Ch.5 – โอนิและไม้ตะบอง

Translator : O-Minus / Author

 

-มุมมองของรินเนะ-

มีหมาป่า5ตัวกำลังจู่โจมหญิงสาวคนนึงอยู่

จากทางด้านหน้ามีหมาป่าสองตัวที่หวังจะกัดแขนทั้งสองข้าง

และในจังหวะนั้นก็มีหมาป่าอีกตัวด้านหลังเตรียมพร้อมสำหรับความผิดพลาด และอีกสองตัวที่คอยระวังรอบข้าง

 

ดูแล้วๆเป็นการจัดรูปแบบที่ไม่มีช่องว่างเลย แต่พวกมันก็คว้าตัวหญิงสาวเอาไว้ไม่ได้

หญิงสาวคนนั้นขยับก้าวไปทางด้านขวา และหมาป่าที่ลอยค้างอยู่กลางอากาศอย่างไม่อาจป้องกันใดๆได้ก็ถูกทำลายสันหลังด้วยตะบองในมือขวาของเธอ

เสียงแตกสลายดังขึ้นพร้อมกับร่างที่บิดตัว โดยที่ไม่สนใจหมาป่าที่ร่วงลงกับพื้น หมาป่าอีกตัวที่ถอยออกไปสร้างระยะห่าง เธอได้ขว้างตะบองในมือออกไปหาตัวนั้น

 

ไม้ตะบองพุ่งตรงไปยังเท้าของหมาป่าตัวที่กำลังหลบหนี เมื่อหมาป่าตัวนั้นหยุดลงด้วยความเจ็บปวดที่ขา หญิงสาวก็ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วและหมาป่าก็ถูกขยี้

หมาป่าที่น่าสงสารสลายกลายเป็นเศษโพลีกอนไปในตอนที่ไม้ตะบองถูกหยิบขึ้นมา

 

เหลืออีกสามตัวที่ควรจะเป็นตัวที่คอยเสริมให้กับสองตัวแรกแต่กลับไม่สามารถห้ามความรุนแรงที่เกิดขึ้นภายในไม่กี่วินาทีนั้นได้เลย

ขณะที่พวกมันกำลังสับสน หมาป่าตัวที่พยายามอ้อมไปด้านหลังถูกอัดเข้ากับก้อนหินที่ลอยเข้าไปหา

จังหวะที่ชะงักไป ตรงหน้าของมันก็มีหญิงสาวอยู่ตรงนั้นแล้ว และหัวของมันก็ถูกอัดเข้าไปด้วยไม้ตะบองจากวงสวิงลงพื้นด้วยสองมือ

 

หนึ่งตัวที่ตายแล้วและอีกสองตัวที่ปางตาย

หมาป่าที่เหลืออยู่สองตัวเคยคิดว่าพวกมันเป็นนักล่าเหยื่อ เพียงแค่ไม่กี่วินาทีที่กลับกลายเป็นพวกมันเองที่ถูกล่า จึงได้โยนความลังเลทิ้งไปพร้อมบุกโจมตีอย่างไม่กลัวตาย

การพุ่งอย่างต่อเนื่องหวังเล็งไปที่ลำตัว

เป็นการโจมตีอันน่าหวาดเสียว แม้จะหลบตัวแรกได้ตัวที่สองก็สามารถโจมตีได้ทันที แต่หนึ่งในสองหมาป่ากลับถูกฟาดเข้าจนกองเละด้วยกำลังรุนแรง

อีกตัวที่เหลือยู่ไม่สามารถหยุดเท้าตัวเองไว้ได้จึงพุ่งกระโจนเข้าไป ถูกศอกฟาดซัดเข้าใส่จนขยับไม่ได้และถูกทุบจนสลายเป็นโพลีกอนไป

 

“ผิดเองนะที่ไม่เข้ามาทั้งห้าตัวตั้งแต่เริ่มน่ะ”

 

หมาป่าเหลืออีกสาวสูญเสียความสามารถในการขยับตัว และด้วยเสียงอันน่าสยดสยอง ได้ถูกหญิงสาวสังหารหมู่เรียบและกลายเป็นเศษโพลีกอนสีแดงไปพร้อมกับที่เธอพูดพึมพำออกมา

 

