Ch.46 – ผู้เล่นใกล้เคียง
Translator : Asiran / Author
**ตอนที่****46 –**ผู้เล่นใกล้เคียง
ที่เรียกว่าใกล้เคียงก็เหมือนกับที่ชื่อมันบอกนั่นแหละ คือเป็นผู้เล่น The Kings of Glory ที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่โทรศัพท์มือถือของตัวเองอยู่ พูดอีกอย่างก็คือเป็นไปได้มากสุด ๆ ว่าแมวของชเรอดิงเงอร์คนนี้จะเป็นคนในมหาวิทยาลัยตงเจียง จะอย่างไรในสถาบันแห่งนี้ก็มีผู้เล่น The Kings มากพอที่จะเติมรายชื่อผู้เล่นใกล้เคียงจนเติมโควต้าสามสิบคนจนเต็มอยู่แล้ว
แต่เห็นได้ชัดว่าเกาเกอกับโจวม่อที่คุ้นเคยกับแวดวง The Kings ในมหาวิทยาลัยตงเจียงอย่างมากก็ยังไม่รู้จักไอดีนี้ ดังนั้นเป็นไปได้มากว่าคนคนนี้เป็นนักศึกษาใหม่ที่พวกเขาสองคนยังไม่คุ้นเคย หรือไม่งั้นก็อาจจะเป็นคนที่ไม่ใช่นักศึกษาที่อยู่ในละแวกสถาบันก็ได้ล่ะมั้ง
เหออวี้พยายามเชิญอีกฝ่ายมาเล่นด้วย แต่ก็ได้รับการแจ้งเตือนทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังอยู่ในเกม เหออวี้จึงได้พยายามเพิ่มเพื่อน ผลก็คืออีกฝ่ายปิดไม่รับคำขอเพิ่มเพื่อนเอาไว้
หลังจากออกจากรายชื่อเพื่อนอย่างไม่เต็มใจแล้ว เหออวี้ก็เข้าไปในกลุ่มของคลื่น7 จากนั้นก็เรียกหาเกาเกอกับโจวม่อ
โจวม่อไม่ตอบกลับ คาดว่าคงนอนไปแล้ว ส่วนเกาเกอไม่นานก็มีการตอบสนอง
“นายอยู่ไหน” เกาเกอถาม
“ห้องนอน” เหออวี้พูด
“งั้นก็น่าจะเป็นคนในมหาวิทยาลัย” เกาเกอที่คุ้นเคยกับระบบของเกมเป็นอย่างมากสรุปได้อย่างรวดเร็ว
“ถ้าพวกพี่ทั้งสองคนไม่รู้จักก็น่าจะเป็นนักศึกษาใหม่หรือไม่งั้นก็ไม่ใช่นักศึกษารึเปล่าครับ” เหออวี้เริ่มมโนไปไกล แมวของชเรอดิงเงอร์ ชื่อไอดีแบบนี้ถ้าเป็นอาจารย์ของภาควิชาฟิสิกส์ก็เข้าเค้ามาก
“อันนี้ไม่เคยได้ยินจริง ๆ” เกาเกอกล่าว เรื่องเกมพวกนี้พูดโดยภาพรวมแล้วก็เป็นเรื่องของคนหนุ่มสาว แต่ว่าคนสูงวัยที่ชอบเล่นเกมก็ไม่ใช่จะไม่มี เธอจึงไม่กล้าปฏิเสธโดยสิ้นเชิง ในใจนึกถึงอาจารย์ในภาควิชาทุกคนไปรอบหนึ่ง จินตนาการถึงเหตุการณ์ที่พวกเขาเสร็จสิ้นจากงานวิชาการแล้วก็ควักโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดเกม รีบยกมือขึ้นมาปิดหน้า — ตอนนี้กำลังมาร์คหน้าอยู่— อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างหนัก
“ถ้าไม่ใช่ก็ดีที่สุดแล้ว ถ้างั้นก็ต้องเป็นนักศึกษา ถ้าเราดึงมาเข้าทีมได้ก็เยี่ยมเลย” เหออวี้ตื่นเต้น นี่เป็นคนที่พวกเขาทุกคนเห็นว่าเป็นยอดฝีมือระดับอาชีพนะ
“อย่าเพิ่งตื่นเต้นไป ถ้าเป็นนักศึกษาก็เกรงว่าคงจะเข้าร่วมกับชมรม The Kings ไปแล้ว ให้ฉันไปเช็คดูก่อนนะ” เกาเกอกล่าว
