Ch.34 – ตอนพิเศษ – ไม่ใช่เรื่องตลกนะเฮ้ย!
Translator : Reheikichi / Author
ผมดึงมือเอลิเซียหนีจากผู้โจมตี―― ผู้โจมตี―― แท้จริงแล้วก็คืออดีตเพื่อนร่วมงานของผม
[ ก กะ เกิดอะไรขึ้น? ]
[ หนีเร็ว! ]
ผมตะโกนบอก
กุเร็นและมิเซ่ตกใจ แต่ก็รีบหนีตามผมและเอลิเซียมาทันที
…เอาล่ะ ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
อย่างแรกต้องแยกกุเร็นและมิเซ่ให้ออกห่างจากพวกเราก่อน
[ ไม่ปล่อยให้หนีไปหรอก ]
คนที่ทำหน้าที่เป็นผู้โจมตีตามพวกเรามาเหมือนในแผนการที่วางไว้
แต่ทันใดนั้นเหตุไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
กุเร็นชกกำปั้นและเผชิญหน้ากับผู้โจมตี
[ หยุดนะกุเร็น! ]
เอาจริงดิ!!
[ โอ่ร๊าาาาาา!!! ]
เขาลากเสียงตะโกนและออกแรงเต็มที่
ผมรีบจ้องมองปยังผู้โจมตี เมื่อมองด้วยสายตา [ พยายามอย่าทำให้เสียแผนให้มากที่สุด ] เขาตอบมาด้วยสายตา [ รับทราบ ]
ตามคำตอบรับ ชายคนนั้นรับหมัดของกุเร็นโดยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
[ อะไรกัน!? ]
[ ขอพูดอีกครั้ง ข้าต้องการตัวผู้หญิงคนนั้นคนเดียว ]
เขาส่งเสียงทางลำคอ
ดูท่าจะหมดความอดทนแล้ว … ผมน่าจะคำนวณเรื่องนิสัยของกุเร็นให้ดีกว่านี้สักหน่อย
[ กุเร็นรีบพามิเซ่หนีไปที่ไหนสักแห่งเร็ว ]
[ …คิดจะทำอะไรกันล่ะ ]
[ รีบหนีไปเร็วทั้งสองคน … ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา ]
[ แม้ฉันจะไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไร แต่ฉันเชื่อใจนายนะเพื่อน ฝากด้วยทรูเอท!! ]
จากนั้นกุเร็นก็หนีไปพร้อมกับมิเซ่
ดีล่ะ แม้จะผิดแผนไปบ้าง แต่ก็แก้ไขได้แล้ว
[ เจ้าเองจะหนีไปด้วยก็ได้นะ ข้าสัญญาว่าจะไม่ไปยุ่งกับคนอื่นนอกจากผู้หญิงคนนั้น ]
[ …ถ้าไม่ยอม ก็จะลงมือสินะ ]
[ ถูกต้อง ――――ถูกแล้ว ]
ชายคนนั้นเข้ามาโจมตีผม
[ เอลิเซีย! ]
[ ….! ]
ผมเรียกให้เอลิเซียยืนขึ้นเพื่อวิ่งหนี
[ ก็บอกแล้วไงล่ะ ว่าข้าไม่ปล่อยให้หนี ]
ขณะเดียวกัน ก็มีการฟันรูปแบบเสี้ยวพระจันทร์มาจากข้างหลัง
ป้องกันไว้ ――ไม่ทัน
จังหวะเยี่ยม
เท่านี้ผมก็ทำทีว่าปกป้องเอลิเซียแบบเป็นธรรมชาติได้
