แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1107
นัยน์ตาทั้งสองข้างของผู้หญิงชุดดำ เผยความไม่สบอารมณ์ออกมามากมาย “ขนาดค่ายกลมังกรฟ้าปกคลุมวารีที่ใส่น้ำหนึ่งเดียวเข้าไปยังทำอะไรเขาไม่ได้ กระบวนท่าเมื่อกี้คือพลังอภินิหารอะไรกันแน่”
เฉินโม่ลอยอยู่กลางอากาศ มองลงมายังผู้หญิงลึกลับชุดดำคนนั้น
“เธอเป็นใคร” เฉินโม่ถามด้วยเสียงเรียบเฉยอีกครั้ง
“หึ ชาติหน้านายก็อย่าหวังว่าจะได้รู้เลย!” ผู้หญิงชุดดำพูดจบ ก็หันหลังกำลังจะหนีไป
“จะหนี ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!” เฉินโม่พูดอย่างราบเรียบ ต่อจากนั้นกระบี่สับสวรรค์กลายเป็นแสงสีทอง ฟันไปที่ผู้หญิงชุดดำคนนั้นอย่างรวดเร็ว
เหมือนผู้หญิงชุดดำรู้ถึงความเก่งกาจ จู่ๆ มีแสงสีฟ้าเป็นวงสว่างขึ้นบนตัว คิดไม่ถึงว่ากระบี่สับสวรรค์จะไม่สามารถโจมตีได้ เกิดเสียงเหล็กกระทบกันดังขึ้น
“จะให้ฉันอยู่ต่อ ชาติหน้าเถอะ!” ผู้หญิงชุดดำคนนั้นแสยะยิ้มเย็นชา แล้วหนีไปอย่างรวดเร็ว
เฉินโม่ไม่ได้ไล่ตามไป เขาค่อยๆ ลงมาบนพื้น เมื่อแน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นหนีไปไกลแล้ว จู่ๆ เขากระอักเลือดออกมา
“ไม่เสียแรงที่ได้ฉายาน้ำหนึ่งเดียว ที่สามารถกัดกร่อนกระดูกเซียนได้ แม้มีเพียงแค่ไม่กี่หยด คิดไม่ถึงว่าจะมีพลานุภาพขนาดนี้!”
“ค่ายกลมังกรฟ้าปกคลุมวารี เป็นค่ายกลสังหารที่ผู้บำเพ็ญสมัยโบราณหลงเหลือเอาไว้ชัดๆ ถึงฉันใช้เจ็ดก้าวพิชิตฟ้าก็ไม่มั่นใจว่าจะทำลายค่ายกลออกไปได้ มีเพียงการใช้วิชาอภินิหารอย่าง ‘สงบระงับ’ ถึงจะทำลายค่ายกลได้”
“แต่ใช้วิชาอภินิหารด้วยพละกำลังของฉันในตอนนี้ สูญเสียพละกำลังไปเยอะมากจริงๆ โดนพิษของน้ำหนึ่งเดียวแทรกซึมเข้ามาในร่างกาย”
“ฉันใช้กระบี่สับสวรรค์ทำให้เธอตกใจหนีไป เธอคงคิดไม่ถึงว่าพลังของฉันหมดแล้ว”
“แผนในตอนนี้คือรักษาอาการบาดเจ็บก่อน”
เฉินโม่กวาดตามองไปรอบๆ ในหุบเขาโดนค่ายกลทำลาย มีโพรงถ้ำให้เฉินโม่เข้าไปหลบเต็มไปหมด
เฉินโม่เลือกโพรงถ้ำที่ค่อนข้างกว้าง วางค่ายกลปกปิดลมหายใจออกมา จากนั้นเริ่มปลีกวิเวกรักษาอาการบาดเจ็บ
แต่เฉินโม่เพิ่งปลีกวิเวกได้ครึ่งชั่วโมง ก็ลืมตาด้วยสีหน้าจริงจัง
“ดูเหมือนฉันประเมินตัวเองสูงไป สบประมาทพลานุภาพแท้จริงของน้ำหนึ่งเดียว สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่นักบู๊หลงเหลือไว้ แต่เป็นสิ่งที่ผู้บำเพ็ญแท้จริงสมัยโบราณหลงเหลือไว้ สร้างความเสียหายต่อฉันยิ่งใหญ่มาก”
“ถ้ามียาวิเศษ ตอนนี้ฉันคงฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้รวดเร็วมาก แต่ยาวิเศษในแหวนเก็บของ ระดับคุณภาพต่ำเกินไป ไม่ค่อยเห็นผลกับอาการบาดเจ็บที่ฉันโดนมา”
“ในเมื่อเธอสามารถวางกับดักทำร้ายฉันได้ ไม่รู้ว่ายังมีพรรคพวกเดียวกันอีกหรือเปล่า ถ้าเป็นภัยต่อคนในครอบครัวฉัน นั่น……”
ความแน่วแน่ผุดขึ้นในแววตาของเฉินโม่ “ฉันต้องฟื้นฟูพละกำลังให้เร็วที่สุด……ดูเหมือนคงต้องลองเสี่ยงดูสักครั้ง”
เมื่อตัดสินใจได้ เฉินโม่เอากล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบที่เพิ่งได้มาเมื่อกี้ ออกมาจากแหวนเก็บของ
มองกลีบดอกเก้ากลีบที่มีสีสันงดงาม เฉินโม่ถอนหายใจเบาๆ “บนดาวทุรกันดารอย่างโลกนี้ เอากล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบมาเป็นเหยื่อล่อ ยอมทำได้ลงจริงๆ”
“แม้ตอนนี้ฉันยังห่างจากแดนยาทองมาก แต่เพื่อขับพิษน้ำหนึ่งเดียวออกจากตัวให้เร็วที่สุด และฟื้นฟูพละกำลัง ทำได้เพียงลองเสี่ยงดูสักครั้ง”
เฉินโม่ใช้มือประคองกล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบ ปล่อยพลังทิพย์ออกมา กล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบกลายเป็นน้ำทิพย์เป็นกอง ลอยอยู่ข้างหน้าเฉินโม่
เฉินโม่อ้าปากดูดเข้ามา แล้วหลับตาลงทันที เตรียมที่จะฝืนซึมซับกล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบ
ทันใดนั้นพลังทิพย์ที่แข็งแกร่งเกือบทำให้ร่างกายของเฉินโม่จุกจนจะระเบิด เฉินโม่ส่งเสียงอึดอัดออกมาทางจมูก ใช้แรงทั้งหมดควบคุมพลังอันบ้าคลั่งของกล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบ
แต่ฉายาของกล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบ ถ้าผู้บำเพ็ญแดนยาทองลงไปกินเข้าไป จะทำให้ร่างกายระเบิดตาย ตอนนี้พละกำลังของเฉินโม่แค่ชั้นเจ็ดแดนรวมพลังเท่านั้น ยังห่างกับแดนยาทองตั้งหลายขั้น ถึงเฉินโม่เคยเป็นผู้บำเพ็ญแดนดั่งเทพ มีประสบการณ์การสังเคราะห์กล้วยไม้หัวใจม่วงเก้าใบมามากมาย แต่ไม่ว่าอย่างไรร่างกายก็ไม่สามารถฝืนได้
บทที่ 1106
บทที่ 1108