Ch.31 – ผู้กล้าเงา
Translator : Reheikichi / Author
อาคารหลังใหญ่ตั้งแต่ห่างจากปราสาทประมาณ 100 เมตร
เป็นอาคารพักอาศัยที่จัดเตรียมไว้สำหรับขุนนาง แม้ว่าจะเป็นบ้านพักตากอากาศแต่ก็เหมือนกับคฤหาสน์อย่างสมบูรณ์แบบ มีของมีค่าเพียงไม่มาก เพราะใช้สำหรับต้อนรับแขกจากภายนอกเท่านั้น แต่ก็ยังมีการตกแต่งภายในด้วย ขนาดขุนนางที่มีชื่อเสียงขี้บ่นยังไม่บ่นเมื่อต้องมาอยู่บ้านพักตากอากาศแห่งนี้
ใช่ ――โรเบิร์ต เทอร์แกรนด์เองก็ดูพอใจและผ่อนคลายเช่นกัน
[ ฮึ ทิวทัศน์เมืองหลวงมีแต่ตึกเต็มไปหมด เพราะแบบนี้ข้าถึงได้ไม่ชอบ… น่าจะรู้จักวิธีใช้เงินกันซะบ้าง ]
ที่ชั้นบนสุดของคฤหาสน์ โรเบิร์ตพูดขณะที่มองดูเฟอร์นิเจอร์ใกล้เคียง
[ เจ้าคิดอย่างนั้นไหม ลอเรน? ]
โรเบิร์ตคุยกับชายที่ยืนอยู่ข้างๆ
[ …ข้าไม่สามารถตอบได้ครับ ]
[ เป็นชายที่น่าเบื่อซะจริง ]
โรเบิร์ตพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ
ขณะนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ
[ เข้ามาได้ ]
[ ขออนุญาตเสิร์ฟเครื่องดื่มค่ะ ]
คนรับใช้เข้ามาในห้องหลังจากโค้งคำนับ
แก้วไวน์สองใบถูกวางบนโต๊ะด้านขวา
คนรับใช้เดินไปใกล้ๆ โต๊ะของโรเบิร์ตแล้วค่อยๆ พยายามรินไวน์
[ มีพิษ ]
[ เอ๊ะ? ]
คนรับใช้เบิกตากว้างเพราะคำพูดของโรเบิร์ต
[ พิสูจน์พิษ ]
[ ขะ เข้าใจแล้วค่ะ ]
คนรับใช้รู้สึกประประหลาดใจ แต่ก็เทไวน์ลงในอีกแก้วและดื่มเข้าไป
คอของคนรับใช้กลืนไวน์ลงไป หลังจากปล่อยริมฝีปากจากแก้วและมีคราบบนแก้วไวน์
[ วางไว้เฉยๆ ]
เมื่อโรเบิร์ตพิสูจน์แล้วว่าไม่มีพิษ จึงเอ่ยออกไปสั้นๆ
คนรับใช้วางถาดไว้และออกจากห้องด้วยความสับสน
[ ท่านโรเบิร์ต… ต้องขออภัยที่ถาม แต่ท่านกลัวอะไรอยู่กันแน่ครับ? ]
[ …ลอเรน หน้าที่ของเจ้าก็คือหน้าที่ ไม่ต้องคิดอะไรให้เยอะแยะ ]
โรเบิร์ตด้วยสีหน้ายุ่งยาก
อย่างไรก็ตาม โรเบิร์ตยังไม่เงียบปาก
[ ท่านโรเบิร์ต ข้าคืออัศวินที่สาบานจะภักดีต่อดยุคเทอร์แกรนด์และมีหน้าที่ที่ต้องปกป้องท่าน หากท่านรู้ว่าตัวเองโดยใครหมายหัวอยู่ ได้โปรดบอกพวกเราเถอะครับ ไม่งั้นพวกเราจะปกป้องท่านล่วงหน้าไม่ได้―― ]
[ ถ้างั้นเจ้าชนะคนจากเบื้องหลังได้ไหม? ]
โรเบิร์ตพูดด้วยความหงุดหงิด
[ ถ้าเจ้าเป็นหัวหน้าอัศวินแห่งเซย์รินก็น่าจะเคยได้ยินมาบ้าง เรื่องของเบื้องหลังอาณาจักรเทอร์ราเรีย … ตัวตนขององค์กรต่างๆ ]
[ ครับ ข้าเคยได้ยินในช่วงสงคราม … ]
[ ในช่วงสงคราม พวกเบื้องบนของกองทัพมักจะติดต่อกับ ‘เบื้องหลัง’ และมอบภารกิจต่างๆ ให้ ไม่ว่าจะโชคดีหรือร้ายแต่ข้าก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคนพวกนั้น …. แต่ข้าก็เคยได้ยินว่าทหารของ ‘เบื้องหลัง’ ทุกคน มีอาวุธที่ผลิตด้วยเทคโนโลยีขั้นสูงและยังฆ่าศัตรูด้วยวิธีอันไร้ซึ่งมนุษยธรรม ลอบสังหาร ยาพิษ รัดคอ ลอบยิง… และยังอีกมากมาย โดยเฉพาะเอซของ ‘เบื้องหลัง’ ที่สามารถปราบปีศาจตัวที่ผู้กล้าก็ไม่อาจจัดการได้ด้วยตัวคนเดียว แถมยังไม่ใช่ครั้งเดียว แต่ยังนับครั้งไม่ถ้วน ]