จากนั้นเพื่อรับการโจมตีแทนเอลิเซียและได้แผลมา
[ อึก!? ]
[ ทรูเอท!? ]
ผมส่งเสียงตะโกน ――ที่จริงแล้วไม่ได้เจ็บอะไรหรอก
การโจมตีเมื่อกี้สำหรับผมมันก็เป็นเพียงแผลถากๆ แต่สำหรับเอลิเซียคงเห็นเป็นบาดแผลใกล้ตาย
[ เคลื่อนไหวได้ดี ――แต่สุดท้ายก็ยังเป็นนักเรียน ]
วินาทีต่อมาที่ผู้โจมตีประกาศคำพูดนั้น
ใบมีดก็แทงทะลุท้องของผม
[ ――ค คั๊กกก ]
ผมพลางล้วงกระเป๋าและมีเสียงไม่พึงประสงค์ดังออกมาจากร่าง
อย่างไรก็ตาม ใบมีดที่แทงทะลุท้องมันไม่ใช่มีดจริง
เป็นของเล่นที่ทำจากเหรียญทองแดงสามเหรียญ
หากจะบอกว่าไม่มีความคมเลยก็ไม่เกินจริงสักนิด เป็นการออกแบบเด็กๆ ที่ใช้งานได้ง่ายและจะกดที่ปลายใบมีดให้ใบมีดย่อขยายได้ เพื่อให้ทำเหมือนว่าผมโดนใบมีดแทงจริงๆ
ขณะเดียวกันกับที่ดาบแทงเข้ามา ผมก็ทำการเจาะถุงเลือดที่เตรียมไว้และให้ของเหลวสีแดงออกมาท้องและปาก
[ โกหก… ทรูเอท… ? ]
เอลิเซียมองมาที่ผมราวกับมองสิ่งที่ไม่อยากเชื่อสายตา
รู้สึกปวดใจนิดหน่อย ที่มันสมจริงจนเอลิเซียเป็นห่วงแบบนี้
[ เอลิเซีย … รีบหนีไป … ]
ผมพูดประโยคหนึ่งและบ้วนของเหลวสีแดงออกจากปาก
ไม่สำคัญว่านี่จะเป็นคำพูดสุดท้ายหรือไม่ แต่นั้นคือความรู้สึกที่ผมอยากบอกออกไป
….ที่จริงก็ไม่ใช่คำพูดสุดท้ายหรอกนะ
แค่ความรู้สึกนะ ความรู้สึก
เอาเถอะ
สุดท้ายถ้าเธอรู้ว่าอนาคตสำคัญแค่ไหนก็คงดี
ผมยังไม่อยากฆ่าเธอ
แม้ผมจะต้องตายก็ตาม
….แม้จะไม่ได้ตายก็เถอะ
แค่เปรียบเทียบนะ
[ หนี… ไปให้เร็วที่สุด… !! ]
[ ――เอท！！]
ไม่ว่าจะเพราะคำพูดที่สิ้นหวังทำให้ดูมีพลังหรือยังไงก็ช่าง จากนั้นเอลิเซียก็วิ่งต่อไปโดยไม่หันกลับมามอง
หลังจากเห็นเอลิเซียค่อยๆ วิ่งจนลับสายตาไป ผมก็ลุกขึ้นมา
ชายที่รับหน้าที่เป็นผู้โจมตีก็มองมาทางผมและบ่นพึมพำ
[ เป็นนักแสดงได้เลยนะนายเนี่ย ]
[ ก็คงงั้น …ระดับอัจฉริยะเลยใช่มะ? ]
ซึ่งที่จริงใช่ว่าจะมีคนสอนผมมา แต่ดูเหมือนผมจะมีความสามารถเรื่องการแสดงติดตัวอยู่แฮะ
ยังไงก็ช่าง ความไม่แตกก็ดีแล้ว
[ จากตรงนี้ เดี๋ยวผมรับหน้าที่ต่อเอง ว่าแต่หัวล่ะ? ]
[ อยู่นี่แล้ว เอ้า ]
[ เฮ้ย อย่าโยนเซ่ ――――ฮึบ ]
[ อา ]