“เธอนี่หลุดโลกเหมือนอย่างทุกทีเลยนะ…”

 

ได้เห็นภาพอันรุนแรงโดยเพื่อนสนิทของฉันซุคุนะ, ฉัน รินเนะ ได้แต่ยิ้มแหยๆ

 

 

ชื่อผู้เล่น [รินเนะ]

นั่นคือชื่อของฉันในเกมนี้

เพื่อที่จะได้ชื่อนี้ฉันจึงรีบตั้งค่าให้เสร็จอย่างรวดเร็วและผลที่ได้ก็น่าพึงพอใจอย่างมาก

 

ครั้งแรกในรอบ7ปีที่ในวันนี้ฉันจะได้เล่นพร้อมกับนานะ

ไม่ใช่แค่ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเพียงอย่างเดียวแต่เพราะได้กลิ่นของนานะบนเตียงของฉันด้วยยิ่งทำให้นอนไม่หลับไปมากกว่าเดิม กว่าจะฝืนตัวเองให้หลับได้ทำเอาวันนี้หน้ามืดเลย

 

ฉันอยากจะเล่นเกมนี้กับนานะ

ไม่สิ ฉันอยากที่จะให้นานะได้เล่นเกมนี้

ในตอนที่ฉันทนไม่ไหวและโทรไปหาเธอ ฉันกลับได้รู้ว่านานะสูญเสียที่ทำงานไป

ในตอนนั้นฉันได้ขอบคุณพระเจ้าที่ให้โอกาสนี้และจัดการเตรียมการในหลายๆด้าน

ต้องขอบคุณการจัดการทั้งหลาย และด้วยความสมัครใจของนานะ ฉันจึงได้ใช้เวลาเล่นเกมกับนานะเสียที

 

จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้ใส่ใจหรอกว่านานะจะเป็นโปรเกมเมอร์จริงๆไหม

ทันทีที่เธอตัดสินใจเล่นเกมกับฉัน ฉันก็พร้อมที่จะดูแลเธอไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว

ก็แค่ว่าถึงฉันจะเสนอเองก็เถอะแต่ฉันก็ไม่สามารถที่จะปฏิบัติตัวกับคนใดคนหนึ่งเป็นพิเศษในการสตรีมอย่างเป็นทางการได้

ฉันจึงจะใช้เรื่องที่เธออยู่ในสาขาVRมาปิดบังก็พอ

 

แต่ว่าฉันไม่ได้จะให้เธอเข้ามาแค่เพื่อเหตุผลส่วนตัวหรอกนะ

 

นานะน่ะเป็นคนที่เรียกได้ว่าReal Cheat

แต่เดิมเลยความสามารถทางกายภาพของเธอเข้าขั้นเหนือมนุษย์

ถึงเธอจะออมแรงเอาไว้แล้ว เธอก็จะได้อันดับสูงสุดอยู่ดี

ทางด้านทักษะการเคลื่อนไหว สามารถเข้าใจการเคลื่อนไหวได้เพียงแค่มอง และเธอยังสามารถขยับร่างกายได้อย่างใจนึกอีก

สายตาที่ดีราวกับใช้กล้องส่องทางไกล ดวงตาที่สามารถจับการเคลื่อนไหวได้ดีอย่างผิดปกติ เอาจริงๆนะ เธอมีความสามารถสุดโกงจนต้องสงสัยว่าเธอยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่าเลยล่ะ

 

เหนือสิ่งอื่นใดคือพลังกายที่ผิดธรรมชาติ

ไม่มีใครที่จะทำงานเจ็ดครั้งต่อสัปดาห์ สิบชั่วโมงต่อวัน ต่อเนื่องกันเป็นปีๆได้หรอก

ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นงานประเภทคนเสิร์ฟและใช้แรงงาน เทียบไมกับความเหนื่อยล้าของงานนั่งโต๊ะเลยด้วยซ้ำ

แล้วยังสามารถทำไปได้โดยไม่คิดอะไร เธอยิ้มอย่างไม่มีท่าทีของความเหน็ดเหนื่อย

และน่าจะมีแค่ฉันคนเดียวที่รู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของเธอ แต่ถ้ามีใครที่ได้เห็นพวกเขาคงจะได้แต่พูดว่าไม่มีทางหรอกน่า

