กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1157
ถึงแม้ว่าชาร์ลีจะยังเด็ก แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่!
เอมิเลียโน่คิดว่าได้พูดโน้มน้าวให้เขาเชื่อได้สำเร็จ แต่ในทางตรงกันข้าม ชาร์ลีได้คอยระวังตัวจากกลุ่มแปดผู้ยิ่งใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเขาตั้งแต่แรกแล้ว
เท่าที่รู้ ชาร์ลีไม่เคยอยากจะเอาชนะกลุ่มแปดผู้ยิ่งใหญ่นี้ เพื่อผลประโยชน์ของตัวเขาเองเลย แต่ด้วยเหตุผลง่าย ๆ ก็คือ… เขาดูถูกเหยียดหยามคนพวกนี้
ด้วยพลังและความแข็งแกร่งระดับนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ แม้พวกนั้นจะก้มหัวคำนับยกให้เขาเป็นอาจารย์อยู่ก็ตาม!
พวกเขาไม่ได้มีอะไรดีไปกว่าฝูงสุนัขที่ดุร้ายที่เขาไม่ได้ให้ความใส่ใจอะไรเลย
แต่อย่างไรก็ตาม เขาเดินยิ้มเยาะเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้ากลุ่มแปดผู้ยิ่งใหญ่ แล้วพูดขึ้นว่า “พวกแกอยากยกย่องให้ฉันเป็นอาจารย์พวกแกจริง ๆ เหรอ?
เอมิเลียโน่ชิงตอบ ในขณะที่คนอื่น ๆ รีบคล้อยตาม “ใช่แล้วครับ! เราจะเป็นทาสของท่านตลอดไป!”
ชาร์ลีพยักหน้า แล้วถามขึ้นด้วยสีหน้าแย้มยิ้ม “แล้วถ้าฉันปฏิเสธล่ะ?”
“เอ่อ…”
เอมิเลียโน่และเหล่าพี่น้องที่เหลือต่างนิ่งงัน ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเขาจะให้คำตอบแบบนี้
‘อะไรวะ? ทำเป็นอวดฉลาดหรือไง?’ เอมิเลียโน่คิด และพร้อมจะโจมตีชาร์ลีได้ทุกนาทีแล้ว
ในขณะที่คุกเข่าอยู่นั้น เอมิเลียโน่ได้คลานเข่าเข้าไปอยู่แทบเท้าของชาร์ลี ก้มหัวคำนับไปที่เท้าของเขา แล้วพูดด้วยเสียงสะอื้นเล็กน้อย “ปรมาจารย์เวด ฉันไม่เคยยอมทำตามคำสั่งใครมาก่อน ท่านเป็นคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ได้! ได้โปรด ฉันขอความเมตตาจากท่าน โปรดให้โอกาสฉันและเหล่าพี่น้องได้รับใช้ท่าน! ถึงแม้ว่าพวกเราจะมีความแข็งแกร่งน้อยกว่าท่าน แต่เราก็ถูกยกย่องให้เป็นผู้เชี่ยวชาญในโลกใบนี้ จึงหวังว่าท่านคงไม่รังเกียจพวกเรา”
ชาร์ลีหัวเราะหึ ๆ ราวกับได้ยินเรื่องตลกขบขัน “ถ้าพวกแกอยากจะรับใช้ฉัน ก็ไม่เกี่ยวกับพลังหรือความแข็งแกร่งอะไร แต่เป็นเรื่องของบุคลิกและลักษณะนิสัยมากกว่า ถ้าบุคลิกของแกไม่ดี ก็ไม่มีโอกาสได้มายืนอยู่ใกล้ ๆ ตัวฉันหรอก”
จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่เอมิเลียโน่ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แล้วแก… แค่มองแวบเดียวก็เห็นแล้วว่า มีดวงตาที่ชิดกัน คิ้วบาง ฟันเหยิน ริมฝีปากบาง ลิ้นยาว แถมโหนกแก้มก็ยังทั้งสูงทั้งแหลม นี่เป็นลักษณะใบหน้าของพวกวายร้ายชัด ๆ แล้วผู้คนจะติฉินนินทายังไง? ถ้าให้พวกแกมาเป็นคนรับใช้!
เอมิเลียโน่ไม่คิดว่าจะได้ยินคำดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้จากปากของชาร์ลี ในขณะที่เขาอยู่ในท่าคุกเข่าและโค้งคำนับเขาอยู่ มันช่างดูน่าสมเพชเสียจริง!
เอมิเลียโน่เหลือบมองด้วยหางตา เห็นชาร์ลียืนเอามือไขว้หลังอยู่ แล้วเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง เขารู้ว่านี่คือโอกาสทองที่เขาจะได้ลงมือ!
ทันในนั้น เขาก็ดึงมีดสั้นจากมือซ้ายออกมา แล้วเล็งตรงไปที่ขาของชาร์ลี
ชาร์ลีมองเขาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน เขายืนนิ่งราวกับก้อนหินแล้วพูดว่า “เอาเลย! ฉันจะยืนนิ่ง ๆ แล้วปล่อยให้แกแทงฉัน!”
เอมิเลียโน่ไม่คิดว่าชาร์ลีจะอ่านแผนการของเขาออก และไม่ได้มีท่าทีจะหลบเลี่ยงการโจมตีของเขาเลย!
ทันทีที่มีดสั้นอาบยาพิษและผงกัมมันตรังสีปักอยู่บนตัวเขาเมื่อไหร่ เขาก็จะได้เดินทางสู่นรกอย่างไม่มีวันได้กลับมา
ท้ายที่สุด เด็กที่อ่อนประสบการณ์คนนี้ ก็ต้องตายด้วยน้ำมือของเขาในวันนี้!
เอมิเลียโน่เผยรอยยิ้มอันแสนร้ายกาจของเขาออกมา ในขณะที่คำรามขึ้นอย่างเย็นชา “ไอ้สารเลว แกทำลายแขนขวาของฉัน แล้วยังบอกว่า ฉันมีใบหน้าเหมือนพวกผู้ร้าย วันนี้ฉันจะฆ่าแกให้หายแค้น!”
จากนั้นเขาก็ขว้างมีดสั้นตรงไปที่ชาร์ลี!
แต่มีบางอย่างที่แปลกประหลาดเกิดขึ้น!
มีดสั้นอยู่ห่างจากขาของชาร์ลีเพียงแค่นิดเดียว แต่ดูเหมือนมีกำแพงที่มองไม่เห็น มาขวางกั้นไม่ให้เขาขยับตัวเข้าไปใกล้ชาร์ลีได้ ไม่ว่าเขาจะพยายามสุดแรงแค่ไหนแล้วก็ตาม!
อะไรกันนี่… เกิดอะไรขึ้น?!