เซอร์เดนก์และทิกิมองหน้ากัน กลิ่นดินปืนระหว่างพวกเขารุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทุกวินาที
แต่พอจีหรานคิดว่าเซอร์เดนก์กำลังจะลงมือ เขาก็หัวเราะหึเสียงเย็นและหันกลับออกไป
เซอร์เดนก์ หัวหน้าสมาคมเร้นดาราอ่อนข้อให้เจ้าแมว!
จีหรานสัมผัสได้ชัดเจนเมื่อเซอร์เดนก์หันกลับไป ว่ารัศมีของเขาจู่ ๆ ก็อ่อนลง
จีหรานไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง แต่เขารู้ว่ามันเกิดขึ้นจริง ๆ
“ทิกิเป็นอะไรกันแน่?”
จีหรานก้มหน้าลงไปมองสำรวจเจ้าแมวอ้วน
แม้ว่าทิกิจะมีรูปร่างและขนาดเหมือนแมวบ้านทั่วไป จีหรานก็ไม่ได้ทำเหมือนมันเป็นแค่แมวธรรมดาแต่อย่างใด เขาเริ่มคิดว่ามันเป็นอะไรบางอย่าง สิ่งมีชีวิตบางอย่างอันไม่อาจรู้ได้
“เมี๊ยว! ฮ้าว!”
ทิกิหาวปากกว้างและเก็บกรงเล็บของมันกลับก่อนจะหันไปรอบ ๆ และมองจีหรานอีกครั้ง
“หยุดความคิดกาก ๆ ของเจ้าไปเลย! ข้าไม่ใช่ไอ้ตัวโสโครกนั่น!” ทิกิโวยวาย
“คุณอ่านใจผมได้?” จีหรานสงสัย
“ข้าไม่ได้อ่านใจ ความคิดของเจ้ามันเขียนเอาไว้หราบนหน้าเจ้าแล้ว เจ้าเด็กน้อย!”
ทิกิเลียมุมปากของมัน หนวดของมันกระดิก
จีหรานยิ้มกระอักกระอ่วนตอบ
“เอาละ กลับไปเรื่องธุระของเรา! มีสองอย่างที่เรอิให้ข้าทำ”
เมื่อจีหรานได้ยินว่ามีข้อความจากเรอิ เขาก็รีบสลัดความคิดประหลาดของตนออกไปและตั้งใจฟัง เขารู้ดีว่า นิโคเรอิไม่ใช่คนที่จะทำอะไรโดยไม่ไตร่ตรอง
“ข้าดีใจที่เจ้าสามารถพึ่งพาตนเองและยังได้ของที่ข้าให้เจ้าหามาสำเร็จ! ถ้าเป็นไปได้ อย่าแลกเปลี่ยนมันกับหัวใจของเจ้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความแข็งแกร่งของเจ้านั้นมาจากสิ่งที่ทำให้เจ้าเป็นเจ้า รวมถึงเลือดเนื้อของเจ้าด้วย”
ทิกิส่งข้อความของนิโรเรอิคำต่อคำ
จีหรานรู้สึกประหลาดเมื่อได้ยิน
เขาอดถามออกไปไม่ได้ทันทีที่ทิกิส่งข้อความเสร็จ
“เรอิรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่นี่?” เขาถาม
“เธอเดาได้เล็กน้อย ข้าคิดว่าอย่างนั้นนะ แต่ไม่ละเอียดนัก” ทิกิตอบ
“ถ้าอย่างนั้น…”
“เจ้าสงสัยว่าทำไมเธอถึงยังส่งเจ้ามาที่นี่? เพราะว่าเรอิต้องการให้เจ้าเซอร์เดนก์ง่อยนั่นเผยตัวเองออกมาและรวมกำลังกันนต่อต้านเจ้าสิ่งนั้น! เกาะอัลคาทราซมีความลับที่ทำให้เรอิกังวล แต่แล้วมันก็เป็นแค่ความเข้าใจผิด ถ้าเจ้ายังกังวลเรื่องหัวใจในโลงศพนั่น ตราบใดที่ข้าอยู่กับเจ้า มันก็เป็นของเจ้า พวกเราตกลงกันแล้ว และนั่นคือรางวัลของเจ้า” ทิกิพูดขัดจีหราน อธิบายทุกอย่างออกมา
“ตราบใดที่คุณอยู่กับผม? คุณอยู่กับผมมาตลอด คอยปกป้องผม?”