 

นอกเรื่องไปบ้างแต่ก็นั่นล่ะ ถ้าไม่ใช่เกมแนววางแผนแล้วนานะน่ะมีความสามารถสูงมากๆในเกมล่ะ

ยิ่งไปกว่านั้น ความสามารถที่สำคัญสำหรับเกมVRอย่าง [ปฏิกิริยาตอบสนอง] ของเธอมันหลุดโลกสุดๆเลยยังไงล่ะ

 

ฉันน่ะรู้อยู่แล้วล่ะนะ

ส่วนนั้นของนานะที่ต้องคอยระงับพลังร่างกายอันสุดโต่งของตัวเองและเธอที่เครียดกับมันอยู่เสมอ

สุดท้ายเธอจึงต้องทำงานอย่างบ้าคลั่งก็เพราะว่าพลังกายที่มากจนล้นเกิน

เพราะรู้แบบนั้นและฉันไม่สามารถหาทางแก้ไขให้ได้ จึงได้แต่ปล่อยให้เธอทำงานต่อไปอย่างนั้น

 

สาเหตุที่เธอไม่เล่นกีฬาก็เพราะว่าเธอรู้สึกเหมือนเธอโกงด้วยความสามารถเหนือมนุษย์ เธอพูดออกมาอย่างนั้นด้วยแววตาเศร้าสร้อย

 

แต่ถ้าเป็นในเกมล่ะก็ นานะจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระ

ความสามารถทางกายภาพถูกจำกัดด้วยค่าตัวเลข

ในเมื่อเริ่มต้นมาเท่ากันทุกคน หลังจากนั้นทุกอย่างก็จะตัดสินด้วยฝีมือของผู้เล่น

โลกที่นานะจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระเต็มที่อย่างที่เธอต้องการ

ฉันเชื่อว่าใน [Worldlive – ONLINE] จะสามารถทำสิ่งนั้นให้เป็นจริงได้

 

“วันนี้พวกเราก็จะเล่นWLOกันอีกนะ อย่างที่ได้แจ้งไว้ก่อนแล้ว เดี๋ยวเพื่อนในชีวิตจริงของฉันและนับจากวันนี้จะเป็นเพื่อนร่วมงานด้วย นานะจะมาเล่นด้วยกันนะ”(WLO = Worldlive ONLINE)

 

[มาแล้วๆ]

[ในที่สุดก็ถึงเวลาสินะ]

[ตื่นเต้น ตื่นเต้น]

[เยี่ยมไปเลย!]

[ไลฟ์สตรีมไม่ใช่วิดีโอล่ะ]

 

ยอดผู้ชมที่มารอตั้งแต่ก่อนที่ฉันจะเริ่มสตรีมมีอยู่ประมาณ10,000 แต่ว่าตอนนี้พุ่งสูงถึง50,000

ตามปกติแล้วจะมีประมาณ30,000 แต่ว่านะ อย่างที่คิดไว้เลย เพราะว่าวันนี้พิเศษกว่าทุกที

 

วันนี้ที่ฉันตั้งตารอคอยมานาน เดท—ซะที่ไหนล่ะ ได้เล่นเกมกับนานะต่างหาก

และเป็นการเดบิวของเธออีกด้วย เพราะฉันสัญญาว่าจะพาเธอไปดูรอบๆเมืองและวางแผนที่จะคอยไลฟ์สตรีมเฝ้าดูอยู่ห่างๆ

 

มองดูคอมเมนต์อย่างมีความสุข ฉันเตือนผู้ชมเอาไว้เผื่อ

 

“เพราะว่าเธอเป็นเพื่อนของฉันและยังไม่เคยปรากฏตัวมาก่อนพวกนายคงจะมีเรื่องที่อยากพูดหลายอย่างสินะ แต่ว่า ฝีมือของเธอน่ะของจริง ฉันรับประกันได้เลย ยิ่งไปกว่านั้นคอยดูด้วยตาของตัวเองในวันนี้ซะล่ะ”

 

[อุโว้วววววววววววว]

[จะช่วยปั้มเวลให้รึเปล่า?]

