เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 914
หัวใจของหยุนตงหยางทันใดนั้นก็เต้นขึ้นมาอย่างรุนแรง
หยุนจงเฮ่อถามด้วยเสียงที่แหบแห้ง“เพราะอะไร？”
หยุนตงหยางพูด“หนิงเหลยถิงถูกคนของคนบ้านั่นฆ่าตายแล้ว พวกเราตระกูลหยุนเกรงว่าจะซ่อนไม่อยู่แล้วดังนั้นทำได้เพียงล่วงหน้า！”
หยุนจงเฮ่อไม่ได้พูดหลับตาลงอีกครั้งแล้ว
หยุนตงหยางไม่กล้าพูดอีก เขาไม่รู้ว่าพ่อของตัวเองจะตัดสินใจยังไง
เพราะเรื่องชนิดนี้ไม่ใช่ที่เขาจะสามารถตัดสินใจได้
หลังนานมากหยุนจงเฮ่อพูดจาง ๆ “อดทนรอสักหน่อย อย่ารีบร้อน！”
ตอนนี้เวลายังไม่สุกงอม ยังไม่ถึงเวลาที่จะลงมือ
“ครับพ่อ！”
หยุนตงหยางไม่กล้ารบกวนพ่อของตัวเอง ถอยออกไปแล้วอย่างเงียบ ๆ
ถึงแม้หยุนตงหยางเป็นในฐานะผู้นำตระกูลของตระกูลหยุน
แต่อยู่ต่อหน้าพ่อของตัวเอง เขาไม่มีความน่าเกรงขามของผู้นำตระกูลมหาเศรษฐีใด ๆ เลยแม้แต่นิด
เพราะเขาชัดเจนมาก
ดูจากภายนอกตระกูลหยุนเป็นเขาที่เป็นคนตัดสินใจ
แต่ในความเป็นจริงแล้วคนที่ตัดสินใจอย่างแท้จริง เป็นหยุนจงเฮ่อพ่อของตัวเอง！
หลังหยุนตงหยางออกไปแล้ว หยุนจงเฮ่อลืมตาอีกครั้งแล้ว
ดวงตาคู่หนึ่งแหลมคมเหมือนมีดคมอย่างนั้น
ถึงแม้อายุมากถึงแปดสิบปีแล้วแต่หยุนจงเฮ่อทั้งคนดูขึ้นมาแล้วยังคงเหมือนกับห้าสิบหกสิบปี
เฮ้อ！
จู่ ๆ เสียงมังกรคำรามเสียงหนึ่ง
มังกรเทพตัวหนึ่งพุ่งบินออกไปจากร่างกายของหยุนจงเฮ่อ
ครื้น ๆ ！
ถ้ำเขาทั้งลูกจู่ ๆ ก็สั่นไหวขึ้นมาอย่างรุนแรงแล้ว สั่นคลอนใกล้จะถล่มลงมา ！
บนหน้าของหยุนจงเฮ่อเปิดเผยสีที่น่าเสียดายออกมา ถอนหายใจเบา ๆ เฮือกหนึ่งแล้วพูด“สุดท้ายยังคงขาดอีกนิดเดียว！”
เขาได้แอบซ่อนเกือบเป็นเวลาสิบปีแล้ว ต่างก็ค้นคว้าวิจัยชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรที่ตระกูลหยุนทิ้งไว้ตลอด
แต่ผ่านไปสิบปีแล้ว สุดท้ายเขารู้สึกยังคงขาดเวลาช่วงที่สำคัญเล็กน้อย
หยุนจงเฮ่ออดไม่ได้ที่จะพูดด่า“ไร้ค่าจริง ๆ ！”
เขาให้หยุนตงหยางช่วงชิงเวลาให้ตัวเอง คือไม่อยากให้ตัวเองเปิดเผยออกมาเร็วมากไป
เอาตามแผนการของเขา คือเอาแรงสนใจทั้งหมดย้ายมาที่บนตัวของตระกูลมหาเศรษฐีอื่น ๆ
ไม่ว่าเป็นตระกูลหนิงหรือตระกูลหยางต่างก็ได้หมด ขอแค่ตระกูลหยุนไม่ต้องเปิดเผยออกไปก็ไม่เป็นไรแล้ว
เพียงต้องการให้เวลาเขาหนึ่งปีอีก เขาก็เพียงพอแล้ว
แต่ตอนนี้！
หนิงเหลยถิงตายแล้ว ตระกูลหนิงถือว่าจบเห่แล้วเกรงว่าเขาก็แอบซ่อนไม่อยู่แล้ว
“ที่ดีที่สุดสามารถช่วงชิงเวลามาสักนิดให้กับเราอีก ถ้าไม่ได้……”
สองดวงตาที่มืดสลัวของหยุนจงเฮ่อเปิดเผยแสงที่ต้องการไปค้นหาออกมา
ในสมองของเขา ในพริบตาก็กระพริบเงาร่างหนึ่ง
สีหน้าของหยุนจงเฮ่อทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นหวาดกลัวมาก
ถึงแม้เขาได้เตรียมพร้อมอย่างเพียงพอแล้ว แต่เผชิญหน้าต่อคนบ้านั่นยังคงไม่มีความมั่นใจใด ๆ
คนบ้านั่นคือน่ากลัวมากแล้วจริง ๆ
การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของจงโจวนั่นเมื่อสิบก่อน เขายังคงจำได้อย่างชัดเจน
แปดตระกูลมหาเศรษฐี สี่ตระกูลมหาเศรษฐีถูกทำลายในคืนเดียว
ไม่เพียงอย่างนี้ คนบ้านั่นยังพูดออกมา จงโจวเพียงต้องการแค่สี่ตระกูลมหาเศรษฐี！
นับจากวันนั้นมาทุกคนต่างก็รู้ มหาเศรษฐีก็ไม่ใช่การดำรงอยู่ที่สูงส่งนั่นอีกแล้ว
ก็คือวันนั้นหยุนจงเฮ่อ เลือกเอาตำแหน่งผู้นำตระกูลของตระกูลหยุนมอบให้กับหยุนตงหยางลูกชายของตัวเอง
และเขาเลือกที่จะแอบซ่อนหายตัวไป ซ่อนที่ถ้ำเขาสวนด้านหลังของตระกูลหยุนเก็บตัวฝึกฝนชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกร
พอแกว่งก็ผ่านไปเป็นเวลาสิบปีแล้ว
และตอนนี้ตัวเองเกรงว่าก็มาถึงเวลาที่จะต้องลงมือแล้ว
หยุนจงเฮ่อไม่ได้คิดมาก ไม่นานปรับอารมณ์ของตัวเองให้ดีแล้ว
เหมือนต่างก็ไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก่อนอย่างนั้น ทั้งคนนั่งสมาธิบนพื้นเหมือนคนตายคนหนึ่งอีกครั้ง
……
เวลานี้
ในป่าไม้ไผ่หลังหนึ่งในเขตชานเมืองจงโจว