ท่ามกลางกลุ่มหมอกแห่งสายเลือด เมานท์โทด เกาะมังกรและตัวต่อน่าเกลียดที่ขยับปีกโปร่งใสสองข้างของมันขณะบินลงขึ้นอยู่กลางอากาศด้วยความเร็วประมาณ 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมงเริ่มแบ่งปันอาหารมื้อนี้กันอย่างสงบสุข
ตัวต่อที่ว่าก็คือสัตว์อาคมที่ชื่อคิวโกะที่มีพลังรอบรู้ในการระเบิดอากาศอันทรงพลังที่จางลี่เฉินได้รับมาจากการซื้อขนมรังผึ้งในราคา 30 ดอลล่าร์โดยไม่ได้ตั้งใจ
คิวหรือความหมายคือเลขเก้าไม่เพียงแต่จะเป็นตัวเลขที่คนจีนส่วนใหญ่ชื่นชอบแล้วเท่านั้นแต่มันยังเป็นตัวเลขเดี่ยวที่ใหญ่ที่สุดอีกด้วย
สาเหตุที่จางลี่เฉินตั้งชื่อสัตว์อาคมตัวที่สี่ของเขาว่าคิวโกะนั้นก็เพราะความสามารถหลังได้รับการขัดเหลาของมันซึ่งก็คือการวางไข่ลงในร่างของคนอื่นโดยจะทำการเจาะเนื้อและเลือดของเจ้าของร่างออกมาในพริบตาเพื่อฟักตัวอ่อนและแปรสภาพกลายเป็นกองทัพหนอน
ไข่ตัวต่อนี้จะสามารถฟักได้ทุกที่ทุกเวลาจากร่างที่ถูกนำไปฝากตามความคิดของชายหนุ่ม ในทางกลับกันจำนวนและความสามารถในการต่อสู้ของกองทัพหนอนจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับขนาดของร่างกาย สติปัญญา ความแข็งแกร่งทางกายภาพ และคุณสมบัติอื่น ๆ ของเจ้าของร่าง
ยิ่งไปกว่านั้นตราบใดที่หนึ่งในกองทัพหนอนที่ออกมายังมีชีวิตอยู่ต่อ สัตว์อาคมจะไม่สามารถไปวางไข่ไว้ในที่อื่นต่อได้
ประสิทธิภาพในการออกคำสั่งให้คิวโกะจัดการกับศัตรูโดยตรงจะมีผลน้อยกว่าเมานท์โทดและเกาะมังกรอย่างไม่ต้องสงสัย แต่บางกรณีผลที่น่าอัศจรรย์ก็อาจเกิดขึ้นต่อเมื่อมันแสดงความสามารถที่น่ากลัวและแปลกประหลาดอย่างไม่ทันให้ได้ตั้งตัว
ตัวอย่างเช่นการสร้างความน่าอัศจรรย์นั้นให้เกิดกับแคสเดียผู้ทรงพลังที่สามารถต่อกรกับเกาะมังกรได้ง่ายดาย เขาสามารถทนต่อสู้กับกองทัพหนอนได้นานกว่าสิบวินาทีจากการโจมตีครั้งแรกก่อนจะตายด้วยน้ำมือของจางลี่เฉินในเวลาต่อมา
เมื่อชายหนุ่มออกคำสั่งให้สัตว์อาคมทั้งสามไปฆ่านักรบผู้มาจากโลกเหนือธรรมชาติได้สำเร็จ บางคนที่กลับมายังลานจอดรถหลังการตั้งแคมป์ก็พากันซ่อนตัวท่ามกลางความโกลาหล
พวกเขาพากันซ่อนตัวอยู่หลังรถที่ใกล้ที่สุดก่อนจะตระหนักว่าสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้กินมนุษย์ที่มีรูปร่างเหมือนยอดมนุษย์ลงสู่ความว่างเปล่าก่อนจะทำลายรถคันนั้นจนเละไม่เหลือซากและหายไปในพริบตา พวกเขารีบพุ่งตัวกลับเข้ารถของตัวเองและรีบเหยียบคันเร่งเพื่อหนีเข้าเมืองไปอย่างรวดเร็ว
2 – 3 นาทีต่อมาลานจอดรถก็เหลือแต่ความว่างเปล่า เมื่อเป็นเช่นนี้จางลี่เฉินจึงเดินออกมาจากด้านหลังรถกระบะช้า ๆ ก่อนจะกระโดดลงไปหาเกาะมังกรที่กำลังล่องหนอยู่เพื่อเดินทางกลับโฮโนลูลูผ่านป่าโปร่งตามทางหลวง
เขานั่งอยู่บนหลังเกาะมังกรจนกระทั่งเริ่มเห็นอาคารในเมืองที่อยู่ไม่ไกล เขาปีนลงจากหลังของมันและวิ่งจากป่าไปยังรีสอร์ทริมทะเลที่สามารถมองเห็นได้ทุกที่ในฮาวาย ในที่สุดเขาก็สามารถกลับมาผ่อนคลายได้เองอีกครั้ง
ขณะนี้พระอาทิตย์ได้แสดงตัวอย่างชัดเจนบนท้องฟ้าสีครามสดใส มันเป็นแสงแดดสว่างจ้าแต่ช่วงเวลานี้ยังไม่ถึงสิบโมงดี มีคนไม่มากนักที่อยู่บนชายหาด ส่วนใหญ่น่าจะเป็นคนท้องถิ่นที่มาออกกำลังกายตามแนวชายฝั่ง
โชคดีที่อุตสาหกรรมบริการของฮาวายได้รับการพัฒนามาอย่างดี ร้านอาหารตามชายหาดจึงเริ่มเปิดให้บริการกันแล้ว จางลี่เฉินแบกกระเป๋าเป้พร้อมลากเท้าหนัก ๆ ของเขาเข้าไปนั่งใต้ร่มร้านอาหารร้านหนึ่ง บริกรหนุ่มรีบเข้ามาดูแลและส่งเมนูให้เขาในทันทีพร้อมเอ่ยถามเขาว่า “ต้องการอะไรหรือครับ?”
“ผมต้องการเสื้อผ้าสะอาด ๆ และอ่างน้ำร้อน อย่างไรก็ตามก่อนหน้านั้นขอแซนวิชปลารมควัน เบอร์เกอร์เนื้อ และโค้ก 1 แก้วให้ผมที” จางลี่เฉินกล่าวพร้อมหยิบบัตรเครดิตออกมาจากกระเป๋าเป้สะพายหลัง “ปัดเงินเพิ่มไปอีก 10 ดอลลาร์สำหรับค่าทิปของคุณ ขอบคุณ”
แน่นอนว่าร้านอาหารเปิดโล่งแบบนี้ไม่มีเสื้อผ้าสะอาดพร้อมให้บริการ แต่ถึงอย่างนั้นร้านขายชุดว่ายน้ำและกางเกงขาสั้นก็อยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารมากนัก เพื่อค่าทิป 10 ดอลลาร์บริกรหนุ่มเต็มใจที่จะทำธุระที่ไม่เกี่ยวข้องใด ๆ กับร้านอาหารให้กับแขกคนสำคัญ
“เสื้อผ้าสะอาดจะมาถึงอีกไม่นานครับ” บริกรหนุ่มคุ้นเคยกับการเห็นแขกที่ใช้เวลาไปตลอดยามค่ำคืนและลากตัวเองไปที่ร้านอาหารแบบเปิดโล่งในเช้าวันรุ่งขึ้นเพื่อให้อิ่มท้องก่อนจะกลับไปพักผ่อน ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าเขาพูดต่อว่า “มีฝักบัวน้ำอุ่นอยู่ในบ้านไม้บนชายหาดซึ่งนั่นก็ชวนทำให้สบายตัวได้เหมือนกัน หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จคุณสามารถไปอาบน้ำก่อนเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาดที่นั่นได้ จากนั้นคุณสามารถเช่าเก้าอี้ชายหาดพร้อมร่มกันแดดเพื่อนอนฟังเสียงคลื่นที่ชวนสงบใจ เมื่อถึงตอนเย็นคุณจะได้รับพลังงานกลับมาอย่างเต็มที่อีกครั้งอย่างแน่นอน”
“เป็นความคิดที่ดีมาก” อลิซยังคงอยู่ในกำมือคนจากโลกเหนือธรรมชาติดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของเขาจึงเป็นไปไม่ได้ที่จางลี่เฉินจะกลับไปโรงแรมรอยัลฮาวายในตอนนี้ คำแนะนำของบริกรหนุ่มที่เสนอเขามาค่อนข้างฟังดูดีมากทีเดียว “เพราะคุณเป็นคนแนะนำและเตรียมสิ่งดี ๆ ให้กับผม ดังนั้นค่าทิปในครั้งนี้สำหรับคุณคือ 20 ดอลลาร์”
“ยินดีที่ได้บริการครับ” บริกรหนุ่มรับบัตรเครดิตไปจากชายหนุ่มและหันหลังให้เขาอย่างสุภาพ
ไม่นานหลังจากนั้น กางเกงขาสั้นและเสื้อยืดคุณภาพดีก็ถูกส่งให้จางลี่เฉินพร้อมกับเบอร์เกอร์ แซนวิชและโค้กตามที่เขาสั่ง
ชายหนุ่มรีบกินอาหารเช้าอย่างเป็นทางการครั้งแรกนับตั้งแต่ที่เขาลงจากเครื่องบินมาก่อนจะไปอาบน้ำเพื่อความสดชื่นและเปลี่ยนมาสวมใส่เสื้อผ้าสะอาด จากนั้นเขาก็ไปเช่าเก้าอี้บนชายหาดพร้อนเอนตัวลงนอนอย่างแสนสบายภายใต้ร่มกันแดดขนาดใหญ่ขณะที่เขาฟังเสียง “ซู่ ซู่ …” ของคลื่นทะเลก่อนจะเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
ไม่มีใครรู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแต่ความปั่นป่วนและเสียงที่คึกคักจากความสุขของฝูงชนก็ค่อย ๆ ปลุกจางลี่เฉินให้ตื่นขึ้นมา
เขาเปิดตาช้า ๆ ก่อนจะพบว่าชายหาดที่เคยว่างเปล่ารอบตัวเขาในตอนแรกเต็มไปด้วยชายหนุ่มและหญิงสาวที่สวมชุดว่ายน้ำเซ็กซี่พร้อมกับนักท่องเที่ยวที่มากับสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาด้วยความสุขที่เปี่ยมล้น
เขาลูบหน้าตัวเองเบา ๆ เมื่อรู้สึกได้ว่าพลังงานของเขาได้รับการฟื้นฟูอย่างเต็มที่แล้วจางลี่เฉินก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ชายหาดเพื่อขยับร่างกายของเขาเล็กน้อยก่อนจะพึมพำกับตัวเอง “นักปราชญ์อัลท์แมน ถึงตาของผมที่จะได้ไปแสดงความเคารพแก่คุณสักเล็กน้อยแล้ว” ด้วยรองเท้าแตะที่เขาสวมใส่ เขาค่อย ๆ เดินออกจากชายหาดไป
เขาเลือกบริการเช่ารถจากริมถนนและลงทะเบียนซื้อหมายเลขโทรศัพท์พร้อมโทรศัพท์ใหม่และส่งข้อความถึงทั้งลิลี่และทีน่าในกรณีที่พวกเธอกำลังเป็นกังวลเกี่ยวกับเขา หลังจากนั้นชายหนุ่มค้นหาร้านขายสัตว์เลี้ยงที่ดีที่สุดในฮาวายบนอินเทอร์เน็ตแล้วก็รีบตรงไปที่นั่นในทันที
ร้านขายสัตว์เลี้ยงวอลรูส์เบย์ตั้งอยู่จุดศูนย์กลางที่เจริญที่สุดของโฮโนลูลูซึ่งอยู่ถัดจากพิพิธภัณฑ์ราชอาณาจักรฮาวายที่มีชื่อเสียงที่เป็นที่ตั้งของวัตถุโบราณทางประวัติศาสตร์ของชาวฮาวายกว่า 1,000 ชิ้นรวมถึงคทาหิน 17 ชิ้น
นักท่องเที่ยวจำนวนมากที่มาเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์นี้มักจะเดินเข้าไปในร้านขายสัตว์เลี้ยงสามชั้นที่มีพื้นที่มากกว่า 200 ตารางเมตร
แต่ก่อนที่จะเข้าไป โดยทั่วไปแล้วพวกเขาไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมร้านสัตว์เลี้ยงแบบนี้ถึงได้มีมูลค่าค่าเช่าอย่างต่ำถึงปีละล้านดอลลาร์ซึ่งมากกว่าร้านขายนาฬิกาและเครื่องประดับทั่วไปนัก แต่หลังจากที่พวกเขาได้เดินเล่นไปรอบ ๆ ร้านขายสัตว์เลี้ยงนี้เสร็จคำถามพวกนี้ก็จะไม่อยู่ในใจพวกเขาอีกต่อไป
เมื่อจางลี่เฉินเดินเข้าไปในร้านวอลรูส์เบย์ก็เห็นนักท่องเที่ยวจำนวนมากต่างให้ความสนใจและชื่นชมสัตว์แปลก ๆ ที่อาศัยอยู่ในส่วนให้อาหารพิเศษ
แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่านักท่องเที่ยวเหล่านี้เพียงแค่ต้องการมาเยี่ยมชมและจะไม่ใช้จ่ายอย่างน้อย 1,000 ดอลลาร์ในการซื้อสัตว์เลี้ยงแต่พนักงานของร้านก็ยังตอบคำถามของนักท่องเที่ยวทีละคนเพื่อให้บริการที่ดีที่สุดอย่างสุดความสามารถของพวกเขา
“ทำไมเต่าตัวนี้ดูเหมือนหัวรถเครนจัง”
“นี่คือเต่าหัวนกเป็นเต่าทะเลสายพันธุ์พื้นเมืองของเกาะเอวอนเคิร์ท…”
“นกแก้วตัวใหญ่ขนาดนี้แล้วทำไมถึงไม่ฝึกให้มันเรียนรู้การพูดสักหน่อยล่ะ?”
“คุณลูกค้าคะ นกแก้วขนาดใหญ่แบบนี้มาจะจากป่าในประเทศซิมบับเวทางแอฟริกา พวกมันเป็นนกหายากและแม้ว่าจะไม่ได้เลียนแบบการพูดคุยแบบมนุษย์แต่ก็มีจังหวะเป็นของตัวเองที่ชัดเจนมาก หากคุณตบมืออย่างต่อเนื่องมันจะเต้นไปตามเสียง…”
ท่ามกลางเสียงอึกทึกวุ่นวาย ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าแบบชาวเอเชียกำลังยืนอยู่หน้าตู้สัตว์น้ำพลางจ้องมองปลาสีดำและสีขาวขนาดใหญ่ที่กำลังว่ายน้ำกันอย่างสนุกสนาน หลังจากที่เขาพูดกับล่ามหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เขาแล้วล่ามหนุ่มคนนั้นก็รีบหันไปหาพนักงานร้านที่อยู่ข้างเขาในทันทีและเอ่ยถามเสียงดังว่า “ขอโทษนะครับ นี่มันคือปลาอะไร?”
“ตู้นี้คือตู้ของปลาน้ำจืดครับ ปลาที่อยู่ข้างในล้วนแค่เป็นปลาคาร์ป”
“มันคือปลาคาร์ปจริง ๆ ดูเหมือนว่าคนอเมริกันเองก็จะรู้จักพวกมันเหมือนกัน…” เมื่อชายหนุ่มได้รับคำตอบจากพนักงานร้านเขาก็หันไปแปลให้ชายวัยกลางคนทราบในทันที ความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายวัยกลางคนพลางชี้ไปที่ปลาสีดำและสีขาวขนาดใหญ่สองตัวในตู้ “ถามเขาว่าปลาพวกนี้มีราคาเท่าไหร่”
พนักงานร้านหันไปทักทายชายชาวเอเชียวัยกลางคนแล้วตอบกลับเป็นภาษาจีนพร้อมยิ้มยิงฟันไปว่า “คุณลูกค้าครับ ปลาพวกนี้ล้วนแต่เป็นสีเดียวล้วนจึงทำให้ราคาของมันอยู่ที่ 68,000 ดอลลาร์ มันเป็นตัวแทนของการแล่นเรือและความเป็นสิริมงคล”
ปลาคาร์ปเป็นปลาน้ำจืด โดยพื้นฐานแล้วมันเป็นเพียงปลาคาร์ปที่ดูดีดังนั้นเมื่อชายหนุ่มได้ยินเรื่องราคาแล้วเขาจึงอดแสดงความรู้สึกที่ชวนให้หัวใจวายไม่ได้
“โอ้! คนอเมริกันรู้เกี่ยวกับการเดินเรือและความเป็นมงคลด้วยงั้นหรือเนี่ย?! ปลาพวกนี้ไม่ได้มีราคาแพงเลย สีของพวกมันที่เก้าสุยง ไต้หวันมีความสวยงามมากกว่านี้เพียงเล็กน้อยแต่พวกมันกลับมีราคามากถึง 4 ล้านเหรียญไต้หวัน…” ชายวัยกลางคนพึมพำกับตัวเองขณะที่เขามองล่ามหนุ่มข้าง ๆ ที่กำลังทำหน้าประหลาดใจก่อนจะหันไปถามพนักงานร้านว่า “คุณพอจะจัดส่งปลาพวกนี้ให้ฉันได้หรือไม่?”
“ตราบใดที่ที่อยู่จัดส่งของคุณลูกค้ายังอยู่บนโลกทางเราสามารถส่งปลานี้ไปยังบ้านของคุณได้ตามเวลาที่คุณต้องการ”
“ถ้างั้นส่งพวกมันไปที่เซินเจิ้นประเทศจีนในอีก 5 วันต่อมา…”
“ครับคุณลูกค้า!” กระแสน้ำได้พัดผ่านกลุ่มทราย คำอธิบายที่เต็มไปด้วยความอดทนของพนักงานก็ได้รับค่าตอบแทนในที่สุด ด้วยมือที่ยื่นออกไป เขารับบัตรเครดิตจากชายวัยกลางคนมาและเตรียมพร้อมในการจัดส่งปลาพวกนี้ในทันที
หลังจากบอกลาผู้ซื้อเสร็จเขาก็เริ่มเรียกเพื่อนคนอื่น ๆ ในร้านเพื่อแสดงผลกำไรที่ทำได้วันนี้ให้คนอื่นได้ดูด้วยความตื่นเต้น พนักงานร้านมีความสุขพอ ๆ กับที่ได้รับค่าคอมมิชชั่น 1,000 ดอลลาร์ เมื่อเห็นชายหนุ่มชาวเอเชียร่างผอมคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนเพิ่งจะกลับมาจากการว่ายน้ำที่ทะเลรีบเดินเข้ามาหาเขาทันทีที่เข้าร้านมาพร้อมคำถามว่า “สวัสดี คุณมีสุนัขสัตว์เลี้ยงขายบ้างไหม?”
“แน่นอนครับ พวกมันอยู่บนชั้นสามรอให้คุณลูกค้าไปเลือกชมได้อย่างอิสระ”
“เยี่ยม! พาผมไปที แล้วก็อย่าพาผมไปหาเหล่าสุนัขน่ารักที่แสนบอบบางล่ะ ผมต้องการที่จะดูสุนัขขนาดใหญ่ ที่ยิ่งใหญ่เท่าไหร่ก็ยิ่งดี”
ผู้ชายส่วนใหญ่จะมีบุคลิกภาพที่ค่อนข้างชอบการแข่งขันและก้าวร้าว ด้วยเหตุนี้สุนัขขนาดใหญ่ที่ดูดุและโหดร้ายต่อคนแปลกหน้าแต่เชื่องและเป็นมิตรต่อเจ้าของจึงได้รับความนิยมอย่างมาก ในฐานะที่เป็นร้านขายสัตว์เลี้ยงที่ตั้งเป้าครองตลาดบนจึงไม่มีทางขาดแคลนสุนัขสัตว์เลี้ยงประเภทนี้ไปเด็ดขาด
“คุณมีสุนัขที่ชื่นชอบอยู่ในใจแล้วหรือเปล่าครับ? ตัวอย่างเช่นนโปเลียน มาสทิฟหรือฟิล่า บราซิเลียโร?” โดยปกติลูกค้าที่สามารถรู้ถึงประเภทสุนัขที่ต้องการส่วนใหญ่มักจะเป็นผู้ซื้อที่จริงจัง พนักงานร้านเงียบไปครู่หนึ่งพลางจ้องมองจางลี่เฉินอย่างเงียบ ๆ เมื่อเอ่ยถามออกไปแบบนั้นพร้อมกับพาเขาขึ้นไปชั้นสาม
“ผมไม่รู้ประเภทของสุนัขพวกนี้เท่าไหร่ ผมแค่อยากได้สุนัขที่ทั้งใหญ่และแข็งแรงที่สุดที่มีอยู่ในร้านของคุณตอนนี้” จางลี่เฉิตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา
“อ่อ ครับ ทางเรามีสุนัขพันธุ์หนึ่งที่มีความสูงเกือบ 1 เมตรและมีน้ำหนักมากกว่า 100 กิโลกรัม มันสูงและหนักกว่ามาสทิฟอื่น ๆ โดยเฉลี่ย 20% อย่างไรก็ตามร่างกายของมันมีสัดส่วนที่ดีมากเนื่องจากทั้งพ่อและแม่เป็นสุนัขต่อสู้ที่มีชื่อเสียง มันมีอายุเพียง 2 ปีและราคาการขายครั้งแรกของมันอยู่ที่ 30,000 ดอลลาร์” เมื่อได้เห็นลักษณะของชายหนุ่มข้าง ๆ เขาแล้วพนักงานร้านก็ตอบกลับพร้อมบอกข้อมูลโดยย่ออย่างตรงไปมาตรงมาด้วยเช่นกัน