“อืม” มาตอนนี้เหออวี้ถึงนึกถึงตอนที่เขาอยากจะไปหาเพื่อนร่วมทีมจากบรรดาเพื่อนร่วมชั้น ผลก็คือผู้ที่สนใจทั้งหมดต่างโดนชมรม The Kings ดึงตัวไปก่อน แมวของชเรอดิงเงอร์จะต้องเป็นผู้เล่นมือเก่าแน่ ๆ ถึงเป็นนักศึกษาใหม่ก็เข้าสถาบันมาสิบกว่าวันแล้ว ชมรม The Kings มีสมาชิกใหม่มืดฟ้ามัวดินขนาดนั้น สิ่งที่เกาเกอพูดมามีเหตุผลมาก
“ดึกแล้ว พักผ่อนก่อนเถอะ” เกาเกอดูแล้วสงบนิ่งมาก ในสองปีมานี้เธอชินแล้วกับการที่ได้พบคนที่ไม่เลวแต่แล้วก็โดนชมรม The Kings ดึงตัวไปก่อนแบบนี้
“โอเคครับ” เหออวี้ที่ตื่นเต้นจนลุกขึ้นนั่งกลับลงไปนอนอีกครั้ง ม่อเซี่ยนที่สังเกตเห็นการกระทำของเขามองแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรแต่เล่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองต่อไป เหออวี้ก็ไม่ได้นอนหลับเลยจริง ๆ แต่เปิดโทรศัพท์มือถือค้างไว้ที่หน้าเกม บางครั้งบ้างคราวก็หันไปชวนแมวของชเรอดิงเงอร์ ไม่มีทางเพิ่มเพื่อนกันได้ก็ได้แต่เล่นด้วยกันเพื่อหาโอกาสพูดคุยกันตรง ๆ เท่านั้น แต่อีกฝ่ายก็อยู่ในเกมตลอดเวลา ชวนไม่สำเร็จซ้ำ ๆ ก็เริ่มง่วงขึ้นมา เผลอหลับลงไปโดยที่ไม่ทันได้รู้ตัว ม่อเซี่ยนทางด้านนั้นหลังจากเล่นโทรศัพท์มือถือประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วก็วางโทรศัพท์มือถือและปิดโคมไฟข้างเตียง หน้าเกมของเหออวี้ที่ตอนนี้ยังไม่ได้ปิด ในรายชื่อผู้เล่นใกล้เคียง แมวของชเรอดิงเงอร์ก็หายไปอย่างเงียบเชียบ
“！！！”
เช้าวันรุ่งขึ้นเกมก็หลุดออกโดยอัตโนมัติเพราะว่าโทรศัพท์มือถืออยู่ในโหมดหลับ ในกลุ่มแชทของคลื่น7 โจวม่อเข้ามาแต่เช้า ดูประวัติการแชตแล้วก็ตื่นเต้นขึ้นมา ตอนแรกก็ส่งเครื่องหมายตกใจออกไปก่อนสามตัว ไม่มีใครตอบกลับก็ยังไม่สงบลง เมนชั่นหาเกาเกอรัว ๆ สุดท้ายก็ยิงใส่ปลุกเกาเกอให้ตื่นขึ้นมา
“ทำไรเช้าขนาดนี้!” เกาเกอนี่ก็ส่งข้อความเสียงไปตรง ๆ เลย แต่ว่าน้ำเสียงยังสะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่น แล้วก็ยังฟังเหมือนเด็กขี้วีนอีกด้วย เหออวี้ฟังแล้วก็ตัวสั่น ไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่านี่เป็นคนคนเดียวกับเกาเกอที่ปกติแล้วเฉยชาคนนั้น หลังจากเขาสงบสติอารมณ์ได้แล้วก็กลับไปดู โจวม่อบอกอย่างตื่นเต้นว่าเขาจะลองไปถาม ๆ ดูแล้วดึงตัวยอดฝีมือคนนี้มา
“น่าเสียดายที่เขาไม่เปิดให้เพิ่มเพื่อนได้” เหออวี้พูดแล้วก็เปิดเกมขึ้นมาอีกครั้ง
“ตอนนี้ในรายชื่อผู้เล่นใกล้เคียงไม่อยู่แล้ว” ดูรายชื่อผู้เล่นใกล้เคียงเสร็จแล้วเขาก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง
