ปาเฮ่อ คือชื่อของชายคนนั้น
แม้ว่าซูจิ่งเหยียนจะเคยได้ยินพรรคพวกของปาเฮ่อเรียกชื่อเขาแค่ครั้งเดียว แต่เขาก็รู้ว่าปาเฮ่อคือผู้บัญชาการของผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองพวกนี้ ผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองทุกคนเชื่อฟังปาเฮ่อ ความแข็งแกร่งของคนผู้นี้ แม้แต่ประมุขของเก้าอารามก็ยังหวาดกลัวเขา
เขายังจำตอนที่ปาเฮ่อนำคนมาที่เก้าอารามครั้งแรกได้ ตอนที่เหล่าประมุขเก้าอารามเห็นปาเฮ่อ ใบหน้าของแต่ละคนซีดขาว พวกเขาพยายามระงับความกลัวแต่ก็ยังตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
ชายคนนี้มีพลังที่ทำให้ประมุขทั้งเก้าของเก้าอารามกลัวได้
ในใจซูจิ่งเหยียนตึงเครียด สายตาของเขามองไปยังซูหย่าที่อยู่บนแท่นยกพื้น ทั้งร่างของนางชุ่มโชกไปด้วยน้ำมัน น้ำมันที่ราดลงไปได้ชะล้างเลือดบนใบหน้านางให้จางลง เผยให้เห็นหน้าของนางชัดขึ้น ในสถานที่อันตรายเช่นนี้ นางไม่ได้แสดงความกลัวตายออกมาเลยสักนิด มีแต่ความสงบนิ่ง……นิ่งจนผิดปกติ……ราวกับว่านางกำลังรอให้ความตายมาถึง
แม้เขาจะรู้ว่าซูหย่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของปาเฮ่อ แต่ซูจิ่งเหยียนก็ยังชื่นชมผู้หญิงคนนี้อยู่เงียบๆ นางไม่ได้แสดงความเจ็บปวดทรมานออกมาทางสีหน้าเลย ไม่ใช่ว่านางไม่รู้สึกเจ็บ แต่นางไม่ยอมเผยความอ่อนแอต่อหน้าศัตรู ความหยิ่งของนางไม่ยอมให้นางทำเช่นนั้น
นางอดทนจนถึงที่สุด ทั้งหมดก็เพื่อรักษาศักดิ์ศรีของนาง!
ลมหายใจของซูจิ่งเหยียนยิ่งหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ ในใจหวนคิดถึงเหตุการณ์ในคืนที่เขาพบกับจวินอู๋เสีย
สามวันแล้ว แต่เขาไม่เห็นนางเลย ซูจิ่งเหยียนคิดว่านางจะบุกเข้าช่วยซูหย่าในช่วงสามวันที่ผ่านมานี้ แต่นางก็ไม่ได้ปรากฏตัว นางคิดจะทำอะไรกันแน่?
ในใจลึกๆ ซูจิ่งเหยียนหวังว่าจวินอู๋เสียจะล้มเลิกการช่วยซูหย่า ยังไงซะ มันก็เป็นเรื่องยากที่จะช่วยซูหย่าภายใต้สายตาของผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองหนึ่งพันคน ต่อให้มีจักรพรรดิแห่งความมืดอยู่ด้วย ก็ยังเป็นเรื่องที่อันตรายมากอยู่ดี
ความคิดนับพันหมุนวนอยู่ในหัวของเขา แต่ซูจิ่งเหยียนรู้ว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้ เขาคือผู้อาวุโสของอารามหมาป่าสวรรค์ แม้ว่าจะไม่พอใจในความโหดเหี้ยมชั่วร้ายของอาณาจักรบน เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เพื่อที่จะไม่ทำให้อาณาจักรบนโกรธ ไม่เช่นนั้นเก้าอารามทั้งหมดคงพบกับหายนะ!
ความเงียบเข้าครอบคลุมทั่วทั้งจัตุรัส ศิษย์ของเก้าอารามถูกกดไว้ด้วยพลังอำนาจของชายชุดดำ แม้ว่าพวกเขาจะเห็นสภาพที่เลวร้ายและสถานการณ์ที่สิ้นหวังของซูหย่า แต่พวกเขาก็ไม่กล้าส่งเสียงใดๆขึ้น ทำได้แค่ก้มหน้าลง ขณะที่กลิ่นน้ำมันลอยเข้าจมูกของพวกเขา ศิษย์ของเก้าอารามคนหนึ่งลอบกำหมัด เขาซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางศิษย์เก้าอาราม สายตาโกรธแค้นมองผ่านฝูงชน และมองไปที่ซูหย่าซึ่งอยู่บนแท่นยกพื้น novel-lucky
“อย่าหุนหันพลันแล่น เราสู้พวกเขาไม่ได้” เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆดึงข้อมือของเขาไว้
ชายคนนั้นกัดฟัน แต่ดวงตาฉายแววอับจนปัญญา
เขาเคยเป็นคนที่โดดเด่นในงานชุมนุมเทพยุทธ์ และถูกรับเข้าสำนักธาราเมฆ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ศิษย์ของซูหย่า แต่เขาเคยเจอนางหลายครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะประโยคที่ซูหย่าพูดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจช่วยชี้แนะเขา เขาก็คงไม่มีโอกาสจบการฝึกจากสำนักธาราเมฆและได้เข้าร่วมกองกำลังของอารามหมาป่าสวรรค์
แม้ว่านางคือครูที่ช่วยเขาไว้อย่างมาก แต่เขาทำได้แค่มองดูนางถูกทรมานด้วยน้ำมือของอาณาจักรบน ความรู้สึกตำหนิตัวเองที่ไร้ความสามารถเป็นเหมือนมดนับไม่ถ้วนที่กัดหัวใจของเขา ไม่เพียงแต่เขา แต่ท่ามกลางศิษย์ของเก้าอาราม ยังมีอีกหลายคนที่มีแววตามุ่งร้าย พวกเขาจำต้องอดทนอดกลั้นอย่างหนัก