จีหรานประหลาดใจกับสิ่งที่ทิกิเผยออกมา มันทำให้เขาเสียสมาธิไปแวบหนึ่ง
เพราะเป็นเด็กกำพร้า การได้รับการปกป้องอย่างลับ ๆ นั้นเพียงพอที่จะปลุกความรู้สึกซาบซึ้งในตัวเขาขึ้นมา
“อย่าคิดเกินเลยไป เด็กน้อย อย่างไรเจ้าก็ไม่ใช่บุตรของข้าเสียหน่อย! ข้าเพิ่งมาถึงที่นี่เพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าจะไม่ตายอย่างน่าเกลียดเกินไป หากเจ้าตาย ข้าก็แค่ต้องหาผู้ช่วยคนใหม่ให้เรอิเท่านั้น!” ทิกิคำรามออกมาด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งและกลอกตา
ความรู้สึกซาบซึ้งที่จีหรานเพิ่งมีนั้นสลายไปเหมือนเมฆถูกลมพัดกระจาย เขามองทิกิด้วยสีหน้าว่างเปล่า
“เอาละ ก็ประมาณนี้แหละนะ ธุระของเรอิเรียบร้อยแล้ว! ได้เวลาธุระของข้าแล้ว เจ้าทำได้ดีจริง ๆ ข้าเดาว่าคนพวกนั้นน่าจะพอใจกับความสามารถของเจ้า บางที พวกเขาอาจจะทดสอบเจ้าอีกครั้งหลังจากนี้ แต่จำเอาไว้นะ เด็กน้อย ทำตามหัวใจของเจ้า และเจ้าจะไปถึงปลายทางด้วยตัวของเจ้าเอง!” ทิกิพูด
“คุณกำลังพูดถึงอะไรน่ะ?” จีหรานถาม
เมื่อคำพูดหลุดออกจากปากเขา ทิกิก็หายตัวไปทันที
เหมือนตอนที่เธอปรากฏตัวออกมาจากความว่างเปล่า เธอหายตัวไปโดยไม่เหลือร่องรอยไว้
จีหรานมองไปยังจุดที่ทิกิเคยอยู่ สมองขาวโพลน คิดถึงคำพูดของแมวตัวนั้น เขารู้สึกเหมือนตัวเองพลาดอะไรบางอย่างที่สำคัญไป
ก่อนที่เขาจะทันได้วิเคราะห์สิ่งที่ทิกิพูด การแจ้งเตือนก็เริ่มเด้งขึ้นมาในสายตาของเขาอีกครั้ง
[ผู้เล่นจะถูกส่งออกจากดันเจี้ยนภายใน 5 นาที]
[กรุณาเก็บไอเทมที่คุณต้องการเอากลับไปด้วยกับคุณ]
[หมายเหตุ: ไอเทมใด ๆ ที่เกินกว่าน้ำหนักแบกรับสูงสุดจะถูกทิ้งเอาไว้!]
“นี่มันเชี่ยอะไรกันวะเนี่ย?”
