เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 948
ลู่ฝานได้ยินคำพูดของเธอ กลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาดื้อๆ
ทำไมถึงคุ้นคำพูดนี้ขนาดนี้ มีความทรงจำบางส่วนผุดขึ้นมาในหัวเขา
ลู่ฝานนึกออกแล้ว ตอนเขายังเป็นชายหนุ่มที่ยังไม่ค่อยเข้าใจอะไร จางเยว่หานเคยพูดกับเขาแบบนี้ เหมือนกันไม่มีผิด แทบไม่มีอะไรต่างกันเลย
ทันใดนั้นสีหน้าลู่ฝานอึมครึมไม่น้อย
เขาดันมืออู่คงหลิงออกเบาๆ แล้วพูดว่า “ไม่ให้ฉันพูด เพราะกลัวฉันขัดขวางการอยู่ด้วยกันของเธอกับหานหยวนหนิงเหรอ”
สีหน้าอู่คงหลิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอดึงมือกลับมาแล้วพูดว่า “ถ้านายจะคิดแบบนี้ก็ไม่ผิด”
ลู่ฝานรู้สึกว่าไฟโกรธในอกเพิ่มขึ้นอีก เขาพูดว่า “วางใจเถอะ ฉันไม่พูดอะไรทั้งนั้น รวมถึงเรื่องที่เธอเป็นผู้ฝึกชั่วร้ายด้วย ฉันก็จะไม่พูดเหมือนกัน ส่วนเธอกับฉัน เหมือนอย่างที่เธอพูด หวังว่าต่อไปเราจะไม่เจอกันอีก”
สีหน้าอู่คงหลิงดูไม่สู้ดีขึ้นมา แม้เป็นเช่นนี้ แต่ใบหน้าเธอยังดูงดงามเหมือนเดิม
อู่คงหลิงค่อยๆ สวมผ้าปิดหน้าบางบนหน้าตัวเองอีกครั้ง มองลู่ฝานแล้วพูดว่า “แบบนี้จะดีมาก ลู่ฝาน ฉันมีเรื่องของฉัน นายก็มีเรื่องของนาย หวังว่านายจะไม่ขัดขวางเรื่องของฉัน”
ลู่ฝานไม่พูดอะไรสักคำ ผายมือขวาเป็นการบอกให้อู่คงหลิงออกไปได้แล้ว
เหมือนอู่คงหลิงโกรธเล็กน้อย เธอกระทืบเท้าหนึ่งที แล้วเดินไปทางประตู
ตอนกำลังจะเดินออกจากประตู อู่คงหลิงหันมาพูดกับลู่ฝานว่า “เจอหน้ากันเทียบไม่ได้กับคิดถึงกัน”
ลู่ฝานพูดอย่างเฉยเมยว่า “คิดถึงกันไม่จำเป็นต้องเจอกันอีก!”
อู่คงหลิงเดินออกไป สิบสามที่อยู่หน้าประตูเห็นอู่คงหลิงออกมา เขาเอาฝ่ามือจับบนกระบี่ทันที
อู่คงหลิงปรายตามองสิบสามแล้วพูดว่า “นายเหมือนเจ้านายไม่มีผิด เหมือนหินก้อนหนึ่ง ก้อนหินในส้วม ทั้งเหม็นทั้งแข็งทื่อ!”
พูดจบ อู่คงหลิงสะบัดฝ่ามือ สิบสามโดนตบจนปลิว กระแทกลงบนพื้นอย่างแรง
อู่คงหลิงส่งเสียงหึอย่างเย็นชา แล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ลู่ฝานรีบเดินออกมาจากประตู พูดเสียงขรึมว่า “ผู้หญิงชั่วร้าย!”
กว่าสิบสามจะลุกขึ้นมาได้ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความหดหู่
นี่เขาทำผิดอะไรถึงซวยขนาดนี้ วันเดียวโดนซัดตั้งสองรอบ
ลู่ฝานเอายาเม็ดกำหนึ่งให้สิบสาม แล้วพูดว่า “ไปรักษาอาการบาดเจ็บซะ ต่อไปถ้าเจอเธออีก นายลงมือได้ทันที”
สิบสามพยักหน้าแรงๆ แล้วเก็บยาเอาไว้
เจ้าดำที่หมอบอยู่บนไหล่ลู่ฝาน ส่ายหน้าช้าๆ แล้วถอนหายใจ เหมือนกำลังพูดว่า “นี่มันจำเป็นด้วยเหรอ”
ลู่ฝานกลับเข้ามาในห้อง หยิบลูกแก้วในห้องลงมา
เขาจะบีบมันให้แตก ถือไว้ในมืออยู่นาน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้บีบมันให้แตก
ลู่ฝานคลายมือออก นั่งบนเตียงอย่างอารมณ์ไม่ดี จากนั้นจึงเริ่มฝึกฝน
อีกด้านหนึ่ง ห้องของอู่คงหลิงกว้างไม่น้อย เป็นอาคารที่มีสองชั้น
เพิ่งเข้ามา อู่คงหลิงเห็นเงาดำกำลังรอเธออยู่
“คงหลิง ดึกขนาดนี้เธอไปไหนมา”
เงาดำพูดด้วยเสียงแหบพร่า
อู่คงหลิงคำนับเบาๆ แล้วตอบว่า “จัดการเรื่องส่วนตัวนิดหน่อยค่ะ”
“จัดการเสร็จหรือยัง”
“จัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ไม่กระทบกับเรื่องสำคัญใช่ไหม”
“ไม่เลยค่ะ!”
เงาดำพยักหน้าแล้วพูดว่า “งั้นก็ดี พรุ่งนี้จะให้เธอไปพบเทียนชิงหยางแห่งตระกูลเทียน เธอแสดงทีท่าดีๆ หน่อย ทางที่ดีทำให้เขาหลงจนหัวปักหัวปำ”
อู่คงหลิงตอบรับเสียงเบา
“ศิษย์จะทำหน้าที่ให้สำเร็จแน่นอน”