Ch.33 – บทส่งท้าย: สถานที่ที่ต้องกลับไป

Translator : Reheikichi / Author

วันต่อมา

ผมเข้าเรียนตามปกติและเห็นว่าห้องเรียนเสียงดังเอะอะเล็กน้อยเมื่อเทียบกับปกติ

ผมเมินเสียงเอะอะและเดินไปยังที่นั่ง ในเสียงเอะอะมีทั้งความตกใจและสับสนอย่าง [ โกหกน่า ] และ [ ไม่อยากเชื่อ ]

[ มาสักทีทรูเอท ]

เอลิเซียเข้ามาทักผมด้วยท่าทางแปลกๆ

ขณะที่ผมเอียงหัวและเดินตามเอลิเซียไปตามลานสนามหญ้า

เอลิเซียมองย้อนกลับมาในสวนอันเงียบสงบที่ลมหนาวพัดผ่าน

[ นี่… นายทำไปแล้วเหรอ? ]

ขณะเดียวกันเอลิเซียก็ยื่นกระดาษห่อใหญ่ให้

ซึ่งเป็นหนังสือพิมพ์ที่ตีพิมพ์ในเมืองหลวงเมื่อเช้านี้

ในหนังสือพิมพ์ที่หน้าหนึ่งมีความจริงที่น่าตกใจเขียนไว้

『 โรเบิร์ต เทอร์แกรนด์ถูกลอบสังหาร』

『 การสมรู้ร่วมคิด?』

หนังสือพิมพ์ระบุไว้ว่าโรเบิร์ต เทอร์แกรนด์ ลูกคนที่สองของดยุคเทอร์แกรนด์ถูกลอบสังหารเมื่อคืน ดูเหมือนจะถูกลอบสังหารขณะที่พักอยู่ในบ้านพักตากอากาศในเมืองหลวง

ยังหาตัวคนร้ายไม่พบ

จากการตรวจสอบของเจ้าหน้าที่พบบัญชีสำรองซึ่งดูเหมือนจะเป็นของโรเบิร์ต ซึ่งบ่งบอกถึงการทุจริตของโรเบิร์ตจนถึงตอนนี้ ตลอดจนรายละเอียดคู่ค้าผิดกฏหมายของโรเบิร์ต จึงสงสัยว่าคนร้ายอาจจะเป็นมือสังหารที่ส่งมาจากคู่ค้า

[ โลกนี้นี่มันวุ่นวายจังเนอะ ]

[ ไม่ต้องมาไขสือ นายใช่มั้ยล่ะ? ]

[ หมายถึงอะไร? ]

แน่นอนว่าฝีมือผมเอง

แต่ยังไงก็ไม่มีหลักฐาน

 

เนื้อหาในหนังสือพิมพ์ก็เป็นผลมาจากที่องค์กรอำพรางคดีไว้หมดแล้ว

 

ป่านนี้หนังสือพิมพ์คงถูกส่งไปทั่วประเทศแล้ว ตอนนี้คู่ค้าของโรเบิร์ตที่ได้อ่านหนังสือพิมพ์ฉบับนี้คงกำลังเหงื่อตกอยู่แน่ เพราะรู้ว่าถูกกุมจุดอ่อนและไม่สามารถต่อต้านองค์กรได้อีกแล้ว

 

[ อา… ฉันพอจะรู้แล้วล่ะ ว่าตัวจริงของนายเป็นใคร ]

[ พูดจริงเหรอ? ]

[ ครั้งนึงพ่อเคยบอกฉัน ไม่ใช่เพียงแค่อัศวินที่คอยปกป้องประเทศนี้อยู่ แม้จะไม่เป็นที่รู้จักกับคนทั่วไป แต่มีคนบางกลุ่มคอยปกป้องประเทศนี้จากเงามืดโดยใช้วิธีต่างจากอัศวินอยู่ ]

 

ไม่ใช่คนที่ดีอะไรขนาดนั้นหรอก

อย่างเรื่องเมื่อคืน สิ่งที่พวกเราทำจนถึงตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องที่น่าชื่นชมเลย

 

ความจริงแล้วคู่ค้าของโรเบิร์ตที่ส่งไปก็แค่คำขู่ ไม่ใช่ว่าจะจับ เป็นการตัดสินว่าหากทำผิดกฏหมายแต่หากทำเพื่อประเทศก็จะปล่อยไว้

 

