Ch.32 – ปิดงาน
Translator : Reheikichi / Author
[ นี่ ทรูเอทพูด ภารกิจสำเร็จ ]
บนอาคารที่อยู่ห่างจากคฤหาสน์หลายร้อยเมตร
หลังเสร็จสิ้นภารกิจซุ่มยิง ผมก็ติดต่อคริสโดยใช้ ‘กระดาษสื่อสาร’
[ รับทราบ … นี่นายยิงชายคนนั้นทั้งที่ยังมีควันเหรอ? ]
[ ทันทีที่เปิดหน้าต่างและเห็นชั่วพริบตาก็เพียงพอแล้วล่ะ …แล้วที่ผมต้องไปยิงคนท่ามกลางพายุทราย… นี่มันเป็นเพราะใครกันล่ะ ]
[ …ใครกันน้า ]
เธอนั้นแหละ
ไร้สาระได้ตลอดเลยนะ
เมื่อเทียบกับพายุทรายแล้ว ควันสีขาวยังง่ายกว่าเยอะ
เพราะศัตรูจะเคลื่อนที่ขณะอยู่ในควัน ทำให้จับจังหวะได้ยาก มันเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับมือสมัครเล่น
――เหนื่อยนิดหน่อยแฮะ
แม้ครั้งนี้จะเป็นการวางแผนและยิงในครั้งสุดท้าย
แต่โดยรวมก็เป็นแผนการที่ค่อนข้างยาก
วิธีฆ่าโรเบิร์ตผู้ขี้ขลาด
จะฆ่าโรเบิร์ตโดยไม่ฆ่าคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างๆ เขาได้อย่างไร?
เป็นปัญหาน่าดู เพราะท้ายที่สุดข้างตัวของโรเบิร์ตก็ยังมีอัศวินแห่งเซย์รินคอยประกบ
ผมจึงต้องพยายามวางแผนเพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้กับพวกเรา ตัวเลือกจึงน้อยลงไปอีก
ตอนแรกผมวางแผนจะยิงโรเบิร์ตโดยไม่มีแผนการใดๆ แต่เพราะโรเบิร์ตที่ขี้ขลาดปิดผ้าม่านที่หน้าต่างจนหมด
ผมจึงต้องวางแผนการทั้งหมดนี้ขึ้นมา
เตรียมของขวัญที่มีระเบิดควัน หลังจากใส่ชุดอัศวินแห่งเซย์รินที่ใช้ในการจำลองการแก้แค้นของเอลิเซีย ผมก็ส่งมอบกล่องของขวัญให้กับคนรับใช้ที่อยู่หน้าคฤหาสน์ โดยบอกว่าเป็นของถึงลอเรน ซึ่งโรเบิร์ตที่ขี้ขลาดจะต้องให้ลอเรนที่เก่งที่สุดอยู่ใกล้ตัวแน่
ทันทีที่ส่งกล่องของขวัญให้ ผมก็กลับไปยังจุดยิงสไนเปอร์ที่วางไว้ โดยใช้《เสริมกาย》ทำให้สามารถวิ่งหลายร้อยเมตรไปถึงจุดนั้นได้ในเวลาไม่ถึงสิบวินาที
[ แต่… ใช่ว่าจะมีเพียงแผนเดียว ]
[ ขอบคุณที่สำหรับการทำงานนะ เป็นการยิงที่สวยมาก แล้วแผนสำรองล่ะ? ]
[ อา … ในกรณีเลวร้าย ผมก็จะจุดชนวนระเบิดที่ติดตั้งไว้ในคฤหาสน์ จากนั้นก็ยิงโรเบิร์ตที่กำลังวิ่งหนี ]
[ …หยุดแค่นั้นเลย มีหวังหมดงบกันพอดี ]
สงสัยว่าคฤหาสน์หลังนั้นคงค่อนข้างแพง
แผนนี้ที่ผมใช้จึงเป็นแผนที่มีความเสียหายน้อยที่สุดและพูดได้ว่าเป็นไปได้สวย
[ แล้วคู่หูเป็นยังไงบ้าง? ]
คริสถามถึงอุปกรณ์เวทที่ผมกำลังใช้อยู่
มันคือไม้เท้าเวทสีดำที่ผมใช้ในช่วงสงคราม
[ เหมือนเดิม ยังคงยอดเยี่ยมเหมือนเดิมครับ ]