[ เรื่องนั้น… มันเชื่อได้ยากนะครับ ]
[ ข้าเองก็ไม่ได้เชื่อเท่าไหร่หรอก มันก็เหมือนตำนานเมืองนั้นแหละ … แต่ว่ากันว่าหากไม่มีไฟก็ย่อมไม่มีควัน ข่าวลืออาจจะเกินจริงไปบ้าง … แต่ถึงอย่างนั้นก็มีนักฆ่าที่โหดร้ายอย่างไม่น่าเชื่ออยู่จริงแน่ ข้าก็แค่ระแวงว่าตัวเองจะตกเป็นเป้าหมายของคนพวกนั้น ]
โรเบิร์ตพูดด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย
[ ถึงท่านจะบอกว่าเป็น ‘เบื้องหลัง’ แต่คนพวกนั้นก็ยังเป็นคนในอาณาจักร หากท่านไม่ได้ทำอะไรผิด ก็ไม่น่าจะถูกหมายหัวหรอกครับ ]
[ …ไม่นึกเลย ว่าจะมีตัวตนอย่างองค์กรลับที่ซ่อนอยู่แบบนี้ ]
ขณะที่โรเบิร์ตก่นด่าอยู่ในใจ
เพราะข้ามีความผิดอยู่นะสิ
――ถึงอย่างนั้นก็ไม่น่ามีหลักฐาน
กาเรียที่เจอหลักฐานการทุจริต ก็จัดการฆ่าปิดปากไปแล้ว
ทหารรับจ้างก็เก็บมันไปทุกคนแล้ว
ไม่มีเหตุผลที่ข้าจะถูกแทงข้างหลังได้
――ถึงอย่างนั้นก็ต้องระวังตัวเอาไว้
ในประเทศอื่นก็อาจมีองค์กรแบบนี้อยู่ด้วยก็ได้ แม้ว่าจะไม่ได้เป็น ‘เบื้องหลัง’ ของอาณาจักรก็ตาม
โรเบิร์ตที่ตระหนักว่าตนเป็นที่เกลียดชังของผู้คนมากขนาดไหน
ต้องระวังไว้
ก่อนทานอาหารหรือดื่มอะไรที่ได้รับจากคนอื่น จะต้องให้แน่ใจว่าไม่มีพิษโดยให้คนอื่นลองดื่มก่อน
ในตอนที่ออกจากดินแดนทุกครั้งต้องอย่าลืมพาอัศวินไปด้วย
ระวังตัวเสมอเมื่ออยู่ในคฤหาสน์
ห้องนี้อยู่ชั้นบนสุดของคฤหาสน์ มีหน้าต่างสองบานใหญ่ ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองหลวงจะต้องสวยงามมากแน่ ――แต่ทันทีที่โรเบิร์ตมาถึงห้องนี้ก็ปิดผ้าม่านทันที เพื่อปิดกั้นการมองเห็นจากภายนอก
[ ไม่ต้องกังวลครับท่านโรเบิร์ต ]
ลอเรนพูดด้วยท่าทางจริงจัง
[ แม้ข้าจะไม่เก่งกาจขนาดท่านผู้นำอัศวินคนก่อน คุณกาเรีย―― ถึงอย่างนั้นข้าก็สั่งการในฐานะหัวหน้าอัศวินและปกป้องท่านให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด แต่คนที่เป็นศัตรูของท่านก็คือศัตรูของข้าด้วย ข้าจะเป็นโล่และดาบให้ท่านเอง ]
ลอเรนพูดด้วยท่าทางมั่นใจ
โรเบิร์ตคิดเพียงว่าอัศวินคือพวกที่ใช้ได้สะดวกสบาย
ไม่คิดทรยศแม้จะมีเรื่องใหญ่แค่ไหนเกิดขึ้น เป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ภักดี
ในตอนนั้น ประตูก็ถูกเคาะ
เมื่อโรเบิร์ตพูดว่า [ เข้ามา ] คนรับใช้คนเมื่อครู่ที่รินเครื่องดื่มให้ ก็เข้ามาในห้องอีกครั้ง
[ คราวนี้อะไรล่ะ? ]
[ คือว่า มีคนฝากสิ่งนี้ให้ท่านลอเรนค่ะ… ]