การแจ้งเตือนทำให้จีหรานงุนงง และเขาก็เริ่มสบถอยาบคาย
เขารีบคว้าหนังสือสกิลจากร่างของฟรอสทริลและวิ่งตรงไปทางประตูลับที่กระเป๋าสะพายของเขาวางอยู่ก่อนที่จะทันได้มองว่าหนังสือสกิลนั่นคืออะไรด้วยซ้ำ
เขาลากกระเป๋าสะพายของตัวเองออกมาจากประตูลับ จากนั้นก็สะพายกระเป๋าที่ราวกับภูเขาลูกย่อม ๆ เอาไว้และเดินทีละก้าวไปทางโลงศพทองแดง
เขาต้องการไปให้เร็วกว่านี้แต่ไม่สามารถทำได้เพราะน้ำหนักมหาศาลของกระเป๋า
เขาแทบจะเดินไม่ไหว อย่าว่าแต่วิ่งเลย เขาโซเซไปมาระหว่างทาง
ในที่สุด เขาก็ไปถึงโลงศพทองแดงและเหลือเวลาอีกไม่ถึงสองนาที
“โชคดี ยังพอมีเวลา!”
หลังจากเหลือบมองเร็ว ๆ ไปที่เวลาที่ยังเหลืออยู่ จีหรานก็หยุดอยู่หน้าโลงศพทองแดงและดึงเอาน้ำยาที่เขาเก็บเอาไว้ตั้งแต่เริ่มดันเจี้ยนออกมา
[ชื่อ: น้ำยาประโลมใจ]
[ชนิด: ยาน้ำ]
[Rarity: ดีมาก]
[Attributes: เมื่อกินลงไป ผู้กินจะสามารถรักษาสภาวะจิตใจสงบเอาไว้ได้นานเก้าสิบวินาที]
[เงื่อนไขการใช้งาน: ไม่มี]
[หมายเหตุ: มันสามารถต้านทานผลของความกลัวอันรุนแรงได้ แต่ว่าไม่ได้นับว่ามีภูมิต้านทานโดยสมบูรณ์!]
…
จีหรานดื่มน้ำยาราคาสามพันแต้มลงไปในอึกเดียว
หลังจากกินแล้ว เขาก็ผลักเปิดฝาโลงศพทองแดง
เสียงหัวใจเต้นชัดขึ้นทุกวินาที และเมื่อฝาเปิดออกจนสุด มันก็เริ่มดังราวกับตีกลองใหญ่ ๆ เสียงก้องอยู่ในหูจีหราน กระทั่งหัวใจของเขาเองยังเริ่มเต้นพ้องไปกับมันด้วย
หัวใจของจีหรานและหัวใจที่ในโลงศพเต้นเป็นจังหวะเดียวกันไปแล้ว ความรู้สึกหายใจไม่ออกเริ่มก่อตัวขึ้นในอกจีหรานทันที สัญชาตญาณบอกให้เขาอ้าปากออกสูดลมหายใจลึก ๆ แต่เขาสูดอากาศเข้าไปไม่ได้เลย
มันเป็นผลของความหวาดกลัว!
แม้จะมี [น้ำยาประโลมใจ] จีหรานก็ยังทรมานกับผลของดีบัฟชนิดนี้ เขาไม่ได้ตระหนก และยังคาดไว้แล้วว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้
[น้ำยาประโลมใจ] นั้นโดยตัวมันเองก็ใช้การได้ แม้ว่าจีหรานจะมีปัญหากับการหายใจ แต่ว่ามันไม่ได้ถ่วงการเคลื่อนไหวของเขาแต่อย่างใด
เขาลดสายตาลงไปที่หัวใจสีแดงเข้มซึ่งมีขนาดสองเท่าของกำปั้นผู้ชายเต็มวัย แม้ว่าหัวใจจะอยู่นอกร่างกายของมัน มันก็ยังเต้นอย่างทรงพลัง
จีหรานรีบหยิบเอากล่องคริสตัลใบหนึ่งออกมาแล้ววางหัวใจเข้าไปในนั้น เขาไม่กล้ากระทั่งแตะนิ้วลงไปที่หัวใจนั้นโดยตรงระหว่างกระบวนการนี้ ความกลัวยังส่งผลรุนแรงขึ้นทุกวินาที
