มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1013
“อ่า งั้นกลับกลายเป็นว่าคุณมีแขกที่ค่อนข้างพิเศษที่นี่ในวันนี้สินะคะ! ฉันขอโทษด้วยที่ทำให้คุณใช้เวลาพอสมควร…อย่างไรก็ดี ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าใครคือแขกที่คุณมอบมอบเคารพให้เขาอย่างสูงเช่นนี้ ประธานเลิฟเวลล์ ท้ายที่สุดแล้ว คุณเองก็เป็นคนมีอำนาจและทรงอิทธิพลมากคนหนึ่งนะคะ!” ซาเวียกล่าวขณะที่เธอยิ้มพร้อมกับลูบจับผมของเธอให้ตรง
“ฮ่าฮ่า! เนื่องจากงานแลกเปลี่ยนสมบัติกำลังดำเนินการอยู่ ในเวลานี้จึงมีแขกพิเศษคนอื่นมากมายเหลือเกินในจังหวัดโลแกน! แม้กระนั้น แขกพิเศษที่อยู่กับผมตอนนี้นั้นแตกต่างไปจากคนอื่น ๆ เล็กน้อย…ยังไงซะ ทำไมพวกเราไม่หารือกันเรื่องอื่นในตอนนี้ล่ะครับ? ไม่ต้องกังวลไป ผมจะหาเวลาอ่านข้อเสนอความร่วมมืออย่างละเอียดแน่นอน จริง ๆ แล้ว เนื่องจากงานจะยังไม่สิ้นสุดลงจนกว่าอีกสองสามวันข้างหน้า ทำไมคุณไม่อยู่ที่นี่ในระหว่างนี้ล่ะครับ คุณยอร์ค? เมื่องานแลกเปลี่ยนสมบัติจบลง พวกเราก็จะเจรจาต่อรองว่าเรื่องต่าง ๆ จะเป็นไปยังไงกันอย่างเป็นทางการ คุณคิดว่าไงครับ?”
“จะเป็นเกียรติอย่างยิ่งค่ะ ประธานเลิฟเวลล์” ซาเวียตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
ที่เหลือของวันก็ค่อนข้างธรรมดา และวันต่อมาก็มาถึงในไม่ช้า
เพื่อเริ่มต้นวันหยุดของเธอ ซาเวียพาลูกน้องของเธอมาด้วยกันกับเธอขณะที่เธอเดินเล่นรอบ ๆ คฤหาสน์เลิฟเวลล์ ตัวคฤหาสน์เองนั้นใหญ่โตมาก มีวิลล่าและบริเวณวีไอพีมากมายอยู่ภายในนั้น
เมื่อมาถึงยังบริเวณวีไอพีแห่งหนึ่ง ถึงอย่างนั้นการเดินเล่นของซาเวียก็ถูกหยุดชะงักชั่วคราวโดยการ์ดสองสามคนที่พูดขึ้นมา “ขออภัยด้วยครับ คุณยอร์ค แต่ไม่มีใครได้รับอนุญาติให้เข้ามาในบริเวณนี้นอกเหนือจากประธานเลิฟเวลล์”
“ไม่เลย ฉันช่างหยาบคายเสียจริงที่พยายามจะเข้ามาบริเวณนี้ตั้งแต่แรก แต่ฉันก็สงสัยว่าแขกที่พักอยู่ที่นี่นั้นแท้จริงแล้วพิเศษอย่างไรกัน…ฉันบังเอิญนึกได้ว่าได้ยินเกี่ยวกับ ‘คุณคลอฟอร์ด’ ผู้ที่ดูเหมือนจะค่อนข้างสำคัญต่อประธานเลิฟเวลล์…อาจเป็นคุณคลอฟอร์ดที่อาศัยอยู่ในห้องนั้นในเวลานี้หรือเปล่าคะ…?” ซาเวียถาม ขณะที่เธอส่งยิ้มให้พวกเขา
อย่างไรก็ตาม ก็ไม่มีบอดี้การ์ดคนไหนตอบกลับคำถามของเธอเลย
ด้วยเหตุนั้น ซาเวียก็พบว่าตัวเองกำลังขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะที่เธอเดินจากไปต่อจากนั้น
“โปรดอย่าเศร้าใจไปเลยครับ คุณหญิง เลิฟเวลล์เป็นที่รู้จักกันดีว่ามีความลับมากมาย” หนึ่งในลูกน้องของเธอปลอบ ขณะที่พวกเขาเดินต่อไป
“อืม ฉันแค่กังวลว่าคุณคลอฟอร์ดคนนั้นจะลงเอยกลายมาเป็นคู่แข่งของเราน่ะ หากเป็นเช่นนั้นจริง งั้นทุกอย่างที่ตระกูลหลงทำมาจนถึงตอนนี้จะไม่สูญเปล่าเหรอ? แซนเดอร์คนนั้นเป็นคนเจ้าเล่ห์และลึกลับน่าสงสัยอย่างแท้จริง…แม้หลังจากการคุยกับเขาเป็นเวลานานขนาดนั้นเมื่อวานนี้ ฉันก็ยังคงไม่สามารถจับต้นชนปลายของสิ่งที่เขาคิดจริง ๆ ได้เลย! เขายังคงใจเย็นขนาดนั้นได้ยังไง เมื่อพวกเราเสนอสัญญาที่มีมูลค่าถึงหนึ่งพันห้าร้อยล้านดอลลาร์ให้เขา?” ซาเวียตอบกลับ ขณะที่เธอเอามือกอดอก
“สำหรับตอนนี้ ก็รอดูจนกว่างานนั้นจบลงเถอะครับ พวกเราจะได้เห็นว่าเขาจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้จากนั้น เมื่อพูดถึงงานนั้นแล้วก็ ทำไมคุณไม่มุ่งหน้าไปที่นั่นและชมดูรอบ ๆ เช่นกันล่ะครับ? นี่อาจเป็นโอกาสที่คุณจะได้ติดต่อกับนักธุรกิจจากที่ต่าง ๆ หากสิ่งนั้นเกิดขึ้น งั้นคุณก็จะลงเอยด้วยการช่วยเหลือตระกูลหลงได้อย่างมากแน่นอน!”
