บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1053
อันที่จริงเมื่อฟังจากเสียงฝีเท้า เจเรมี่ก็รู้ดีว่าเป็นใคร
ในตอนที่เขาหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นเมเดลีนจริง ๆ
ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาอยากจะมอบเลือดเนื้อและชีวิตให้
เมเดลีนไม่แม้แต่จะเหลือบมองเจเรมี่ เธอเดินตรงเข้าไปหาลูก ๆ ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้า ก่อนจะสัมผัสใบหน้าเล็ก ๆ ที่มีเลือดฝาดอมชมพู “แจ็ค เข้าไปข้างในกับน้องนะ อีกเดี๋ยวแม่จะอบเค้กให้ทาน”
แจ็คสันพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เขาจับมือเล็ก ๆ ของลิเลียนด้วยมือเล็ก ๆ ของเขาเอง พลางชำเลืองมองเจเรมี่ก่อนจะหันกลับเดินเข้าไปในบ้าน
หลังจากดูเด็กทั้งสองเข้าไปในบ้านแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเมเดลีนก็ค่อย ๆ จางหายไป
“กล้าดียังไงถึงมาพบลิเลียนอีก?” เมเดลีนเอ่ยประชดประชัน “คุณเห็นแล้วหรือยัง? ว่าลิเลียนพูดไม่ได้แล้ว คุณพอใจกับแผนชั่ว ๆ ของแฟนคุณหรือยังล่ะ?”
เจเรมี่ไม่ตอบสนองกับคำพูดของเมเดลีน เขาเพียงแต่เดินผ่านเธอไป และวางลูกบอลเล็ก ๆ ในมือไว้บนบันไดหน้าประตูอย่างเบามือ
หลังจากวางลูกบอลทิ้งไว้แล้ว ชายหนุ่มก็เดินจากไปอย่างเฉยเมย
เมเดลีนเดินไปหยิบลูกบอลแล้วโยนใส่หลังเจเรมี่
ลูกบอลเล็ก ๆ มีน้ำหนักที่เบามาก แต่รู้สึกกลับรู้สึกหนักหนาเมื่อมันกระแทกเข้าที่หลังของเจเรมี่
เขาจึงหยุดและได้ยินเสียงฝีเท้าของเมเดลีนที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
“ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว ทีนี้บอกฉันทีว่าทำไมคุณถึงได้เลือกที่จะอยู่กับลาน่า?” เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของเมเดลีนนั้นก้าวร้าวน้อยลงและนุ่มนวลขึ้น
“ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะใจร้ายได้ขนาดนั้น ถึงคุณไม่รักฉันแล้วจริง ๆ แต่คุณก็ไม่ควรเย็นชากับลูก ๆ ยิ่งคุณจงใจทำตัวร้ายกาจแบบนี้มากเท่าไรมันก็ยิ่งน่าสงสัยมากขึ้นเท่านั้น”
เมเดลีนเดินมาหาเขาและมองดูท่าทางเย็นชาของอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เฉียบคม “ตอบฉันมาสิเจเรมี่ ถ้าคุณกำลังเจอปัญหา อย่างน้อยแค่กะพริบตาเป็นคำตอบก็ยังดี”
หลังจากที่เธอพูดจบ บรรยากาศรอบกายก็เงียบลงเล็กน้อย
สักพักเจเรมี่ก็ยกยิ้มที่มุมปาก “เอวลีน ที่คุณถามผมแบบนี้แสดงว่าคุณยังคิดถึง และคาดหวังอะไรบางอย่างจากผมอยู่ใช่ไหม?”
เขาเอ่ยตอบด้วยคำถาม ขณะที่สีหน้าที่เย้ยหยันปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลานั้น
“คุณกำลังจะเป็นเจ้าสาวของคนอื่นแล้ว หยุดเพ้อฝันเรื่องผมไปมากกว่านี้เถอะ แทนที่เราจะมาทรมานกัน สู้ปล่อยมือจากกันไปเสียยังดีกว่า คุณกำลังจะกลายเป็นมาดามโจนส์ ดังนั้นคุณก็ไม่ต้องมาใส่ใจหรอกว่าผมจะอยู่กับใคร?”
“นี่คือความจริงจากใจคุณเหรอ?” เมเดลีนถามอย่างจริงจัง ดวงตาของเธอเป็นประกายในขณะที่ยังคงมีความหวังริบหรี่ต่อเขา
เจเรมี่มองไปที่ดวงตาคู่สวยอย่างว่างเปล่าและพยักหน้า เมื่อเขานึกถึงวันที่ยังเหลืออีกไม่มาก
“ผมรักคุณจริง ๆ เอวลีน”
‘มาก ๆ’
เมื่อพูดจบ เขาก็เดินผ่านเธอไป
เมเดลีนยิ้มและทบทวนสิ่งที่เขาพูด ‘รัก’
ก็แค่ ‘รัก’
หลังจากกลับมาที่รถ เจเรมี่ก็เริ่มไอไม่หยุดจนทิชชู่ที่เขาใช้เช็ดย้อมไปด้วยเลือดสีแดงเข้มเป็นหย่อม ๆ
ในขณะที่มือซึ่งจับพวงมาลัยอยู่ก็สั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
พิษที่พัฒนาโดยอดัมนั้นรุนแรงมาก
แต่เขายอมตายดีกว่าที่จะต้องพึ่งบุหรี่ที่ลาน่าให้มา