มันกระทั่งเริ่มมีผลต่อการเคลื่อนไหวของจีหรานในระดับหนึ่งแล้ว ผลของความกลัวขึ้นถึงจุดสูงที่สุดเมื่อจีหรานเก็บหัวใจลงในกล่องได้สำเร็จและปิดฝากล่องลง
เขาถือกล่องเอาไว้ในมือ ร่างกายของเขาเริ่มสั่นและเลือดเริ่มไหลออกจากปากของเขา
[กลัว: คุณอยู่ภายในระยะก่อความหวาดกลัวของศัตรู ระดับ Spirit ของคุณไม่ผ่านการทดสอบ คุณได้รับผลกระทบที่เกิดขึ้น ก่อความเสียหาย 10 แต้มต่อ HP ของคุณ…]
[กลัว: คุณอยู่ภายในระยะก่อความหวาดกลัวของศัตรู ระดับ Spirit ของคุณไม่ผ่านการทดสอบ คุณได้รับผลกระทบที่เกิดขึ้น ก่อความเสียหาย 10 แต้มต่อ HP ของคุณ…]
…
การแจ้งเตือนใหม่ของระบบถล่มครรลองสายตาของจีหราน แต่เขาก็ไม่คิดจะปล่อยมันไป
เขาจะทิ้งกล่องนี่เอาไว้ได้อย่างไรในเมื่อในที่สุดแล้วเขาก็ได้หัวใจนี่มาอยู่ในมือ?
สำหรับคนตระหนี่อย่างเขาแล้ว มันก็เหมือนกับทิ้งขว้างชีวิตของตัวเองเลยทีเดียว
จีหรานดึง [น้ำยารักษาระดับกลาง] ออกมาแล้วกินลงไปในอึกเดียว จากนั้นก็ขวดที่สอง
ของขวัญจากไซมอนนั้นถูกใช้ประโยชน์ในสถานการณ์เช่นนี้
จีหรานกินขวดที่สาม ซึ่งเป็นของส่วนตัวของเขาเองจากดันเจี้ยน [สัตว์ร้ายเร่ร่อน]
เขามองกลับไปที่นาฬิกาจับเวลา เขาไม่เคยอยากให้เวลาหยุดลงมากเท่านี้มาก่อน
แต่ละวินาทีผ่านไป ผลของ [น้ำยารักษาระดับกลาง] ขวดที่สามก็หมดไปครึ่งหนึ่งแล้ว ในที่สุด เวลาก็หยุดลง
แสงสว่างจ้าและภาวะไร้น้ำหนักส่งจีหรานลอยไปอีกครั้ง
เมื่อแสงสว่างส่องไปที่หัวใจนั่น มันก็เต้นช้าลงและเปลี่ยนไปเป็นจังหวะที่มั่นคง
แม้ว่าหัวใจจะยังเต้น แต่ผลของความกลัวนั้นหายไปแล้ว
หัวใจที่เต้นอย่างทรงพลังเปลี่ยนไปเป็นนุ่มนวล และจังหวะช้าลง ราวกับมันสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่น่ากลัวและถูกทำให้กลัวจนแทบหยุดเต้น
การเปลี่ยนแปลงกะทันหันนี้สะดุดความสนใจของจีหราน
Wufen’s note: ก่อนอื่นเลย สวัสดีปีใหม่ผู้อ่านทุกท่านน้าาา //กอดดด ขอให้เป็นปีที่ดีสำหรับทุกคน สุขภาพกาย ใจ และกระเป๋าตังค์แข็งแรง ๆ ไปทั้งปีเลยยยยยยย //สาธุ //ส่งมินิฮาร์ทให้ทุกคน
แล้วก็ ขึ้นปีใหม่ ก็มีงานใหม่ ยังปรับตัวไม่ได้เลยยยย //ล้อง
ไหน ขอแบ่งกำลังใจหน่อย ทางนี้คือแห้งเหือดมากกกกก ผลิตไม่ทันแล้ววววววว //ล้องอีกที