มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1044
“สวัสดีครับ คุณโมลเดล!”
“ประธานคลอฟอร์ด ไม่เจอกันนานแล้วนะครับ!”
“จริงด้วย…เนื่องจากคุณมาในวันนี้ อาจเป็นเพราะคุณได้รับเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับการล่มของเรือในนอร์ทเบย์แล้วหรือเปล่าครับ คุณโมลเดล?” ดีแลนถามอย่างค่อนข้างตื่นเต้น
ปาร์คเกอร์นั่งลงเมื่อพวกเขาอยู่ข้างในกันแล้ว จากนั้นก็ตอบกลับ “ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้! หลังจากการทำงานหนักทั้งหมดในปีก่อน ผมภูมิใจที่จะพูดว่าความพยายามของเราไม่ได้เปล่าประโยชน์! ในที่สุดพวกเราก็จัดการได้รับเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับการทำงานของสหพันธ์ดวงอาทิตย์ที่น่าพิศวงนั่นซะที!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ดีแลนและคนอื่น ๆ จึงแลกเปลี่ยนสายตากันอย่างมีความสุข ขณะที่ปาร์คเกอร์หยิบแผนที่ยาว ๆ อันหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเขา
เมื่อเผยให้เห็นเนื้อหาของมัน แผนที่ถูกวาดไว้อย่างสวยงามมากจนมันเกือบจะให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าพื้นที่ที่ถูกวาดแผนผังนั้น เป็นหนึ่งในดินแดนในฝันที่บรรลุผลได้สำเร็จ แม้แต่ภูเขาและแม่น้ำก็ถูกวาดไว้ยาวไปตามแผนที่อย่างน่าสะดุดตาแน่นอน ในที่สุดทุกคนก็จับจ้องไปยังสัญลักษณ์ที่อยู่มุมซ้ายบนสุดของแผนที่
มันเป็นสัญลักษณ์ของสหพันธ์ดวงอาทิตย์!
“งั้นนี่คืออะไรเหรอครับ?” ดีแลนถาม รู้สึกงุนงงอย่างที่สุด
“ฮ่าฮ่า! รายละเอียดของแผนที่นี้ถูกพบบนแผ่าจารึกหินที่ผมจัดการตามหาเจอ เนื่องจากมันจะเป็นความยุ่งยากที่จะนำหินแผ่นใหญ่ไปด้วย ผมจึงให้ศิลปินวาดเนื้อหาของแผ่นจารึกลงบนแผนที่นี้ใหม่ ผมแน่ใจว่าทุกคนคงสังเกตเห็นสัญลักษณ์บนมุมซ้ายในตอนนี้แล้ว และก็ใช่ มันเป็นสัญลักษณ์ของสหพันธ์ดวงอาทิตย์จริง ๆ เช่นนั้น มันก็เกือบจะมั่นใจได้อย่างแน่นอนว่าแผ่นจารึกถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยพวกเขาเอง!” ปาร์คเกอร์อธิบาย
“เข้าใจแล้ว…ประทานโทษนะคะ คุณโมลเดล…แต่แผนที่รู้สึกไม่สมบูรณ์เล็กน้อยหรือเปล่า…? มันรู้สึกเหมือน…ผิดรูปไปหรือเปล่าคะ? ถ้าคุณเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดนะคะ” ยูเลียตอบกลับ
“คุณค่อนข้างฉลาดนะครับ คุณนาย! น่าเสียดาย แผ่นจารึกหินนั้นอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่อยู่แล้วในตอนที่ผมพบมัน แม้พวกเราประสบความสำเร็จในการสร้างส่วนที่ดูเหมือนดินแดนในฝันขึ้นมาใหม่ แต่พวกเราก็ไม่สามารถทำให้มันเสร็จได้เนื่องจากพวกเราไม่สามารถระบุตำแหน่งส่วนของแผ่นจารึกหินที่บิ่นไปได้” ปาร์คเกอร์อธิบายพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ช่างน่าเสียดาย…แต่กระนั้น ผมได้ไปเยี่ยมชมสถานที่ที่มีชื่อเสียงมามากมาย ซึ่งมีพื้นที่ภูเขาและแม่น้ำ มาทั่วโลกแล้วแต่ผมก็ไม่เคยเห็นสถานที่ที่ดูลี้ลับเช่นนี้เหมือนในแผนที่ของคุณมาก่อนเลย…”
ขณะที่ดีแลนและปาร์คเกอร์ยังคงคุยกันเรื่องแผนที่ต่อไป ไวร่าก็เพียงมองไปที่มัน ในขณะที่ฟังบทสนทนาของพวกเขาต่อไป แม้สถานที่บนแผนที่ให้ความรู้สึกเหมือนดินแดนในฝันอย่างแน่นอน แต่ป่าทึบรอบ ๆ บริเวณนั้นก็ให้ความรู้สึกที่ค่อนข้างลี้ลับสำหรับเธอ
หลังจากการมองมันได้ระยะหนึ่ง ไวร่าก็ชี้ไปยังจุดหนึ่งบนแผนที่ก่อนจะพูดขึ้น “…อืม…แม่คะ? พ่อ? และคุณโมลเดลด้วย…พวกคุณสังเกตเห็นจุดบนภูเขาลูกนี้กันบ้างไหมคะ…?”