“กลัวว่าผู้เล่นใกล้เคียงในเกม The Kings จะเยอะเกินไปน่ะสิ จะหาเจออีกครั้งไหมก็บอกไม่ได้” โจวม่อกล่าว ในแหล่งรวมเด็ก ๆ อย่างมหาวิทยาลัยแบบนี้มีผู้เล่น The Kings เยอะเป็นเรื่องปกติมาก รายชื่อผู้เล่นใกล้เคียงแสดงได้ 30 คน ไม่มีใครบอกได้ว่าคนคนเดียวกันจะปรากฏตัวขึ้นมาอีกรึเปล่า
“วันนี้ผมจะคอยดูเอาไว้” เหออวี้พูด
“พี่ด้วย” โจวม่อสนับสนุน
วันนี้พวกคลื่น7 ทั้งสามคนมีเป้าหมายที่ชัดเจน เหออวี้เปิดเกมทั้งวัน ว่าง ๆ ก็กดดูผู้เล่นใกล้เคียง โชคร้ายที่แมวของชเรอดิงเงอร์ไม่ปรากฏตัวขึ้นในรายชื่อเลยตั้งแต่ต้นจนจบ
เกาเกอกับโจวม่อมีเรื่องที่ทำได้มากกว่า ในแวดวง The Kings ของสถาบันพวกเขาถูกตั้งแง่รังเกียจ แต่นอกจากเพื่อนนักศึกษาที่คลุกคลีอยู่ใน The Kings ทุกวันพวกเขาก็ย่อมมีเพื่อนคนอื่นอีก ด้วยการถามต่อ ๆ กันทั้งสองคนก็แอบสำรวจว่านี้ในหมู่สมาชิกใหม่ชมรม The Kings มีคนที่แข็งแกร่งบ้างรึเปล่า เพียงแต่เรื่องที่ชวนเซ็งก็คือการถามชื่อไปทั่วเช่นนี้ได้มาแต่ชื่อจริง ในกลุ่มคนพวกนี้มีแมวของชเรอดิงเงอร์รึเปล่ายังคงต้องไปสืบต่อ
เมื่อถึงเวลาฝึกซ้อมตอนบ่ายทั้งสามคนก็มาพบหน้ากัน ผลการสืบเสาะตลอดวันมานี้ก็ได้บอกกันไปในกลุ่มแชตตั้งแต่แรกแล้ว มาเจอหน้ากันตอนนี้ก็เลยไม่มีอะไรให้พูดมากมาย เหออวี้บอกว่าตัวเองไม่อยากจะไปไต่แรงค์แล้วทำให้คนอื่นดาวตกอีก เกาเกอกับโจวม่อก็ไม่ได้ว่าอะไรจึงได้ไปเล่นโหมดแบทเทิลกับเหออวี้ แรงค์สูง ๆ มาด้วยกัน แม้แต่คู่แข่งในเกมโหมดแบทเทิลก็ยังมีแรงค์พอ ๆ กัน ไม่ได้แตกต่างกันมากมายนัก เพียงแต่ว่าโหมดแบทเทิลก็ไม่เหมือนกับการไต่แรงค์จริง ๆ จังหวะการเล่นไม่ได้กดดันมาก เหออวี้เล่นตามคำแนะนำของเหอเหลียงที่ให้เขาเล่นแบบเชิงรุกและให้สร้างไอเดียและจังหวะการเล่นของตัวเองต่อไป แต่ว่าตอนนี้มีเกาเกอที่เป็นซัพพอร์ตซึ่งช่วยสนับสนุนเป็นอย่างมากอยู่ด้วย ก็เลยไม่เหมือนกับเมื่อคืนที่ลงเล่นแบบเดี่ยว รู้สึกว่าเล่นได้สบายขึ้นมาก
“จังหวะแบบนี้ไม่เลวเลยนะ” หลังจากชนะไปเกมหนึ่งแล้ว เกาเกอที่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงอันเล็กน้อยของเหออวี้ก็กล่าวขึ้นมา
“เอ่อ พี่ผมแนะผมมาน่ะครับว่าให้อย่าเล่นเกมตั้งรับแบบนั้น ให้เล่นรุกหน่อย อ่านเกมให้ขาดแล้วพยายามจูงจมูกอีกฝ่ายไปให้มากที่สุด” เหออวี้กล่าว ที่เหอเหลียงพูดก็ไม่ใช่อย่างนี้เสียทีเดียว แต่ว่าความหมายที่สื่อออกมาโดยรวมแล้วก็เหมือน ๆ กันนั่นแหละ
“จริง ๆ เลย มีเวลาก็มาชี้แนะพี่บ้างสิ!” โจวม่ออิจฉาเหออวี้ที่สามารถได้รับคำแนะนำจากนักเล่นเกมอาชีพสุด ๆ
“งั้นก็คงจะได้ยินเหมือน ๆ กันนั่นแหละ อย่ารับให้มากนัก รุกบ้าง” เกาเกอกล่าว
