มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1036
“นายน้อยสอง วันนี้ผมไม่รู้ว่าสุนัขของคุณเป็นอะไร! พวกมันไม่กินอะไรเลย! อย่างกับว่านั่นยังไม่แปลกพอนะครับ พวกมันยังเอาแต่กัดโซ่ของพวกมันด้วยสีหน้าตื่นตระหนกบนใบหน้าของพวกมันอีกด้วย! พวกมันอาจพบบางอย่างตอนที่พวกเราพามันเข้าไปในภูเขาสามวันก่อนหรือเปล่าครับ?” พ่อบ้านกล่าวกับยูวาน ขณะที่คนอื่น ๆ ยังคงเพลิดเพลินกับมื้ออาหารเที่ยงกันอยู่
“พบบางอย่างงั้นเหรอ? ไม่มีอะไรหรอก พวกมันอาจป่วยอยู่ก็ได้ ดังนั้นก็โทรเรียกสัตวแพทย์มาตรวจดูพวกมันแล้วกัน!” ยูวานยิ้มเยาะ
ทันทีที่ประโยคของเขาสิ้นสุดลง อย่างไรก็ตามคนรับใช้คนหนึ่งก็เดินโซเซเข้ามาก่อนจะพูดขึ้น “น นายน้อยสอง! มีข่าวร้ายครับ! สุนัขสองตัวของคุณเพิ่งตาย! ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น! ชั่วขณะหนึ่งพวกมันก็เริ่มทำตัวบ้า ๆ บ้า ๆ ขึ้นมาฉับพลัน และถัดจากนั้น พวกมันทั้งคู่ก็น้ำลายฟูมปากไปแล้ว!”
เนื่องจากคนรับใช้รู้ดีว่านายน้อยสองชอบเลี้ยงสุนัขมากแค่ไหน เขาจึงมาบอกยูวานเกี่ยวกับการค้นพบนี้ทันที เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น
“ว่าไงนะ?! พาฉันไปหาพวกมัน!” ยูวานตอบกลับ ขณะที่สมาชิกของตระกูลโมลเดลคนอื่นทั้งหมดตามเขาไปยังสวนหลังบ้าน
สวนหลังบ้านเองคือบ้านของสุนัขเกือบร้อยตัวได้ ซึ่งแตกต่างจากที่พวกมันมักจะประพฤติตัวตามปกติ อย่างไรซะ พวกมันทั้งหมดก็ดูเหมือนจะบ้าคลั่งกันโดยสิ้นเชิงในวันนี้! พวกมันหลายตัวยังดิ้นรน และแทะกัดกรงเหล็กของพวกมันอีกด้วยซ้ำ!
ในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ยูวานอยู่ที่นั่น เขาได้เห็นการตายของสุนัขอีกสามตัวจนถึงกับทำให้เขาสะดุ้งกลัวขึ้นมา
“โทรเรียกสัตวแพทย์มาเดี๋ยวนี้ และให้พวกเขามาตรวจดูว่าเกิดอะไรกับสุนัขพวกนี้!” ยูวานสั่ง ขณะที่โมลเดลคนอื่นหลายคนก็เริ่มตื่นตระหนกกัน
สาเหตุของทั้งหมดนี้คืออะไรกัน? มันเกือบจะเหมือนราวกับว่าพวกสุนัขสัมผัสได้ถึงหายนะที่จวนใกล้จะเกิดขึ้นบางอย่าง!
เนื่องจากไม่มีสุนัขตัวไหนสงบนิ่งลงได้ สัตวแพทย์จึงไม่สามารถวินิจฉัยพวกมันได้อย่างเหมาะสม เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะตรวจเช็คพวกมันโดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงกันก่อน
เมื่อยามค่ำมาถึง สุนัขกว่าครึ่งหนึ่งที่นั่นก็แทบจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว
ประมาณช่วงเวลานั้น คนรู้จักของควินเลนเห็นว่าเขาขยับตัวไปมาอย่างค่อนข้างลับ ๆ ล่อ ๆ เมื่อเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น จากนั้นเขาก็ร้องออกมา “เฮ้ นายรู้ไหมว่าพวกสุนัขเป็นบ้ากัน? สถานที่สุดท้ายที่พวกมันส่วนใหญ่ไปก็คือป่าเอเวอร์แดร์ ดังนั้นต้องมีความเกี่ยวข้องกับสถานที่แห่งนั้นแน่! ยังไงซะ ก็ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ด้วยซ้ำว่าอะไรอาจไปกระตุ้นปฏิกิริยาเช่นนี้ในหมู่พวกมันได้!”
ทั้ง ๆ ที่เขาคุยกับควินเลนอย่างชัดเจน แต่ควินเลนก็ไม่สนใจเขาเลย เขาหัวเราะคิกคักขณะที่ยังคงเดินต่อไปตามทางเดินที่มีห้องหนึ่งอยู่ เมื่อเดินไปหาเขา จากนั้นคนรู้จักของเขาก็ตบไหล่เขาเบา ๆ ก่อนจะพูดเพิ่มเติม “เฮ้ ฉันกำลังคุยกับนายอยู่นะ ควินเลน!”
