ในความทรงจำของศิษย์สำนักธาราเมฆทุกคน อาจารย์ใหญ่ของพวกเขาคือคนที่ดูถูกเหยียดหยามสังคมและยิ้มตลอดทั้งวัน เขาไม่มีความสุขุมหนักแน่นและน่าเกรงขามอย่างที่อาจารย์ใหญ่ควรมีเลยสักนิด เป็นเหมือนเฒ่าทารกซะมากกว่า
แต่วันนี้ อาจารย์ใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขานั้นตรงกันข้ามกับคนในความทรงจำของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง!
แม้ว่าหลังเขาจะค่อม แต่แววตาขี้เล่นได้หายไปแล้ว เพลิงโทสะลุกโชนอย่างรุนแรงในดวงตาของเขา ท่าทางทรงพลังน่ายำเกรงจนน่าตกใจ!
นี่คืออาจารย์ใหญ่ของสำนักธาราเมฆงั้นหรือ?
เฒ่าทารกที่เอ้อระเหยลอยชายทำตัวไร้สาระไปวันๆ คนนั้นน่ะหรือ? ภาพในความทรงจำของพวกเขาห่างไกลจากความเป็นจริงมาก ทุกคนจึงพากันตะลึงงันไปชั่วขณะ
ปาเฮ่อมองชายชราตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา มุมปากยกยิ้มอย่างสมใจ
“ดูเหมือนศิษย์ของเจ้าจะไม่รู้จักเจ้าเลยนะ นางยืนกระต่ายขาเดียวว่าเจ้าไม่มา แต่เจ้าก็ยังมา” ปาเฮ่อเหลือบมองซูหย่าที่มีแววตากังวล แล้วมองไปที่ชายชราตัวเล็กอย่างมีชัย
ชายชราตัวเล็กหรี่ตา บรรยากาศอันตรายหมุนวนรอบกายเขา เมื่อเห็นซูหย่า หัวใจของเขาก็เจ็บปวด novel-lucky
ซูหย่าคือศิษย์คนแรกที่เขารับ ในช่วงชีวิตที่อยู่มาหลายปีจนนับไม่ถ้วนของเขา เขารับศิษย์แค่สองคนเท่านั้น คนหนึ่งคือซูหย่า อีกคนคือเทียนเจ๋อ สองคนนี้เป็นเด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้ง แต่เขาได้เก็บมาเลี้ยงในสำนักธาราเมฆ จากเด็กน้อยหัดพูดจนเติบโตเป็นหนุ่มหล่อสาวสวยที่สดใสสง่างาม แทนที่จะพูดว่าซูหย่ากับเทียนเจ๋อเป็นศิษย์ของเขา พูดว่าพวกเขาคือลูกชายลูกสาวของเขาจะถูกต้องกว่า
ลูกสาวที่เขาเลี้ยงดูทะนุถนอมมากับมือถูกปาเฮ่อทรมานอย่างไร้ความปราณีเช่นนี้ หน้ายิ้มที่มีมานับพันปีของชายชราตัวเล็กก็พังทลายลงในตอนนี้เอง โทสะอันรุนแรงได้ลบรอยยิ้มไปจากริมฝีปากของเขา เขามองซูหย่าที่เอาแต่ส่ายหัวมาทางเขาไม่หยุด นางเจ็บหนักขนาดนี้แล้ว กระทั่งการส่ายหัวก็อ่อนแรงมาก จินตนาการได้เลยว่าอาการของนางในตอนนี้เลวร้ายเพียงใด
“ใช่ นางยังไม่รู้จักข้าดีพอ เหมือนพวกเจ้านั่นแหละ” ชายชราตัวเล็กยิ้มอย่างเย็นชา เขามองปาเฮ่อและพูดว่า “เจ้ารู้ไหมว่าผลของการทำร้ายศิษย์ข้าคืออะไร?”
ปาเฮ่อกล่าวอย่างไม่สนใจว่า “ผลที่ตามมาหรือ? ผลที่ตามมาของข้าคืออะไร ข้าไม่รู้หรอก แต่ผลที่ตามมาของเจ้า ข้ารู้นะ” สิ้นเสียงของปาเฮ่อ มือขวาของเขาก็ยกขึ้นทันที!
พริบตานั้นเอง ชายชุดดำเกือบพันคนที่อยู่ด้านหลังรูปปั้นก้อนเมฆก็พุ่งออกมาและเข้าล้อมชายชราทุกด้าน ปิดกั้นเส้นทางหนีทั้งหมด ดวงตาเย็นชาของชายชราตัวเล็กกวาดมองกลุ่มชายชุดดำรอบตัวเขา เจตนาฆ่าส่องประกายอยู่ในดวงตาของเขา
“ผลที่ตามมาของเจ้าคือถูกประหารที่นี่ แต่ข้าสามารถให้ทางเลือกอีกอย่างกับเจ้าได้” ปาเฮ่อยิ้มอย่างเย็นชา “ส่งกระดูกวิญญาณมา แล้วข้าจะปล่อยศิษย์เจ้า ส่วนเจ้าต้องตายเพื่อชดใช้บาปที่ขโมยกระดูกวิญญาณไป!”
“ขโมย?” ชายชราหัวเราะออกมาดังลั่น เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยการเยาะหยัน กระดูกวิญญาณไม่เคยเป็นของเจ้านายเจ้า ความพยายามไร้สาระของพวกเจ้าที่จะใช้กระดูกวิญญาณเพื่อให้บรรลุแผนการบูชายัญเลือดสามอาณาจักรก็แค่ความฝันเฟื่อง! พวกเจ้าไม่มีวันหากระดูกวิญญาณเจอไปชั่วชีวิต!”
บูชายัญเลือดสามอาณาจักร!
คำพูดของชายชราตัวเล็กทำให้ศิษย์ของเก้าอารามที่อยู่รอบๆยืนตะลึงแข็งทื่อเป็นไก่ไม้ ไม่ว่าพวกเขาจะโง่แค่ไหน ก็ไม่มีทางเข้าใจความหมายในคำพูดของชายชราผิดอย่างแน่นอน จุดประสงค์ของชายชุดดำพวกนี้……คืออะไรกันแน่?