“แม้นั่นจะเป็นเรื่องจริง แต่เอาตามตรงฉันก็ไม่ได้สนใจงานนั้นเลย”
“งั้นคุณคิดว่าพวกเราควรไปที่ไหนกันล่ะครับ?”
“ฮึ่ม! เอาล่ะ เนื่องจากแซนเดอร์ก็เอ่ยถึงลูกพี่ลูกน้องและญาติของฉันเมื่อวานแล้ว ฉันอาจจะใช้โอกาสนี้ไปเยี่ยมพวกเขาเช่นกันก็ได้ ท้ายที่สุดแล้ว มันก็นานถึง…เจ็ด? หรืออาจจะแปดปีด้วยซ้ำตั้งแต่ที่ฉันพบพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย!” ซาเวียตอบกลับ ด้วยแววตาที่ดูถูกเล็กน้อยในสายตาของเธอ ขณะที่เธอพูดไปแบบนั้น
หลังจากที่เธอพูดไปแบบนั้น ชาวต่างชาติกลุ่มหนึ่งก็เดินผ่านเธอและการ์ดของเธอไป
ขณะที่ซาเวียพยักหน้าให้พวกเขาด้วยรอยยิ้ม เธอจึงไม่ได้สังเกตเห็นการเพ่งมองที่เต็มไปด้วยกามตัณหาของหัวหน้ากลุ่มอื่นเมื่อเขามองมาที่เธอ
ไม่นานต่อจากนั้นก็ได้ยินเสียงกดกริ่งดังขึ้นภายในละแวกขนาดเล็กแห่งหนึ่ง
ทันทีที่ประตูเปิดออก ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูอายุประมาณสี่สิบปีก็ฝืนยิ้มทันที เมื่อเธอตระหนักได้ว่าใครที่มาเยี่ยม
“โอ้วตายจริง ในที่นี้ฉันก็สงสัยว่าใครอยู่ตรงประตูกัน! เช่นนั้นก็เป็นเธอเอง ซาเวีย! มันก็นานเท่าไหร่แล้วนะ? แปดปีแล้วตั้งแต่ที่พวกเราพบกันครั้งสุดท้ายใช่ไหม? ตอนนี้เธอก็โตขึ้นแล้วนะ! ไม่ว่าจะยังไง เธอมีธุระอะไรถึงหอบมาที่นี่ได้? พวกเราเลิกติดต่อกันไปหลายปีแล้วหนิ ไม่ใช่เหรอ?” ผู้หญิงคนนั้นกล่าว คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความดูถูก ขณะที่เธอขวางประตูไว้ โดยป้องกันไม่ให้ซาเวียเข้าไป
ซาเวียเองก็ได้ยินเสียงที่ค่อนข้างดังมาจากข้างใน มันชัดเจนว่าผู้หญิงคนนั้นมีแขกหลายคนในเวลานี้
“ถึงคุณป้าที่รัก เป็นเพราะมันก็เป็นเวลานานแล้วที่ฉันมาเยี่ยมที่นี่ มันผิดเหรอที่ฉันคิดถึงคุณน่ะ?” ซาเวียตอบกลับด้วยรอยยิ้มเย็นชา ขณะที่เธอผลักป้าของเธอออกไปเบา ๆ และเชิญตัวเองเข้าไปด้านใน
“…ฮ เฮ้! เธอไม่สามารถทำแบบนั้นได้นะ!” ป้าของเธอทำหน้าบึ้งตึงอย่างเกรี้ยวกราด
ก็อย่างที่ซาเวียคาดเดา มีแขกหลายคนด้านในจริง ทั้งผู้ชายและผู้หญิงทุกวัย พวกเขาทั้งหมดกำลังพูดคุยและหัวเราะกัน ในขณะที่นั่งอยู่บนโซฟา จนกระทั่งพวกเขาตระได้ในที่สุดว่าซาเวียก็อยู่ด้วย
ตั้งแต่นั้นต่อมา บรรยากาศก็เปลี่ยนเป็นตึงเครียดในทันที
“…เอาล่ะ ในตอนนี้ถ้ามันไม่ใช่เพราะซาเวียล่ะก็! ฉันก็กำลังสงสัยอยู่ว่าใครมาที่นี่! ช่างเป็นแขกที่หายากอะไรอย่างงี้! เธอช่างเติบโตกลายมาเป็นผู้หญิงที่ดีอะไรอย่างนี้!”