เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 901
เหมือนกับเสียงฟ้าร้องที่ทำให้คนตื่นตกใจ ฟาดลงบนหัวของหยางติ่งเทียนอย่างโหดร้าย
สีหน้าของหยางติ่งเทียนก็ขาวซีดในพริบตาไม่มีสีเลือดแม้แต่นิด
หยางเฟิงมองท่าทางนี้ของหยางติ่งเทียนอยู่ ในใจไม่มีความสงสารใด ๆ
เรื่องในปีนั้นถึงแม้หยางเฟิงไม่รู้ทั้งหมด แต่ก็รู้บ้างเล็กน้อยยังไงเวลานั้นเขาได้อายุสิบกว่าปีแล้ว
เขารู้ หยางติ่งเทียนไล่แม่ของตัวเองไปคือหมดหนทางจริง ๆ
แต่ในฐานะของพ่อคนหนึ่ง！
ในฐานะของสามีคนหนึ่ง！
ในฐานะของผู้ชายคนหนึ่ง！
หยางติ่งเทียนไม่ได้ทำหน้าที่ความรับผิดชอบที่ควรจะทำของพ่อคนหนึ่ง！สามีคนหนึ่ง！ผู้ชายคนหนึ่ง！
จุดนี้เป็นสิ่งที่หยางเฟิงไม่ว่ายังไงต่างก็จะไม่ยกโทษให้กับหยางติ่งเทียน！
ผู้ชายมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ก็ต้องปกป้องคุ้มครองลูกและภรรยาของตัวเองไม่ให้ได้รับการทำร้าย
นี่เป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของผู้ชายคนหนึ่งที่ควรจะมี！
ถ้าหากทำไม่ได้ เขาก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นผู้ชายคนหนึ่ง！
มองเงาหลังของหยางเฟิงที่ออกไปอยู่
ใจของหยางติ่งเทียนหยุดไม่อยู่ที่จะสั่นไหว บนหน้าก็เปิดเผยท่าทางที่หมดหวังออกมา
สุดท้าย……
หยางเฟิงยังคงไม่ยอมยกโทษให้ตัวเอง
น้ำตาสองบรรทัด อดไม่ได้ที่จะไหลร่วงลงมาจากกรอบตาของเขา
ถ้าหากเวลาย้อนกลับไปได้
ถึงแม้เขาเอาชีวิตนี้ของตัวเองสู้ตายแล้วก็ต้องปกป้องหยางเฟิงแม่ลูก
เพียงแต่น่าเสียดาย บนโลกนี้ไม่มีคำว่าถ้าหาก……
มองเห็นท่าทางนี้ของหยางติ่งเทียน
หลงโยวหลิงมีใจอดไม่ได้ หล่อนเดินขึ้นไปพูดปลอบ“ติ่งเทียน ก็ไม่ต้องเสียใจมากไป！หยางเฟิงเด็กคนนี้มีเมตตาเหมือนกับแม่ของเขา รอเขารู้ความจริงของเรื่องในปีนั้นแล้วไม่ช้าก็เร็วจะมีวันหนึ่งที่เขาจะอภัยให้คุณ！”
หยางติ่งเทียนส่ายหน้าแล้ว“ไม่ ผมไม่โทษเขา！เขาเกลียดผมต่างก็สมควรแล้ว เขาพูดถูกผมไม่คู่ควรเป็นผู้ชาย！ ในฐานะของผู้ชายคนหนึ่งกระทั่งภรรยาและลูกชายของตัวเองต่างก็ปกป้องไม่ได้ ผมก็คือคนขี้ขลาดคนหนึ่ง！”
พูดถึงสุดท้าย
หยางติ่งเทียนยิ้มอย่างน่าเวทนาแล้วเสียงหนึ่ง
จากจุดนี้ หยางเฟิงทำต้องแข็งแกร่งกว่าตัวเอง
ไม่ว่าเจออันตรายอะไรแล้ว หยางเฟิงมักจะยืนออกมาปกป้องเย่เมิ่งเหยียนเป็นเวลาแรก！ปกป้องหยางพั่นพั่น！
เพราะหยางเฟิงรู้ เขาไม่สามารถเหยียบซ้ำความผิดพลาดของพ่อตัวเองได้อย่างเด็ดขาด！
มองเห็นที่นี่
หลงโยวหลิงไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีแล้ว
เรื่องของปีนั้นไม่โทษหยางติ่งเทียนจริง ๆ
เปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าก็ทำได้ไม่ดีกว่าหยางติ่งเทียน
แต่หยางติ่งเทียนในฐานะที่เป็นสามีและพ่อคนหนึ่ง ทำให้หยางเฟิงแม่ลูกผิดหวังแล้วจริง ๆ
การติดค้างนี้ เขาต่างก็ไม่สามารถชดเชยได้ตลอดชีวิต！
หยางติ่งเทียนจู่ ๆ หันหน้ามา ถามว่า“สิ่งของ คุณให้เมิ่งเหยียนแล้วหรือยัง？”
หลงโยวหลิงพยักหน้าแล้ว จากนั้นถามอย่างไม่แน่ใจเล็กน้อย“สิ่งของนั่น คุณแน่ใจว่าจะให้หล่อนเหรอ？ต้องรู้ว่านั่นเป็นของล้ำค่าที่ตกทอดของครอบครัวตระกูลหยางของคุณ……”
มีประโยคหนึ่งหลงโยวหลิงไม่ได้พูด
ตอนแรกที่ตระกูลหยางได้เจอภัยพิบัติใหญ่อย่างนี้
ก็เป็นเพราะของสิ่งนั้น
แต่ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าหยางติ่งเทียนเอาของนี้ให้เย่เมิ่งเหยียน
อยากที่จะยืมมือของเย่เมิ่งเหยียนส่งต่อให้หยางเฟิง！
“เฮ้อ！”
หยางติ่งเทียนถอนหายใจเบา ๆ พูด“ของสิ่งนั้นเก็บไว้ที่ตระกูลหยางก็ไม่มีประโยชน์ อีกทั้งผมก็มีเพียงเขาลูกชายคนเดียวอย่างนั้น หลายปีนี้ผมติดค้างเขามากมายจริง ๆ ก็ถือว่าผมพ่อคนนี้ให้การชดเชยกับเขานิดหน่อยแล้วกัน！”
……
บนรถ
หยางเฟิงไม่พูดสักคำ สีหน้าเย็นชาตั้งแต่ต้นจนจบ
เย่เมิ่งเหยียนไม่กล้าพูด แอบมองหยางเฟิงแวบหนึ่งอย่างระมัดระวังแล้ว
บรรยากาศในรถมีความหดหู่เล็กน้อย
เสือขาวขับรถอยู่ก็ไม่กล้าพูด
ติดตามข้างกายท่านแม่ทัพมาหลายปีอย่างนี้ ประสบการณ์บอกเขาเวลานี้ไม่สามารถพูดได้อย่างเด็ดขาด
มองเห็นหยางเฟิงรักษาความเงียบอยู่ เย่เมิ่งเหยียนถอนหายใจเบา ๆ แล้ว