“ไม่เหมือนหรอกครับ” เหออวี้รีบบอก “รุ่นพี่โจวม่อมีความคิดเป็นของตัวเอง เขาสามารถจะกดดันอีกฝ่ายได้อย่างเพียงพอ แต่ว่าเขาไม่ใช่คนที่จะเล่นออฟเลนด้วยจังหวะการเล่นแบบบุก ๆ เวลาที่ตัวป่า เลนกลาง หรือซัพพอร์ตมาสนับสนุนหรือว่าเวดป่าแดงของอีกฝ่ายเขาก็จะให้ความร่วมมือและสนับสนุนได้ยอดมาก ผมคิดว่าการเล่นที่มั่นคงแบบนี้ก็ดีมากเหมือนกัน”
“นายเข้าใจพี่!” โจวม่อตบบ่าเหออวี้อย่างดีใจมาก
ผู้เล่นที่เล่นเกมไม่ว่าจะมีตำแหน่งไหน ส่วนใหญ่แล้วต่างก็มีจิตใจที่อยากจะแสดงความเก่งกาจ หวังว่าการเล่นของตัวเองในเกมจะน่าตื่นตาตื่นใจขึ้นเรื่อย ๆ สไตล์การเล่นของโจวม่อไม่ใช่แบบนั้น ความเคลื่อนไหวทุกอย่างของเขามีพื้นฐานอยู่ที่ไม่ทำพลาดก่อน ตอนที่เล่นด้วยกันเหออวี้ก็มองดูการต่อสู้ในเกมของโจวม่อ เลนบนที่โจวม่อดูแลอยู่น้อยครั้งมากที่จะล้มลง โดยเฉพาะตอนที่ศัตรูอยากจะมาถล่มเขาที่เลนนั้น เขามักจะใช้การป้องกันอย่างรัดกุมทำให้แผนของอีกฝ่ายไม่สำเร็จ นี่ก็เหมือนกับการทำลายจังหวะการบุกของศัตรูนั่นล่ะ แล้วก็ทำให้เพื่อนร่วมทีมในตำแหน่งอื่น ๆ ตอนนั้นเปิดเกมได้ง่ายขึ้นมาก
แต่ว่าสไตล์ของโจวม่อก็ไม่ได้ไม่มีจุดอ่อน
ตอนที่ตำแหน่งอื่น ๆ ของพวกตนล้มลง เลนบนที่ไม่ถูกบุกของเขาก็มักจะยังคงมั่นคงเหมือนเก่า แต่ในสถานการณ์แบบนี้แค่มั่นคงมันไม่มีประโยชน์ แต่จะต้องพึ่งพาเขาคนนี้ที่ยังไม่ได้ล้มลงไป หรือแม้แต่จะต้องให้ตำแหน่งที่ยังพอจะได้เปรียบอยู่บ้างนี้ไปเปิดเกม การที่จะปกป้องอย่างมั่นคงต่อไปเรื่อย ๆ ในสถานการณ์แบบนี้ผลลัพธ์มักจะเป็นการฆ่าตัวตายอย่างช้า ๆ เพียงแต่ว่าถ้าอยากจะให้โจวม่อเล่นในรูปแบบนั้น ตอนที่ให้เขาไปสกัดอีกฝ่ายการเล่นของเขาก็ยังทำได้ไม่ดีพอ
ในทีมอาชีพแล้วตัวออฟเลนแบบนี้สามารถเรียกได้ว่าเป็นเพียงไม้ประดับที่ยอดเยี่ยมเท่านั้น ผู้เล่นออฟเลนระดับสูงสุดไม่มีคนไหนที่ตอนที่ทีมต้องการตัว เขาจะไม่สามารถลุกขึ้นสู้ได้ นี่ยังไม่รวมถึงหยางเมิ่งฉีคนนั้นที่เดินโรมไปทั่วตลอดเวลา เล่นเหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้อยู่ที่เลนบนแต่ว่าเป็นคนที่เดินไปได้ทั่วครึ่งซ้ายของแผนที่อย่างนั้นแหละ
ดังนั้นโจวม่อจึงชอบหยางเมิ่งฉีมากที่สุด…เขาคงจะได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างที่ตัวเองไม่สามารถจะทำได้จากบนร่างของหยางเมิ่งฉี เพราะว่ามีฝีมือห่างกันก็เลยชื่นชมบูชา
………………………………………………..
ใบ้ซะขนาดนี้แล้วอย่าบอกนะคะว่ายังมีใครที่เดาไม่ออกอีก 555 คุณผีเสื้อนี่ก็ไม่ปล่อยให้ได้ลุ้นบ้างเลย
เปิดเกม ศัพท์เฉพาะมันว่ายังไงนะ เหมือนเป็นตัวที่ต้องนำบุกอะ นึกไม่ออก