ผมรับหัวกุเร็น(ปลอม)พลาดไป จนมันหล่นลงพื้น
มันกลิ้งและส่งเสียงพึลึกออกมา
จึงหยิบขึ้นมาและเช็ดใหม่อีกครั้ง
[ …แย่แฮะ เช็ดแรงไปจนผมที่อยู่บนหัวร่วงหมดเลย ]
[ ว๊า สภาพแย่ชะมัด ]
หัวของกุเร็นผมร่วง
ที่ด้านหน้านี้หัวล้านมันวับเลย
[ …สภาพแบบนี้เอาไปหลอกเอลิเซียคงไม่ไหว ]
[ แย่ล่ะสิ พวกเราทั้งคู่ใช้ 《แปรธาตุ》ไม่ได้ซะด้วย จริงสิ… มิเซ่ เอาผมของเด็กคนนั้นมาใช้ได้ไหม? ]
[ อย่าดีกว่า เอาผมคนละสีไปรวมกันมีหวังได้แฟชั่นพิลึกพอดี ถ้าเป็นไปได้ก็อยากแสดงโชว์ทั้งสองหัว… จะว่าไปผมของกุเร็นสีน้ำตาลนี่นะ? ]
[ …เฮ้ย 28 ไอ้ประโยคแบบนั้นหรือว่าจะ? ]
[ เอาผมของนายมาซะ ยังไงนี่ก็เป็นความผิดของนายเอง ]
[ อะไรกัน? ก็ 28 นายรับไว้ไม่ได้เองนี่หว่า ]
[ แล้วไอ้บ้าคนไหนที่โยนอุปกรณ์ชิ้นสำคัญแบบนี้กันล่ะ นี่มันเพราะความประมาทของนายเองนะ ]
[ …. ]
[ …. ]
ชายคนนั้นใช้งานเวท 《เสริมพลัง》และพยายามหนีทันที
แต่ผมเร็วกว่า ผมใช้ 《ฟิคเซชั่น》และชี้ไปมีดเข้าถึงตัวอีกฝ่าย
ช่วงเวลาต่อมา ช่วงคนนั้นดิ้นและหลบมีด เพื่อหยุดการเคลื่อนไหวผมจึง――
กดหัวของเขาลงกับพื้น
[ อย่านะ! ไม่ใช่เรื่องตลกนะเฮ้ย! ผมช๊านนนน! ]
[ ทำใจซะเถอะ ]
เท่านี้ก็แก้ปัญหาเรื่องเส้นผมมาติดบนหัวของกุเร็นได้แล้ว
แม้เฉดสีจะต่างกันเล็กน้อย แต่ก็สีน้ำตาลคล้ายกัน แต่ถ้าผมแหว่งไปนะสิจะน่าสงสัยกว่า
[ ขอร้อง! ขอร้องล่ะ! ]
[ ทำใจซะเถอะ ]
[ แก! จำไว้เลยนะ! คราวนี้ฉันจะต้องเอาคืนแน่! ]
[ ทำใจซะเถอะ ]
จากนั้นผมจึงน้ำถุงเลือดออกมาจากช่องปากและใช้ความหนืดของเลือดปลอมเป็นกาว ติดเข้ากับเส้นผมของชายคนนั้นลงบนหัวปลอม ถ้าโดนกระแทกแรงๆ ก็อาจจะหลุดได้ ต่อจากนี้ต้องระวังแล้วสิ
เอาล่ะ ――――กลับไปเล่นตามบทต่อ
ผมแสร้งทำตัวเป็นผู้โจมตีและเผชิญหน้ากับเอลิเซีย
และเป็นฝ่ายเปิดปากพูดก่อน
[ ช้าไปแล้ว(แกตาย) ]
[ อา เจ้าสองคนนั้นมันน่ารำคาญไปหน่อย เลยเสียเวลาไปมาก ]
ผมไม่สนใจสายตาของชายคนนั้นและกลับไปเล่นละครต่อ
และกลิ้งหัวทั้งสองไปยังเอลิเซีย
[ อ๊、อ๊าา、อ๊าาาาาาาาาาาาาา…………า！？]
เมื่อเห็นเอลิเซียกรีดร้อง
ผมก็โล่งใจที่ยังหลอกได้ผลอยู่