[ก็คงต้องรอสินะ]

[มือโปรจริงๆ]

[หวังว่าจะไม่ใช่เด็กเส้นหรอกนะ]

[นานะนี่เด็กผู้หญิงเหรอ?]

 

“ฉันจะไม่ช่วยเรื่องเลเวลหรอกนะ เพราะมันไม่จำเป็นเลยไงล่ะ เพศของนานะก็…อ๊ะมีเมล์มา ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ที่ลานกว้างแล้วล่ะ”

 

[แปลว่าตั้งค่าเริ่มต้นเรียบร้อยแล้วสินะ]

[ไวจัง]

[เพื่อนของรินเนะนี่ คงจะตกลงแนวการเล่นก่อนแล้วมั้ง]
[แต่จะตั้งค่าอวาตาร์ต้องใช้เวลานะรู้ป่าว?]

[บางทีอาจจะไม่ได้ปรับอะไรก็ได้]

[รินเนะเองก็ปรับไวเพราะจะเอาชื่อนี่นา]

 

ท่ามกลางหมู่คอมเมนต์มากมายฉันเลือกอันที่น่าสนใจขึ้นมา

 

คอมเมนต์ของสตรีมปรากฏเป็นหน้าต่างใสที่จะเห็นโดยฉันคนเดียวเท่านั้น

ผู้เล่นที่ได้รับการอนุญาตให้สตรีม พวกเขาจะมีระบบนี้เพิ่มขึ้นมา เป็นอัญมณีที่ลอยอยู่ข้างตัวผู้เล่นเพื่อที่จะสตรีมทั้งตัวผู้เล่นและสิ่งที่พวกเขาได้พบเจอ

จุดโฟกัสของมันอยู่ที่ราวๆไม่กี่เมตรรอบตัวของผู้เล่น ถ้าห่างไปจากนั้นก็จะไม่สามารถระบุหน้าคนได้แล้ว

 

เพราะอย่างนั้นหากทีผู้เล่นคนไหนที่อยากหลบซ่อนออกจากสตรีมก็เพียงแค่ถอยหลบออกมาก็พอ

อีกทั้งยังมีการตั้งค่าที่จะซ่อนตัวผู้เล่นออกจากสื่อไลฟ์สตรีมอีกด้วยถ้าจำเป็น

ก็นะในสตรมก็จะเห็นตัวผู้เล่นเป็นโมเสกแต่ก็ช่วยปกปิดความเป็นส่วนตัวได้จริง

 

แต่ว่านะ นี่พึ่งจะผ่านมาได้แค่10นาทีหลังจากที่ผู้เล่นกลุ่มสองได้เข้ามาในเกมเอง

คุณสามารถที่จะเห็นผู้เล่นกลุ่มใหม่โผล่มาจากที่นั่นที่นู้น เร็วจริงๆนั่นล่ะ

 

ขณะที่ฉันเดินฝ่ามาจนถึงลานน้ำพุกลางเมืองมองหานานะ ฉันก็ได้เห็นโอนิสาวผมยาว

ไม่ผิดแน่ นั่นคือนานะแน่นอน เพราะตัวอวาตาร์ของเธอเหมือนกับตัวเธอโลกจริงยังไงล่ะ….

ฉันบอกไปว่าไม่ต้อปรับแต่งมากในซานะสตรีมเมอร์แต่ว่าดูเหมือนที่สอนไปจะไม่ได้เข้าหัวเธอเลยสินะ

 

“หญิงสาวโอนิผมดำยาวนั่นน่ะ นานะ!”

 

“รินจัง! หวา ชุดเท่จังเลยนะ”

 

“ก็แหม เล่นมาได้ตั้งสองสัปดาห์แล้วนี่นา นานะ ชื่อผู้เล่นของเธอล่ะ?”

 

“ซุคุนะ ก็เป็นชื่อสำคัญที่รินจังให้ฉันมานี่นา”

 

“หวา ข-เข้าใจแล้ว ก็นะ ในเกมฉันชื่อรินเนะ เธอเรียกฉันอย่างนั้นก็ได้”

 

[น่ารัก]

[น่ารัก]

[สาวน่ารักล่ะ]

[รินจัง ฮา]

[รินเนะเป็นรินจัง หุหุ]

[ซุคุนะจัง แฮ่กแฮ่ก]

[รินนานะสุดยอดไปเลย…]

[ต้องเป็นรินซุคุสิ?]

