหันหน้าไปจ้องซูจิ้งด้วยอาการตื่นเต้น
“แน่นอน ทั้งคุณนายเจียงนี่ คุณนายลี่ฉิน และคุณนายตระกูลหลี่เองล้วนแล้วแต่ได้รับการรักษาการมีบุตรยากโดยคุณซูผู้นี้แล้วทั้งสิ้น”
หยิงติงและsวู่ฉิงติงนั้นแสดงท่าทางตื่นเต้นออกมา พวกเขาไม่รู้จักป้าของชิหยูแต่อย่างใดทำให้พวกเขาไม่รู้ว่าเรื่องจริงเป็นยังไง
แต่เขานั้นรู้จักเจียงนี่เธอเป็นเพื่อนสนิทของเฉิงหนาน พวกเขารู้จักกันมานานแล้ว ส่วนลี่ฉินนั้นเป็นภรรยาของผอ.ของสำนักงานบริหารวิทยุ ภาพยนตร์และโทรทัศน์แห่งชาติ(SARFT) และพวกเขาต่างเคยพบปะอยู่บ้าง
และครั้งล่าสุดที่รู้ข่าวคือทั้งคู่ตั้งท้องเรียบร้อยแล้ว
พวกเขาเองก็พยายามถามวิธีการพิเศษอะไรที่ทั้งคู่ท้องได้แต่ทั้งคู่ไม่ยอมบอกเขาแต่อย่างใด นั่นก็เพราะซูจิ้งนั้นได้บอกให้พวกเขาเก็บความลับเรื่องนี้ไว้
ซูจิ้งก็ลืมคิดถึงหลินฉีหยูไปเลยทำให้เธอนั้นพูดออกมาตรงๆ แต่ซูจิ้งดูจากสถานการณ์แล้วเขานั้นก็ไม่ได้ห้ามเธอแต่อย่างใด
ก่อนหน้านี้คู่สามีภรรยาน่ารังเกียจทั้งสองที่พยายามจะสอบถามวิธีการรักษาการมีบุตรยากกับลี่ฉินและเจียงนี่นั้น ทั้งสองก็ได้ไปพยายามหาหมอมากมายหลายแขนงแล้วแต่ก็ไร้ผล ไม่คิดว่าหมอที่ช่วยได้จริงๆกับเป็นซูจิ้งที่อยู่ตรงหน้า
“ซู…เอ่อ คุณซู คุณพอจะมียารักษาอาการมีบุตรยากอยู่อีกรึเปล่า ฉันและภรรยาต้องการจะมีลูกแต่พวกเราก็ไม่มีสักที”
หวู่ฉิงติงในตอนนี้เขาเองก็ดูเหมือนว่าเขานั้นจะลืมเรื่องบาดหมางระหว่างเขากับซูจิ้งไปได้มาทำการขอร้องต่อหน้าธารกำนัลด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
“หืมมมมมมม คุณหรือภรรยาของคุณล่ะ ถ้าคุณไม่บอกมาตรงๆผมก็ทำอะไรไม่ได้ ผู้ชายและผู้หญิงนั้นมีวิธีการรักษาต่างกันนะ” ซูจิ้งถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นเล็กน้อย
“คุณซู เอาเป็นเราไปคุณกันที่อื่นดีกว่านะ” หวู่ฉิงติงเองก็ยิ้มออกมาอย่างอายๆ ยังไงซะการที่ผู้หญิงนั้นเกิดอาการมีบุตรยากแล้วเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องปกติ แต่กับผู้ชาย หากเป็นผู้ชายที่มีบุตรยากนั้นหากมีคนรู้จะก่อปัญหามากกว่า ตัวอย่างเช่นหน้าตาทางสังคม ทำให้หวู่ฉิงติงนั้นอายเกินกว่าจะพูดที่นี่ได้
“อ้าวเฮ้ ถ้าไม่พูดตรงนี้ก็ไม่ต้องคุยกันอีก ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมากมายขนาดนั้นนะ” ซูจิ้งพูดออกมาด้วยเสียงดังลั่น
“เรื่องนี้…” หวู่ฉิงติงนั้นอยากจะแค่พาซูจิ้งไปคุยกับเงียบๆข้างงานไม่ก็คุยกันหลังงานเลิกเท่านั้น แต่ด้วยการที่เขาเองอยากมีลูกมากและเป็นปัญหามาจากตัวเขาเอง
เขากลัวว่าซูจิ้งจะไม่สนใจเขาหากปล่อยผ่านเรื่องในตอนนี้ไปเพราะยังไงซะเขาเองก็ขัดแย้งกับซูจิ้งพอสมควร มีโอกาสที่ซูจิ้งจะไม่ยอมช่วยเขาอย่างมาก ในที่สุดเขาก็ยินยอมพร้อมรับและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำๆว่า “ผมเองที่มีภาวะมีบุตรยาก”
“โอ้ออออ คุณเองหรอที่มีภาวะมีบุตรยาก” ซูจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงดังลั่นจนทุกคนในงานได้ยินเขาได้
