มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1014
เสียงประหลาดใจและยินดีดังขึ้นในขณะเดียวกันมาจากชายวัยกลางคนที่ลุกยืนขึ้นทันทีที่เขาเห็นเธอ
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คุณลุง!” ซาเวียตอบกลับพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย
“ฮึ่ม! ก็เหมือนอย่างที่พวกเขาพูด ตอนที่เธอยากจน ไม่มีใครมากมองหาเธอหรอก แม้ว่าเธอจะอาศัยอยู่ในเมืองพลุกพล่าน! แต่เมื่อเธอร่ำรวย ถึงแม้แต่ญาติห่าง ๆ ที่สุดก็จะมาพบเธอ แม้ว่าเธออาศัยอยู่ในกลางป่าก็ตาม! ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าคำกล่าวนี้ใช้ได้กับญาติบางคนของฉันที่บังเอิญได้ยินว่าไซออนของฉันได้รับการเลื่อนตำแหน่งหรือไม่!” ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวหนึ่งพูดเยาะเย้ย ก่อนจะส่งยิ้มเย็นชาให้ขณะที่เธอยังคงแกะส้มต่อไป
เมื่อได้ยินแบบนั้น ชายหญิงคนอื่นหลายคนที่อยู่ในห้องก็ผลัดกันจ้องไปที่ซาเวียอย่างดูถูก
“มันก็นานขนาดนี้แล้ว แต่วิธีการพูดของคุณก็ยังไม่เคยเปลี่ยน ไปเลยใช่ไหม คุณป้า? ตอนนี้ที่ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นี่ก็เป็นสถานที่ที่คุณเยาะเย้ยฉันและทำให้แม่ของฉันอับอายขายหน้าอย่างมากในตอนนั้นเช่นกัน ใช่ไหม?” ซาเวียตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
เมื่อกระแอมในลำคอ จากนั้นลุงใหญ่ก็ถามด้วยน้ำเสียงกังวล “อย่าพูดเกี่ยวกับอดีตตอนนี้เลย…ยังไงซะ ฉันจำได้ว่าพ่อของเธอล้มป่วยในปีนั้น…พวกเราไม่ได้ติดต่อกันและกันมาเป็นเวลานานขนาดนี้…ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างล่ะ?”
“เขาหายดีนานแล้วค่ะ” ซาเวียตอบกลับ ขณะที่เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นประมาณแปดปีก่อน
ในตอนนั้นพ่อของซาเวียล้มป่วย เนื่องจากถูกโกงเงินในปีก่อน เขาจึงไม่มีเงินรักษาอาการป่วยของเขา เป็นผลให้ซาเวียและแม่ของเธอไปที่จังหวัดโลแกนด้วยความพยายามที่จะยืมเงินจากลุงของเธอ
อย่างไรก็ตามไม่ว่าแม่ของเธอจะขอร้องแค่ไหน ก็ไม่มีพวกเขาคนไหนยืนมือช่วยเหลือเลย
ราวกับว่านั่นยังไม่พอ สุดท้ายแล้ว ป้าใหญ่ของเธอก็ไล่ทั้งเธอและแม่ของเธอออกไปจากบ้านของพวกเขา! มันคล้ายกับว่าพวกเขากำลังไล่หมาจรจัดสองสามตัวอย่างไรอย่างนั้นแหละ ป้าของเธอยังทำเกินกว่าเหตุด้วยการโยนทิ้งผลิตภัณฑ์ภูเขาท้องถิ่นทั้งหมด ซึ่งซาเวียและแม่ของเธอได้เลือกมาอย่างระมัดระวังมากอีกด้วย
เมื่อเห็นความพยายามอย่างหนักของแม่ของเธอกระจัดกระจายอยู่บนพื้น ซาเวียจึงเก็บความทรงจำที่เจ็บปวดนั้นไว้ในใจจนถึงทุกวันนี้
อันที่จริง ความเจ็บปวดจากเหตุการณ์นั้นเป็นแรงบันดาลใจของเธอที่จะพยายามเรียนให้ดีที่สุด เป้าหมายของเธอก็คือเพื่อให้ได้รับความเคารพจากเธอเพื่อที่เธอจะไม่ต้องถูกดูถูกอีก ดังนั้นในที่สุดเธอก็จัดการเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ได้!
