มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1015
“…ซ ซาเวีย…พ พวกเราผิดไปแล้วที่ปฏิบัติกับเธอแบบนั้นในตอนนั้น! ขอร้องล่ะ มีเงินมากมายเกินไปที่นี่! มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเราจะได้จำนวนเงินที่แน่นอนได้!” ป้าสองที่ไม่ได้โง่ เธอพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก
เธอรู้เป็นอย่างดีว่าซาเวียกลับมาแก้แค้นเธอในที่สุด เธอจึงขอร้องเพื่อให้หลุดจากการทรมานที่จวนจะใกล้เกิดขึ้น
“นับมัน อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่สาม!” ซาเวียพูดเยาะเย้ย ขณะที่ป้าสองเริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวในทันที
เมื่อไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอื่น เธอจึงนั่งลงยอง ๆ และเริ่มนับธนบัตรดอลลาร์ทีละใบ
“จำไว้ ฉันต้องการจำนวนเงินที่แน่นอน! แค่นี้! อีกครั้งนะ เงินนี้จะเป็นของคุณก็ต่อเมื่อคุณได้จำนวนเงินสุดท้ายที่ถูกต้อง อย่างไรก็ตาม ถ้าได้จำนวนเงินผิดล่ะก็ งั้นคุณก็นับมันต่อไปตลอดกาลก็แล้วกัน!” ซาเวียพูดเสริมด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินไปด้านข้าง และดื่มน้ำที่ลูกน้องของเธอเอามาให้เธอ
ในเวลาเดียวกัน คนหนุ่มที่สวมหมวกแก๊ปก็ขมวดคิ้วภายใต้หน้ากากของเขา ขณะที่เธอยังคงสังเกการกระทำของซาเวียจากมุมไกล ๆ ต่อไป
เขาเพิ่งเริ่มเข้ามาอยู่ในระยะที่ได้ยินเสียง แต่เมื่อคิดว่าสิ่งแรกที่เขาจะได้ยินก็คือคำสั่งที่โหดร้ายของซาเวียนั่น เธอยังคิดการลงโทษที่ซาดิสม์เช่นนี้ได้ด้วยซ้ำ คนหนุ่มจึงสงสัยกับตัวเองว่าจิตใจของเธอถูกบิดเบือนไปแล้วเพียงใด
“เธอลงเอยเป็นแบบนี้ได้ยังไง…” คนหนุ่มคนนั้นพึมพำกับตัวเอง
แน่นอน คนหนุ่มที่ว่านั้นก็คือเจอรัลด์เอง
เขาย่องตามซาเวียมาได้สักพักแล้ว ตอนนี้เขามีสองเหตุผลในใจ อย่างแรก เขาต้องการเห็นว่าในเวลานี้ตระกูลหลงคิดที่จะทำอะไรหรือไม่
สำหรับเหตุผลที่สอง เดิมทีเจอรัลด์ต้องการจะรู้ว่าซาเวียมีความปรารถนาที่ไม่สำเร็จใด ๆ ไหม ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ได้ช่วยชีวิตเขาไว้ในตอนนั้น ก่อนจะเห็นสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เจอรัลด์ก็คิดที่จะตอบแทนความช่วยเหลือครั้งใหญ่นั้นโดยทำให้เธอสมปรารถนา
ด้วยความผิดหวัง เธอกำลังใช้เงินเพื่อแก้แค้นกับคนอื่นอีกแล้ว!
“ฮึ่ม! เนื่องจากเธอมีทุกอย่างที่เธอต้องการแล้วตอนนี้ เธอก็อาจจะไม่มีความปรารถนาใด ๆ ที่เธอไม่สามารถทำให้ตัวเองได้หรอก! ยังไงซะ นั่นก็จะไม่ยืนยาวนักเมื่อฉันจัดการกับตระกูลหลงได้ในท้ายที่สุด ฉันจะแก้แค้นพวกเขาในไม่ช้าก็เร็ว ๆ นี้แหละ ดังนั้นเธอก็สนุกกับการใช้อำนาจของเธอให้ดีที่สุด ในขณะที่เธอสามารถทำได้เถอะ!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาส่ายหัว
เมื่อเหลือบมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย เขาก็กำลังจะจากไปเมื่อทันใดนั้นเขาได้ยินเธอพูดขึ้นมา “คุณก็รู้ว่าครอบครัวของฉันฝากความหวังทั้งหมดของพวกเขาไว้กับคุณในตอนนั้น คุณจำได้ไหมตอนที่พ่อของฉันเตรียมเงินให้คุณ ในตอนนั้นเมื่อคุณมายังจังหวัดโลแกนเป็นครั้งแรกน่ะ? ทั้ง ๆ ที่เป็นแบบนั้น คุณก็ยังกล้าหน้าด้านไล่ฉันกับแม่ของฉันไปเหมือนกับหมาเร่ร่อน เมื่อพวกเราต้องการความช่วยเหลือของคุณ! คุณไม่แม้แต่จะอนุญาตให้พวกเราเข้ามาในบ้านด้วยซ้ำ! เช่นนั้นฉันจะเป็นคนโหดร้ายในตอนนี้ได้ยังไง? ท้ายที่สุดแล้ว ฉันเพียงมอบเงินมากมายขนาดนี้ให้คุณก็เพราะคุณรักมันมากขนาดนั้นก็เท่านั้น!”
