บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1070
เธอเม้มริมฝีปากและพูดอย่างออดอ้อน
เจเรมี่ดึงสติกลับมาจากความคิดที่อยู่ภายในใจ เมื่อเห็นท่าทีที่คาดหวังของลาน่า เขาจึงสัญญากับเธอ “ลาน่า ฉันสัญญาเลยว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่น่าจดจำที่สุดในชีวิตของเธอแน่นอน”
หลังจากได้รับคำตอบนั้น ลาน่าก็รู้สึกราวกับว่าเธอเพิ่งขึ้นสวรรค์มา หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างมีความสุข
ในขณะเดียวกันนั้นเมเดลีนก็ยังคงอยู่ที่คฤหาสน์วิทแมน
ลิเลียนและแจ็คสันดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี ซึ่งเมเดลีนสามารถเดาได้ไม่ยากว่าทำไมสองพี่น้องถึงดูเศร้าได้ขนาดนี้ นั่นก็เป็นเพราะพวกเขายังไม่สามารถจัดการกับความเฉยเมยและเลือดเย็นที่เจเรมี่แสดงออกมาเมื่อกี้ได้ เช่นเดียวกันกับเธอ
หลังจากนั้นไม่นาน ไรอันก็มาที่คฤหาสน์วิทแมน
เมเดลีนบอกว่าแจ็คสันและลิเลียนอารมณ์ไม่ดี เธอจึงขอใช้เวลากับลูก ๆ ให้มากกว่านี้
ซึ่งไรอันเป็นคนที่มีเหตุผลมากอยู่แล้ว เขาจึงอนุญาตให้เมเดลีนอยู่กับเด็ก ๆ ที่คฤหาสน์วิทแมนได้
นี่ก็เป็นเรื่องดีสำหรับเขา เพราะเขาพยายามหาเหตุผลดี ๆ ให้เมเดลีนอยู่ที่วิทแมนต่ออีกสักสองวันอยู่แล้ว
หลังจากไรอันออกจากคฤหาสน์วิทแมนไป เขาขึ้นรถแล้วกดโทรศัพท์โทรออกทันที “จัดทีมเอให้อยู่ใกล้ ๆ คฤหาสน์วิทแมนในอีกสองวันข้างหน้านี้เพื่อรักษาความปลอดภัยของทุกคนในครอบครัว”
อีกฝ่ายทำตามทันทีหลังจากที่ได้รับคำสั่ง
เพราะเด็ก ๆ อารมณ์ไม่ดี ดังนั้นเมเดลีนจึงทำอาหารเย็นให้พวกเขาด้วยตัวเอง เธอดูเด็ก ๆ กินอาหารจนเสร็จแล้วตอนนี้พวกเขาก็กำลังเล่นด้วยกัน ไม่นานเธอจึงพาลูก ๆ กลับไปอาบน้ำที่ห้องและกล่อมพวกเขาให้เข้านอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ
ถึงแจ็คสันจะนอนอยู่บนเตียง แต่เขาก็ไม่ได้หลับตาลงเลยแม้เวลาจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม เด็กชายตัวเล็กยังคงมองไปที่เมเดลีนพร้อมด้วยดวงตาไร้เดียงสาของเขาซึ่งเต็มไปด้วยความกังวลใจ “แม่ครับ แดดดี้จะกลับมาไหมครับ? แดดดี้ไม่ต้องการเราแล้วจริง ๆ เหรอ?”
เมเดลีนอึ้งไป แต่เธอก็ยังยิ้มและปลอบลูกชายว่า “แจ็ค แจ็คไม่ชอบลุงไรอันเหรอจ๊ะ?”
“เขาเป็นแค่ลุงครับ ไม่ใช่พ่อของแจ็ค แจ็คต้องการพ่อของตัวเองจริง ๆ นี่นา”
คำพูดเหล่านี้บาดลึกเข้าไปที่หัวใจของเมเดลีน และเธอรู้สึกหมดหนทางแล้วจริง ๆ แต่อย่างไรเธอก็ยังคงยิ้มต่อไป “เด็กน้อย แน่นอนอยู่แล้ว ลูกจะมีพ่อคนเดียวไปตลอดทั้งชีวิต แล้วเดี๋ยวเขาก็จะกลับมา อย่าคิดเล็กคิดน้อยไปเลยนะ นอนกันเถอะจ้ะ”
“จริงเหรอครับ? แดดดี้จะกลับมาจริง ๆ เหรอครับ?”
“จ้ะ” เมเดลีนพยักหน้า “แดดดี้จะกลับมาแน่นอน”
หลังจากได้รับคำสัญญาจากเมเดลีน คนตัวเล็กก็หลับตาลงด้วยความสบายใจ
เมเดลีนหอบแก้มแจ็คสัน และหันไปมองลิเลียนที่หลับสนิทไปแล้ว
เมื่อคิดถึงเด็กที่ร่าเริงและไร้เดียงสากลายเป็นคนไม่ยอมพูดแบบนี้ เธอก็รู้สึกราวกับว่าในหัวใจกำลังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุดโดยที่ไม่มีใครมองเห็น
เมื่อเมเดลีนปิดประตูและกำลังจะมีเวลาเงียบ ๆ อยู่ตามลำพังกับตัวเอง ในทันใดนั้นเองเธอก็ได้รับสายจากเอวา
เมื่อเมเดลีนได้ยินน้ำเสียงของเอวาที่ฟังดูเศร้าสร้อย เธอก็ไม่รีรอและรีบไปหาเพื่อนสนิททันที แต่เมื่อเธอขับรถไปที่นั่น เธอก็รู้สึกเหมือนมีรถติดตามเธออยู่
หลังจากที่จอดรถ หญิงสาวก็มองไปรอบ ๆ เพื่อความแน่ใจ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นเอวายืนอยู่บนริมฝั่งแม่น้ำซึ่งอยู่ถัดจากสะพานเกลนเดลด้วยท่าทางเศร้าสร้อย
ด้วยความกังวลว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเอวา เมเดลีนจึงรีบเข้าไปหาเธอ
ทันทีที่เห็นเมเดลีน เอวาก็เข้าสวมกอดเพื่อนแน่น น้ำเสียงของเธอสั่นขณะที่พูด “แมดดี้ เหตุผลที่ฉันขอให้เธอมาหาก็เพื่อจะบอกลาเธอ”
“บอกลา?” เมเดลีนรีบผละจากอ้อมกอด และเห็นว่าดวงตาของเอวาแดงจากการกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างหนัก “เอวา ทำไมเธอถึงอยากบอกลาฉันล่ะ? เธอกำลังจะไปไหน?”
“ฉันกำลังจะย้ายไปเมืองวายแล้วล่ะ” เอวาตอบเรียบ ๆ
“ย้ายไปเมืองวายงั้นเหรอ? ทำไมล่ะ? ไปทำงานเหรอ?” เมเดลีนบีบมือเพื่อนและไม่อยากจะปล่อยเธอไป
เอวาส่ายหน้า ทว่าก็ไม่ได้อธิบาย เธอแค่มองไปที่เมเดลีนด้วยน้ำตาและดวงตาที่แดงก่ำ “แมดดี้ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันในเกลนเดล ฉันหวังว่าฉันจะไม่ต้องจากเธอไปไหน แต่เที่ยวบินของฉันคือพรุ่งนี้แล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ฉันเลยไม่มีเวลาไปหาอะไรมาให้เธอ จะมีก็แค่สิ่งนี้”