[ชื่อสำคัญสินะ…จุดประกายไอเดียให้กับฉันล่ะ!]

 

“ใครขำฉันจะตามไปแบนให้หมดเลยนะ เข้าใจ๊?”

 

[ฮี๊]

[ฮี๊]

[ฮี๊]

[ฮี๊]

 

“ก็…เธอชื่อนานะ หรือก็คือ ซุคุนะ”

 

“เจ้ากลมๆนี้กล้องสินะ? ฉันชื่อซุคุนะ เป็นเด็กใหม่แต่ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”

 

“เธอได้รับอนุญาติแล้วเพราะงั้นเธอจะเริ่มสตรีมเป็นของตัวเองตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปนะ”

 

[ยินดีที่ได้รู้จัก]

[ยินดีที่ได้รู้จัก]

[ยินดีที่รู้จัก]

[ยินดีที่ได้เจอนะ]

[เทียบกับรินจังแล้วดูเล็กกว่ากันอีกนะ ในหลายๆส่วน]

[สุภาพสำหรับฉันถือว่าให้ผ่าน]

[โอนิสาวผมดำยาว…สุโก่ย…]

[อาวุธเริ่มต้นเป็นตะบอง เอาจริงดิ]

[จริงด้วย ฮา]

[ยักษ์ถือตะบอง]

[ต้องเป็นตะบองเหล็กสิ]

 

ถึงที่เธอมีอยู่มันก็นะ ไม่ได้แย่หรอก

แต่เธอนี่เลือกตะบองมาจริงๆเหรอเนี่ย

ก่อนจะเริ่มเธอพูดว่า “เพราะมันใช้ง่ายงั้นก็เลือกตะบองละกัน~?”

อาวุธประเภทตะบองมีความทนทานที่สูงและพลังโจมตีก็สูงเหมือนกัน แต่ภาพลักษณ์มันออกจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ไม้ตะบองในโลกแฟนตาซีเนี่ยนะ? มีความเห็นหลายอย่างว่าแบบนั้น เพราะงั้นจึงเป็นอาวุธที่ไม่ค่อยนิยมเท่าไหร่

แต่ในความเป็นจริงค่าสถานะเท่ากันกับดาบ ก็แค่การโจมตีเป็นคนละประเภทกันก็เท่านั้น

 

“ตอนนี้ก็เริ่มออกล่ากันเถอะ ถ้าคนเยอะเข้าจะหามอนสเตอร์ยากน่ะ”

 

“โอเคเลย”

 

“ในส่วนของเมืองแห่งการเริ่มต้น จะค่อยๆเล่าให้ฟังระหว่างที่เดินนะ”

 

[สบายกันจริง]

[ดูเหมือนเป็นพี่สาวน้องสาวกันเลยนะ]

[เหมือนอาจารย์กับลูกศิษย์มากกว่า]

[คงเพราะชุดมันต่างกันเกินล่ะมั้ง]

[รินเนะตรงนี้มันประตูทิศใต้นะ]

[ไม่ใช่ว่าเลเวลขั้นต่ำที่แนะนำคือเลเวล6หรอกเหรอ?]

[หมาป่ามันแกร่งไปนะ]

 

ฉันบอกพวกนั้นไปแล้วนะว่าฉันไม่ได้จะช่วยปั้มเลเวลให้น่ะ

เอาจริงๆถ้าให้ฉันจัดการหมาป่าจนอ่อนแรงแล้วให้ซุคุนะจัดการปิดท้ายแบบนั้นมันก็ไม่สนุกน่ะสิ

เพื่อที่จะแสดงความสามารถของซุคุนะให้ผู้ชมได้เห็น ประตูทิศใต้นี่ล่ะเหมาะที่สุดแล้ว

 

เมืองแห่งการเริ่มต้นมีประตูรั้วอยู่สี่ทิศ ทิศตะวันออก ทิศตะวันตก ทิศเหนือ ทิศใต้ และมีทุ่งหญ้ารวมถึงระบบนิเวศที่ต่างกัน

 