หน่วยข้อมูลป้องกันราชอาณาจักรมีไว้เพื่อประโยชน์ของประเทศ

ไม่ได้มีไว้เพื่อช่วยเหลือผู้บริสุทธิ์ที่กำลังลำบาก

[ ไม่เห็นรู้เลยว่าพูดถึงเรื่องอะไร อย่างที่ผมบอกไปเมื่อวาน ผมเคยทำก็แค่งานกำจัดขยะเท่านั้นเอง ]

[ แล้วเมื่อวานหลังจากแยกจากพวกฉันไป นายก็ไปทำงานกำจัดขยะสินะ? ]

[ อา ขยะคราวนี้ไม่ได้ชิ้นใหญ่มากหรอก แต่รอบข้างขยะชิ้นนั้นออกจะพิเศษอยู่หน่อย เลยกำจัดยากนิดหน่อยนะ ]

[ …. เหรอ ]

เอลิเซียมองค้อนเล็กน้อยและก้มหน้าลง

[ อย่างน้อยก็ให้ฉันพูดอะไรสักอย่างแล้วกัน…. ขอบคุณนะ ]

เอลิเซียมองดูใบไม้ที่พริ้วไหวและพูด

[ ไง ทั้งสองคน มาทำอะไรตรงนี้กันนะ? ]

[ ชั้นเรียนจะเริ่มแล้วนะคะ ]

กุเร็นกับมิเซ่เข้ามาทัก

ทั้งสองคนดูเหมือนกำลังจะเดินไปที่ห้องเรียนขณะที่มือข้างนึงถือกระเป๋า

ผมกับเอลิเซียหันไปสบตากันนิดหน่อยจากนั้นก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน

เรื่องพิลึกๆ จบลงแล้ว หลังตอบพวกกุเร็นว่า [ ไม่มีอะไร ] พวกเราก็มุ่งหน้าไปที่ห้องเรียน

[ … นี่ ]

ทันทีที่เรากำลังจะไปที่ห้องเรียน เอลิเซียก็พูดขึ้น

[ จะว่าไป ไม่ใช่ว่าฉันกำลังคบอยู่กับทรูเอทหรอกเหรอ? ]

[ ห๊ะ? ]

[ เอ๋? ]

[ หือ? ]

ผม มิเซ่และกุเร็นต่างส่งเสียงประหลาดใจ

อย่างไรก็ตาม ในหมู่ทั้งสามคน ผมเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเอลิเซียกำลังพูดเรื่องอะไร

[ …. เกี่ยวกับเรื่องนั้น หมายถึงอะไรเหรอคะ? ]

[ ก็แค่สงสัยขึ้นมานะ ตอนนี้ก็เหมือนเป็นคนรักกันแล้ว เพราะจูบเขาไปแล้วนี่นา ]

ก่อนวันฝึกร่วมสองอัศวิน

เพื่อหยุดแก้แค้นของเอลิเซีย ผมจึงปล่อยให้เอลิเซียจูบ

[ ว วะ! ว่าไงนะ! พูดว่าจูบ! เมื่อกี้พูดว่าจูบใช่มั้ย? หา? ]

[ ขอคำอธิบายโดยด่วนคะ?!!! ]

กุเร็นดูท่าทางสิ้นหวังและส่วนทางมิเซ่ดูจะตื่นเต้นและสนุกกับสถานการณ์เป็นพิเศษ

ผมควรตอบว่ายังไงดี เพราะอะไรไม่รู้ ถึงได้อบอุ่นขึ้นมาแปลกๆ

 

――อ่อ เข้าใจล่ะ

 

ชีวิตประจำวัน

นี่คือชีวิตประจำวันแสนธรรมดา

ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าที่นี่คือสถานที่ที่ผมต้องกลับไป

กลับมาแล้ว

กลับมาจากโลกอันแสนโหดร้าย จากส่วนมืดมิดของประเทศ ผมกลับมาสู่ชีวิตประจำวันของผมแล้ว

ดีจัง ที่ปกป้องชีวิตประจำวันเอาไว้ได้

 

ได้สนุกกับชีวิตประจำวัน

หากถามว่าบรรลุเป้าหมายได้หรือยัง ผมก็ยังตอบได้แบบไม่มั่นใจ

อย่างน้อยก็ตระหนักว่าชีวิตตอนนี้คือสิ่งที่ควรค่าแก่การปกป้อง

ตระหนักว่าหากไม่ปกป้องไว้ มันจะพังทลายได้อย่างง่ายดาย

ที่แล้วมา ผมต้องต่อสู้และต่อสู้มาโดยตลอด

 

มันเปลี่ยนไปแล้ว

ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว

 

สิ่งที่ปกป้องไว้นั้นมีค่าอย่างแน่นอน