มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1016
ซาเวียดิ้นรนด้วยแรงทั้งหมดที่เธอทำได้ และจัดการหลุดพ้นได้ชั่วคราว ทันทีทันใดหลังจากนั้น เธอก็ดึงกริชออกมาจากไหนไม่รู้!
“อย่าขยับเข้ามาใกล้! คนของฉันอยู่ใกล้ ๆ นี้! วิธีที่นายพูด ฉันมั่นใจว่าพวกนายตามฉันมาได้สักพักหนึ่งแล้วสินะ!” ซาเวียเตือน ขณะที่เธอโบกกริชในมือไปมา
“โปรดเชื่อใจพวกเราเถอะ คุณยอร์ค เจ้านายของเราสนใจที่จะทำงานกับคุณอย่างแท้จริง! นอกจากนี้ คุณก็จะได้รับอย่างอื่นตอบแทนเช่นกันนะครับ!” คนต่างชาติกล่าวอย่างมุ่งร้าย ขณะที่เขาเริ่มเดินไปหาเธอ
ขณะที่ความอกสั่นขวัญหายของซาเวียพู่งขึ้นสุดขีด เธอก็ได้ยินเสียงกระซิบบางอย่างพูดขึ้นมา “ขว้างกริชออกไป!”
แม้ไม่มีใครอื่นดูเหมือนจะได้ยินมัน แต่ซาเวียก็รู้สึกว่าจำเป็นต้องทำตามคำสั่งนั้น เป็นผลให้ เธอปากริชไปทางชาวต่างชาติทันที!
คนต่างชาติเองกำลังหัวเราะพร้อมกับส่ายหัวของพวกเขากันก่อนที่เธอจะปามันออกไป เมื่อกริชออกจากมือของมือเธอไปแล้ว เขาก็พูดได้ครึ่งทางว่า “คุณซาเวีย หยุดแกว่งสิ่งนั้นไปมาเถอะ! นั่นค่อนข้างหยาบคายนะครับ คุณรู้”
ประโยคของเขาถูกตัดให้สั้นเมื่อกริช ที่เขามั่นใจว่าเขาสามารถจัดการหลบได้อย่างง่ายดาย เมื่อพิจารณาว่ามันยังคงอยู่ไกลจากตัวเขาเพียวใด ขณะที่เขากำลังพูด ทันใดนั้นก็ถูกเร่งความเร็วและแทงทะลุเข้าข้างท้องของเขา!
มันช่างเป็นการแทงอย่างสมบูรณ์ เพราะกริชนั้นยังคงเคลื่อนไหวต่อไปจนกระทั่งมันปะทะเข้ากับต้นไม้ต้นหนึ่ง!
เสียงคำรามดังลั่นขึ้นมา ขณะที่เขากลั้นเสียงกรีดร้องเอาไว้ สายตาของคนต่างชาติคนนั้นกลายเป็นเย็นชา เนื่องจากสีข้างของเขายังคงมีเลือดไหลออกอย่างมากมายต่อเนื่อง
ขณะที่เขาคุกเข่าลงกับพื้น โดยกดบาดแผลหมาด ๆ ของเขาไว้ คนต่างชาติคนอื่นจึงเข้าใจได้ในที่สุดว่าพวกเขาเพิ่งเห็นอะไรไป เป็นผลให้ พวกเขาทุกคนรู้สึกประหม่ากันมากขึ้นในตอนนี้
“ถ ถอย! ถอยเดี๋ยวนี้!” หัวหน้าของพวกเขาตะโกนขึ้น ขณะที่ลูกน้องของเขาแบกเขาออกไปด้วยความเร่งรีบ
ซาเวียเองตอนนี้ก็กำลังหอบหายใจหนัก รู้สึกทั้งตกใจกลัวและสับสนงุนงง สายตาของเธอจับจ้องไปยังกริชที่เธอเพิ่งปาออกไป
“…คุณ…คุณเป็นใคร? ฉันรู้ว่ามีคนช่วยฉัน! ขอบคุณที่ช่วยฉันนะคะ!” ซาเวียตะโกนขึ้นมาอย่างเคารพ เธอไม่สามารถจำเสียงจากก่อนหน้านี้ได้ เนื่องจากเจอรัลด์ใช้อุปกรณ์แปลงเสียง
