มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1046
“น้องสาว…!”
เมื่อยูเซลล์ตะโกนเรียกเธอ ร่างของวินนี่ก็เป็นจุดเล็กจิ๋วไปแล้วขณะที่เธอตามคอร์ดและคนของเขาไปที่คฤหาสน์อย่างฉับไว
“สิ่งต่าง ๆ มากมายกำลังริเริ่มขึ้น ฉันคิดว่าฉันควรไปดูเช่นกัน…” ยูเซลล์พึมพำกับตัวเอง ขณะที่เธอเริ่มเดินไปหาพวกเขา
ก่อนที่เธอจะทันได้ก้าวไป อย่างไรก็ตาม เธอก็ถึงกับตกตะลึงอย่างที่สุดกับร่างสีดำที่พุ่งผ่านเธอไปอย่างเร็วมาก!
“…นั่นคืออะไรกันเนี่ย?” ยูเซลล์กล่าว ขณะที่เธอขมวดคิ้ว ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม ก็เอาไว้ก่อนเถอะ ยูเซลล์ยังคงมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ต่อไป
ครู่สั้น ๆ ต่อมา ประตูไปสู่ห้องโถงใหญ่ภายในคฤหาสน์คลอฟอร์ดก็ถูกเหวี่ยงเปิดออก ขณะที่เสียงที่น่าหวาดหวั่นและฟังดูแก่ชราแผดร้องขึ้นมา “ตระกูลคลอฟอร์ดทั้งหมดจะต้องชดใช้ด้วยเลือดในวันนี้ หากมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำ!”
เสียงตะโกนนั้นดังมากจนทุกคนสามารถรู้สึกหูอื้อ ขณะที่ลมบอกลางร้ายพัดเข้ามาในห้อง
ตามมาหลังจากนั้น คอร์ดนำคนที่ดูทรงกำลังของเขาเข้ามาในห้องโถง ขณะที่ปาร์คเกอร์ก้าวออกไปข้างหน้าก่อนจะถามขึ้นมา “นายหวังจะบรรลุผลอะไรโดยการทำแบบนี้ คอร์ด?”
“หลีกไป ปาร์คเกอร์! อย่ายุ่งกับเรื่องนี้! ฉันมาที่นี่เพื่อจะชำระแค้นเปื้อนเลือดที่ฉันมีกับคลอฟอร์ด!” คอร์ดคำราม ขณะที่เขากำหมัดทั้งสองข้างของเขา ในขณะที่ถลึงตามมองดีแลน
อย่างไรซะ ขณะที่เขาทำแบบนั้น คอร์ดก็กลายเป็นตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อสายตาของเขาเหลือบไปเห็นแผนที่ขนาดใหญ่ที่ฉายอยู่ข้างหลังดีแลน
แต่ความตกใจของเขาเป็นเพียงชั่วคราว อะไรก็ตามนอกเหนือจากการทำลายล้างคลอฟอร์ดสามารถรอก่อนได้สำหรับตอนนี้ และเขาก็รู้สึกยินดีกับความคิดนั้นอย่างเดียว
“ฮึ่ม! คุณพูดว่าคุณมาเพื่อชำระแค้น แต่ตระกูลของพวกเราเคยทำอะไรให้คุณถึงสมควรได้รับแบบนั้นล่ะ?” ดีแลนตอบกลับพร้อมกับขมวดคิ้ว
“อย่างนั้น คุณยังคงแสร้งทำเป็นเพิกเฉยอยู่เหรอ ดีแลน? เท่าที่ทราบ ผมก็ได้มอบความเคารพอย่างพอเพียงให้คุณในปีที่ผ่านมา…ผมไม่เคยคิดเลยว่าหายนะเลวร้ายเช่นนี้จะเกิดขึ้นเพียงเพราะผมปฏิบัติกับคุณอย่างเมตตา…มีสามร้อยกว่าคนในตระกูลโมลเดลภายในจังหวัดโลแกน ดีแลน…ตอนนี้พวกเขาเกือบทั้งหมดได้ตายแล้ว! ตระกูลโมลเดลทั้งหมดภายในจังหวัดโลแกนไม่มีอีกต่อไปแล้ว!” คอร์ดคำราม แต่ละคำที่เขาพูดก็ยิ่งเย็นชากว่าเดิม
“…อะไรนะ? บางคนได้ทำลายโมลเดลที่อาศัยอยู่ในจังหวัดโลแกนงั้นเหรอ?” ดีแลนถาม สายตาของเขาเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจสุดขีด
ปาร์คเกอร์เองก็รู้สึกว่าเปลือกตาของเขากำลังกระตุกอย่างรวดเร็วมาก
ขณะที่คอร์ดดูเหมือนไม่ได้เห็นชอบกับโมลเดลที่อาศัยอยู่ในจังหวัดโลแกน แต่โมลเดลไม่กี่คนต่างก็ทราบดีว่าคอร์ดเองได้ก่อตั้งตระกูลไว้ที่นั่นต่อมาภายหลัง โดยไม่ได้เชื่อฟังกฏและข้อบังคับของตระกูลโมลเดล
ปาร์คเกอร์รู้เช่นกันว่ามีผู้คนทรงพลังมากมายในครอบครัวของคอร์ด แต่เมื่อคิดว่าใครบางคนได้จัดการทำลายโมลเดลที่อาศัยอยู่ในจังหวัดโลแกนได้จริง ๆ ล่ะก็…
“แม้ตระกูลโมลเดลในจังหวัดโลแกนไม่ใช่สมาคมลับอะไร แต่ก็มีคนมีกำลังไม่น้อยเลยในครอบครัวของพวกเขาใช่ไหมคะ? ใครจะสามารถโค้นล้มทั้งตระกูลได้ล่ะ? คนนั้นจะต้องใช้กำลังแบบไหนกันถึงจะประสบความสำเร็จในการกระทำเช่นนี้ได้? ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ปู่ไม่คิดว่าคลอฟอร์ดขาดความสามารถที่จะใกล้เคียงในการทำลายล้างเช่นนี้หรอกเหรอ…?” วินนี่กระซิบกับปู่ของเธอด้วยความประหลาดใจ
“เธอพูดถูก สุดท้ายแล้ว แม้คลอฟอร์ดอาจร่ำรวยมหาศาล แต่พวกเขาก็ยังคงเป็นเพียงคนธรรมดากัน นายไม่คิดว่าอาจมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรทำนองนั้นหรือเปล่า? ท้ายที่สุดแล้ว ก็เห็นได้ชัดว่าคลอฟอร์ดไม่มีกำลังที่จะจัดการกับโมลเดลสามกว่าร้อยคนได้เลย!” ปาร์คเกอร์กล่าวเสริม ขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว
“เข้าใจผิดงั้นเหรอ? บอกดีแลนให้มอบลูกชายทายาทร่ำรวยที่เขามีคนนั้นมาซะ! ทุกอย่างจะชัดเจนอย่างแน่นอนเมื่อพวกเราซักถามเขา! ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายสิ่งใดอื่น! จนกว่าเจอรัลด์จะแสดงตัวเองออกมา ฉันจะฆ่าใครก็ตามที่กล้ามาหยุดฉัน!” คอร์ดโต้กลับอย่างเย็นชา
“เข้ามา! ฆ่าพวกเขาทั้งหมดซะ! ไม่มีใครจะมีชีวิตรอดออกไปจากห้องนี้ได้!” ชายผู้ที่คลั่งไคล้แผดเสียงออกมา
“ได้ครับ!” ลูกน้องของเขาตะโกนขึ้นพร้อมเพียงกัน ขณะที่พวกเขาพุ่งเข้าหาผู้คนของตระกูลคลอฟอร์ด!