เขาได้ถามต่อว่า “ก็ดี แล้วอย่างนั้นทำไมแกยังโยนทุกอย่างให้เป็นความผิดความพี่เฉิงหนานเขา ห้ะ นี่แกยังเป็นลูกผู้ชายอีกรึเปล่า”
ทันทีที่สิ้นเสียงซูจิ้ง ทุกคนที่ได้ยินดังนั้นต่างจ้องมองไปยังหวู่ฉิงติงราวกับเห็นตัวประหลาดก็ไม่ปาน หน้าของหวู่ฉิงติงเองนั้นตอนนี้เปลี่ยนสีแดง นี่เขายังต้องอายอะไรอีก
ความจริงเขาเองก็ควรจะเตรียมพร้อมไว้อยู่แล้วเพราะยังไงซะในเมื่อเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ ไม่มีทางที่ซูจิ้งจะไม่เอาคืนเขา เขาเองก็เกลียดซูจิ้งจนต้องกัดฟันแต่ยังไงซะเขาเองก็ยังอยากได้ผู้สืบสกุลเขาจึงทำได้แค่อดทนเท่านั้น
และเขารู้ตัวดีว่าหากเขาพลาดโอกาสนี้ไปเขาอาจไม่มีทางได้มีโอกาสมีลูกไปอีกตลาดชีวิต เพราะสุดท้ายแล้วยังไงซะก็เป็นเขาเองที่ทำผิดต่อซูจิ้งตั้งแต่เริ่ม เป็นเขาเองที่หมกมุ่นในกามารมณ์มากเกินไป
“ฉิงติงก็แค่มีปัญหานิดหน่อยเอง ยังไงซะเฉิงหนานก็…” หยิงติงพยายามอธิบาย
“ฉันกำลังคุยกับ คูณ หวู่ อยู่ เธอไม่มีสิทธิ์พูด” ซูจิ้งพูดออกมาอย่างเลือดเย็น
“ฉัน…” หยิงติงถึงกับชะงัก เธอเองก็โกรธไม่น้อยแต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา หวู่ฉิงติงเองก็จ้องมายังเธอเชิงให้หยุดพูดไป
“คุณซู เป็นฉันที่ไม่ดีเอง ภรรยาของฉันไม่เข้าใจเรื่องราวอะไร อย่าไปใส่ใจเธอเลย หากคุณมียาที่รักษาการมีบุตรยากได้ล่ะก็คุณว่าราคามาได้เลย” หวู่ฉิงติงเองก็พยายามอดกลั้นไว้ไม่น้อย พร้อมทั้งพยายามคลี่คลายสถานการณ์เมื่อครู่นี้
“ฉันไม่มียานั่นหรอก คุณก็น่าจะรู้นะว่าพี่หนานเขาเป็นผู้จัดการของกลุ่มทุนฉัน ฉันยกทุกอย่างให้เธอบริหาร แม้แต่การขายยารักษาภาวะมีบุตรยากนี่ก็เช่นกัน ฉันยกให้เธอเป็นคนจัดการ ถ้าจะถามหายาก็จงไปถามจากเธอซะ” ซูจิ้งพูดออกมา
หวู่ฉิงติงและหยิงติงต่างก็หน้าตึงในทันที รอยยิ้มของพวกเขาในตอนนี้ไม่ได้มีค่าเท่าน้ำตาแต่อย่างใด
คำพูดของซูจิ้งนั้นอาจจะเป็นจริงเพราะยังซะเฉิงหนานก็เป็นคนจัดการทุกอย่างให้ซูจิ้ง แต่ก็อาจจะหลอกพวกเขาให้พวกเขาต้องอับอายก็ได้
แต่ไม่ว่าจะจริงหรือหลอกก็ตาม ในเมื่อซูจิ้งพูดแบบนั้นออกมานั่นก็หมายความว่าพวกเขาต้องยอมให้เฉิงหนานยินยอมก่อน
แต่พวกเขาเองก็คอยรังแกเฉิงหนานมาหลายครั้งหลายหน แถมยังคอยก่อปัญหาให้ไม่น้อยเลย
การที่จะให้บากหน้าไปพูดขอร้องจะให้พวกเขาพูดอะไรออกมากันได้
แต่ถ้าพวกเขานั้นไม่พูดขอร้องในตอนนี้พวกเขาเองก็จะไม่มีโอกาสเช่นนี้อีกในชีวิตอย่างแน่นอน ต่อให้กล้าพูดออกไปก็ใช่ว่าเฉิงหนานจะยินยอมให้แต่โดยดี ดีไม่ดีไม่มองพวกเขาซะด้วยซ้ำ
“เรื่องนั้น…” หยิงติงนั้นทำหน้าน่าเกลียดอยู่นานจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่อนจะพูดออกมาว่า
“พี่หนานคะ ในเมื่อยานั่นอยู่กับพี่ก็แสดงว่าพี่เองก็น่าจะอยากรักษาเขามาตั้งนานแล้ว แต่เป็นฉันที่ผิดเองที่อิจฉาพี่ที่สวยกว่า ฉันหวังว่าคุณจะยินยอมให้ยานั้นกับเรานะ”