อย่างไรก็ตาม หลังจากเข้าไปแล้ว ไม่นานเธอก็ตระหนักได้ว่าไม่ว่าเธอจะทำงานหนักแค่ไหน เธอก็ไม่มีวันขจัดความยากจนของเธอไปได้อย่างแท้จริง
แม้หลังจากหาแฟนหนุ่มที่เธอรักจริง ๆ ได้แล้ว แต่พวกเขาทั้งคู่ก็ลงเอยด้วยการถูกคนอื่นดูถูกอยู่ดี
เธอแค่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว เธอต้องการได้รับความเคารพนับถือ เพื่อเป็นคนที่มีสถานะสูงส่งขึ้น
ในที่สุดวันนี้ซาเวียก็มีทั้งหมดนั้นแล้ว และเธอก็มาที่นี่เพื่อให้บรรลุความปรารถนาสุดท้ายของเธอ ซึ่งเธอเก็บไว้ในใจของเธอมาโดยตลอดเวลานี้
“ฮึ่ม! งั้นเธอกลับมาทำไมล่ะ? ถ้าตอนนี้เป็นคราวที่แม่ของเธอป่วยล่ะก็ งั้นฉันจะช่วยให้พวกเราทุกคนพ้นจากความยุ่งยาก เดี๋ยวนี้แหละ พวกเราไม่มีเงินหรอก!” ป้าใหญ่ของซาเวียเย้ยหยัน ขณะที่เธอเดินมาหาเธออย่างถือตัว
“ถ้าแม่ไม่ได้สังเกตเห็นล่ะก็ เธอสวมเสื้อผ้าค่อนข้างดีเลยนะคะแม่! หนูขอเดาว่าเธอมาที่นี่เพื่อโอ้อวดต่างหาก! เมื่อดูแล้ว เธออาจจะหาสามีที่ร่ำรวยให้ตัวเองได้แล้วล่ะมั้ง!” ผู้หญิงอีกคนในห้องกล่าว
เธอเมินเฉยต่อคำกล่าวของพวกเขา จากนั้นซาเวียก็พูดต่อ “เมื่อพูดถึงเรื่องแล้วก็ ฉันจำได้ว่าเป็นป้าสองที่โยนแบงค์สิบดอลลาร์นั้นใส่แม่ของฉัน ในขณะที่พวกคุณทุกคนไล่พวกเราออกไป คุณเรียกมันว่า ‘ค่าชดเชย’ สำหรับผลิตภัณฑ์ภูเขาท้องถิ่น ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณจำเรื่องพวกนั้นได้บ้างไหม ป้าสอง?”
เธอสูดหายใจเข้าลึก จากนั้นป้าสองของเธอก็ตอบกลับ “ฉันทำแล้วยังไงล่ะ? เธอมาที่นี่เพื่อจะแก้แค้นพวกเราใช่ไหม?”
จากนั้นป้าสองของเธอก็ลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ ซาเวียเพียงพูดขึ้นมา “โอ้ ไม่นะ ฉันจะไม่มีวันหรอก! เอาตามตรงฉันมาที่นี่วันนี้ก็เพื่อจะเอาเงินสิบดอลลาร์นั้นคือให้คุณไง! รู้ไหม ฉันสาบานกับตัวเองในตอนนั้นว่าฉันจะตอบแทนเงินนั้นเป็นร้อย ไม่สิ เป็นหมื่นเท่าของจำนวนนั้นในวันหนึ่ง!”
“เอาล่ะ วันนี้ก็ถึงเวลาเสียที! มองออกไปนอกหน้าต่างสิ ป้าสอง ป้าหนึ่ง เงินที่ฉันตั้งใจจะคืนให้คุณทั้งหมดอยู่ชั้นล่างแล้ว” ซาเวียกล่าวเสริม ขณะที่เธอชี้ไปยังหน้าต่าง
เมื่อได้ยินแบบนั้น ป้าทั้งคู่ของเธอก็ตกตะลึงในทันที เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง พวกเธอทั้งคู่ก็ปิดปากตัวเองด้วยความตกใจสุดขีดทันทีที่พวกเธอแอบมองลงไป
“ให้ตายเถอะ!”
สายตาของพวกเธอแทบจะถลนออกจากเบ้า ขณะที่พวกเธอจ้องไปยังรถหรูทั้งหมดที่จอดอยู่ด้านนอก อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้พวกเธอรู้สึกช็อกมากที่สุด
ไม่ พวกเธอแปลกใจและตกใจมากกับการมองเห็นกระเป๋ามากมายที่วางอยู่ตรงหน้ารถพวกนั้น แม้จากระยะไกล พวกเธอยังเห็นปลายธนาบัตรดอลลาร์สีเขียวที่โผล่ออกมาจากกระเป๋าแต่ละใบเช่นกัน
มันไม่ต่างอะไรไปจากสิ่งน่าอัศจรรย์ และป้าสองของซาเวียก็ลงเอยด้วยการเดินโอนเอนไปที่โซฟาก่อนจะนั่งลงอย่างอ่อนแรงพร้อมกับกลืนน้ำลายเสียงดัง
ทันทีทันใดนั้น ประตูทางเข้าก็ถูกเปิดออก และทีมบอดี้การ์ดที่แต่งกายด้วชุดสูทดำของซาเวียก็เข้ามาในบ้านอย่างว่องไว
“ตอนนี้ก็ฟังให้ดี แม้เงินด้านล่างจะเป็นของคุณทั้งหมด แต่คุณจะไม่ได้รับมันจนกว่าคุณจะสามารถบอกจำนวนเงินที่ถูกต้องให้คนของฉัน อีกอย่างคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ทานหรือดื่มจนกว่าคุณจะได้จำนวนเงินที่ถูกต้องจริง ๆ อย่าพยายามเล่นตลกอะไรเหมือนกันเพราะคนของฉันจะคอยจับตาดูคุณเอาไว้อย่างใกล้ชิด” ซาเวียกล่าวอย่างเย็นชา ขณะที่เธอถลึงตามองป้าสองที่ตอนนี้ขาอ่อนแรงไปแล้ว
ไม่มีใครในบ้านหลังนั้นกล้าที่จะพูดแม้แต่คำเดียวหลังจากเห็นทั้งหมดนั้น