กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1138

ถ้าพี่ชายของเธอไม่ถูกฆ่า เขาก็คงกระหน่ำตีพี่ชายของเธอให้แตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยมือของเขาเอง

แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาต้องรู้สึกเสียอกเสียใจอะไรเลย ไม่เช่นนั้นตระกูลเว็บบ์คงไม่ต้องลงเอยด้วยสภาพเช่นทุกวันนี้หรอก

คุณท่านเว็บบ์เงยหน้าขึ้นมองโดนัลด์ พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นางผู้หญิงที่ใช้นามสกุลบิชอปตอนนี้อยู่ที่ไหน?”

โดนัลด์รีบตอบ “คุณพ่อครับ ตอนนี้อลิซขังตัวเองอยู่ในห้อง เอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญ”

“ร้องไห้คร่ำครวญหรือ?” คุณท่านเว็บบ์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันในขณะพูด “แกจะไม่ไล่ผู้หญิงแบบนี้ออกไปจากบ้านหรือไง? จะเก็บหล่อนเอาไว้ทำไม? จะรอให้ตระกูลเว็บบ์พังพินาศไปเสียก่อน แกถึงจะรู้สึกตัวหรือไง?

โดนัลด์นิ่งงันก่อนจะรีบอธิบาย “คุณพ่อครับ เรื่องนี้จะโทษอลิซไม่ได้นะครับ ทั้งหมดนี้เป็นการกระทำของพี่ชายเธอคนเดียว เธอตกเป็นเหยื่อเหมือนผมนั่นแหละ”

เพียะ!!!

ไม่มีใครคาดคิดว่าคุณท่านเว็บบ์ผู้อ่อนแอและเปราะบางจะตบโดนัลด์อย่างจังได้ในเวลานี้

คุณท่านเว็บบ์ตัวสั่นระริกด้วยความโกรธ ในขณะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผู้ชายต้องมีความเด็ดขาดในการตัดสินใจ! ความไม่เด็ดขาดมักนำไปสู่ความหายนะ! ฉันจัดการให้ตระกูลเว็บบ์เติบโตจนถึงจุดสูงสุดได้อย่างไรน่ะเหรอ?

ง่ายนิดเดียว… เพียงแค่มีความเด็ดขาดมากกว่าคนอื่น เวลาที่รุก ฉันจะคืบไปข้างหน้า และมีความมุ่งมั่นกว่าคนอื่นเมื่อต้องล่าถอย! แล้วแกล่ะ? แกไม่ยอมทิ้งสัมภาระ แกไม่ได้มีความโดดเด่นและกล้าหาญอะไรเลย! ยิ่งไปกว่านั้น แกยังลากสัมภาระไปกับแกด้วย แกต้องรู้เอาไว้ด้วยนะว่า ถ้าแกติดกับดักของตัวเอง แกไม่เพียงแต่จะสร้างความเสียหายให้กับตัวเองเท่านั้น แต่ยังทำร้ายตระกูลเว็บบ์ทั้งหมดด้วย!”

โดนัลด์ทำได้แต่เพียงตอบอย่างงุ่มง่ามว่า “อลิซอยู่เคียงข้างผมมาหลายปีแล้ว ผมจะไล่เธอออกจากบ้านในเวลาแบบนี้ได้ยังไง? ถ้าเรื่องนี้เผยแพร่ออกไปสู่สาธารณะ ผู้คนจะคิดยังไงกับผมและตระกูลเว็บบ์? ผมจะเชิดหน้าชูตาต่อไปได้ยังไงในอนาคต?”

คุณท่านเว็บบ์มองเขาอย่างเหยียดหยาม ก่อนจะพ่นเสียงออกมาอย่างเย็นชา “แกคิดจริง ๆ เหรอว่า ชื่อเสียงของแกจะไม่เสียหาย ถ้าแกไม่ไล่หล่อนออกไปจากบ้านหลังนี้? แกคิดว่าชื่อเสียงของตระกูลเว็บบ์จะไม่เสียหายอย่างนั้นเหรอ? ใคร ๆ ต่างก็รู้กันดีว่า เนลสันคือน้องชายของเมียแก! คนทั้งโลกต่างรู้ว่าเขาคือน้องเขยของแก และคนทั้งโลกก็ยังคิดด้วยว่า แกเป็นคนเกื้อหนุนจุนเจือไอ้พวกองค์กรขอทานของมัน! ถ้าแกยังเก็บผู้หญิงคนนั้นไว้ข้างกายต่อไป ในขณะที่เขาตายไปแล้ว ผู้คนก็จะก่นด่าที่แกดื้อรั้นต่อการกระทำที่ผิดพลาด!”