ยกตัวอย่างเช่นทิศเหนือที่มีความยากต่ำ เป็นที่ที่สงบและมีมอนสเตอร์กระจอกๆที่เรียกว่า[หมูป่า]อยู่ ทิศตะวันออกอันตรายเพิ่มขึ้นมาด้วยกระต่ายมีเขากระโดดไปมา[กระต่ายเขา]

ทิศเหนือเป็นทางไปเมืองต่อไป และถ้าเลือกถนนหนทางก็มีดันเจี้ยนอีกด้วย

 

ทางด้านทิศใต้มีดันเจี้ยนกว้างใหญ่ที่เรียกว่า[ป่าสุดขอบเขต] ซึ่งเป็นทางตันไม่มีทางไปต่อ

แต่ว่ามอนสเตอร์อยู่คนละระดับกับรั้วอื่นๆ

สรุปง่ายๆคือมอนสเตอร์หมาป่าที่มีชื่อว่า[หมาป่า]น่ะแข็งแกร่ง และยิ่งแกร่งกว่าเดิมเมื่อรวมฝูงกัน

 

“งั้นเรามาเริ่มล่ากันเถอะ ฉันจะไม่ออกแรงช่วยนะซุคุนะ สู้ได้เต็มที่เลย”

 

“รับทราบรินจัง หินที่ใช้ขว้างเก็บจากแถวนี้ได้เลยหรือเปล่า?”

 

“ได้สิแต่ความเสียหายไม่สูงเท่าไหร่นะ”

 

“งั้นเก็บไว้สักหน่อยละกัน”

 

[เก็บหินล่ะ]

[เธอมีสกิลขว้างด้วยเหรอ?]

[อาวุธไร้คมกับขว้างสินะ]

[ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะแค่ไม่ค่อยมีใครใช้]

[อาวุธไร้คมน่ะดีนะรู้ไหม แค่มันดูไม่ค่อยดีก็แค่นั้นเอง]

[แต่ว่าเอาจริงอ่ะ จะไปล่าทางทิศใต้น่ะเหรอ?]

[วันแรกที่รินเนะมาเธอก็อาละวาดไม่ยั้งเลยนี่]

[โหมกระหน่ำ(สาดเวทย์ไม่หยุด)เลยล่ะ]

[สะเทือนใจเลย]

 

มองไปยังซุคุนะที่ไล่เดินเก็บหิน จากบริเวณกลางทุ่งกว้างฉันเห็นเหล่ามอนสเตอร์

เจ้าถิ่นของทุ่งกว้าง[หมาป่า]

 

“ซุคุนะ ข้างหน้-”

 

“อือ เห็นแล้วล่ะ”

 

อย่างที่คิดไว้เลย

รับรู้ถึงศัตรูก่อนที่ฉันจะเตือน เธอพุ่งเข้าหาพวกมันราวกับจะปกป้องฉัน

เลเวลของหมาป่าจะอยู่ระหว่าง3-5 เจ้าตัวข้างหน้าเรามีเลเวล4 ซึ่งก็คือกลางๆในด้านความแข็งแกร่ง

จุดเด่นของหมาป่าก็คือความรวดเร็วและการสร้างความเสียหายที่สูง

เพื่อแลกกันพวกมันเลยมีพลังป้องกันที่ต่ำ พวกมันเชี่ยวชาญด้านการโจมตี สำหรับชาวญี่ปุ่นที่ไม่ชินกับการต่อสู้ที่รวดเร็วแล้ว พวกมันมักจะถูกเลี่ยงโดยผู้เล่นใหม่เสมอ

 

ในส่วนของหมาป่าที่พุ่งตรงเข้ามา ซุคุนะเข้าสู่ท่าเตรียมขว้าง

กำหินไว้ในมือ เธอเรียกใช้สกิลอย่างสงบ

 

“[ยิง]”

 

หินบินตรงไปพร้อมกับแสงสว่างของสกิล โดยไม่เบี้ยวได้ตรงเข้าไปยังคิ้วของหมาป่าลดค่าHPลงไปเล็กน้อย

แต่ว่าที่อันตรายไม่ใช่ค่าความเสียหายแต่เป็นการที่มันชะงักและเคลื่อนที่ช้าลงต่างหาก