“เสี่ยวหนาน เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ขอให้มันผ่านไปเถอนะ ฉันได้ทำเรื่องเลวร้ายไปกับเธอมาก่อน
ฉันขอโทษที่โทษเธอเรื่องลูกด้วยที่โยนให้เป็นความผิดของเธอคนเดียว
เอาเป็นว่าพวกเราปล่อยผ่านมันไปเถอะนะ ฉันแค่ต้องการยารักษานั่นแค่ชุดเดียวก็ยังดี บอกฉันมาได้เลยว่าเธออยากได้อะไรฉันจะหาให้” หวู่ฉิงติงพูดออกมา
ใบหน้าของวู่ฉิงติงและหยิงติงที่ขนานราบไปกับพื้นในตอนนี้ทำให้หลายๆคนที่เห็นต่างก็ส่ายหัวกันไปหมด
ซุนหยูเฮงเองที่ตอนแรกทำท่าว่าจะเข้าไปช่วยทั้งสองคนก็แทบจะถอยหนีออกมาไม่ทัน
เฉิงหนานเองที่กำลังมองไปยังคู่สามีภรรยาสารเลวทั้งสองคนความจริงนั้นเธอก็โกรธอย่างมาก
และเธอเองก้ไม่ได้สงสารแต่อย่างใด เธอยังมองทางซูจิ้งด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
เธอรู้ในทันทีว่าซูจิ้งให้โอกาสเธอในการเอาคืน เธอเองก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจจากการที่ซูจิ้งทำทุกอย่างให้เธอมากๆ
แต่ก่อนเธอนั้นเพียงรู้สึกว่าการติดตามซูจิ้งไปนั้นถือว่าถูกต้องแล้วแต่ตอนนี้เธอกับรู้สึกว่าการที่เธอเลือกซูจิ้งนั้นถือได้ว่าเป็นที่สุดของชีวิตไปแล้ว
ผ่านไปซักพักเฉิงหนานเองก็เริ่มรู้สึกอยากเอาคืนขึ้นมา เธอเองก็รู้ว่ายาที่ใช้รักษาอาการการมีบุตรยากนั้นไม่มีทางที่ซูจิ้งจะมอบให้เธอแต่อย่างใด
ยิ่งไปกว่านั้นเท่าที่เธอรู้ยาของซูจิ้งนั้นรักษาผู้หญิงเป็นหลักไม่ใช่ผู้ชาย การที่ซูจิ้งไม่บอกมาอย่างนี้แสดงว่าเขาเองก็น่าจะมีแผนการอะไรบางอย่างอยู่แล้ว
“เฮ้ออออ ต้องขอโทษจริงๆ ยานี้ล้ำค่าเกินไป ยาทุกขวดนั้นมีค่าแบบสุดจนฉันยังหาวิธีโฆษณาสินค้านี้เพื่อที่จะขายยังไม่ได้เลย อย่างน้อยๆตอนนี้ฉันก็ยังไม่มีแผนที่จะปล่อยยาพวกนี้ออกมาน่ะ” เฉิงหนานปฏิเสธออกมาอย่างนุ่มนวล
“เสี่ยวหนาน” ทำไมเธอยังอาฆาตอยู่ล่ะ ไว้หน้าฉันหน่อยนะ หวู่ฉิงติงเริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมา
“คุณหวู่ ฉันไม่ได้มีอะไรติดค้างกับคุณอีก อย่าได้เรียกชื่อที่ฟังดูสนิทสนมแบบนั้นออกมาเลย แล้วอีกอย่างฉันก็ต้องรักษหน้าของตัวเองเหมือนกัน ฉันให้ไม่ได้จริงๆ” เฉิงหนานพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำหน้าอย่างสบายอารมณ์ต่อคนทั้งสองนี้ได้
“เธอ…” หวู่ฉิงติงและหยิงติงทั้งสองในตอนนี้มีใบหน้ากระตุกจนเหมือนกับจะแสดงท่าทีโกรธออกมา
พวกเขาอยากจะตะโกนไปยังทุกคนในตอนนี้ พวกเขาเองถึงกับก้มหัวขอร้องขนาดนี้แต่เฉิงหนานก็ยังไม่ยอมไว้หน้าพวกเขา
นี่ทำให้พวกเขาต้องอับอายอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาต้องการยาที่รักษาอาการภาวะมีบุตรยากได้จริงๆ
เมื่อพวกเขาคิดดูดีๆแล้วก็คิดได้ว่าตอนนี้คงยากที่จะขอยามาจากเฉิงหนานและซูจิ้งได้แล้วพวกเขาจึงได้ยืนขึ้นแล้วพูดว่า
“ฉันรู้ว่าเธอยังโกรธอยู่ ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไม่ตอแยเธออีกต่อไป ฉันจะไปขอโทษเธอทีหลัง ฉันเองก็หวังว่าเธอจะหายโกรธนะ เธอลองคิดดีๆอีกทีแล้วกัน”