บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1052
เขาแค่ไม่คิดว่าจะมีใครสามารถล่วงล้ำเข้าไปในแก๊งเตเจี่ยนจอห์นสันและทำให้โยริคเชื่อฟังคำสั่งได้ขนาดนี้ และแม้ว่าคนคนนั้นจะมีอิทธิพลมากแค่ไหน แต่ก็ยังไม่สามารถจัดการกับแก๊งสเตเจี่ยนจอห์นสันได้ทั้งหมด แสดงให้เห็นว่าแก๊งนี้มีรากฐานที่แข็งแกร่งขนาดไหน
เมื่อเจเรมี่ออกมาจากร้านกาแฟ เขาก็ตรงไปยังประตูโรงเรียนอนุบาลที่แจ็คสันและลิเลียนเรียนอยู่ทันที
เขารอจนกระทั่งเด็ก ๆ ทั้งสองเลิกเรียน ทว่าเขาก็ยังไม่เห็นสองพี่น้องออกมาจากโรงเรียน
ด้วยความสงสัย ชายหนุ่มจึงรีบเข้าไปถามครูที่รับผิดชอบ
ครูผู้รับผิดชอบจำใบหน้าของเจเรมี่ได้และพูดด้วยความกังวลเล็กน้อย “ฉันเสียใจจริง ๆ ค่ะ คุณวิทแมน เพราะฉันเองที่ดูแลลิเลียนไม่ดี เธอจึงต้องตกใจกลัวแบบนี้
“คุณผู้หญิงวิทแมนบอกว่าลิเลียนไม่สามารถมาโรงเรียนได้ในช่วงนี้ค่ะ ส่วนแจ็คสันก็แจ้งไม่มาเรียนด้วยเช่นกัน”
หลังจากได้ยินคำตอบ อารมณ์ของเจเรมี่ก็หนักอึ้งขึ้นมาทันที
เขาขับรถไปที่คฤหาสน์วิทแมน จอดรถไว้ห่าง ๆ แล้วเดินไปที่ประตู
ตอนที่มาถึงหน้าประตู เขาก็บังเอิญเห็นแจ็คสันและลิเลียนกำลังเล่นกันอยู่ในสนาม
รอยยิ้มบริสุทธิ์แต่งแต้มอยู่บนใบหน้าบอบบางและน่ารักของลิเลียน แต่สิ่งเดียวที่เธอทำก็คือการยิ้มนี้เท่านั้น เธอไม่ได้พูดคุยกับแจ็คสันเลยสักคำ
เธอสื่อสารกับพี่ชายด้วยการสะกิดมือของแจ็คสันหรือใช้นิ้วชี้ไปข้างหน้าเท่านั้น ทว่าปากสีชมพูน่ารักของเธอกลับไม่ได้ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว
ริมฝีปากบางของเจเรมี่เม้มเข้าหากันแน่น ดวงตาของเขาเริ่มร้อนผ่าวและรู้สึกจุกที่ลำคอ
ลิเลียนพูดไม่ได้แล้วจริง ๆ
เจเรมี่กำหมัดแน่นและโทษตัวเองอย่างเจ็บปวด
เขารู้สึกว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เผชิญหน้ากับเด็ก ๆ อีกแล้ว
เขาได้แต่ถามตัวเองว่า ‘ได้ให้อะไรแก่เด็กคนนี้บ้าง?
‘ไม่มีเลย’
เขาไม่เคยให้ความรัก หรือความเอาใจใส่แบบพ่อแก่เธอเลย
เขาไม่มีคุณสมบัติความเป็นพ่อเลย
เจเรมี่รู้สึกผิดและโทษตัวเอง ในขณะที่เขากำลังจะหันหลังและจากไป ทันใดนั้นลูกบอลเล็ก ๆ ก็กลิ้งมาชนที่เท้าของเขา
เขาก้มลงไปมอง และเห็นลิเลียนวิ่งมาทางเขาอย่างมีความสุข
เด็กน้อยวิ่งมารับลูกบอล ๆ หยุดลง
ดวงตากลมโตสดใสคู่นั้นแสดงออกถึงกำแพงและความตกใจอย่างคาดไม่ถึง
เจเรมี่รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ เขาหยิบลูกบอลขึ้นมาและส่งให้กับลิเลียน แต่ลิเลียนกลับมองไปที่เจเรมี่แล้วส่ายหน้า เธอเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะหันหลังวิ่งหนีไป
ทันทีที่ลิเลียนวิ่งหนีไปจากเขา เจเรมี่ก็รู้สึกราวกับว่าสีของท้องฟ้าได้กลายเป็นมืดหม่นในทันที
“ลิเลียน” เขาเรียกชื่อลูกสาวและเดินไปหาลิเลียนพร้อมกับลูกบอลในมือ แต่เจ้าหญิงตัวน้อยกลับยืนกรานจะซ่อนตัวอยู่ข้างหลังแจ็คสันพร้อมกับส่ายหัวโดยไม่พูดอะไร
เจเรมี่สังเกตได้ถึงความผิดหวังในแววตาของแจ็คสันที่มองมายังเขา
“แดดดี้ครับ ทำไมแดดดี้ถึงไปช่วยคนไม่ดีที่รังแกแม่รังแกน้องผมล่ะครับ” แจ็คสันถามเขาอย่างจริงจัง
เห็นได้ชัดว่าคนไม่ดีที่แจ็คสันพูดถึงคือลาน่า
เจเรมี่ไม่รู้จะอธิบายกับลูกอย่างไร เขามีภารกิจและภาระมากมายที่ต้องแบกรับเอาไว้ ทว่าเขากลับไม่สามารถดูแลครอบครัวเล็ก ๆ ของตัวเองได้เลย
หลังจากคิดเรื่องนี้ชั่วครู่ ชายหนุ่มก็คุกเข่าลง และมองเด็กทั้งสองด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนพลางยื่นลูกบอลไปให้ “ลิเลียน นี่ลูกบอลของหนู รับไปเถอะ”
แต่ลิเลียนไม่ตอบสนอง เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ด้านหลังของเจเรมี่อย่างระมัดระวัง
เจเรมี่เองก็สังเกตเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้น เขาจึงยืนตัวตรงแล้วหันไปมอง…