มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1024
อย่างไรก็ดี คู่ต่อสู้ปัจจุบันของเขานั้นมาจากตระกูลโมลเดล
ถึงอย่างไร เขาก็พร้อมที่จะทุ่มอย่างสุดความสามารถ อย่าลืมว่า เจอรัลด์ก็ได้ช่วยชีวิตเขาไว้ ในช่วงการต่อสู้ชี้ขาดกับเดเมียนเมื่อคือก่อน การกระทำของเขาจึงทำให้เคเลปรู้สึกเคารพเขาอย่างที่ไม่เคยมาก่อน
มันน่าซาบซึ้งใจต่อเคลเลปอย่างแท้จริง และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ชายชราจึงรู้สึกราวกับว่าเขาไม่ต้องทนทุกข์กับความอัปยศอดสูใด ๆ อีกต่อไปแล้ว
เป็นผลให้ เคเลปปฏิญาณไว้ว่าจะจงรักภักดีและสวามิภักดิ์ต่อเจอรัลด์ทันทีทันใดในตอนนั้นแล้ว
มันยังเป็นเหตุผลที่ทำไมเขาถึงกำลังต่อสู้อย่างหนักในตอนนี้ เพื่อผลประโยชน์ของเจอรัลด์เช่นกัน
แม้หลังจากการต่อสู้ได้พักหนึ่ง ก็ดูเหมือนราวกับว่าลูกน้องของตระกูลโมลเดลไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเคเลปเลยจริง ๆ
เมื่อเห็นแบบนั้น ยาสเตอร์จึงส่ายหัวของเขาพร้อมกับยิ้มขมขื่นบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขาพูดขึ้นมา “เขาคู่ควรกับตำแหน่งของนักต่อสู้อย่างแท้จริง! ผมเดาว่าแขกท่านนี้ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เขาดูจะเป็นนะ!”
“อืม นั่นอาจเป็นเพราะคุณยังไม่ได้ลงมือเองล่ะมั้ง คุณโมลเดล ใครในจังหวัดโลแกนที่ไม่รู้ว่าคุณคือปรมาจารย์ระดับสูงในทั้งเวสตันนี้ล่ะครับ?” แซนเดอร์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“ฮ่าฮ่า! ยังจำเป็นต้องมีการต่อสู้หลายรอบขนาดนี้อีกเหรอ เมื่อคู่ต่อสู้เป็นแค่เคเลป เมอร์ริตต์? ถอยไปซะ!” ยาสเตอร์ตะโกนขึ้
หลังจากทุกคนเปิดทางให้เขาอย่างรวดเร็ว ยาสเตอร์ก็จ้องไปที่เคเลปครู่หนึ่ง…ก่อนที่ทันใดนั้นจะปล่อยออร่าอันยิ่งใหญ่ออกมาจากร่างกายของเขา ขณะที่เขาพุ่งเข้าหาเคเลป!
จากการวิเคราะห์เบื้องต้นของยาสเตอร์เกี่ยวกับชายชรา เขาบอกได้เลยว่าอาการบาดเจ็บของเคเลปที่เดเมียนได้ทำร้ายเขาเมื่อคืนก่อนนั้น ยังไม่ได้หายดี
เมื่อใช้ความรู้นั้นเป็นข้อได้เปรียบของเขา ยาสเตอร์จึงลงมืออย่างฉับไว และโจมตีฉับพลันไปที่หัวของเคเลปด้วยการโจมตีที่อาจถึงตายได้!