[ ให้ข้า? ]
ลอเรนที่ยืนอยู่ข้างๆ โรเบิร์ต ส่งเสียงแปลกใจ
[ ผู้ส่งเหมือนจะเป็นนักเรียนที่ได้เห็นการฝึกซ้อมเมื่อวันก่อนของท่านค่ะ อัศวินแห่งเซย์รินคนอื่นๆ ที่ไปลาดตะเวนเองก็ได้รับเช่นกัน ส่วนนี้ดูเหมือนจะเป็นของที่ส่งถึงท่านลอเรน ผู้ส่งเขียนไว้ว่าแฟนคลับของท่านลอเรนนะคะ… ]
[ … เหมือนข้าจะเคยบอกไปแล้วนะ ว่าไม่รับของแบบนี้ ]
[ แต่ผู้ส่งคะยันคะยอมากเลยค่ะ มันเลยเลี่ยงไม่ได้… ]
คนรับใช้กล่าวขอโทษ
สมาชิกของอัศวินแห่งเซย์รินเองก็ได้เหมือนกัน งั้นหากให้ตรวจสอบมันแล้วรับๆ มันไปซะก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
[ ของทั้งหมดมีแค่นี้ใช่มั้ย ]
[ ค่ะ นี่ค่ะ เชิญเลย ]
พนักงานมอบกล่องสีขาวให้กับมือลอเรน
ลอเรนค่อยๆ เปิดกล่องอย่างช้าๆ ทันใดนั้น
[ เดี๋ยว!? ]
ควันสีขาวจำนวนมาก็พุ่งออกมาจากข้างในกล่อง
ลอเรนรีบพุ่งตัวถอยและชักดาบออกมาทันที
โดนโจมตี ――ศัตรูล่ะอยู่ที่ไหน?
ถ้าคิดตามปกติ คนร้ายจะต้องเป็นคนรับใช้
ลอเรนที่เห็นเงาคนรับใช้รีบจับแขนไว้ทั้งที่ในห้องยังคลุ้งไปด้วยควัน
[ แก ทำอะไรลงไปกันแน่!? ]
[ เอ๋!? ฉันไม่รู้เรื่องนะคะ! ไม่รู้อะไรเลย! ]
คนรับใช้ที่ลอเรนจับมือไว้ล้มลงและกรีดร้อง
คนร้ายไม่ใช่คนรับใช้
งั้นใคร?
แล้วจะอำพรางด้วยควันขาวนี้ไปเพื่ออะไร
ลอเรนเฝ้ามองทางเข้าห้องพลางมองดูการเคลื่อนไหวของคนรับใช้
อย่างไรก็ตามกลับไม่มีผู้บุกรุกเข้ามาในห้อง
[ ลอเรน! เฮ้ มันเกิดอะไรขึ้น? ]
โรเบิร์ตตะโกนอย่างรีบร้อน
[ มอง―― มองไม่เห็น!! รีบเปิดหน้าต่างเร็ว!! ]
หลังจากเปิดม่านก็มีเสียงดังขึ้น
ควันสีขาวไหลออกทางหน้าต่างอย่างรวดเร็ว ――ความคิดในหัวของลอเรนพลันนึกถึงสถานการณ์ที่เป็นไปได้ออก
ทหาร ‘เบื้องหลัง’ สังหารศัตรูด้วยเทคโนโลยีขั้นสูง ด้วยวิธีที่ไร้มนุษยธรรม
ไม่สนวิธีการ
ลอบสังหาร ยาพิษ รัดคอ――――
――――ลอบยิง…
[ ท่านโรเบิร์ต! ระวัง―――― ]
พริบตาต่อมา
ก็เกิดรูอันสวยงามบนสมองของโรเบิร์ต
◆
ก่อนจะตาย
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อโรเบิร์ตเปิดหน้าต่างนั้น เขารู้สึกเหมือนเห็นพลซุ่มยิงที่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร
ทหารของเบื้องหลังในข่าวลือ
ผู้กล้าตัวจริงที่ฆ่าปีศาจมากมายเบื้องหลังผู้กล้า
ในสงครามคนๆ นั้น จัดการกับศัตรูได้โดยไม่ต้องพึ่งคนจาก ‘ด้านหน้า’
คนขององค์กรที่ไม่ได้เรียกกันด้วยชื่อ
อย่างไรก็ตาม ทหารที่เก่งกาจขนาดนั้นก็ย่อมมีคนที่รู้จักชื่อของเขาอยู่บ้าง
จากเสียงกรีดร้องของพวกปีศาจ จากเสียงให้กำลังใจของเพื่อนพ้อง
ชื่อนั้นค่อยๆ แพร่สะบัดไปทีละน้อย
ผู้อาศัยในส่วนมืดของอาณาจักรเทอร์ราเรีย
หมายเลขของเอซในองค์กรนั้นคือ
คนๆ นั้น มือซุ่มยิงที่เก่งที่สุด