โดนัลด์นิ่งงันไปหลังจากโดนดุด่าว่ากล่าว

ก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้คิดทบทวนถึงเรื่องนี้ให้มากพอ ฉะนั้นเมื่อถึงเวลาที่ต้องคิดหาทางแก้ปัญหา หรือวางแผนกลยุทธ์เพื่อชัยชนะในการต่อสู้ โดนัลด์ก็ยังคงตามหลังคุณท่านเว็บบ์อยู่มากจริง ๆ

ถ้าคุณท่านเว็บบ์ไม่ได้เอ่ยถึงหลายสิ่งหลายอย่าง โดนัลด์ก็คงไม่สามารถตระหนักถึงประเด็นเหล่านี้ได้เลยในชีวิตนี้

ในขณะที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ โดนัลด์ก็เหงื่อแตกพลั่กไปเป็นที่เรียบร้อย

ในช่วงเวลานี้นี่เองที่เขาตระหนักขึ้นมาได้ทันทีว่า เขากำลังสร้างอิทธิพลและภาพลักษณ์ที่ไม่ดีให้กับครอบครัว ถ้าเขายังเก็บภรรยาคนนี้ไว้ข้างกาย

โดนัลด์กัดฟันแน่นขณะที่เข้าพูดกับคุณท่านเว็บบ์ว่า “ไม่ต้องกังวลนะครับคุณพ่อ ผมจะจัดการเรื่องนี้อย่างแน่นอน”

คุณท่านเว็บบ์หลับตาลงอย่างช้า ๆ และถอนหายใจยาว หลังเวลาผ่านไปสักพักนึง คุณท่านเว็บบ์ก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งแล้วพูดว่า “บอกฉันที เกิดอะไรขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้”

โดนัลด์รีบเล่าให้คุณท่านเว็บบ์ฟังทันทีถึงเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้

ใบหน้าของคุณท่านเว็บบ์ดูซีดเผือดลงทันที หลังฟังคำบอกเล่าจากโดนัลด์

เขาก็มองไปที่โดนัลด์ก่อนที่จะเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แกฆ่าคนไปกว่ายี่สิบคน ตอนที่ส่งคนขึ้นไปบนภูเขากอลมินแค่สองครั้ง เพื่อไปพาไอ้สองพ่อลูกที่กำลังเก็บโสมอยู่บนภูเขากอลมินกลับมาเนี่ยนะ?”

โดนัลด์รีบอธิบายทันทีว่า “คุณพ่อครับ ทีแรกผมตั้งใจจะขอให้กลุ่มแปดผู้ยิ่งใหญ่ขึ้นไปบนภูเขากอลมินเพื่อสะสางงานให้สำเร็จเป็นครั้งที่สอง แต่พวกเขาบอกผมว่า พวกเขาจะรับคำสั่งจากพ่อเท่านั้น ด้วยความที่ตอนนั้นพ่อยังหมดสติอยู่ ผมจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากส่งคนของผมขึ้นไปก่อน”

คุณท่านเว็บบ์ตบหน้าเขาอีกครั้ง โดนัลด์เอามือปิดหน้า แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำเดียว

หลังจากตบหน้าเขาแล้ว คุณท่านเว็บบ์ก็ตอบอย่างเย็นชาว่า “พ่อลูกที่อาศัยอยู่บนเชิงเขากอลมินยังมีชีวิตอยู่ แล้วมันจะต่างกันยังไง ถ้าแกลากพวกมันกลับมาวันนี้หรือในสัปดาห์หน้า หรือแม้แต่ในเดือนหน้า?”

“แกคิดว่าพวกมันจะต้องตายในสัปดาห์หน้าหรือไง ถ้าไม่พาเขากลับมาในวันนี้? ถ้าพวกมันจะตายง่ายตายดายแบบนั้น อีกฝ่ายคงไม่ส่งคนจำนวนมากไปคุ้มกันสองพ่อลูก ในสถานที่รกร้างอย่างภูเขากอลมินนั้นหรอก!”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมแกถึงใจร้อนนัก?”