“…หืมม?”
ขณะที่ทุกคนเพ่งมองไปยังจุดที่เธอกำลังชี้อยู่ในทันที แต่แม้หลังจากผ่านไปแล้วครู่หนึ่ง ก็ไม่มีพวกเขาคนไหนดูเหมือนจะสามารถบอกได้เลยว่าเธอกำลังพูดเป็นนัยถึงอะไร
“…พ่อไม่เห็นมันเหรอคะ? มันดูเหมือนเป็นรูปปั้นหินที่แตกร้าวของผู้หญิงคนหนึ่ง! มันถูกทำให้โค้นล้มบริเวณรอบเอว…”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ดีแลนและปาร์คเกอร์มองกันและกัน จากสิ่งที่พวกเขาเห็นได้ มันเป็นเพียงหินสีขาวเท่านั้น ทำไมไวร่าถึงยืนกรานว่ามันเป็นรูปปั้นล่ะ?
ขณะที่เธอเฝ้ามองชายสองคนที่ส่ายหัวกัน ไวร่าจึงสูดหายใจเข้าลึก ช่างแปลก…แม้รูปภาพจะพร่ามัวเล็กน้อย แต่ไวร่าก็มั่นใจว่ารูปวาดดังกล่าวเป็นของผู้หญิงคนหนึ่ง ท้ายที่สุดแล้ว เธอจะสามารถบอกได้อย่างแน่นอนว่าเงาของผู้หญิงดูเป็นอย่างไร
แม้แต่เบและยูเลียก็ไม่สามารถเห็นรูปปั้นที่ไวร่ากำลังพูดถึงเลย พวกเธอทั้งคู่เพียงเห็นแค่สิ่งของที่ดูคล้ายกับหินสีขาว
“ฮ่าฮ่า! บางทีสายตาของคุณไวร่าอาจพิเศษมากกว่าของพวกเราก็ได้! ใครจะบอกได้ว่าเธอไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่พวกเราไม่สามารถเห็นได้ล่ะ?” ปาร์คเกอร์พูดเล่นด้วยรอยยิ้ม
“โปรดอย่าหัวเราะฉันเลยค่ะ คุณโมลเดล…ฉันอาจจะเห็นผิดไปก็ได้…” ไวร่าตอบกลับ ขณะที่เธอส่ายหัวของเธอ โดยไม่อยากจะพูดอะไรอีกต่อไป
“อ่า เมื่อพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว ประธานคลอฟอร์ด…มีบางอย่างที่ผมอยากจะถามคุณ…” ปาร์คเกอร์กล่าว ขณะที่เขาดูเหมือนว่าเขาเพิ่งนึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้
“ว่าไงครับ…”
“คือ นอกจากตระกูลโมลเดลแล้ว คุณได้ขอความช่วยเหลือภายนอกใด ๆ หรือไม่ครับ? ผมอยากจะให้คุณตอบตามตรงเท่าที่เป็นไปได้!” ปาร์คเกอร์ถาม โทนเสียงของเขาระมัดระวังแปลก ๆ
“ไม่เลยหนิครับ! คุณเป็นคนเดียวที่ผมจ้างเท่านั้น!” ดีแลนตอบกลับขณะที่เขาส่ายหัว
“…ช่างน่าสงสัย…ผมสงสัยว่าคน ๆ นั้นจะเป็นใครกัน…” ปาร์คเกอร์พึมพำพร้อมกับขมวดคิ้ว