ขณะที่ลุงใหญ่ของซาเวียและคนอื่น ๆ ที่อยู่ในห้องเริ่มขอร้องความเมตตาของเธออีกครั้ง เจอรัลด์เองก็ถึงกับตกตะลึงไป
นั่นก็คือเหตุผลที่เธอต้องการแก้แค้น…เมื่อคิดว่าซาเวียได้อดทนผ่านความอัปยศอดสู และความเจ็บปวดมากขนาดนี้ในฐานะเด็กคนหนึ่ง…
“นายตรงนั้น อยู่ที่นี่และจับตาดูพวกเขาเอาไว้! อย่าปล่อยพวกเขาไปจนกว่าพวกเขาจะบอกจำนวนเงินที่แน่นอนกับนายได้!” ซาเวียคำราม ขณะที่เธอโยนแก้วน้ำที่เธอถือไว้ลงกับพื้น ส่งผลให้มันแตกเป็นเสี่ยง ๆ ขณะที่ผู้หญิงที่มีอารมณ์ฉุนเฉียวคนนั้นออกจากบ้านไป
ซาเวียลงเอยด้วยการยืนออยู่เพียงลำพังริมฝั่งแม่น้ำ โดยหวังว่าจะได้รับความสงบสุขของจิตใจบ้าง
เจอรัลด์เองก็ตามเธอไปที่นั่น และในเวลานี้เขากำลังแอบซ่อนอยู่หลังต้นไม้ และในขณะที่เขากำลังจะจากไปอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นคนต่างชาติที่สวมแว่นกันแดด ตัวสูง ๆ สองสามคนกำลังเดินไปหาซาเวีย
“สวัสดีครับ คุณยอร์ค!” หนึ่งในคนต่างชาติเหล่านั้นกล่าว ขณะที่เขาโค้งให้เล็กน้อย
“มีอะไร?” ซาเวียตอบกลับค่อนข้างเย็นชา เนื่องจากเธอยังคงอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก
“คือ มันช่วยไม่ได้ที่พวกเราเห็นสิ่งที่คุณทำก่อนหน้านี้กับคนเหล่านั้นในบ้านหลังนั้น! เนื่องจากเห็นได้ชัดเจนว่าพวกเขาไม่ใช่คนดีกัน พวกเราจึงไม่รังเกียจที่จะเสนอบริการของเราให้คุณเพื่อกำจัดพวกเขาไปตลอดกาล!” คนต่างชาติอีกคนพูดเสริม
“แล้วใครพูดว่าฉันต้องการกำจัดพวกเขากัน? ไม่มีความจำเป็นที่จะก้าวก่ายในธุระของฉัน ไม่ว่าจะยังไง พวกคุณทั้งหมดเป็นใครกัน และคุณต้องการอะไรจากฉัน?” ซาเวียถามพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
“พวกเรามาที่นี่ก็เพราะนายท่านของพวกเราชื่นชมคุณมาก คุณยอร์ค! เขาบอกให้พวกเรามาเชิญคุณออกไปทานมื้อเที่ยงกันเป็นการส่วนตัวน่ะครับ”
“ขอบคุณ แต่ฉันไม่มีอารมณ์หรอก!” ซาเวียตอบกลับ ขณะที่เธอพยายามที่จะจากไปและกลับไปรวมตัวกับบอดี้การ์ดของเธอ
หลังจากก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นคนต่างชาติเหล่านั้นก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ โดยป้องกันไม่ให้เธอจากไป
“คุณยอร์ค โปรดอย่าทำให้พวกเราตกอยู่ในตำแหน่งที่ยากลำบากเลยครับ…ถ้าคุณไม่เข้าร่วม นายท่านของพวกเราจะลงโทษพวกเราอย่างรุนแรงแน่…”
“ประทานโทษนะ? คุณจะบังคับฉันให้ไปร่วมทานมื้อเที่ยงกับเขาโดยขัดต่อความเต็มใจของฉันงั้นเหรอ?”
“พวกเราไม่ได้หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นแน่นอน เพื่อหลีกเลี่ยงเหตุการณ์เช่นนั้น โปรดร่วมมือกับพวกเราด้วยครับ…” ลูกน้องคนเดิมกล่าว ขณะที่กลุ่มของคนต่างชาติค่อย ๆ เริ่มเข้าไปใกล้เธอที่ละนิด
“เดี๋ยว! คุณไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร? ฉันเป็นหนึ่งในตระกูลหลงจากยานเคน! ตอนนี้คุณอยู่ในอาณาเขตเวสตัน ดังนั้นคุณไม่ควรจะกระทำอย่างบุ่มบ่ามจะดีกว่านะ!” ซาเวียตะคอก ขณะที่เธอก้าวถอยหลังสองสามก้าว
ขณะที่เธอรีบล้วงโทรศัพท์ของเธอออกมาเพื่อจะโทรออก คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มก็ตอบกลับ “ผมหวังว่าคุณจะไม่ตำหนิพวกเราที่กระทำการบุ่มบ่ามนะครับ เนื่องจากคุณยืนกรานขนาดนี้ที่จะทำให้มันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเรา…มันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น รู้ไหม? ท้ายที่สุดแล้ว ใครจะบอกได้ว่าคุณจะไม่ลงเอยด้วยการให้ความร่วมมือกับเจ้านายของผมในอนาคต? ยังไงซะ เร็วเข้ารีบพาเธอมาด้วย!”
โดยการโบกมือหลังจากคำสั่งของเขา ลูกน้องคนอื่นจึงคว้าจับแขนของซาเวียไว้ในทันที