เขาสั่นไหวเล็กน้อย มันทำให้ชัดเจนว่าจิตใจของควินเลนนั้นถูกครอบงำอยู่ จนเขาไม่ได้สังเกตว่าเขาคือคนที่เพื่อนของเขาคุยด้วย
“…เอ๋? พวกมันก็เป็นแค่สุนัขอยู่ดี! ไม่เห็นจะมีอะไรเลยถ้าพวกมันตาย? เมื่อพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว นายจะมุ่งหน้าไปที่ไหนกัน ลูอิส?” ควินเลนตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“ฉันจะไปที่ไหนได้อีก? ฉันจะมุ่งหน้าลงไปยังคุกใต้ดินเพื่อดูว่าเจอรัลด์คนนั้นตายแล้วหรือยัง! ถ้าเขายังคงมีชีวิตอยู่ล่ะก็ ฉันก็ได้รับคำสั่งให้กรอกข้าวต้มที่ผสมยาให้เขา! ตัวข้าวต้มเองถูกเจือไปด้วยยากระจาย ดังนั้นแม้ว่าเขายังคงมีชีวิตอยู่ได้อย่างน่าอัศจรรย์ เขาก็จะยังคงลงเอยด้วยการเป็นคนวิกลจริตอย่างแน่นอน!” ลูอิสอธิบาย
“เข้าใจแล้ว เอาล่ะ งั้นก็รีบไปทำงานให้เสร็จเถอะ! ถ้ามีอะไรอื่น ฉันจะคุยกับนายทีหลังแล้วกัน!”
“มันเกือบจะมืดแล้ว งั้น…นอกจากนั้น นายมุ่งหน้าไปที่ไหนกันล่ะ…?” ลูอิสพึมพำกับตัวเอง ขณะที่เขาเกาหลังหัวของเขา ในขณะที่มองไปที่ควินเลนซึ่งรีบผละออกไปทันทีที่ประโยคของเขาสิ้นสุดลง
หลังจากทำให้แน่ใจแล้วว่าลูอิสไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไป ควินเลนก็ถูมือเข้าด้วยกัน ขณะที่เขาเคาะประตูห้องของซาเวีย
“ใครกัน?” ซาเวียถาม ขณะที่เธอเปิดประตู
ทันทีที่เธอเห็นสีหน้าต่ำช้าบนใบหน้าของควินเลน ร่องรอยของความขยะแขยงก็สะท้อนอยู่ในสายตาของซาเวียชั่วขณะหนึ่ง
“…อ่า เป็นคุณเอง คุณควินเลน! คุณมาทำอะไรที่นี่กัน?” ซาเวียถามอย่างค่อนข้างไม่สนใจ
ควินเลนเองไม่อาจละสายตาของเขาได้เลย อย่างไรซะ ในเวลานี้ซาเวียก็สวมชุดเดรสสั้นรัดรูป และผมของเธอก็ปล่อยไว้หลวม ๆ
เมื่อกลืนน้ำลายอึก ขณะที่เขายังคงมองไปที่ผู้หญิงน่าดึงดูดใจที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาต่อไป จากนั้นควินเลนก็ตอบกลับ “เนื่องจากผมได้ทำสิ่งที่คุณต้องการแล้ว ผมจึงมาที่นี่เพื่อถามว่าคุณจะทำตามคำสัญญาครึ่งหนึ่งของคุณเมื่อไหร่”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ซาเวียก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะซ่อนความรังเกียจของเธอไว้เบื้องหลังอย่างรวดเร็วก็ตาม
“เกี่ยวกับเรื่องนั้น คุณควินเลน มันเป็นเรื่องจริงที่ฉันตกลงจะตอบแทนความเมตตาของคุณ และฉันก็จะทำอย่างแน่นอน แต่มันจะไม่ดีกว่าเหรอที่จะปล่อยให้การสนทนานั้นรอจนถึงเช้าก่อน? อย่าลืมว่า มันก็มืดแล้วตอนนี้ และคุณยูวานก็ยังคงร้อนรนใจมากเพราะสุนัขของเขา คุณควรมุ่งหน้าไปที่นั่นเพื่อปลอบขวัญเขานะ!” ซาเวียกล่า วขณะที่เธอพยายามจะปิดประตูหลังเธอทันที
อย่างไรก็ตาม ควินแลนจับประตูไว้พร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตอบกลับ “เอาล่ะ ผมรู้แล้วว่าคุณจะพูดแบบนั้น…ผมทราบดีว่าคุณไม่ได้สนใจในตัวผม…แม่งเอ้ย คุณอาจดูถูกผมก็ได้! แต่อย่างไรซะ นั่นก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าผมชอบและชื่นชมคุณมาเป็นเวลานานที่สุดแล้ว ผมยังเสี่ยงชีวิตของผมเพื่อปล่อยให้คุณพบกับเจอรัลด์อีกด้วยซ้ำ รู้ไหม? ดังนั้นไม่ว่าคุณจะพูดอะไร ผมก็จะได้ในสิ่งที่ผมต้องการ คุณยอร์ค!”
ความรังเกียจของเธอตอนนี้ปรากฏบนใบหน้าของเธอแล้ว ซาเวียถลึงตามองเขา ขณะที่เธอตอบกลับ “โปรดทำตัวเคารพกว่านี้ด้วย คุณควินเลน! ฉันหวังว่าคุณจะจำได้ว่า ฉันอยู่ที่นี่เพื่อเป็้นตัวแทนของตระกูลหลง! ไม่เพียงเท่านั้น แต่ฉันยังเป็นแขกคนหนึ่งของโมลเดลอีกด้วยซ้ำ!”
“อ่า! แขกงั้นเหรอ? คุณยอร์ค ตระกูลหลงไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากหมากตัวหนึ่งของตระกูลโมลเดล! เช่นนั้นก็อย่างที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้ คุณจะเป็นของผมในวันนี้แหละ!” ควินเลนพูดเยาะเย้ย ขณะที่เขารีบเข้าหาซาเวียในทันที