อย่างไรซะ แม้หลังจากกวาดมองไปทั่วบริเวณแล้ว เธอดูเหมือนว่าจะไม่พบร่องรอยใด ๆ ของใครก็ตามที่ช่วยเหลือเธอไว้ด้วยซ้ำ
“…ฉันมั่นใจว่าบางคนช่วยฉันไว้…แต่อาจเป็นใครกันล่ะ…?” ซาเสียพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัย
เธอมั่นใจมากว่าใครบางคนช่วยเหลือเธอไว้ เพราะไม่มีใครอื่นดูเหมือนจะได้ยินเสียงนั้นเลย อย่างที่สอง ไม่มีทางหรอกที่เธอจะจัดการปากริชออกไปได้อย่างทรงพลังขนาดนั้น คนอื่นต้องใช้อำนาจอย่างลับ ๆ แน่นอน
แต่อาจเป็นใครกันล่ะ? ถ้าเป็นใครบางคนจากตระกูลหลง งั้นพวกเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่เผยตัวเองหนิ…
ขณะที่เธอครุ่นคิดอยู่ หนึ่งในบอดี้การ์ดของเธอก็วิ่งมาหาทันทีก่อนจะพูดขึ้นมา “คุณอยู่ที่นี่เอง คุณหญิง! นายท่านเพิ่งโทรมาเมื่อครู่นี้และถามพวกเราว่ามีความคืบหน้าใด ๆ ในความร่วมมือของพวกเรากับเลิฟเวลล์หรือไม่…”
“เข้าใจแล้ว กลับไปกันก่อนเถอะ!” ซาเวียตอบกลับ ขณะที่เธอพยักหน้าอย่างค่อนข้างไม่เต็มใจ
ไม่นานหลังจากนั้น ตอนเย็นก็มาถึงและตอนนั้นเอง รถยนตร์ที่เป็นของสมาชิกตระกูลเลิฟเวลล์ทุกคนก็เห็นได้ว่าจอดอยู่ด้านนอกคฤหาสน์เลิฟเวลล์
ขณะที่แซนเดอร์ ธีโอ และเคเลปรออย่างเคารพภายในคฤหาสน์ หญิงสาวคนหนึ่ง ที่จ้องมองไปที่ผู้ชายสามคนนั้นจากระยะไกล ก็หยุดคนรับใช้ที่กำลังเดินผ่านเธอไปเอาไว้ก่อนจะถาม “โอกาสใหญ่นี้คืออะไร? พ่อของฉันทำอะไรหรือเปล่า?”
“ฉันก็ไม่มั่นใจมากนักว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกันค่ะ คุณหนู! ทั้งหมดที่ฉันรู้ก็คือว่านายท่านกำลังรอใครบางคนอยู่!”
“น่าแปลก…ไม่นานมานี้เขาปิดบังเรื่องมากมายจากพวกเรา…ช่างน่าลึกลับเสียจริง!”
หญิงสาวที่ว่าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฮาเวน เลิฟเวลล์ และในขณะที่เธอกำลังจะถามเรื่องอื่น กลุ่มบอดี้การ์ดของครอบครัวของเธอก็ทำการปรากฏตัว และเริ่มเดินออกไปยังประตูด้านหน้ากัน
เนื่องจากเธอคุ้นชินกับการเห็นฉากพวกนี้แล้ว เธอจึงไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อเข้าไปตรวจดูใกล้ ๆ อย่างไรก็ตาม เธอก็สังเกตเห็นว่าหนึ่งในผู้คนภายในกลุ่มนั้นไม่ได้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าแบบเดียวกันกับบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ
เมื่อหรี่ตามองให้ดี ๆ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นทันทีในไม่กี่วินาทีต่อมา ขณะที่เธอพึมพำ “…ฮะ? เจอรัลด์?”