หันหน้าเข้าหาหมาป่าที่ใกล้เข้ามา ซุคุนะพุ่งตรงเข้าไปและโบกไม้ตะบองที่ฉันไม่ทันได้เห็นว่าอยู่ตรงนั้นขณะที่วิ่งสวนกัน

 

ถึงจะช้าลงมาแล้วแต่ทุกอย่างก็ยังเร็วอยู่ดี และด้วยความเร็วจากการวิ่งรวมถึงความเสียหายจากไม้ตะบอง หมาป่าลอยไปราวกับถูกรถชน

กระแทกพื้นหลายตลบและเมื่อพยายามจะลุกขึ้นก็ถูกการโจมตีถัดมาฟาดลงไปเสียแล้ว

เจ้าหมาป่ากระตุกเมื่อถูกฟาดเข้าไปยังกระหม่อม และอีกครั้งที่เดิมโดยไม่ผิดเพี้ยน

 

“[หวด]”

 

และด้วยเสียงทื่อๆกระหม่อมของมันก็ถูกฟาดลงอีกครั้งเมื่อเธอใช้สกิลของเธอฟาดตะบองลงไปด้วยสองมือ เจ้าหมาป่าก็ได้สูญเสียชีวิตและกลายเป็นเศษโพลิกอนไป

 

“ฟู่ว…อ๊ะ เลเวลอัพด้วยล่ะ”

 

ฉันก็ตื่นตระหนกเล็กน้อยเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของซุคุนะที่มีความสุข แต่บรรยากาศของช่องคอมเมนต์กลับหวาดกลัวแทน

 

[ฮี๊]

[ล้อเล่นปะเนี่ย?]

[อย่างโหดอ่ะ]

[โดนหินขว้างใส่หน้าแล้วทุบหัวอีก5ครั้งติด…]

[ยังไม่รวมถึงการขว้างที่สุดยอดนั่นอีก ต้องเป็นฝีมือของตัวคนเล่นจริงๆแน่]

[ยักษ์ล่ะ]

[เผ่าโอนิก็เป็นยักษ์จริงๆนี่]

[ไม่ใช่การเคลื่อนไหวของเลเวล1แล้ว]

 

ดิบเถื่อน

สรุปเป็นคำเดียวได้อย่างนั้น

มันไม่ใช่การสู้เพื่อปราบมอนสเตอร์แต่เป็นการสู้เพื่อฆ่าหมาป่า

แทนที่จะรู้สึกหวาดกลัว เธอกลับรู้สึกสนุกแทน

 

“รินจัง เลเวลเพิ่มขึ้นมาด้วยล่ะ”

 

“อ-อ่า ยินดีด้วยนะ คิดไว้หรือยังว่าจะเพิ่มแต้มอะไร”

 

“แบ่งครึ่งระหว่างความแข็งแกร่งและความคล่องแคล่วที่เหลือปล่อยไว้เหมือนเดิมน่ะ”

 

“งั้นเหรอ…ยังขยับตัวลำบากอยู่เหรอ?”

 

“ก็ใช่ แต่ว่านะ อีกเดี๋ยวก็คงจะกลับมาขยับได้เหมือนเดิมแล้วล่ะเพราะงั้นก็ไม่เป็นไร”

 

เพราะตัวอวาตาร์มีเลเวลต่ำอยู่ ความสามารถเทียบกับซุคุนะในโลกจริงแล้วยังต้องบอกว่าห่างชั้น

เพื่อทดแทนในส่วนนั้นเธอเลยจะเพิ่มค่าความคล่องแคล่วขึ้นอีก

ในเกมนี้ความคล่องแคล่วสำคัญจริงๆนั่นล่ะ

 

“เป็นยังไงบ้างละคุณผู้ชม? นี่คือนานะ รู้สึกอยากคาดหวังขึ้นมาเลยใช่ไหม?”

 

[นั่นมันการเคลื่อนไหวอย่างกับสัตว์ป่า]

[แต่ว่าก็แค่หมาป่าตัวเดียวเองนะ]

[แต่เลเวลก็แค่นี้เอง ฉันสัมผัสได้ถึงศักยภาพ]

 

มีคอมเมนต์ไม่ดีปนมาบ้าง แต่หลังจากที่ได้เห็นเธอกวาดหมาป่าพร้อมกันทั้งห้าตัว ทุกคนต่างทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับมัน