“คุณก็รู้เรื่องนี้มาตลอดแล้วใช่ไหม?”
“อะไรนะ?”
เพียงแค่ประโยคนี้ มือของดิลกที่ยื่นออกไป ก็หยุดแข็งนิ่งอย่างนั้นอยู่กลางอากาศ
สีหน้า ก็แข็งทื่ออยู่อย่างนั้นในทันที มองด้วยตาเปล่าก็เผยให้เห็นถึงความขาวซีดและสับสน
สิ่งเหล่านี้อยู่ในสายตาของแสนรักทั้งสิ้น ทันใดนั้น ความโกรธและความเกลียดแค้นเหล่านั้นก็ปะทุออกมาจากก้นลึกหัวใจของเขา!
“พ่อแท้ๆ ของผมคือขุนนาย!! เรื่องนี้ ทำไมคุณถึงไม่ยอมบอกผม? คุณก็รู้ดีว่าหลังจากที่แม่ผมปรากฏตัวออกมา คนของตระกูลเทวเทพ เป็นเรื่องหนึ่งที่อันตรายมากสำหรับเธอ ทำไมคุณไม่บอกผม? ธนากรไม่พูด คุณก็ไม่พูด พวกคุณมีเหตุผลอะไรกันแน่? หรือว่า? นี่เป็นวิธีที่พวกคุณต้องการปกป้องผม?”
เขาถามสุดเท่ากำลังที่มี ชั่วครู่ ดวงตาคู่นั้นก็เต็มไปด้วยเลือดสีแดงก่ำ!
ดิลกอ้าปากกว้าง
นี่ก็คือวิธีที่พวกเขาใช้ปกป้องเขาจริงๆ
แต่ในตอนนี้ เขากลับไม่มีคุณสมบัติพอที่จะยอมรับ เพราะว่า ภารานินแม่ของเขาได้ตายไปต่อหน้าของเขา ภายใต้วิธีการแบบนี้ของพวกเขา
“รัก ฉัน…..”
“คุณรู้ไหม? เมื่อผมรู้ว่าตัวเองเป็นลูกของขุนนาย ในใจผม ตกใจมากแค่ไหน และยิ่งไม่อยากเชื่อมากขนาดไหน เรื่องของขุนนาย ผมได้ยินมามากมายจากปากของม็อกโก ผมรู้ตระกูลเทวเทพของพวกเขาตอนนั้นทำอย่างไรกับ “คนทรยศ” คนนี้ วิธีการโหดเหี้ยมทารุณ เขาเป็นลูกหลานของตระกูลเทวเทพ แต่ พวกเขากลับกำจัดเขาให้สิ้นซาก!”
“ดังนั้น เมื่อผมรู้ว่าตัวเองก็คือปลาตัวนั้นที่หลุดไปจากแห ผมรู้สึกขอบคุณคุณ และธนากร แต่ ทำไมคุณไม่บอกความจริงเรื่องนี้กับผมล่ะ? ต้องรอจนคนตายไป ต้องรอให้เรื่องมันสายจนเกินไป พวกคุณถึงจะยอมบอกกับผม พวกคุณรู้ไหม? ผมไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้ว? ไม่ใช่แล้ว?!!”
ประโยคสุดท้ายของเขานั้น แทบจะเป็นการตวาดออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
และสีหน้าท่าทางของเขา ก็ดูสิ้นหวัง ดูโมโห โกรธแค้น และหลังจากที่เขาตวาดออกมาแล้ว ผู้ชายที่ร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง กลับร้องไห้น้ำตาไหลออกมาตรงนั้น
ดิลกถึงกับตกตะลึง
ประมาณว่า คิดไม่ถึงว่าอารมณ์ของเขาจะตื่นตระหนกได้ขนาดนี้
ภารานินออกมาได้ไม่นานนัก เนื่องจากการเสียชีวิตของเธอ เขาเศร้าโศกเสียใจได้ขนาดนี้เหรอ? ดวงตาอันแดงก่ำนั้น แทบจะมองไม่เห็นแม้แต่ความหวังเพียงริบหรี่
ดิลกไม่ค่อยเข้าใจชายหนุ่มคนนี้
แต่ ถ้าเขารู้ว่าตอนนั้นภารานินเสียชีวิตได้อย่างไร บางที เขาก็จะเข้าใจ
ใช่ ภารานินในตอนนั้น ก็เพราะคนตระกูลเทวเทพจะยิงแสนรักอย่างไร้ความปรานี จากนั้นเธอก็พุ่งกระโจนเข้าไปรับกระสุนลูกนั้นจนเสียชีวิต
อย่างนั้นนี่คือบ่งบอกถึงอะไรล่ะ?
บ่งบอกถึง ตระกูลเทวเทพไม่ได้ให้ความสำคัญกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของแสนรักเลยแม้แต่น้อย
พวกเขายังคงทำเหมือนกับที่ทำกับขุนนายในตอนนั้น อยากจะฆ่าก็ฆ่า
แล้วคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับแสนรักล่ะ?
ลูกของเขา ผู้หญิงของเขา แม้แต่คนในตระกูลหิรัญชาที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาในตอนนี้ พวกเขาจะปล่อยไปหรือไม่?
แสนรักไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังขนาดนี้ : “ทำไมคุณไม่ยอมบอกผมตั้งแต่แรก? ทำไม? ทำไม?”
อารมณ์ของเขาเสียใจดำดิ่งถึงขีดสุด ร้องไห้และถามอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า กลับเหลือเพียงแค่สามคำ
ถ้าเร็วกว่านี้ บางที เขาจะมีวิธีรับมืออย่างแน่นอน!
ดิลกตกใจกลัวมาก
เขาไม่เคยรู้เลยว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไรดี ถูกต้อนจนจนมุม ก็ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจในน้ำตาอุ่นๆ
“ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่บอกเธอ แต่…แต่พวกเราอยากให้ทายาทเพียงคนเดียวของผ.บ.ขุนนาย มีชีวิตอย่างมีความสุขอยู่บนโลกใบนี้ เธอไม่รู้ ตอนนั้น พวกเราลำบากขนาดไหนที่กว่าจะช่วยพวกเธอสองแม่ลูกออกมาได้”
ดิลกปาดน้ำตา ในที่สุดก็พูดเรื่องราวในตอนนั้นออกมา
“ตอนนั้น พวกเราก็ไม่มีใครเคยคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หลังจากที่ผ.บ.ขุนนาย มาถึงเมือง A ก็พบกับภารานินแม่ของเธอที่บ้านตระกูลหิรัญชา ก็ถูกเธอดึงดูดใจ จากนั้นทั้งสองคนก็คบกันแต่งงานกัน ทั้งหมดนี้ที่เกิดขึ้นโดยมีฉันกับธนากรเป็นพยาน แต่ทำไมในสายตาของคนตระกูลเทวเทพนั้น หนูนา ถึงได้กลายเป็นนักโทษร้ายแรงที่ไม่สามารถให้อภัยได้?”
“พวกเขาบอกว่าเธอทำลายผ.บ.ขุนนาย ยังบอกอีกว่าเธอไม่สมควรที่จะเกิดมาในโลกมนุษย์นี้ เธอตั้งท้องได้แปดเดือนแล้ว พวกเขากลับใช้คำสั่งทางทหารเพียงใบเดียวโยกย้ายตัวผ.บ.ขุนนาย กลับไป จากนั้นก็ทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้อย่างเธอ เธอว่า ตอนนั้นหลังจากที่ฉันกับพ่อบุญธรรมของเธอช่วยพวกเธอออกมาแล้ว ยังกล้าจะพูดเรื่องนี้อีกเหรอ? พวกเรากล้าที่จะให้คนตระกูลเทวเทพรู้การมีอยู่ของพวกเธอแม่ลูกเหรอ?”
ดิลกย้อนถาม บนใบหน้ากลับเปียกโชกไปด้วยน้ำตาจนพร่ามัว
ใบหน้าของแสนรักซีดแข็ง
สักครู่ เขาก็เหมือนกับว่าถูกสูบพลังออกไปจากร่างกายจนหมดสิ้น ทันใดนั้นก็ทรุดตัวลงเก้าอี้ด้านหลังของเขา
ใช่สิ อันที่จริงเขาไม่มีสิทธิ์จะไปถามพวกเขา กล่าวโทษพวกเขา
เพราะว่า ชีวิตของเขา ก็คือพวกเขาที่ช่วยเก็บมาให้
แสงในดวงตาของแสนรัก ก็หายไปอีกครั้ง………
“พอแล้ว ตอนนี้พวกเราไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เธออยู่ที่นี่มาทั้งวันทั้งคืนโดยไม่ได้พักผ่อนเลย ก็เหนื่อยมากแล้ว กลับไปนอนพักผ่อนก่อนเถอะ ทางนี้ฉันจัดการเองได้”
ดิลกเป็นผู้อาวุโสกว่า หลังจากที่เห็นว่าตัวเองพูดสิ่งเหล่านั้นจบ ลูกเขยคนนี้ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ดังนั้นเขาจึงเกลี้ยกล่อมเขา ให้เขากลับไปพักผ่อนสักหน่อย เรื่องทางนี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเขา
แสนรักหลับตาลง
ครู่หนึ่ง เขาก็ลุกยืนขึ้นมา จากนั้น เดินเซไปเซมาทีละก้าวออกไปจากห้องผู้ป่วย