อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่760 ความทรงจำที่กระจัดกระจาย
ไฟปะทุอย่างรุนแรง ตามด้วยการสังเวยของอี้เฉินเฟย อุณหภูมิร้อนกว่าหลายร้อยเท่า คนไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลย
และไฟที่ปะทุรุนแรงนั้น แทบจะหลอมละลายเลือดและกระดูกของเขาเป็นหนึ่งเดียว ในวินาทีที่อี้เฉินเฟยกระโดดลงไป
อี้เฉินเฟย……ตายแล้วจริงๆ
เขาเสียสละแล้ว……
เพื่อกู้ชูหน่วน เพื่อเผ่าหยก เสียสละตัวเองเพื่อส่วนรวม
ฮัวฉีหลัวตกใจจนปิดปากตัวเองไว้ เบิกตาโพลงอย่างตกตะลึง
นางนึกไม่ออกจริงๆว่า คนคนหนึ่งจะเอาความกล้ามาจากไหน ถึงกับกล้ากระโดดเบ้าหลอมยา โดนเผาทั้งเป็นจนตาย
ผู้อาวุโสรองกับผู้อาวุโสหกที่กำลังทะเลาะกันอยู่นั้นก็ตกตะลึงมาก
ผู้อาวุโสหกเงยหน้าขึ้นแล้วตะโกนสุดเสียง
“อาเฉิน……ทำไมเจ้าถึงโง่แบบนี้……คนอื่นพูดอะไรเจ้าก็เชื่อหมด……เจ้านี่มันโง่จริงๆ”
ผู้อาวุโสรองอดไม่ได้เบือนหน้าหนี มีน้ำตาไหลออกมาจากหางตา เสียใจแทนการจากไปของอี้เฉินเฟย
ผู้อาวุโสใหญ่ถอนหายใจ พริบตาเดียวเหมือนแก่ลงไปอีกสิบปี
ภายในเผ่าหยก อี้เฉินเฟยนอกจากหัวหน้าเผ่าก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่มีศักยภาพสูงทางด้านการเรียนรู้ เขามีพรสวรรค์ที่โดดเด่น ในสมองเต็มไปด้วยกวีนิพนธ์ วางกลยุทธ์และตัดสินใจได้เด็ดขาด อีกทั้งยังเป็นคนที่มีเมตตาและชอบธรรมด้วย
คนหนุ่มที่ดีต้องมาตายแบบนี้ ช่างน่าเสียดายจริงๆ
ถ้าเขาไม่ตาย และมีชีวิตต่อไป เขาอาจจะเป็นผู้อาวุโสของเผ่าหยกก็ได้ ตำแหน่งสูงส่งกว่าใคร
เวินเส้าหยีเหมือนถูกสูบพลังไปทั้งหมด
เขารู้ว่า สำหรับกู้ชูหน่วนแล้ว วันนี้เป็นวันที่หนักมากจริงๆ
นางเสียใจ เป็นความเสียใจที่ไม่อาจใช้คำพูดมาอธิบายได้
เวินเส้าหยีอยากไปอยู่เป็นเพื่อนนาง ปลอบใจนาง แต่กลับหาเหตุผลและตำแหน่งที่เหมาะสมไม่ได้
นึกถึงตำแหน่งหัวหน้าเผ่าน้อยของเผ่าเทียนเฟิ่นตัวเอง และนางเป็นหัวหน้าเผ่าหยก เวินเส้าหยีก็แสยะยิ้มออกมา
จอมมารรีบวิ่งเข้าไปหากู้ชูหน่วน นั่งยองลงไปพูดว่า “พี่สาว……”
กู้ชูหน่วนคุกเข่าลงตรงหน้าเบ้าหลอมยา ร่างกายสั่นไม่หยุด ดวงตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาก็มองดูไฟที่ปะทุขึ้นไม่ละสายตา นางเหมือนอึ้งจนขยับตัวไม่ได้
ในสมองมีแต่ภาพอี้เฉินเฟยที่กระโดดลงไปยังเบ้าหลอมยาด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา
เรื่องที่เกี่ยวกับอี้เฉินเฟย ลอยขึ้นมาในสมองของนางราวกับภาพยนตร์
ตั้งแต่เริ่มต้น เขาดูแลนางอย่างดี เรียกนางว่าอาหน่วนและยัยบ๊องบ่อยๆ
มีแต่เขาที่จะลูบผมของนางอย่างเอ็นดู อยากจะเอาของที่ดีที่สุดบนโลกนี้มามอบให้นาง
เขาจะไม่ยอมเห็นนางเสียเปรียบและบาดเจ็บเด็ดขาด
และไม่อยากเห็นนางเสียใจด้วย
ขอแค่นางพูดมา ถึงจะต้องลุยน้ำลุยไฟ เขาก็จะทำไม่เกี่ยง
พี่ชายแบบนี้ จะไปหาที่ไหนได้อีก……
กู้ชูหน่วนเอาขนมเปี๊ยะไส้ดอกไม้ออกมา กัดลงไปทั้งน้ำตา
รสชาติของขนมเปี๊ยะดอกไม้ยังคงมีกลิ่นดอกเหมยของเขาอ่อนๆ
กู้ชูหน่วนเหมือนถูกคว้านหัวใจออกมาบีบขยี้
ทันใดนั้น ความทรงจำที่ไม่ใช่ของนางก็ปรากฏขึ้นมาในสมองของนาง
กู้ชูหน่วนกุมหัวอย่างเจ็บปวด เบิกตาโพลง ร่างกายสั่นแรงกว่าเดิม
จอมมารตกใจ
“พี่สาวเป็นอะไรไป? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? ทำไมร่างกายถึงเย็นเฉียบขนาดนี้?”
“อาโม่ก็เสียใจเหมือนกันที่อี้เฉินเฟยตาย แต่ว่า……เขาสมัครใจเอง พี่ลืมที่เขาพูดไปแล้วหรือไง? ความสุขของพี่ก็คือความสุขของเขา ถ้าพี่เสียใจ อี้เฉินเฟยอยู่บนสวรรค์จะไม่มีความสุขไปด้วยนะ”
“พี่สาว……พี่……ทำไมพี่ถึงตัวสั่นแบบนี้?”
ทุกคนสังเกตเห็นความผิดปกติ ต่างก็วิ่งเข้าไปอย่างร้อนใจ
“อาหน่วน……”
“หัวหน้าเผ่า……”