ไม้เท้าที่ชวนรู้สึกคิดถึง ผมแน่ใจว่าตอนนี้ตัวผมคงกำลังยิ้มอย่างมีความสุขอยู่แน่
―― BF 28 ไม้เท้าขนนกดำ
เป็นอุปกรณ์เวทที่ผลิตจากขนนกสีดำของมอนสเตอร์อีกาขนาดยักษ์
ตามชื่อของมัน มันคืออาวุธที่ผลิตมาเพื่อผมโดยเฉพาะ
นอกจากไม้เท้าเวทนี้จะช่วยทำให้ผมใช้เวทได้ทุกชนิดแล้วยังเป็นไม้เท้าหายากที่ช่วยเหลือด้านการ《สไนเปอร์》ในการพัฒนาส่วนตัว แต่เพราะมีความคล่องตัวต่ำเพราะมีน้ำหนักมาก
อย่างไรก็ตาม ไม้เท้าสไนเปอร์ที่องค์กรสร้างขึ้นนั้นได้รวบรวมเทคโนโลยีล่าสุดทั้งหมดเอาไว้
ประสิทธิภาพของไม้เท้าทั่วไปเทียบไม่ติดเลย
ในม่านควันความสำเร็จอีกครึ่งนึงต้องยกให้กับไม้เท้าสไนเปอร์
เมื่อมองไปยัง ‘กระจกมองไกล’ ที่ติดอยู่กับไม้เท้า
แม้จะเป็นคฤหาสน์ที่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร ผมก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
จากนั้นไม่เพียงแต่อัศวินแห่งเซย์รินเท่านั้น แต่รวมถึงยามรักษาการของเมืองก็ยังมารวมตัวกันในห้อง เมือ่ได้ยินว่าโรเบิร์ตเสียชีวิตแล้ว
[ …หืม? ]
มีบางอย่างคุ้นๆ กับยามรักษาการในห้อง
ยามรักษาการคนหนึ่งแสร้งว่าตรวจดูสภาพศพของโรเบิร์ต ――――จากนั้นก็เก็บถุงสีเงินที่หน้าต่าง
[ อย่างนี้นี่เอง… เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมองค์กรถึงให้ความร่วมมือขนาดนี้ ]
[ อาร๊ะ ความแตกแล้วเหรอ? ]
ผมรู้สึกไหวตัวนิดหน่อย
ดูเหมือนองค์กรจะใช้ประโยชน์จากการกระทำของผมเพื่อจุดมุ่งหมายอะไรบางอย่าง
เป้าหมายคือถุงสีเงินที่ยามรักษาการเก็บไปเมื่อกี้
ยามคนนั้นน่าจะเป็นตัวปลอมและเป็นคนในองค์กรแน่
[ ส่วนใหญ่ เรื่องก็ตามที่ระบุไว้ในหนังสือสินะ ]
[ ยังไม่ได้ตรวจสอบหรอก แต่น่าจะตามที่เขียนไว้ ดูเหมือนโรเบิร์ตคิดจะทำการค้าขณะที่มาเมืองหลวง ซึ่งข้อมูลนั้นรั่วไหลออกมา ]
งั้นรึ ถึงได้ให้ผมลงมือได้
บางทีสิ่งนั้นที่ยามรักษาการเก็บไว้คงเป็นบัญชีสำรองที่อธิบายถึงองค์กรที่โรเบิร์ตทำการค้าขายด้วย หากองค์กรได้สิ่งนี้มาก็จะสามารถกุมจุดอ่อนไว้ได้
[ พอดีฉันยุ่งนะ … ขอตัดสายเลยแล้วกัน แล้วก็เอาคู่หูนายมาคืนด้วยล่ะ ]
[ รับทราบ ]
เมื่อสัญญาณตัดไป ผมพลางถอนหายใจ
ใช้ได้เป็นกรณีจริงๆ แฮะ
เมื่อปลดพลังเวท BF 28 ก็แปรสภาพจากไม้เท้าสไนเปอร์เป็นสร้อยข้อมือสีดำมาพันที่มือซ้ายของผมตามเดิม
ผมโดดข้ามหลังคาทีละหลังไปเรื่อยๆ ออกจากพื้นที่คฤหาสน์ที่กำลังวุ่นวาย
สถานที่ที่มุ่งหน้าไป แน่นอนว่าคือที่โรงเรียน
――กลับกันเถอะ
สู่ชีวิตประจำวันอันสงบสุข