โดยไม่สามารถสกักมันได้ทันเวลา ทันทีที่การโจมตีของยาสเตอร์ปะทะ เคเลปจึงลงเอยด้วยการบินลอยไปข้างหลัง ขณะที่กระอักเลือดออกมาจากปาก
“ฮ่า! และในที่นี้ผมก็คิดว่าตาแก่อย่างคุณจะมีฝีมือและมีความสามารถมากกว่านี้เสียอีก! กลับกลายเป็นว่าคุณก็ไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากเศษสวะคนหนึ่ง! เนื่องจากเห็นได้ชัดว่าคุณกำลังรนหาที่ตายเองโดยการต่อต้านพวกเรา ผมก็จะยินดีที่จะจบชีวิตคุณในตอนนี้ซะ!” ยาสเตอร์ประกาศขณะที่เขาค่อย ๆ เดินไปหาร่างกายที่อ่อนปวกเปียกของเคเลป
“แซนเดอร์ เลิฟเวลล์…นายจะต้องได้รับกรรมที่นายสมควรจะได้รับในวันหนึ่งอย่างแน่นอน! เมื่อคิดว่าเมอร์ริตต์ใจดีและมีเมตตาต่อครอบครัวของนายมาโดยตลอด…นายมันยังเลวทรามกว่าสัตว์เดรัจฉานเสียด้วยซ้ำ แซนเดอร์! ฉัน เคเลป เมอร์ริตต์ โดยนัยนี้ขอสาบานว่าฉันจะตามหลอกหลอนนายในฐานะผีตนหนึ่งถ้าฉันจะต้องทำ!” เคเลปคำรามใส่ ขณะที่เขากัดฟันด้วยความโกรธแค้น
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่ว่าคุณจะพูดอะไรก็ตาม คุณจะไม่สามารถหลบหนีไปได้หรอก! คุณเพียงแค่โชคไม่ดีเท่านั้น ถ้าจะโทษในคราวนี้! เมื่อคิดว่าคุณได้ฝึกฝนและพัฒนากำลังและความสามารถของคุณมาตลอดเวลานี้โดยสูญเปล่า!” ยาสเตอร์พูดเยาะเย้ย ขณะที่เขายืนอยู่ตรงหน้าเคเลป
และในขณะที่เขากำลังจะจัดการกับการโจมตีสุดท้ายเพื่อจะจบชีวิตของชายชราไปตลอดกาล เสียงหนึ่งก็ตะคอกขึ้นมาฉับพลัน “หุปปากไป! ฉันแทบจะไม่ได้นอนเลยเมื่อคืน ดังนั้นอย่างน้อยก็ให้ฉันได้นอนต่อนานกว่านี้อีกหน่อยสิ!”
ทันทีที่ทุกคนได้ยินแบบนั้น ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบไปโดยสิ้นเชิงอย่างฉับพลัน เมื่อหันไปมองด้วยความตกใจสุดขีด ตอนนี้ทุกคนก็มีสายตาจับจ้องไปยังเจอรัลด์ที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง
ซารีนาเองก็ถึงกับหน้าแดงไปแล้วด้วยความวิตกกังวลอย่างยิ่ง
“…ใคร…ใครพูดแบบนั้นกัน?” แซนเดอร์ที่ตกตะลึงอย่างมากจนเขาถึงกับก้าวถอยหลังไปกล่าวขึ้นมา
“…อาจเป็นไปได้ไหมว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ได้หมดสติไป?”
“เธอมั่นใจว่าเธอวางยาเขาแล้ว ใช่ไหม ซารีนา?”
“ช่างน่ากลัวจริง! เขาอาจจะแค่ละเมอหรือเปล่า?”
ขณะที่ทุกคนยังคงถกสถานการณ์ปัจจุบันกันต่อไป ด้วยสายตาของพวกเขายังคงจับจ้องอยู่ที่เจอรัลด์ และพวกเขาทั้งหมดต่างก็แข็งทื่อคาที่ไปในทันที เมื่อพวกเขาเห็นเจอรัลด์กำลังลุกขึ้นนั่งและหาวออกมา
เจอรัลด์ยืดเส้นยืดสายราวกับว่าเขาเพิ่งตื่นจากการงีบหลับ จากนั้นเขาก็ขยี้ตาที่ง่วงนอนของเขา ขณะที่มองทุกคนในห้อง
เมื่อยืดคอให้ตรง เสียงของเจอรัลด์ก็เปลี่ยนเป็นแข็งกระด้าง ขณะที่เขาถาม “ฉันเดาว่าทุกคนอยู่ที่นี่กันแล้วนะ”
“…ว ว่าไงนะ? นาย…นายไม่ได้รับผลกระทบจากยาพิษหรอกเหรอ?!”
ถึงจุดนี้ ทุกคนก็ต่างพากันหวาดกลัวแล้ว